Πόσο απειλεί τον Donald Τrump η αλλαγή αντιπάλου

Οι υποστηρικτές του (που αίφνης πλήθυναν, αφότου ο ίδιος τέθηκε εκτός παιδιάς) χαρακτηρίζουν την απόσυρση του Joe Biden από τη διεκδίκηση της επανεκλογής του ως μια πράξη ωριμότητας και ευθύνης, από κάποιον που αφιέρωσε τη ζωή του στο δημόσιο συμφέρον, σε αντίθεση προς όσους (λέγε με Τrump) αντιμετωπίζουν την πολιτική ως εργαλείο ναρκισσιστικής επιβεβαίωσης.

Η αλήθεια, όμως, είναι πιο ταπεινή. Ο Biden "έπεσε” έπειτα από εξέγερση – εν προκειμένω των χρηματοδοτών του Δημοκρατικού Κόμματος, οι οποίοι, σύμφωνα και με το ρεπορτάζ του Seymour Hersh, αντέδρασαν ως εξαπατημένοι επενδυτές, αφότου διαπίστωσαν ότι το περιβάλλον του προέδρου τους είχε αποκρύψει την πραγματική έκταση των προβλημάτων υγείας του. (Το σατιρικό Babylon Bee γνωστοποίησε τις εξελίξεις υπό τον τίτλο "Η Jill Biden αποσύρεται από την κούρσα”).

Το ότι ο Biden, παρά την κατάπτωσή του, θα ασκεί για άλλους έξι μήνες τα καθήκοντα του προέδρου, κρατώντας στα χέρια του και το περιώνυμο πυρηνικό "κουμπί”, δεν δείχνει να απασχολεί κανέναν. Το ότι ο πρόεδρος δεν είναι αυτός που πραγματικά κυβερνά την υπερδύναμη έχει εκτεθεί πλέον σε κοινή θέα, αλλά δεν σοκάρει. Αυτό που πραγματικά σοκάρει μεγάλο τμήμα της Αμερικής είναι το να σφραγισθεί η νίκη του Τrump, τρεισήμιση μήνες πριν ανοίξουν οι κάλπες,

Το προεκλογικό χρήμα που έκρινε την τύχη του Biden λογικά θα κρίνει και τον ορισμό του αντικαταστάτη του. Στον ελάχιστο χρόνο που απομένει μέχρι το συνέδριό τους (και τις εκλογές) οι Δημοκρατικοί θα πρέπει να βρουν μια υποψηφιότητα που να διαθέτει μίνιμουμ νομιμοποίηση, ελκυστικότητα, αλλά και χρηματοδότηση. Και αν η εκλογική ελκυστικότητα δεν είναι το δυνατότερο χαρτί της, η αντιπρόεδρος Κamala Harris είναι η μόνη που διαθέτει πρόσβαση στα κονδύλια που έχει συγκεντρώσει η κοινή της καμπάνια με τον Biden και που έχει ήδη τεθεί σε προεκλογική κινητοποίηση με προγραμματισμένες εκδηλώσεις ανά τις ΗΠΑ.

Παρότι γυναίκα και έγχρωμη, η Harris δεν διαθέτει ιδιαίτερη διείσδυση (όπως είχε δείξει και η αποτυχημένη εκστρατεία της για το χρίσμα το 2020) στα μειονοτικά εκλογικά ακροατήρια που θεωρούνται προνομιακά για τους Δημοκρατικούς. Προφανώς τα πεπραγμένα της ως "σιδηράς” Γενικής Εισαγγελέως της Καλιφόρνιας (όπου είχε αναδειχθεί το 2010 με το αδιανόητα οριακό για τη συγκεκριμένη πολιτεία προβάδισμα της μίας μονάδας) βαραίνουν ακόμη, αλλά δίνουν και μια πιπεράτη προσθήκη στην εφεξής αναμέτρησή της με τον καταδικασμένο για ποινικό αδίκημα Trump.

Επιπλέον, η Harris δεν έλαμψε κατά τη θητεία της ως αντιπρόεδρος – αλλά ένας σοβαρός λόγος για αυτό ήταν ότι ο ίδιος ο Biden της ανέθετε ανέφικτες αποστολές (όπως τον χειρισμό του μεταναστευτικού, που αποτελεί το κριτήριο επιλογής όσων θα ψηφίσουν τον Trump), ενώ το περιβάλλον του πρωτοστατούσε σε υποτιμητικές διαδόσεις εναντίον της, προκειμένου να μην αναδειχθεί σε αντίπαλο δέος προς τον πρόεδρο.

Η Harris όμως είναι σε θέση να συμβιβάσει υποστηρικτές και αντιπάλους του νυν προέδρου εντός του κόμματος, να εξασφαλίσει έναν "μήνα μέλιτος” από τα μέσα ενημέρωσης που θα της φανεί πολύτιμος, αλλά και να αποτρέψει την παρατεταμένη αγωνία. που θα υπήρχε ακόμη και σε περίπτωση νίκης, για το αν ο Biden είναι σε θέση να ολοκληρώσει τη νέα τετραετία του.

Ο Βίβεκ Ραμασουάμι, Ρεπουμπλικανός ακτιβιστής και υποστηρικτής του Trump, σχολίασε τις τελευταίες εξελίξεις, λέγοντας "Αντιμαχόμαστε ένα σύστημα και όχι ένα πρόσωπο”. Όμως η αλήθεια είναι ότι η προεκλογική καμπάνια του Trump, σχεδιασμένη κατά το μεγαλύτερο μέρος πάνω στην στοχοποίηση του Trump, επείγει να επανασχεδιασθεί.

Το ερώτημα είναι κατά πόσον οι αρνητικές δημοσκοπικές επιδόσεις που "ανατίναξαν” την υποψηφιότητα Biden αποτελούσαν ψήφο αποδοκιμασίας του προσώπου του προέδρου ή συνολικά των Δημοκρατικών και των πεπραγμένων τους. Τα ενθαρρυντικά ποσοστά των Δημοκρατικών υποψηφίων για τη Γερουσία και τη Βουλή (τα οποία κινδύνευαν να συμπαρασυρθούν προς τα κάτω σε περίπτωση παράτασης του "θρίλερ Biden”) υποδεικνύουν το πρώτο. Το ότι όμως κατά το προηγούμενο διάστημα ουδείς πιθανός Δημοκρατικός υποψήφιος πρόεδρος κατάφερνε στις δημοσκοπήσεις κάτι καλύτερο από τον Biden έναντι του Trump είναι ενδεικτικό βαθύτερου προβλήματος. Η πληθωριστική και στεγαστική κρίση παραπέμπει στο τόσο αμερικανικό "It's the economy, stupid!” και η προεκλογική ρητορική των Δημοκρατικών, επίμονα προσανατολισμένη στην "απειλή για τη Δημοκρατία”, που συνιστά ο Trump, δεν προσελκύει παρά τα (ανώτερα μορφωμένα) κοινωνικά στρώματα, που ήταν ήδη δεδομένα για το κόμμα.

Ίσως δε το βάθος του προβλήματος να το φωτίζει πραγματικά μόνο η αναδρομή στην Ιστορία. Τελευταία φορά κατά την οποία εν ενεργεία πρόεδρος αποποιήθηκε την διεκδίκηση δεύτερης τετραετίας ήταν το 1968, όταν ο Lyndon Johnson καταβυθίστηκε στα αδιέξοδα του πολέμου του Βιετνάμ. Η γεωπολιτική διάσταση, καίτοι εν πολλοίς απούσα από την προεκλογική συζήτηση στις ΗΠΑ, ενδεχομένως εξηγεί γιατί αυτή τη φορά τόσες πτέρυγες της ελίτ είναι περισσότερο πρόθυμες να επενδύσουν στον Trump – άρα και σε μια "επανεκκίνηση”, με κλείσιμο και αναδιάταξη διεθνών μετώπων. 

Από: Capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr