Πώς θα μοιάζει η αμερικανική Δεξιά μετά τον Donald Trump

Ακόμη και αν ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ κερδίσει την επανεκλογή του στο ύπατο αξίωμα τον Νοέμβριο, ο αγώνας για τον διάδοχό του, υποψήφιο του 2024, θα ξεκινήσει σχεδόν αμέσως - και οι πιο έξυπνοι και καλύτερα ενημερωμένοι στοχαστές στο δεξιό τμήμα του πολιτικού φάσματος θα πρέπει να αποφασίσουν σε ποιες απόψεις και στάσεις θα πρέπει να δώσουν έμφαση.

Ακολουθούν μερικές προβλέψεις για το τι θα μπορούσε να συμβεί σε αυτό το επίπεδο, διακριτές από τις εκτιμήσεις για το τι πρέπει να συμβεί.

Νο 1 εχθρός η Κίνα

Μια βασική αρχή θα μπορούσε να είναι να βλέπει κανείς την Κίνα ως μεγάλη απειλή όχι μόνο για την παγκόσμια ελευθερία, αλλά και για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Όταν μιλώ με νεότερους "ζηλωτές" της Δεξιάς, με εκπλήσσει το πόσοι εξ αυτών δηλώνουν ότι γίνονται αργά αλλά σταθερά "γεράκια έναντι της Κίνας", ως μια διαμορφωτική για την πολιτική τους φυσιογνωμία πνευματική εμπειρία.

Εάν κανείς βρίσκεται στην αρχή της τρίτης δεκαετίας της ζωής του (λίγο μετά τα 20 του χρόνια), η ειδησεογραφία την οποία παρακολουθεί σχετικά με την Κίνα αναμφισβήτητα, εδώ και αρκετό καιρό, μπορεί να του προκαλέσει ταραχή: τα στρατόπεδα φυλάκισης και "αναμόρφωσης" μουσουλμάνων Ουιγούρων στην Σινγιάνγκ, η πλήρης κατάργηση της αυτονομίας του Χονγκ Κονγκ, η περίσφιξη της Ταϊβάν, η εξάπλωση του κορονοϊού.

Η θετική εμπειρία της φιλελευθεροποίησης της Κίνας και η προοπτική ενός περαιτέρω ανοίγματος στον κόσμο δεν είναι κάτι που έχει ένας νέος βιώσει ή κάτι το οποίο αναμένει.

Ωστόσο, δεν βλέπω ανθρώπους να συγκλίνουν σε συγκεκριμένες λύσεις στο πρόβλημα Κίνα. Προς το παρόν αρκεί να λέει κανείς "κάτι πρέπει να γίνει".

Ας συγκρίνουμε τώρα αυτήν την ολοένα και πιο σκληρή ρητορική και στάση έναντι της Κίνας με τις πιο αριστερόστροφες τάσεις, οι οποίες βλέπουν το ίδιο το αμερικανικό κράτος και την ίδια την αμερικανική κληρονομιά ως τις πλέον σημαντικές απειλές για την ελευθερία, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τους Αφροαμερικανούς.

Εστιάζοντας στην Κίνα ως απειλή, η νέα αμερικανική Δεξιά υποβαθμίζει τις συγκεκριμένες ανησυχίες στο εσωτερικό των ΗΠΑ, έμμεσα ή και ρητά και προχωρεί σε μια ευρύτερη δήλωση ότι η Αμερική εξακολουθεί να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα όσον αφορά τα ιδανικά της ελευθερίας.

Ζήτω το Διαδίκτυο

Μια άλλη άποψη που αναμένεται να χαρακτηρίσει τη Δεξιά είναι η ιδέα ότι το Διαδίκτυο ως μέσο επικοινωνίας είναι εντάξει, ακόμη περισσότερο ίσως και μια θετική δύναμη για τη βελτίωση του κόσμου. Φυσικά, αυτό πίστευε και μεγάλο μέρος της Αριστεράς όταν ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν πρόεδρος, ωστόσο πολλοί αριστεροί διανοούμενοι έκτοτε έχουν στραφεί εναντίον των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, κυρίως των Facebook και YouTube.

Ο υπολογισμός εδώ δεν είναι δύσκολο να γίνει κατανοητός. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βοήθησαν τον Τραμπ να εκλεγεί (προς σοκ πολλών) και τα πιο διάσημα μέσα ενημέρωσης, όπως οι New York Times, στέκονται στα αριστερά του μέσου Αμερικανού.

Εκτός του Twitter, το οποίο τείνει να είναι αριστερόστροφο, τα social media γενικά τείνουν να αντανακλούν και να ενισχύουν τις απόψεις που κατά μέσο όρο εκφράζουν την αμερικανική κοινή γνώμη. Έτσι, η Αριστερά θα τείνει να βλέπει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως διαφθορά της μέσης λαϊκής συνείδησης, ενώ η Δεξιά θα τα αντιμετωπίζει ως διορθωτικό στοιχείο έναντι της επιρροής των ελίτ.

Δεν νομίζω βέβαια ότι έχουμε φτάσει ακόμη σε αυτό το σημείο, καθώς πολλά τμήματα της Δεξιάς εξακολουθούν να είναι καχύποπτα έναντι του υψηλού ποσοστού των εργαζομένων στις εταιρείες τεχνολογίας που κλίνουν προς τα αριστερά. Ωστόσο η στιγμή αυτή τελικά θα φτάσει. Η εισαγωγή αυτού του στοιχείου θα αυξάνεται όσο θα  εξαπλώνεται η εμβέλεια του διαδικτύου.

Η μαχητική αντίθεση προς την Αριστερά

Τελευταίο και ίσως σημαντικότερο, οι διανοητές της Δεξιάς θα αντιπαθούν ολοένα και περισσότερο την Αριστερά. Το κάνουν ήδη πολύ, ωστόσο ο ανταγωνισμός τους θα αυξηθεί.

Η αντίθεση στην πολιτική ορθότητα και την κουλτούρα ακύρωσης του "παλαιού πολιτισμού", τουλάχιστον στις πλέον αριστερές εκδοχές τους, θα γίνει η πλέον σημαντική και καθοριστική άποψη για να είναι κανείς συνεπής συντηρητικός. Όπως το έθεσε συνοπτικά ο συνάδελφός μου Bryan Caplan πριν από τέσσερα χρόνια: "Οι αριστεροί είναι αντι-"ελεύθερη αγορά". Οι δεξιοί είναι αντιαριστεροί".

Η ένταση αυτής της αντιπάθειας θα σημαίνει ότι, μέσα στους δεξιούς κύκλους, η ελευθερία του λόγου θα ευδοκιμήσει. Στον βαθμό που θα φροντίζει κανείς να επισημαίνει ότι αντιπαθεί την Αριστερά, θα επιτρέπεται να κρατά πολλές άλλες ετερόδοξες ή ρηξικέλευθες απόψεις χωρίς να "εκκαθαρίζεται" ή να τιμωρείται.

Κλασσικός συντηρητισμός, ελευθεριακοί και οικονομικός λαϊκισμός

Πιο εντυπωσιακό ωστόσο είναι εκείνο το στοιχείο το οποίο δεν βρίσκεται στη λίστα μου. Ο κοινωνικός συντηρητισμός εμψυχώνει πολλούς ψηφοφόρους στα δεξιά του φάσματος, ωστόσο είναι λιγότερο πιθανό να επηρεάσει τους ανήκοντες κατά κανόνα στις ελίτ δεξιούς διανοουμένους.

Η ελευθεριακή (libertarian) σκέψη ήταν μια σημαντική επιρροή στην αμερικανική Δεξιά ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970 και φθάνοντας έως το κίνημα του Tea Party, ενώ υπάρχουν σημαντικοί ελευθεριακοί άξονες που διατρέχουν τα σημεία που αναφέρονται παραπάνω.

Ωστόσο ο "ελευθεριακού" τύπου φιλελευθερισμός ως μια ολοκληρωμένη και συνεκτική προσέγγιση της πολιτικής εξασθένησε με την έναρξη της οικονομικής κρίσης και με την πανδημία.

Δεν βλέπω επίσης το ρεύμα του "Sam's Club Republicanism", δηλαδή τον οικονομικό λαϊκισμό τον οποίο προωθούν οι Ross Douthat και Reihan Salam, ως ιδιαίτερα θελκτικό ιδεολογικά.

Ένα μελλοντικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα μπορεί κάλλιστα να παρουσιάζει, ακόμη και να εφαρμόζει τέτοιες πολιτικές προκειμένου να βοηθά τους ψηφοφόρους του οι οποίοι ανήκουν στην εργατική τάξη - και αυτό θα θεωρείται σημαντικός θρίαμβος. Ωστόσο τέτοιες πολιτικές δεν θα καθορίσουν τη Δεξιά ή τους διανοούμενούς της.

Παρομοίως, δεν βλέπω τον κοινοτισμό να επιστρέφει ως βασική θέση της Δεξιάς στο πεδίο των ιδεών, παρόλο που οι Αμερικανοί κινούνται και δρουν σε επίπεδο κοινοτήτων με επιτυχία σε πολλά επίπεδα.

Τα ερχόμενα χρόνια, τρία πράγματα θα βρεθούν στο επίκεντρο της προσοχής της δεξιάς διανόησης: ο κύριος διεθνής αντίπαλος (Κίνα), ο κύριος εγχώριος αντίπαλος (Αριστερά) και το κύριο πράγμα το οποίο όλοι κοιτάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ (το Διαδίκτυο).

Αυτή η δέσμη ανησυχιών μπορεί να μην αποτελεί κάποια τρομερή έκπληξη. Την ίδια ώρα, ωστόσο, θα αποτελούσε μια πραγματική ρήξη με τη ρηγκανική και τραμπική ιδεολογία του παρόντος και του πρόσφατου παρελθόντος της.

Από: capital.gr

---

φωτογραφία Getty Images

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr