Ο Rudy Fernandez θέλει ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο πριν το φινάλε

Τον περασμένο Σεπτέμβριο ανακηρύχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής για δεύτερη φορά στην καριέρα του με την εθνική Ισπανίας, φτάνοντας τα 10 μετάλλια με τους Φούριας Ρόχας. Σε συλλογικό επίπεδο έχει κατακτήσει τα πάντα (Euroleague - 2 φορές με τη Ρεάλ, 1 EuroChallenge και 1 Eurocup με την Μπανταλόνα καθώς και 5 πρωταθλήματα Ισπανίας με τη Βασίλισσα). Το βιογραφικό του περιλαμβάνει και ένα τουλάχιστον συμπαθητικό τριετές πέρασμα από το NBA. Πλέον, ο Rudy Fernández βρίσκεται στο 35ο έτος της ηλικίας του και μοιραία μοιάζει να σκέφτεται το φινάλε της καριέρας του. Που μοιάζει όμως να έχει μία ακόμη εκκρεμότητα.

Ανεξαρτήτως του αν τον συμπαθείς ή όχι -λογικό, καθώς η πελατειακή σχέση με τις ελληνικές ομάδες σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο αλλά και ο εριστικός πολλές φορές χαρακτήρας του δεν βοηθούν ιδιαίτερα σε αυτό- οφείλεις να αναγνωρίσεις ότι μιλάμε για έναν από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους παίκτες των τελευταίων ετών. Ο γκαρντ της Ρεάλ μίλησε στην ισπανική έκδοση του Esquire και τον δημοσιογράφο Gustavo Higueruela, αποκαλύπτοντας πολλές από τις αθέατες πλευρές του ανθρώπου Rudy πίσω από τον σούπερ σταρ Fernández.

Πώς νιώθεις που κέρδισες και πάλι το Μουντομπάσκετ; 

Όταν γίνεσαι παγκόσμιος πρωταθλητής κοιτάς πίσω και εκτιμάς με διαφορετικό τρόπο τη δουλειά που έχεις ρίξει και όλες τις θυσίες που έκανες από πολύ μικρή ηλικία. Νιώθεις μία δικαίωση για όλες τις σημαντικές αποφάσεις που πήρες σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι στα 35 μου, θα καθόμουν εδώ και θα μιλούσα για τα δύο Μουντομπάσκετ που έχω κατακτήσει. 

Για να αντισταθμίσουμε, σε τι είσαι κακός; 

Υπάρχουν πολλά πράγματα που κάνω με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Δεν παίζω καλό σκάκι, ούτε καλό τένις. Επίσης, δεν τα πάω καλά με τα θαλάσσια σπορ (γέλια).

Όταν ήσουν παιδί και ονειρευόσουν να γίνεις μπασκετμπολίστας, είχες φανταστεί ποτέ το μέλλον, όπως αυτό διαμορφώθηκε στην πορεία;

Καθόλου. Όταν είσαι μικρός σε ενδιαφέρει μόνο να ευχαριστηθείς το παιχνίδι και να παίζεις με τους φίλους σου για πλάκα. Στα 12-13, όταν άρχισα να παίζω στα τμήματα υποδομής της Μπανταλόνα, άφησα πίσω στη Μαγιόρκα την οικογένειά και τους φίλους μου και επικεντρώθηκα περισσότερο στην ιδέα να γίνω επαγγελματίας μπασκετμπολίστας.  

Έχεις αφήσει κάτι στη μέση; Τι λείπει από την καριέρα σου ώστε να θεωρηθεί τέλεια;  

Ελπίζω ότι η επόμενη Ολυμπιάδα θα καλύψει το κενό ενός χρυσού μεταλλίου και σε αυτή τη διοργάνωση. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να κλείσω τον κύκλο μου αλλά και κατ' επέκταση γι' αυτή την εθνική ομάδα να κλείσει τον δικό της με έναν θρίαμβο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχουμε χρυσά μετάλλια σε όλες τις διοργανώσεις, εκτός από τη σημαντικότερη.

Τι μπορεί να επιδιώξει η εθνική Ισπανίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο; 

Νομίζω τα πάντα, αρκεί να έχουμε την ίδια στάση που διατηρούμε εδώ και δύο δεκαετίες: Τα πόδια στο έδαφος, σκληρή δουλειά και προσπάθεια για το καλύτερο δυνατό. Η νοοτροπία μας πια έχει φτάσει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο καθώς ξέρουμε πώς να κερδίζουμε και παράλληλα να είμαστε σοβαροί και προσεκτικοί. Πάντοτε όμως, άκρως ανταγωνιστικοί. Και δε νομίζω πως πολλές ομάδες μπορούν να πουν κάτι τέτοιο για τον εαυτό τους. 

Είσαι 34 στα 35 και έχεις ζήσει μία καριέρα με επιτυχίες, γεμάτη δόξα. Το φινάλε βρίσκεται στο μυαλό σου; 

Φυσικά, είναι κάτι που σκέφτομαι. Όχι κάτι που θα έρθει άμεσα αλλά ήδη έχω ξεκινήσει να κάνω ερωτήσεις στον εαυτό μου σχετικά με το "μετά". Έχω δύο παιδιά και το να ταξιδεύω συνέχεια με τις ομάδες μου κοστίζει όλο και περισσότερο σε αυτό το κομμάτι, ειδικά στις περιόδους που υπάρχει κάποιο καλοκαιρινό σπουδαίο event. Όσο νιώθω καλά πάντως θα συνεχίσω να παίζω γιατί λατρεύω το σπορ και γιατί αυτό μου έδωσε τα πάντα. 

Τι θα κάνεις όταν σταματήσεις να παίζεις;

Μοιραία το μπάσκετ θα συνεχίσει να υπάρχει στη ζωή μου. Προέρχομαι από μία αθλητική οικογένεια και όλη μου η πορεία είναι συνυφασμένη με το μπάσκετ. Ίσως όταν δε βρίσκομαι μέσα στο παρκέ να παρακολουθώ νέους παίκτες και να κάνω αυτό που έκανε η Μπανταλόνα με μένα, όταν ήμουν μικρός.

Σαν βετεράνος, πώς βοηθάς κάποιον νεαρότερο; 

Προσπαθώ να τους πείσω για την αξία και τα αποτελέσματα της καθημερινής δουλειάς. Η κάθε προπόνηση πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν τελικός. Υπάρχουν πάντοτε πράγματα που πρέπει να βελτιωθούν και οι νέοι παίκτες θα πρέπει να απορροφούν όλα τα καλά στοιχεία που μπορούν να πάρουν από παίκτες όπως για παράδειγμα ο Felipe Reyes.

Ο Rudy Fernández μαζί με την αδερφή του, πρώην διεθνή μπασκετμπολίστρια, Marta.

Ποιος είναι ο ήρωάς σου; 

Νομίζω ότι αυτός ο τίτλος πρέπει να πάει στη μεγαλύτερη αδερφή μου, την Marta. Όταν ξεκίνησα να περπατώ μου έδωσε για πρώτη φορά μία μπάλα μπάσκετ. Όταν ήμουν μικρός, πηγαίναμε με τους γονείς μου να δούμε τους αγώνες της, πήγε στο WNBA πολύ πριν εγώ πάω στο ΝΒΑ, κατέκτησε σημαντικούς τίτλους πριν εγώ πάρω οτιδήποτε και όταν παίζαμε μονά με πίεζε διαρκώς για να γίνω καλύτερος. Όταν ήμασταν μικροί δεν μου έδειχνε κανένα έλεος στο παιχνίδι. Μετά βέβαια ψήλωσα και πλέον μπορούσα να την κερδίσω, τότε σταμάτησε να παίζει μαζί μου (γέλια).

Θα ήθελες τα παιδιά σου να ακολουθήσουν τα βήματά σου; 

Το πρώτο και σημαντικότερο πράγμα που θέλω είναι να έχουν πάντοτε την υγεία τους και να απολαμβάνουν οτιδήποτε κι αν κάνουν. Αν αποφασίσουν να ασχοληθούν σοβαρά με το μπάσκετ, δεν πρόκειται να τα πιέσω ούτε να απαιτήσω τίποτα από αυτά. Θέλω να χαίρονται το παιχνίδι. Ειδικά αν ο γιος μου, ο Alan, αποφασίσει να ασχοληθεί κάποια στιγμή επαγγελματικά, θα του λέω πάντοτε το ίδιο πράγμα: Προτεραιότητα θα πρέπει να έχουν οι σπουδές και η μόρφωση. Φυσικά πάντως, θα τον στηρίξω.

Πιστεύεις πως η γενιά σας δημιούργησε ένα κύμα αγάπης για το μπάσκετ στην Ισπανία; Σε ποιο βαθμό θεωρείς ότι αλλάξατε τις ισορροπίες σε σχέση με το ποδόσφαιρο; 

Νομίζω ότι πολύ περισσότερο από τη δική μου γενιά -τους γεννημένους το 1984, 1985 και 1986- υπήρξε πιο επιδραστική, εκείνη των γεννημένων το 1979, το 1980 και το 1981. Ο Raul Lopez, o Felipe Reyes, ο Juan Carlos Navarro, o Pau Gasol, ο Jose Calderon  αλλά και παιδιά όπως ο Alex Mumbru, ο Roger Grimau ή ακόμη και ο Jorge Garbajosa, που ήταν λίγο μεγαλύτερος. Εμείς από τη σειρά μας τους συμπληρώσαμε ιδανικά και βαδίσαμε στα χνάρια τους, αρχικά στις μικρές εθνικές ομάδες και έπειτα σε επίπεδο ανδρών. Όχι μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο αλλά και σε αυτό των προσωπικοτήτων. Λατρεύω το ποδόσφαιρο όμως το μπάσκετ απέχει αρκετά από αυτό. Μπορεί όμως να συμβάλλαμε όντως στο να πλησιάσει σε δημοφιλία και αυτό είναι κάτι που μας τιμά. 

Έχω διαβάσει ότι σου αρέσει να παίζεις μουσική, ως DJ. Ποια είδη σου αρέσουν περισσότερο και ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες; 

Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ, ειδικά τις στιγμές που είμαι πολύ χαλαρός ή όταν ο γιος μου είναι σχολείο και η κόρη μου κοιμάται. Συνηθίζω πάντως να βάζω και μουσική για τους άλλους στο ξενοδοχείο όταν είμαστε σε αποστολή με την ομάδα. Είμαι τύπος της ηλεκτρονικής μουσικής περισσότερο, της techno, αλλά δε διστάζω να παραδεχτώ ότι μου αρέσει και το reggaeton. Μου αρέσουν πολύ οι Izal, οι Love of Lesbian και οι Estopa. Γενικότερα, είμαι ανοιχτός στα πάντα. 

Τι άλλο κάνεις όταν δεν έχει τη μπάλα στα χέρια; 

Με δύο μικρά παιδιά, καταλαβαίνεις ποια είναι η προτεραιότητά μου. Προσπαθώ να περνάω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί τους, όπως και με τη γυναίκα μου. Βλέπουμε ταινίες, πηγαίνουμε θέατρο. Γενικά, η Μαδρίτη σου δίνει πολλές και καλές επιλογές. 

5 κορυφαίες στιγμές του Rudy Fernández

Αυτό το κάρφωμα στο πρόσωπο του Dwight Howard

Ένα πολύ σημαντικό play, σε ένα τεράστιο παιχνίδι. Τον θυμάμαι ακόμη τον τελικό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, καθώς ήταν και το καλοκαίρι που έφευγα από την Μπανταλόνα για να πάω στο Πόρτλαντ. Ήταν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια μου με την εθνική ομάδα. Κατάλαβα περισσότερο τον αντίκτυπό του όταν βρέθηκα στις ΗΠΑ. 

Το ντεμπούτο με τη Ρεάλ

Ένα ακόμη ξεχωριστό παιχνίδι. Ήμουν από την αρχή σίγουρος ότι έκανα τη σωστή επιλογή με το να πάω στη Ρεάλ. Ήταν από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει στην καριέρα αλλά και στη ζωή μου. Το club μου έχει δώσει τόσα πολλά και δεν μιλώ για τους τίτλους. Η Μαδρίτη έχει γίνει πλέον σπίτι μου.

Ο διαγωνισμός καρφωμάτων με τη φανέλα του Fernando Martín

Ίσως ήταν μία ιστορική στιγμή όχι μόνο για μένα αλλά και για όλους τους Ισπανούς αθλητές. Το απόλαυσα πάρα πολύ αλλά είχα και αρκετό άγχος. Ήθελα να τα πάω καλά για να τιμήσω τα όσα είχε κάνει ο Fernando Martín για το ισπανικό μπάσκετ (σ.σ. ήταν ο πρώτος Ισπανός που έπαιξε στο ΝΒΑ) αλλά και τον Pau Gasol, ίσως τον κορυφαίο Ισπανό αθλητή όλων των εποχών.

Τα 8 τρίποντα εναντίον της Ρεάλ

Ήταν ένα πολύ σημαντικό ματς για την Μπανταλόνα, καθώς είχαμε μόλις κερδίσει το Eurocup. Μετά από τέτοιες επιτυχίες νιώθεις καλά και ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή σου. Αισθάνεσαι άψογα στο γήπεδο και παίζεις με σιγουριά. Κερδίσαμε και σε προσωπικό επίπεδο σκότωσα την ομάδα στην οποία θα πήγαινα αργότερα.

Η πρώτη εμφάνιση στο ΝΒΑ, εναντίον των Lakers

Το πρώτο μου παιχνίδι με τη φανέλα των Blazers. Αν θυμάμαι καλά, έβαλα 15 ή 16 πόντους, αλλά χάσαμε. Εκείνη τη σεζόν έκανα πολλά καλά ματς. Βοήθησε το καλό παιχνίδι που έκανα στο Staples Center, παίζοντας μάλιστα αντίπαλος με τον Pau Gasol. Μου έδωσε αυτοπεποίθηση για όλη τη χρονιά. 

---

Διάβασε ακόμη για το νέο εαυτό του Ricky Rubio, τη μεγάλη περιπέτεια του Γιώργου Πρίντεζη και το πρόβλημα με τον Russell Westbrook.

---

φωτογραφίες © Getty Images, Carlos de Lucas

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr