Περιμένοντας ένα απρόβλεπτο φθινόπωρο στην Ευρώπη

Η πρόβλεψη του μέλλοντος είναι μια επικίνδυνη και συχνά "αχάριστη” εργασία. Οι δημοσκοπήσεις δεν αποτελούν μέτρο βεβαιότητας. Κοιτάξτε τις διακυμάνσεις στη Γερμανία, όπου οι ομοσπονδιακές εκλογές πρόκειται να διεξαχθούν τον Σεπτέμβριο. Δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ποιος θα διαδεχθεί την Άνγκελα Μέρκελ ως Καγκελάριο. Ίσως οι πρόσφατες πλημμύρες και ο υψηλός αριθμός των θυμάτων δώσει ώθηση στις πιθανότητες των Πρασίνων. Δίπλα, στη Γαλλία, ο πρόεδρος μακρών δυσκολεύεται να απογειώσει τον μηχανισμό επανεκλογής του.

Δεν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί στη Βόρεια Ιρλανδία, όπου η Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής που σφυρηλατήθηκε τον Απρίλιο του 1998, με την οποία τερματίστηκαν δεκαετίες τρομερής βίας, υπονομεύεται από τη βρετανική κυβέρνηση. Ούτε γνωρίζουμε εάν η πολωνική κυβέρνηση θα σταματήσει τις επίμονες επιθέσεις της στο κράτος δικαίου, μία από τις θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ.

Στη γειτονική Λευκορωσία, για έναν χρόνο σχεδόν, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, οι πολίτες προσπαθούν να υπερασπιστούν το κράτος δικαίου και τις βασικές ελευθερίες. Οι αρχές έχουν καταστρέψει τα ανεξάρτητα ΜΜΕ και την κοινωνία των πολιτών. Οι φυλακές είναι γεμάτες με νέους και ηλικιωμένους ανθρώπους, από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Το αποτέλεσμα είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο: το καθεστώς του Λουκασένκο έχει χάσει όλη τη νομιμότητα του.

Ακόμη και εντός της ΕΕ, αρκετά κράτη-μέλη επενδύουν τεράστια πολιτική ενέργεια στο να αμφισβητούν βασικές ελευθερίες, όπως τα ανεξάρτητα δικαστήρια, ανεξάρτητα ΜΜΕ και τις βασικές αρχές του κράτους δικαίου. Αυτό δεν α μπορούσε να έχει προβλεφθεί το 2004, όταν οι χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης εντάχθηκαν στην ΕΕ.

Υπάρχουν και άλλα απρόβλεπτα.

Θα κατατροπώσει κάποτε η Ευρώπη -στα αλήθεια, θα το κάνει κάποιος άλλος στον κόσμο; Και πώς πρόκειται να αντιμετωπίσουν οι ΕΕ και ΗΠΑ τις αυξανόμενες κυβερνοεπιθέσεις και τη διαδικτυακή παραπληροφόρηση από την Κίνα, τη Ρωσία και το Ιράν; Δεν αναστατώνουν μόνο τις δημοκρατίες, αλλά δημιουργούν επίσης αβεβαιότητα, μια αίσθηση ανασφάλειας μεταξύ τμημάτων του πληθυσμού και ερωτήματα για τη διάρκεια που έχει η δυτική δημοκρατία στην υπεράσπιση των αρχών της έναντι αυταρχικών καθεστώτων.

Σε αυτό το περίπλοκο πλαίσιο, η ΕΕ αντιμετωπίζει τρεις τεράστιες προκλήσεις.

Η πρώτη είναι ο συνδυασμός βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων φιλοδοξιών και συμφερόντων. Η δεύτερη είναι να εξηγήσει στους πολίτες ότι το status quo δεν είναι μόνιμα προστατευόμενο. Η τρίτη είναι η αναπόφευκτη απομυθοποίηση.

Η γεωοικονομικής και γεωπολιτική ατζέντα της ΕΕ βασίζεται στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, στο να καταστεί ουδέτερη από άνθρακα και στην επίσπευση της ψηφιοποίησης. Αυτοί είναι φιλόδοξοι μακροπρόθεσμοι στόχοι. Η εφαρμογή και η υλοποίησή  τους συναντά αντιδράσεις σε αρκετές κυβερνήσεις κρατών-μελών. Είτε πρόκειται για την αυτοκινητοβιομηχανία στη Γερμανία είτε για τον κλάδο εξόρυξης στην Πολωνία, ή το ενεργειακό μείγμα στη Γαλλία, οι πολιτικοί ενδιαφέρονται περισσότερο για τα βραχυπρόθεσμα κέρδη από τα μακροπρόθεσμα οφέλη.

Για αυτό και το εκλογικό πρόγραμμα των Πρασίνων στη Γερμανία είναι μυθιστόρημα. Δεν αποφεύγει να ασχοληθεί με τα μακροπρόθεσμα, συγκεκριμένα με το οικονομικό κόστος της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Θέλει μια συμμαχία με τη βιομηχανία για να εφαρμόσει ριζοσπαστικές αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο δομούνται οι κοινωνίες.

Αναπόφευκτα, θα επηρεαστεί ο τρόπος ζωής των ανθρώπων. Αυτή είναι η δεύτερη πρόκληση.

Η καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, η μετάβαση στην ουδετερότητα άνθρακα και η προώθηση της ψηφιοποίησης, είναι διασπαστικά. Τα μέτρα για την αντιμετώπιση και των τριών προκλήσεων, έχουν μια θεμελιώδη επίδραση στις εργασιακές πρακτικές, στο πώς μονώνονται τα σπίτι, πώς ανακυκλώνονται τα σκουπίδια, πώς κατασκευάζονται οι δημόσιοι χώροι, πώς οργανώνονται οι διατροφικές και γεωργικές αλυσίδες. Τόσο λίγο, που σήμερα θεωρείται δεδομένο ότι μπορεί να ξεφύγει από το έργο της αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης,. Η κλιματική αλλαγή δεν κάνει διακρίσεις. Η εμβέλεια της είναι τεράστια. Και η επίπτωση της είναι καταστροφική.

Αυτός είναι ο λόγος, εάν η Ευρώπη θέλει να είναι παγκόσμιος πρωταθλητής στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, που οι ηγέτες πρέπει να εξηγήσουν στους λαούς σχετικά με το γιατί το status quo δεν είνα προστατευμένο. Τα lifestyles θα πρέπει να αλλάξουν εάν ο πλανήτης θέλει να ανακάμψει απο τα τρέχοντα επίπεδα υποβάθμισης και καταστροφής, που προκάλεσε ο άνθρωπος.

Και προχωράμε στην τρίτη πρόκληση που αφορά στο αναπόφευκτο.

Το να υποθέσουμε ότι το κλίμα έχει καταστραφεί τόσο πολύ που είναι πολύ αργά για να το διορθώσουμε ή ότι κάποια μέρη των πολιτών βρίσκονται σε άρνηση να δουν τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής, ενισχύει ένα είδος αναπόφευκτου.

Το αναπόφευκτο έχει μια σκοτεινή, ύπουλη πτυχή, όπως έχει δει η Ευρώπη στο διάστημα μεταξύ 1938 και 1945. Αντικαθιστά, στην καλύτερη, την ευθύνη με την αδιαφορία, στη χειρότερη την συνείδηση με προδοσία. Δεδομένων των τεράστιων αλλαγών που αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι σήμερα -και ο υπόλοιπος κόσμος- το αναπόφευκτο πρέπει να απομυθοποιηθεί.

Από: Capital.gr

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr