Ο Shea Serrano είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ποπ κουλτούρας σήμερα

Μπορεί να έχει μπει σε ανύποπτη στιγμή στο διαδικτυακό σου οπτικό πεδίο, μεταμφιεσμένος με το πρόσωπο του Miklo Velka, κεντρικού χαρακτήρα της gangster movie του 1993 Blood In Blood Out, και να μην το έχεις αντιληφθεί καν. Δεν πρόκειται ασφαλώς για τον Miklo, ούτε ασφαλώς για τον Damian Chapa, τον ηθοποιό που τον υποδύεται. Ο άνθρωπος πίσω από το εν λόγω avatar στο Twitter είναι ο Shea Serrano, Για όσους δεν τον γνωρίζουν τυγχάνει να είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ποπ κουλτούρας, δημοσιογράφος και podcaster, καθώς επίσης και ένας από τους best selling authors των New York Times. Ένα πολιτιστικό φαινόμενο από μόνος του. Μέσα σ' όλα αυτά, τυγχάνει να λατρεύει και την προαναφερθείσα ταινία, σχεδόν όσο και το να είναι online.

Ο Serrano είναι ένα από εκείνα τα υπέροχα πλάσματα του ιντερνετικού οικοσυστήματος που εξελίχθηκε σταδιακά και σημαντικά, επιβιώνοντας μέσα στη σκληρή αμερικανική εξελικτική διαδικασία. Τόσο ο ίδιος, όσο και η σύζυγός του Larami, δίδασκαν ακόμη σε σχολείο του Τέξας όταν παντρεύτηκαν και ξεκίνησαν τη δική τους οικογένεια. Σύντομα διαπίστωσαν ότι το να μεγαλώνεις παιδιά είναι πολύ πιο κοστοβόρο από όσο είχαν υπολογίσει. Η Larami έμεινε σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά. Το 2008, ο Shea ξεκίνησε και δεύτερη δουλειά ως συγγραφέας και αρθρογράφος. Λίγα χρόνια μετά, τα βιβλία του εξελίχθηκαν σε best sellers και η στήλη του στο Ringer σε μία από τις κορυφαίες που υπάρχουν.

Ο Shea Serrano προσέφερε μία διαφορετική πινελιά που είχε ανάγκη ο δημοσιογραφικός, ο συγγραφικός αλλά και ο πραγματικός κόσμος.

Τι συνέβη στο ενδιάμεσο; Ο Serrano, γράφοντας για hip-hop στην Houston Press "ανακαλύφθηκε" από τον Bill Simmons και το Grantland. Ο Simmons του έδωσε την ευκαιρία και αυτός την άρπαξε από τα μαλλιά, εξελίσσοντας το ταλέντο του και γράφοντας όχι μόνο για μουσική αλλά κυρίως για ταινίες και μπάσκετ, με ένα άψογο ύφος που συνδύαζε την οικειότητα με τη γνώση και εξονυχιστικές λεπτομέρειες αλλά και με μία σχεδόν εμμονική και πιο διεισδυτική ματιά στα γεγονότα. Ο Serrano έμοιαζε να είναι γεννημένος για να γράφει. Έμοιαζε όμως να είναι γεννημένος και για το ίδιο το ίντερνετ. Δεν παραμέλησε ωστόσο τα βιβλία. Πρώτα το The Rap Year Book, έπειτα το Basketball (And Other Things). Το let's-just-nerd-out-on-this-for-a-sec στυλ του έδωσε πάρα πολλά σε όλους όσοι τον παρακολουθούσαν και παρακολουθούν ακόμη. Μία διαφορετική πινελιά που είχε ανάγκη ο δημοσιογραφικός, ο συγγραφικός αλλά και ο πραγματικός κόσμος.

Με την πάροδο των χρόνων, ο Serrano ανέπτυξε μία πραγματική λεγεώνα από fans, ειδικά στο Twitter όπου τον ακολουθούν περισσότερα από 300.000 άτομα. Τα κριτήριά τους δε σχετίζονται απαραίτητα μόνο με τη δουλειά του αλλά και με το γεγονός πως πέτυχε με τις δικές του δυνάμεις. Η επιτυχία του είναι και επιτυχία τους. Πλέον, κυκλοφορεί το πιο πρόσφατο βιβλίο του, Movies (And Other Things), που ουσιαστικά είναι μία γοητευτική εμβάθυνση στο κινηματογραφικό σύμπαν που ο ίδιος έχει απολαύσει από τα 80s μέχρι σήμερα. Ο Shea Serrano μίλησε στο αμερικανικό Esquire και τον Jack Holmes για ταινίες και για το πώς καταφέρνεις να γίνεις -και να παραμείνεις- αγαπητός μέσω ίντερνετ.

Όταν προμοτάρεις τα βιβλία σου, υπάρχουν άτομα που δίνουν χρήματα και είναι πραγματικά ενθουσιασμένα με αυτό. Έπειτα λειτουργούν σχεδόν λες και τους έχεις βάλει να σε "σπρώχνουν". Πώς γίνεται αυτό;

Μία από τις αγαπημένες μου στιγμές είναι όταν μου tweetάρουν και με ρωτούν σε τι φάση βρίσκεται η διαδικασία προπαραγγελίας. Αυτό μου δίνει αυτοπεποίθηση και μου δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα. Νιώθω ότι είμαι ένας καλός συγγραφέας και παράλληλα έχω αλληλεπίδραση με ανθρώπους στο ίντερνετ.΄Ισως να είναι απλά αυτό που είναι. Υπάρχουν άνθρωποι που με ακολουθούν κι ας κάνουν ένα tweet ανά 7 μήνες. 

Θεωρείς ότι η διαδικτυακή σου παρουσία επηρεάζει τις προπαραγγελίες του βιβλίου σου; Εκτιμά ο κόσμος τη μάχη που δίνεις;

Νομίζω ότι κι αυτό είναι ένα μέρος της δουλειάς. Ένα από τα πράγματα που έκανα από πολύ νωρίς -και που οι εκδότες το μισούν- είναι να λέω πόσα αντίτυπα θέλω να πουλήσω. Με ευκολία θα έλεγα επίσης και πόσα χρήματα επιθυμώ για να γράψω κάτι. Θα προσέθετα επίσης και πόσα αντίτυπα έχουν πουληθεί μέχρι στιγμής αλλά και πόσο αυτά απέχουν από το στόχο. Αυτά δεν είναι πράγματα που αντέχουν οι εκδότες. Η θέση τους συνήθως είναι πως "δεν μπορούμε να δώσουμε στη δημοσιότητα αυτά τα νούμερα".

Είναι κάτι που με βρίσκει αντίθετο. Δεν μπορείς να κάνεις crowdfunding λέγοντας "θέλουμε να μαζέψουμε πολλά λεφτά αλλά δεν θα σας πούμε πόσα χρειαζόμαστε για να χτίσουμε ένα γήπεδο μπάσκετ". Το πράγμα δε δουλεύει έτσι. Χρειάζεσαι ένα στόχο. Όταν τον βρεις, προσπαθείς να τον φτάσεις. Είναι το ίδιο με το να προσπαθείς να κάνεις push-ups. Ξεκινάς και κάνεις μέχρι να νιώσεις ότι κουράζεσαι. Σταματάς στα 12. Αν όμως κάποιος σου πει να κάνεις 20, θα ξέρεις πού βρίσκεται το τέλος και θα προσπαθήσεις περισσότερο για να φτάσεις σε αυτό.

Φυσικά, υπάρχει πάντοτε το ρίσκο, γιατί αν δεν πιάσεις τα νούμερα, θα έχεις ηττηθεί μπροστά σε όλους. 

Ξεκίνησες να γράφεις την εποχή που ήσουν δάσκαλος ώστε να έχεις ένα έξτρα εισόδημα, όταν η σύζυγός σου έπρεπε να μείνει σπίτι με τα παιδιά. Είναι τρελό αυτό που συνέβη στη συνέχεια; 

Είναι απολύτως παράλογο. Δεν έχει καμία λογική ένας άνθρωπος που διδάσκει σε middle-school να αρχίσει να βγάζει τόσα χρήματα. Από την άλλη υπάρχουν τόσες δουλειές που δεν πληρώνονται καθόλου καλά. Ξέρεις πόσα παίρνουν οι πυροσβέστες που παλεύουν με τις φλόγες; Ή σκέψου τους δασκάλους: Είναι υπεύθυνοι για τη διδασκαλία των παιδιών και παίρνουν μόνο $3.000/μήνα, χωρίς τους φόρους. Είναι εντελώς τρελό και άδικο. Έτσι ξεκίνησε λοιπόν η συγγραφική μου καριέρα, σαν αποτέλεσμα όλων αυτών.

Πώς άλλαξε η ζωή σου έκτοτε;

Δεν είμαστε φτωχοί πλέον και αυτό από μόνο του είναι πολύ cool. Είχα μία συζήτηση πρόσφατα με τους γιους μου. Τρώγαμε βραδινό και με ρώτησαν αν μετά θα βγούμε να πάρουμε παγωτό. Θυμήθηκα αμέσως την εποχή που ήταν πολύ μικροί και οι δύο, εγώ ήμουν ακόμη δάσκαλος και η Larami δεν δούλευε για να μείνει σπίτι μαζί τους. Τους εξήγησα ότι τότε συνηθίζαμε απλά να κάνουμε κάτι ή να βγαίνουμε μόνο μία φορά την εβδομάδα. Συνήθως κάθε Παρασκευή, όταν υπήρχαν ακόμη τα Blockbuster  - νοικιάζαμε δύο ταινίες, παίρναμε δύο αναψυκτικά, ποπ κορν και γλυκά, όλα μαζί για μόλις $7. Αυτό ήταν το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε τότε. 

Δεν είμαστε φτωχοί πλέον και αυτό από μόνο του είναι πολύ cool.

Όταν μεγάλωσαν λίγο τα παιδιά, αρχίσαμε να τους αγοράζουμε παγωτό-σάντουιτς, ξέρεις αυτό με τα μπισκότα και την κρέμα ανάμεσα. Κοστίζει $2,50. Παίρναμε ένα και το μοιραζόμασταν, όλοι εκτός από την Larami κι αυτό γιατί δεν συμπαθεί πολύ το παγωτό. Ήταν πολύ όμορφο που μοιραζόμασταν κάτι αλλά στην πραγματικότητα το κάναμε γιατί δεν είχαμε χρήματα. Πλέον, δεν χρειάζεται να μοιραζόμαστε μόνο ένα γαμημένο παγωτό. Μπορούμε να πάμε και να πάρουμε όσα παγωτά θέλουμε. Αυτή είναι η πραγματική διαφορά. 

Τι σημαίνει για σένα ο Bill Simmons;

Ναι, ο Bill Simmons. Ο Bill Simmons είναι μία πραγματική δύναμη που σου αλλάζει τη ζωή. Εμφανίζεται και σε σηκώνει στα χέρια του όπως ο Rafiki τον Simba στο Lion King. Είναι του στυλ "Παιδιά, κοιτάξτε αυτόν τον τύπο. Αυτό που κάνει είναι ξεχωριστό". Από τη στιγμή που το λέει ο Bill, θα το πουν και όλοι οι υπόλοιποι. Άλλαξαν τα πάντα μετά από αυτόν. Είναι επίσης τρελό το πόσο άμεσος ήταν. Με ρώτησε κατευθείαν πόσα χρήματα θέλω για να σταματήσω να διδάσκω στο σχολείο, ώστε να επικεντρωθώ μόνο στο γράψιμο. "Πες μου πόσα θέλεις και θα στα δώσω" μου είπε.

Το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να με ενθαρρύνει να γράψω. Είναι τρελό αλλά και ελπιδοφόρο πως κάποιος στάθηκε στο πλάι μου, στηρίζοντάς με με κάθε τρόπο. Είναι σαν να κάνεις προπόνηση στο σουτ με τον Steph Curry και να σου αποκαλύπτει όλα τα μυστικά και τα tips του. 

Ξέρω ότι συνηθίζεις να γράφεις για σπορ και ποπ κουλτούρα αλλά φαίνεται ότι πρόσφατα σου αναπτύχθηκε η επιθυμία να τοποθετηθείς και πολιτικά, εκφράζοντας τις ανησυχίες σου για την κοινωνία μας. Τι σε ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση; 

Ω ναι. Ήταν ο Trump, αυτός ο γαμημένος. Εμφανίστηκε και άλλαξαν όλα προς το χειρότερο. Πλέον δεν μπορείς να είσαι σιωπηλός σε τέτοια θέματα. Πρέπει να μιλάμε, πιο καθαρά, για όλα. Εγώ τυχαίνει να είμαι ένας Μεξικανο-Αμερικανός συγγραφέας με λίγη δημοσιότητα. Πρέπει να πάρω θέση.

---

Ήταν ο Trump, αυτός ο γαμημένος. Εμφανίστηκε και άλλαξαν όλα προς το χειρότερο. Πλέον δεν μπορείς και δεν πρέπει να παραμένεις σιωπηλός σε πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

---

Δεν φοβάσαι μήπως υπάρξει μείωση των fans σου λόγω αυτού;

Ειλικρινά, καθόλου. Δεν πιστεύω άλλωστε ότι με ακολουθούν άτομα που είναι τέτοιων πεποιθήσεων. Από την άλλη, δεν θέλω κι εγώ ο ίδιος να συνδιαλέγομαι με άτομα που κοιτούν μόνο τη δουλειά τους και όχι τη γενικότερη εικόνα. Κάποια πράγματα είναι πιο σημαντικά από το να γράφω σε δημοφιλείς σελίδες ή να πουλάω βιβλία. Έπειτα, είμαστε μία ομάδα που έχουμε όλοι τις ίδιες αρχές, δεν είμαι μόνο εγώ. 

Μιλώντας για αυτή την ομάδα, πώς καταλήξατε να συνεργάζεστε με τον illustrator Arturo Torres;

Είχα δει ένα φυλλάδιο που είχε σχεδιάσει πριν αρκετά χρόνια, όταν εγώ δούλευα ακόμη το The Rap Yearbook. Έψαξα να δω ποιος ήταν ο δημιουργός αυτού του φυλλαδίου, τον βρήκα, επικοινώνησα μαζί του και του είπα ότι θέλω κάτι αντίστοιχο για το βιβλίο μου. Όταν έμαθα ότι τον λένε Arturo Torres σκέφτηκα "ένα ακόμη μεξικάνικο όνομα. Γνωρίζω 10 άτομα που τα λένε Arturo Torres". Μετά έμαθα ότι μένει στο Ντάλας και στη συνέχεια ότι μεγάλωσε κι αυτός σε ένα καθεστώς φτώχειας. Ένα ακόμη φτωχό παιδί από το Μεξικό στο Τέξας. Είχαμε ήδη κάτι κοινό και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτή η συνεργασία είναι από τα πράγματα που πρέπει να προχωρήσουν.

Ίσως ήσουν εσύ ο Bill Simmons σε αυτή την περίπτωση.

Ίσως αυτός να είναι ο στόχος τελικά. Το λέω συνεχώς, μακάρι κάποια στιγμή να βρεθώ σε τέτοια θέση ώστε να μπορώ να βοηθήσω ανθρώπους με ταλέντο και ικανότητες να δουλέψουν με σωστό τρόπο, σε ωραία projects. Και να μπορώ να τους πληρώνω αναλόγως, μέχρι τη στιγμή που θα αξίζουν περισσότερα. Έτσι πρέπει να λειτουργεί το σύστημα.

Στον πρόλογο του βιβλίου σου, ο John Leguizamo γράφει πως οι ταινίες είναι ένα blend ονείρων και πραγματικότητας. "Μία ταινία μπορεί να μπει στο υποσυνείδητό μας" αναφέρει. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό για σένα; 

Κάτι σαν ταινία εκτυλίσσεται στην ίδια τη ζωή. Σκέψου για παράδειγμα το Get Out, μένει για πάντα στο μυαλό σου. Ή τον Quentin Tarantino, όταν ξεκίνησε να φτιάχνει ταινίες. Πέντε χρόνια μετά όλοι μιλούσαν γι' αυτές λες και ήταν πραγματικά γεγονότα. Ακόμη και άτομα που δεν τις είχαν δει ποτέ, καθιέρωσαν ένα pattern ομιλίας ή και συμπεριφοράς. 

Καταλαβαίνω τι λες. Όταν ήμουν στο λύκειο, το λεξιλόγιό μου περιείχε σε ποσοστό τουλάχιστον 30%, όρους από ταινίες του Judd Apatow.

Τώρα μου το λες; Αν το ήξερα δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκινήσω συζήτηση με κάποιον που συνηθίζει να λέει ατάκες όπως το "I'm kind of a big deal". (σ.σ. λεζάντα του Will Ferrell στο Anchorman)

Δεν είμαι γνώστης του παλαιότερου σινεμά. Έχω επιλέξει να παρακολουθώ ταινίες από τα 80s ή τα 90s. Εσύ βλέπεις κάτι διαφορετικό; 

Είμαι εντελώς μαζί σου σε αυτό. Βλέπω καμία φορά κάποια παλαιότερη ταινία και πραγματικά δεν υπάρχει ίχνος διασκέδασης. Είναι προφανές ότι υπήρχε μία ενδιαφέρουσα αναζήτηση, χωρίς να στηρίζεται σε βασικές αρχές. Οι παλιές ταινίες δεν έχουν σχέση με μεταγενέστερες όπως τα "Σαγόνια του Καρχαρία", τα Star Wars, τα Alien ή τα Indiana Jones, που αποτέλεσαν μέχρι και βάσεις για ακόμη περισσότερα πράγματα. Κάποια στιγμή έψαχνα να βρω την καλύτερη ταινία με θέμα τις ληστείες. Βρήκα μία λίστα όπου στην κορυφή της βρισκόταν το Rififi, ένα ασπρόμαυρο φιλμ του 1955. Όλοι μιλούσαν για το πόσο σπουδαία ταινία ήταν. Καταλαβαίνω ότι για την εποχή του ήταν πραγματικά σημαντική. Σήμερα όμως δεν είναι.

Πιστεύεις ότι όλο και περισσότεροι επικεντρώνονται σε τεχνικά στοιχεία κατά τη δημιουργία μίας ταινίας;

Ναι. Το ίδιο συνέβη και όταν έκανα έρευνα για το Basketball (and Other Things). Όλοι μου μιλούσαν για την αντιπαλότητα των Lakers με τους Celtics στα early 80s. Ήμουν μωρό εκείνη την εποχή, ωστόσο έκατσα και είδα πολλά ματς. Αν παρακολουθήσεις έστω και 4 λεπτά από εκείνα τα play-offs, θα απορήσεις για ποιο λόγο θεωρούνταν σπουδαία αυτά τα παιχνίδια. Σκεφτόμουν ότι αν πετούσα τον LeBron μέσα στο παρκέ, θα τους ισοπέδωνε, θα τους σκότωνε. 

Ποια ταινία σε καθόρισε; 

Το Blood In Blood Out, η all-time αγαπημένη μου ταινία. Μία gangster movie του 1993 για τους Chicanos του Λος Άντζελες, που μου κόλλησε για πολύ μεγάλο διάστημα. Σκέψου, έχω το πόστερ σε κάδρο στο γραφείο μου. Ο Miklo, ο κεντρικός χαρακτήρας, αναφέρεται και στο βιβλίο μου άλλωστε. 

Και ποια είναι η χειρότερη ταινία που έχεις δει ποτέ;

Ω Θεέ μου. Λυπάμαι που βρίσκομαι σε αυτή τη θέση αλλά θα το πω. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το τελευταίο Fantastic Four, του 2015. Αυτό στο οποίο πρωταγωνιστούν οι Miles Teller, Michael B. Jordan και Kate Mara. Απλά δεν είναι καλό, θα ήθελα πάρα πολύ να είναι έστω και μέτριο. Πήγα στον κινηματογράφο μαζί με τους γιους μου. Ήταν μικροί τότε, 5-6 χρονών. Βγαίνοντας από την αίθουσα μου είπαν "μπαμπά, αυτή ήταν μία κακή ταινία". Ήταν η πρώτη και ίσως η τελευταία φορά μέχρι σήμερα που έχουν πει κάτι τέτοιο. Και έχουμε δει χιλιάδες ταινίες μαζί. 

Από: Esquire US

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr