Στο μαγικό, μουσικό σύμπαν του Trentemøller

Πάντα αναρωτιόμουν αν προφέρω σωστά το όνομα του Trentemøller. Η λύση έμελλε να δοθεί τον Ιούλιο, όταν τον πέτυχα στο υπόγειο του σπιτιού του στην Κοπεγχάγη, το οποίο έχει διαμορφώσει ως στούντιο για εκείνες τις φορές που δε θέλει να πάει στο "κανονικό". Ο Anders μόλις είχε γυρίσει από Νέα Ζηλανδία και Αυστραλία και παρά την κούρασή του ήταν πάρα πολύ ευδιάθετος στο zoom meeting μας. Δεν είχε μάλιστα, κανένα πρόβλημα να μου κάνει μίνι μαθήματα προφοράς, εξηγώντας μου παράλληλα ότι το όνομα Trentemøller είναι τόσο σπάνιο στη Δανία ώστε να προτιμήσει αυτό αντί κάποιου άλλου καλλιτεχνικού ψευδώνυμου στο ξεκίνημά του. Αμέσως μετά, περάσαμε στα "σοβαρά".

>Με τι καταπιάνεται το τελευταίο σου άλμπουμ με τίτλο Memoria;
Όταν ξεκινάω να δουλεύω το εκάστοτε άλμπουμ μου, προσπαθώ να μη σκέφτομαι τι ακριβώς κάνω και να φτιάχνω μουσική που μου βγαίνει φυσικά. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία βρίσκω μία κατεύθυνση που μπορώ να ακολουθήσω. Σε αυτό, το βασικό θέμα είναι η μνήμη που καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι του ανθρώπινου μυαλού, αλλά και γενικότερα όλων όσων έχουμε στο μυαλό μας όλοι οι καλλιτέχνες.

>Ακολουθείς συγκεκριμένα βήματα για να γράψεις μουσική;
Οπότε πολύ συχνά, όταν σκαρώνω ένα νέο τραγούδι, δεν το ηχογραφώ αμέσως, αλλά κάθομαι μπροστά από το πιάνο, το εμπλουτίζω με επιπρόσθετες συγχορδίες και μελωδίες και προσπαθώ να το απομνημονεύσω. Οπότε την επόμενη ημέρα που πάω στο στούντιο, αν δε μπορώ να το θυμηθώ, καταλαβαίνω τότε πως δεν ήταν αρκετά καλό. Στις μέρες μας είναι τόσο εύκολο, ακόμη και με το iPhone να ηχογραφείς τις ιδέες σου και κάπως "χάνεσαι". Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να επιλέξεις τις καλύτερες ιδέες που έχεις.

Η μνήμη παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Μπορεί να ακούσεις στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι που είχε κυκλοφορήσει όταν ήσουν έφηβος, και αμέσως να σε μεταφέρει σε εκείνη την κατάσταση που βίωνες τότε. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα φαγητά που μαγείρευε η γιαγιά μας όταν ήμασταν μικροί και θυμόμαστε ακόμη τις μυρωδιές. Αυτό είναι το μαγικό πράγμα που συμβαίνει με τη μουσική, μπορεί να ενεργοποιήσει συγκεκριμένες στιγμές από το παρελθόν μας, αλλά και να τις μεταφράσει σε συναισθήματα.

>Υπάρχουν συγκεκριμένες αναμνήσεις που σε βοηθούν να γράψεις όταν δεν έχεις έμπνευση;
Ακόμη και τότε, προσπαθώ να μη σκέφτομαι ούτε να αναλύω. Μένω στο τώρα, δεν επιστρέφω σε παρελθοντικές εμπειρίες, τουλάχιστον όχι εσκεμμένα. Αφήνω τη μουσική να μιλήσει μόνη της. Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο μερικές φορές, αλλά παλαιότερα διαπίστωσα πως, ακόμη κι αν προσπαθήσω να "κυνηγήσω" όλες αυτές τις αναμνήσεις και να μου τις "επιβάλλω", δε λειτουργεί.

>Τι είναι αυτό που σε κάνει να θες να διασκευάσεις ἐνα τραγούδι ή να φτιάξεις ένα remix του;
Τελευταία, προσπαθώ να μη ρεμιξάρω πια τόσο πολύ, γιατί αισθάνομαι ότι μου "τρώει" αρκετό χρόνο. Έκανα remixes πχ. για Depeche Mode, Moby, The Knife και σε κάποια στιγμή ένιωσα ότι δεν εστίαζα καθόλου στο δικό μου υλικό. Πλέον δηλαδή, φτιάχνω μόνο 3-4 το χρόνο. Όπως και να έχει, το βασικό μου κριτήριο είναι να είναι καλό το τραγούδι, διότι συνήθως κρατώ τα φωνητικά και μετά προσπαθώ να "χτίσω" ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι γύρω από αυτά, με καινούργιες συγχορδίες. Συχνά αλλάζω τόνο μέχρι και στα φωνητικά. Είναι δηλαδή σα να γράφω ένα νέο τραγούδι.

>Και τα πας εξαιρετικά, έχεις συνειδητοποιήσει την επιτυχία που είχε η δική σου εκδοχή στο Statetrooper του Bruce Springsteen;
Αυτό είναι λιγάκι αστείο γιατί σκέψου ότι το έφτιαξα χωρίς να μου το έχει ζητήσει. Το έκανα απλώς για να διασκεδάσω, μου πήρε μόλις 2 ώρες.

>Όντως;
Ναι, βασικά το δούλεψα 1,5 ώρα σε ένα τυχαίο απόγευμα. Κάποιος το ανέβασε στο YouTube, όχι εγώ. Το έδωσα σε φίλους μου επειδή ήμουν χαρούμενος με το αποτέλεσμα και από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκε να παίζει στην ταινία Rust and Bone. Οι παραγωγοί της επικοινώνησαν με τον Spingsteen και αυτός, ενώ γενικά δεν του αρέσουν καθόλου τα remixes, έδωσε τη συγκατάθεσή του να "ντύσει" μία συγκεκριμένη σκηνή. Ακόμα όμως, δε μπορώ να το κυκλοφορήσω επίσημα, οπότε υπάρχει εκεί έξω και κάνει επιτυχία με αυτόν τον τρόπο. Όταν επικοινώνησαν οι δικηγόροι του μαζί μου, σκέφτηκα ότι θα "φάω" μήνυση, αλλά τελικά λάτρεψε το αποτέλεσμα. Καλά πήγε αυτό.

>Μετά από τόσα χρόνια που ασχολείσαι με τη μουσική, υποψιάζεσαι ποιο τραγούδι πρόκειται να κάνει επιτυχία;
Είμαι ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος για κάτι τέτοιο, πραγματικά. Δεν έχω ιδέα τι θέλει να ακούσει ο κόσμος, γράφω τη μουσική που ακούγεται καλά στα δικά μου αυτιά. Βασικά το ακριβώς ανάποδο συμβαίνει: αν κάτι θεωρήσω ότι θα είναι hit, το πιο πιθανό είναι να μην κάνει επιτυχία. (γέλια) Δε μπορώ να προβλέψω και βασικά, δε νομίζω ότι είναι σημαντικό κιόλας. Είναι πολύ πιο σημαντικό για μένα να μπορώ να εκφράσω κάποια συναισθήματά μου μέσω της μουσικής, και φανταστικό, αν μπορεί κάποιος να ταυτιστεί διότι η μουσική είναι διεθνής και ο κόσμος μπορεί να πάρει τόσες πολλές πληροφορίες και ερεθίσματα... Μεταξύ μαε, είμαι απλώς ευγνώμων που μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ και να το μοιράζομαι στα lives μου με τον κόσμο, όπως θα κάνω και στην Ελλάδα.

>Διάβασα σε συνέντευξή σου στον Independent, πως η μουσική ήταν το καταφύγιό σου όταν ήσουν παιδί. Σήμερα, τι σημαίνει για σένα;
Παραμένει σίγουρα καταφύγιο για μένα, αλλά ταυτόχρονα σημαίνει σκληρή δουλειά. Είναι μία πολύ μοναχική διαδικασία, γράφω μόνος μου τη μουσική, παίζω όλα τα όργανα, κάνω την παραγωγή και το μιξάζ, οπότε ουσιαστικά "κλειδώνομαι" στο στούντιο για μήνες. Σίγουρα η μουσική είναι ο δικός μου ελεύθερος χώρος για να εκφραστώ, είναι ίσως ο ευκολότερος τρόπος για να εκφράσω τα συναισθήματά μου.

Δεν είμαι όμως, τόσο καλός στο να γράφω στίχους, για την ακρίβεια το έκανα στο τελευταίο μου άλμπουμ και το κάνω τώρα και για το επόμενο. Είναι κάτι νέο για μένα, που κάπως με φοβίζει, αλλά έτσι κι αλλιώς η μουσική είναι ένα παιχνιδιάρικο σύμπαν, άκρως μαγικό, που λατρεύω και που δε νομίζω ότι πρόκειται ποτέ να βαρεθώ. Αν αισθανθώ ποτέ ότι "πάω στη δουλειά", θα σταματήσω και θα κάνω κάτι άλλο. Ίσως ασχοληθώ τότε με τον κινηματογράφο.

>Για ποιον σκηνοθέτη θα έγραφες μουσική;
Για τον David Lynch, είμαι τεράστιος φαν της δουλειάς του και θα ήταν τιμή μου να δουλέψω μαζί του. Πάντως, δεν είναι καθόλου εύκολο να γράφεις μουσική για ταινίες. Το επιχείρησα σε κάποια στιγμή πολλά χρόνια πριν, μου πήρε πάρα πολύ χρόνο, ίσως όσο κάνω για να γράψω 2 ή 3 άλμπουμ για να καταλάβεις και γι᾽αυτό κάπως φοβήθηκα να το ξανακάνω. Αν ωστόσο, ο David Lynch μου τηλεφωνήσει μία μέρα, εννοείται πως θα δεχόμουν.

>Ποιο είναι το επόμενό σου βήμα;
Το μόνο που με απασχολεί αυτήν τη στιγμή είναι το νέο μου άλμπουμ και φυσικά τα δύο lives μου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στις 14 και 15 Σεπτεμβρίου αντίστοιχα. Το στήσιμο είναι τέλειο, η μπάντα 5αμελής και τα οπτικά εφέ σπουδαία. Ο LeRoy Bennett που τα έφτιαξε έχει δουλέψει επίσης με την Beyonce, τους Depeche Mode και τους Cure. Mε βρήκε στο Instagram, του αρέσει η δουλειά μου και με ρώτησε αν θα ήθελα να κάνουμε κάτι μαζί.Είμαι πολύ χαρούμενος που μπόρεσα να συνεργαστώ μαζί του, είναι θρύλος σε αυτό που κάνει.

>Έχεις κανένα spoiler από το νέο δίσκο;
Βασικά όχι, είναι ακόμα σε πολύ πρώιμο στάδιο. Για να καταλάβεις δεν έχω βάλει ακόμα κανέναν να ακούσει τίποτα από το νέο υλικό. Βρίσκεται μόνο στο μυαλό και το στούντιό μου.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr