Κι αν είσαι περισσότερο νάρκισσος από όσο χρειάζεται;

Είναι αλήθεια ότι τους νάρκισσους πολλοί εμίσησαν, τον ναρκισσισμό όμως ουδείς. Διότι είναι λίγο δύσκολο να τον αντιληφθείς ότι έχεις φθάσει σε σημείο που αγαπάς τον εαυτό σου λίγο περισσότερο από ότι πρέπει.

Και εν πάση περιπτώσει και λίγος ναρκισσισμός ίσως δεν είναι κακό. Αν τον κάνεις πράξη με μέτρο. Εδώ όμως δεν θα σου μιλήσουμε για αυτό. Αλλά για την ακραία περίπτωση του να πάσχεις από σύνδρομο ναρκισσιστικής διαταραχής προσωπικότητας όπως ορίστηκε από το American Psychiatric Association's και στο εγχειρίδιο Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth Edition(DSM-V).

Παρακάτω ακολουθούν εφτά σημάδια που καλό θα ήταν να τα προσέξεις -μιας και μπορεί να ανήκεις στο 6% των αντρών που πάσχουν από το σύνδρομο.

Η συζήτηση γυρνά πάντα γύρω από εσένα

Μήπως κάποιος φίλος σου μιλάει για τα προβλήματα υγείας που έχει αλλά εσύ -με κάποιον μαγικό τρόπο- μονοπωλείς και πάλι την κουβέντα με τα άγχη που έχεις στη δουλειά. Παρακολούθησε μήπως προσπαθείς (άθελά σου) να φέρνεις τον εαυτό σου στο επίκεντρο της συζήτησης. Κάθε φορά και με κάθε τρόπο.

Οι γύρω σου σε λατρεύουν

Αρχικά, γιατί στη συνέχεια το πράγμα στραβώνει. Οι άνθρωποι που πάσχουν από το σύνδρομο είναι συνήθως πολύ γοητευτικοί, με έναν σχεδόν αφύσικο τρόπο, στις πρώτες τους γνωριμίες. Προσαρμόζονται ώστε να γίνονται αρεστοί. Πράγμα που μπορεί να είναι ωραίο και επιτυχημένο επιφανειακά, όταν όμως πέσουν οι μάσκες οι γύρω τους νιώθουν άβολα από την υπερβολική ανάγκη των τελευταίων να γίνονται ευρέως αποδεκτοί.

Δεν κάνεις ποτέ λάθος

Η λέξη συγγνώμη σου είναι σχεδόν άγνωστη αφού εσύ δεν κάνεις ποτέ λάθος. Κι όταν το κάνεις, και το αντιληφθείς παίρνεις αμυντική στάση αντί απλά να το παραδεχθείς: είτε επιτίθεσαι κουνώντας το δάχτυλο για να αποπροσανατολίσεις την κουβέντα είτε παίρνεις τον ρόλο του "αιώνιου θύματος". Σε κάθε περίπτωση νιώθεις ότι οι άλλοι φταίνε. Πάντα.

Αγαπάς την πολυτέλεια

Δε μιλάμε για μια σχέση απλής λατρείας. Άλλωστε σε ποιον δεν αρέσουν τα πολυτελή αντικείμενα; Απλά σε όσους πάσχουν από το σύνδρομο αυτό γίνεται αυτοσκοπός. Γίνεται βαθιά ανάγκη κι ενίοτε αυτοσκοπός. Φθάνουν σε σημείο να αγιάζουν κάθε μέσο για να αποκτήσουν την πολυτέλεια που τους τρέφει κανονικά, αφού χωρίς αυτή νιώθουν γυμνοί.

Δεν αντέχεις την κριτική

Μάλλον για να το πούμε πιο σωστά "δε δέχεσαι μύγα στο σπαθί σου". Σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις και υπερευαισθησία. Σαν η κριτική να χτυπάει κάποια βαθιά ευαίσθητη χορδή σου που σε κάνει να τινάζεσαι λες και είναι παιδικό τραύμα.

Θεωρείς τον εαυτό σου πραγματικά ξεχωριστό

Και καλά κάνεις, όταν αυτό γίνεται με μέτρο. Όταν όμως ζεις συνεχώς ψευδαισθήσεις μεγαλείου, όταν αδυνατείς να αντιληφθείς την εργασιακή, ερωτική και κοινωνική σου πραγματικότητα σε ακραίο σημείο τότε σίγουρα κάτι δεν πάει και τόσο καλά. Αφού αναγνωρίζεις μόνο δυνάμεις στον εαυτό σου και καμία αδυναμία. Πράγμα αδύνατο, πράγμα πολύ μακρινό σε σχέση με το απαραίτητο "γνώθι σ'αυτόν".

Εκμεταλλεύεσαι τους άλλους

Όλα τα προηγούμενα είναι βασικές ενδείξεις, αυτό το τελευταίο όμως ίσως είναι και η κυριότερη απόδειξη. Ιδιαίτερα όταν το κάνεις σε ανθρώπους που σε αγαπούν και σε προσέχουν. Ιδιαίτερα όταν αντιλαμβάνεσαι την αγάπη, τον σεβασμό ή τον θαυμασμό των άλλων προς το πρόσωπό σου ως ένδειξη αδυναμίας. Που εσύ βρίσκεις (συνεχώς) ευκαιρία να εκμεταλλευτείς.

Από: gr.AskMen.com

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr