Russell Howard, ο MVP της κωμωδίας

Μερικές φορές αισθάνεται πως η επικαιρότητα είναι βούτυρο στο ψωμί του και κάπως ντρέπεται για αυτό. Στις εμφανίσεις του, αλλά και τις εκπομπές του στην tv, ο Russell Howard των Lubricant και Recalibrate στο Netflix δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω· δεν είναι απλά ετοιμόλογος, η σχεδόν κυνική, βιτριολική ματιά του είναι που τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους κωμικούς της γενιάς του και που τον έχει ανταμείψει με παγκόσμια αποδοχή και αναγνώριση. Μέσω Zoom τον "πέτυχα" στον δρόμο της επιστροφής: Είχε μόλις φύγει από το Χονγκ Κονγκ, βρισκόταν στη Σιγκαπούρη από όπου θα επανερχόταν στην Ευρώπη για να περιοδεύσει οδικώς με τη σύζυγο και τον γιο τους για πρώτη φορά και είχα μόλις 15 λεπτά στη διάθεσή μου για να μάθω περισσότερα. Μπήκα απευθείας στο ψητό – το ίδιο θα έκανε και ο ίδιος άλλωστε.

>Δεδομένης της απήχησής σου σε κάθε πιθανό μέσο, αποδέχεσαι τον όρο του influencer; Μπορείς να επηρεάσεις τον κόσμο να συνειδητοποιήσει όσα συχνά δεν βλέπει;
Η λέξη influencer δεν είναι απαίσια; Όταν ήμουν νέος, ήταν φιλοφρόνηση. Ο παππούς μου είχε μια φωτογραφία του πρώτου μου ξαδέλφου πάνω στη μοτοσικλέτα του, με την οποία, παρότι ήταν καρκινοπαθής, μπόρεσε να τερματίσει σε αγώνα δρόμου. Πέθανε, νομίζω, τρεις εβδομάδες μετά. Ο παππούς μου τότε συνήθιζε να μας τη δείχνει για να παραδειγματιστούμε και πράγματι αποτέλεσε σπουδαία επιρροή για εμένα – με το σκεπτικό ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Στον αντίποδα, τώρα "επιρροή" σημαίνει να μαθαίνεις έναν χορό.

Ή να μπορείς να πετάξεις ένα μπουκάλι με τέτοιον τρόπο ώστε να προσγειωθεί όρθιο ή να κάνεις σεξ με 1.000 άντρες μέσα σε μια μέρα. Γενικά πάντως, ανέκαθεν θεωρούσα την κωμωδία πολύ επιδραστική και μου αρέσει πολύ όταν ένας κωμικός μπορεί να με κάνει να διακρίνω κάτι που δεν έχω δει από μόνος μου.

>Τι σε ιντριγκάρει στην κωμωδία;
Μου αρέσει η ιδέα του να κάνω τους ανθρώπους να δουν αυτό που προσωπικά θεωρώ αστείο και να γελάσουν μαζί μου –άλλοτε με πιο βαθύ τρόπο, άλλοτε με πιο ρηχό– αλλά βασικά, όσο μεγαλώνω, νιώθω ότι η δική μου κωμωδία έχει να κάνει με την προσπάθειά μου να συνδεθώ με τους ανθρώπους. Αισθάνομαι ότι κάθε φορά που το κοινό γελάει, είναι ο τρόπος του να μου πει ότι δεν είμαι τρελός και άρα βλέπουμε τα ίδια πράγματα. Ακούγεται χαζό, αλλά μερικές φορές έτσι είναι για μένα.

>Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η ζωή ενός 45χρονου stand-up κωμικού στην εποχή της πολιτικής ορθότητας;
Είναι σίγουρα πολύ πιο εύκολο να είσαι 24 ετών, να μη σε πονάει η πλάτη σου και να κοιμάσαι χωρίς να χρειάζεται να σηκωθείς τρεις φορές τη νύχτα για να πας τουαλέτα. Αν εξαιρέσουμε ότι με τα χρόνια το σώμα χειροτερεύει, το μυαλό παραμένει ίδιο και είμαι πολύ τυχερός, γιατί, στη Βρετανία τουλάχιστον, νομίζω ότι υπάρχει μια εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό μου εδώ και περίπου 15 χρόνια. Είναι απίστευτο προνόμιο να σε εμπιστεύονται και επειδή πρόκειται για δικό μου κοινό, δεν ανησυχώ για την ορθότητα. Αν γελάσουν, γνωρίζω ότι αυτό "δουλεύει", αν όχι, πρέπει να βρω τρόπο να τα καταφέρω. Αυτό είναι το μεγαλείο του συγκεκριμένου επαγγέλματος, η ωμή ειλικρίνεια.

>Εσύ με τι γελάς;
Το σκεφτόμουν αυτό σήμερα. Αυτό(ς) που με κάνει να γελάω είναι ο αδελφός μου. Είναι τόσο κακός, χωρίς κανένα λόγο. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω είναι αξιαγάπητοι και πραγματικά ευγενικοί, εκείνος, από την άλλη, είναι απλά αηδιαστικός. Μας έλεγε η μητέρα μας για τη θεία μας που έχει πάθει ουρολοίμωξη και προφανώς αν είσαι άρρωστος, όπως η ίδια, οτιδήποτε μπορεί να σε τρελάνει. Ε, και ο αδελφός μου εκείνη τη στιγμή πρόσθεσε πως η θεία μας είναι τρομερά άσχημη. Ήταν τόσο κακό αυτό που έκανε, που με έκανε να γελάσω. Ντρέπομαι λιγάκι που το λέω.

>Ποια είναι η γνώμη σου για την κουλτούρα της ακύρωσης; Σου την έχουν "πέσει" ποτέ; 
Όταν ακούω κάποιον να λέει ότι γελά μόνο με πράγματα που η κοινωνία εγκρίνει, πάντα θέλω να πω "δώσε μου το τηλέφωνό σου και άσε με να ψάξω κάθε συνομιλία σου στο WhatsApp". Οι περισσότεροι έχουν ένα κινητό που μπορεί να τους στείλει στη φυλακή. Θα σ' το πω αλλιώς. Η γενιά μας θα πεθάνει, θα γίνει επαναφορά των αρχικών εργοστασιακών ρυθμίσεων και μετά θα χαθούμε στη λήθη. Τα πράγματα με τα οποία γελούσαμε όταν ήμασταν 10 ετών είναι πολύ διαφορετικά από τα τωρινά. Και νομίζω ότι πλέον έχουμε περάσει στο στάδιο κατά το οποίο οι άνθρωποι έχουν λίγη περισσότερη κατανόηση και ενσυναίσθηση για τα λάθη που, έτσι κι αλλιώς, λίγο-πολύ όλοι κάνουμε.

>Παράλληλα, κάποιοι πάντα θα ικανοποιούνται από την αποδόμηση επιτυχημένων ανθρώπων.
Υπάρχει μία φράση στην Αυστραλία που λέγεται "tall poppy syndrome", δηλαδή το "σύνδρομο της ψηλής παπαρούνας". Όταν η παπαρούνα ψηλώσει, την κόβουν. Αντίστοιχα, μας αρέσει να κάνουμε πλάκα και αν κάποιος παραείναι τέλειος, του κόβουμε το κοτσάνι.

>Στην εκπομπή σου, έχεις φιλοξενήσει μερικούς από τους πιο διάσημους ανθρώπους στον κόσμο. Ποιος σε εξέπληξε ευχάριστα;
Απόλαυσα την κουβέντα μου με τον σκωτσέζο κωμικό Bill Connolly. Είναι ένας από τους "ήρωές" μου, οπότε σε προσωπικό επίπεδο ένιωσα σαν να έπαιρνα συνέντευξη από τον Θεό. Όταν τον έκανα να γελά, αισθανόμουν αυτή τη ζεστασιά που εισπράττει μία γάτα που αράζει δίπλα στη φωτιά. Υπέροχη ήταν, επίσης, η συζήτηση με τον Matthew McConaughey. Ήταν σαν να μιλάω με έναν άνθρωπο που ακόμα δεν έχει αποφασίσει να δημιουργήσει τη δική του αίρεση. Η ενέργειά του είναι τόσο δυνατή που θα μπορούσε να αποσυρθεί σε ένα απομακρυσμένο χωριό ονόματι McConaughey και πίστεψέ με, θα τον ακολουθούσαν πολλοί. 

>Θεωρείς ότι έχει εξελιχθεί το περίφημο "βρετανικό χιούμορ";
Σίγουρα, ειδικά αν π.χ. συγκρίνεις τον Benny Hill με εμένα (γέλια). Ξέρεις, δεν τρέχω πίσω από γυναίκες με μπικίνι, οπότε, ναι, θα έλεγα ότι το κλειδί για τη βρετανική κωμωδία που αρέσει σε μένα, είναι ότι ήταν πάντα αρκετά αυτοσαρκαστική. Εμείς γινόμαστε ο στόχος του αστείου· κι εκείνοι σπουδαίοι είναι, απλώς διατηρούν ένα σοβαρό στάτους. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του αμερικανικού stand-up από το βρετανικό. Η βρετανική κωμωδία είναι περισσότερο του στυλ "έκανα αυτό το πράγμα γαμώτο και συνέβη αυτό", γεννιέται από την αμηχανία του ότι είμαστε ζωντανοί και όχι από την αίσθηση ότι είμαστε ιδιοφυΐες.

> Ισχύει ότι η πλειοψηφία αντιμετωπίζει τους κωμικούς ως μηχανές παραγωγής αστείων ακόμα κι εκτός σκηνής;
Ισχύει και, παρόλο που μου αρέσει να κάνω τον κόσμο να γελά, πιστεύω ότι έχει πολύ περισσότερο νόημα να το κάνεις επί σκηνής. Αν συμπεριφερόσουν έτσι συνέχεια, θα ήταν ανυπόφορο. Μια φορά ήμουν σε ένα σούπερ μάρκετ στη Βρετανία και κάποιος, αφού είδε τι είχα μέσα στο καλάθι μου, άρχισε να μου λέει ότι δεν είναι "αστείο". Ειλικρινά νόμιζε ότι οι κωμικοί τρώνε "αστεία φαγητά". Και μόλις σου διηγήθηκα μία από τις πιο περίεργες στιγμές της ζωής μου.

>Πώς αντέδρασες;
Απλά γέλασα, ήταν ξεκαρδιστικό. Μετά τον ρώτησα τι δουλειά κάνει, μου είπε ότι δουλεύει σε μία παμπ, και του είπα ότι δεν έχει μπίρα στο καλάθι του (γέλια). Ήταν ξεκάθαρα τρελός, αλλά πραγματικά το ευχαριστήθηκα. Μου αρέσουν οι στιγμές που επιστρέφεις σπίτι και έχεις κάτι τέτοιο να διηγηθείς στον σύντροφό σου.

>Θα προτιμούσες να σε ξέρει το σύμπαν ή να είσαι γνωστός μόνο σε αυτούς που μπορούν να ταυτιστούν πραγματικά μαζί σου;
Όσο μεγαλώνω τόσο πιο ευέξαπτος γίνομαι – νεότερος υπήρξα πολύ πιο ευχάριστος. Συνεπώς με ενδιαφέρει λιγότερο η μαζική απήχηση και περισσότερο, για παράδειγμα, αυτό που μπορώ να αποκομίσω από μία εμφάνισή μου στην Αθήνα διαδρώντας με τους εγχώριους κωμικούς, τους διοργανωτές, το κοινό. Είναι σαν να προσθέτω ένα ακόμη στρώμα στην κωμική μου "σούπα". Είναι μία απίστευτα προνομιούχα θέση το να έχεις δει τον κόσμο από τόσο πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες και αυτό αυτομάτως σε κάνει πιο ενδιαφέροντα ως επαγγελματία. Δεν με νοιάζει να γίνω ο μεγαλύτερος κωμικός στον κόσμο, αλλά ναι, θέλω να μπορώ να εκφραστώ και μέσα από τα ταξίδια, γιατί μέσα από αυτά καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που θέλεις να πεις.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr