Passenger στη μουσική, τη ζωή και την αλήθεια

Το’ χω συζητήσει και με τον Jack Savoretti και συμφωνεί μαζί μου. Διαχρονικές επιτυχίες γίνονται τα κομμάτια που μπορούν να τραγουδηθούν. Έτσι εξηγείται η ασύλληπτη επιτυχία του Let Her Go, που καθιέρωσε τον Passenger στη μουσική βιομηχανία. Τον ίδιο τον πέτυχα στο σπίτι του στο Μπράιτον, λίγο προτού μας επισκεφθεί στο Gagarin205 στις 22 Απριλίου. Όταν στα 16 του είδε την πρώτη –και αγαπημένη του μέχρι σήμερα– συναυλία των Rolling Stones στο Wembley, δε φανταζόταν ούτε στα πιο τρελά του όνειρα τη συνέχεια. Παραδέχεται ότι έχει αδυναμία στις '80s μπαλάντες, λατρεύει επίσης τον Mark Knopfler, αποδίδει την country "αύρα" του στην κατά το ήμισυ αμερικανική καταγωγή του και είναι υπερήφανος για τους τρεις φιλανθρωπικούς δίσκους του.

Όπως μου εξομολογείται, τα τραγούδια του αντανακλούν τον τρόπο με τον οποίο, σαν επιβάτης, ακολουθεί το όχημα της ζωής: "Το Passenger μου ήρθε πριν από περίπου 20 χρόνια, ήμουν σε μία μπάντα και δεν σήμαινε πολλά. Απλώς ακουγόταν ωραία. Συνέχισα έτσι ως ανεξάρτητος καλλιτέχνης, κυρίως γιατί υπάρχουν άπειροι συνάδελφοι με κανονικό ονοματεπώνυμο και αυτό κάπως με διαφοροποιούσε. Ακόμη κι αν δεν ξεκίνησε ως κάτι συγκεκριμένο, έχω μεγαλώσει μέσα από αυτό και κατέληξε να είναι ιδανικό για το πώς αντιμετωπίζω τον κόσμο".

Του ζητώ να μου πει αν τελικά την άφησε να φύγει κατά το Let Her Go ή πάλεψε για να μείνει. Διευκρινίζει ότι τα έκανε και τα δύο και πως πρόκειται για μία προσωπική στάσης ζωής: "Πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα στη ροή τους, να φεύγουν, να τα αφήνουμε πίσω μας και να μη μένουμε γαντζωμένοι σε καταστάσεις (σχέση, δουλειά, φιλία), όσο επώδυνο κι αν είναι. Η αλλαγή είναι κάτι που συμβαίνει στη ζωή μας και γι’ αυτό ίσως είναι τόσο μεγάλη επιτυχία αυτό το τραγούδι. Όλοι μπορούν να ταυτιστούν λόγω της ευρύτερης σημασίας. Πάντως, είναι τρελό αυτό που συμβαίνει ακόμα. Όταν παίζεις στον δρόμο, σε pubs και τέλος πάντων όπου μπορείς να φανταστείς, δεν περνάει καν από το μυαλό σου ότι υπάρχει πιθανότητα ποτέ να έχεις στη ζωή σου μία τέτοια επιτυχία. Αισθάνομαι πραγματικά πολύ τυχερός".

Προσπαθώ να του εκμαιεύσω αν η Suzanne του ομώνυμου τραγουδιού είναι υπαρκτό πρόσωπο, η "πηγή της έμπνευσής του", ή έστω αυτή του Leonard Cohen. Δεν πέφτω εντελώς έξω. "Ξέρεις τι, έχει πλάκα, γιατί δεν ξέρω ποια είναι η Suzanne, αλλά καταλήγω στο ότι όλοι ξέρουν μία, την έχουν σίγουρα δει σε κάποιο μπαρ να πίνει. Παρ’ όλα αυτά, δεν πρόκειται για πραγματική ιστορία. Το τραγούδι ήξερα ότι χρειαζόταν το όνομα μίας γυναίκας και σκεπτόμενος εκείνη του Leonard Cohen, θεώρησα ότι είναι τέλειο. Οπότε ναι, ίσως να "έκλεψα” κάτι πολύ μικρό από εκείνον", μου τονίζει.

Τον ρωτώ πόσο εύκολο είναι να εμπιστευόμαστε τη ζωή και μου απαντά με ένα τραγούδι των Shakatak. "Easier said than done [είναι εύκολο στα λόγια, δύσκολο στην πράξη]. Βασικά δεν έχουμε και άλλη επιλογή, πρέπει να δείχνουμε πίστη σε όσα συμβαίνουν. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Μπορείς μόνο να προσπαθείς να παίρνεις τις σωστές αποφάσεις τη δεδομένη στιγμή. Όταν το κάνεις, αναλογιζόμενος όση πληροφορία έχεις στη διάθεσή σου, μετά δεν μετανιώνεις για τίποτα, δεν υπάρχει κάτι να προσάψεις στον εαυτό σου. Στη ζωή συναντάμε σταυροδρόμια, και όποια κατεύθυνση κι αν επιλέξουμε να πάρουμε, ποτέ δεν θα μάθουμε πώς θα ήταν αν είχαμε κατευθυνθεί προς την άλλη πλευρά. Άρα, πρέπει να στηρίξεις την επιλογή σου και να την κάνεις να λειτουργήσει για σένα".

"Και δηλαδή, δεν θα άλλαζες τίποτα μέχρι τώρα;", προσπαθώ να τον τσιγκλίσω. "Εντάξει, ίσως άλλαζα, λίγα, αλλά κατά κύριο λόγο όχι", αποκρίνεται και προσθέτει: "Ξέρεις, όταν ήμουν μικρός, ήθελα απλά να πετύχω – ει δυνατόν και αμέσως. Δούλευα σκληρά, έβλεπα κόσμο να τα καταφέρνει και αναρωτιόμουν τι έκανα λάθος. Αλλά τελικά το ταξίδι ως εδώ είναι το πιο ωραίο πράγμα που μου έχει συμβεί. Και χαίρομαι πάρα πολύ που η επιτυχία δεν ήρθε νωρίς, πιστεύω πως θα είχα κάνει λάθη. Ξέρω πώς είναι να παίζεις μουσική μπροστά σε 20 άτομα σε μία παμπ και όλοι να μιλάνε μεταξύ τους χωρίς να σου δίνουν σημασία. Το έκανα χρόνια. Όταν ξαφνικά παίζεις μπροστά σε χιλιάδες που σε ακούν με προσοχή, το εκτιμάς και αντιλαμβάνεσαι πόσο τυχερός είσαι".

One man show

Επισημαίνω ότι ουσιαστικά τα έχει κάνει όλα μόνος του. "Έχω συνεργαστεί στο παρελθόν με μεγάλη δισκογραφική εταιρεία και δεν αισθανόμουν καλά. Ίσως επειδή θέλω να ελέγχω τα πάντα. Ποτέ δεν ήμουν ο τύπος που απλώς έγραφε τα τραγούδια και άφηνε στους άλλους να κάνουν τα υπόλοιπα. Πάντα είχα την ανάγκη να αποφασίζω εγώ για μένα, και αυτό δεν είναι εφικτό όταν έχεις συμβόλαιο με δισκογραφική. Ευτυχώς, αυτό πλέον δεν είναι απαραίτητο. Στις μέρες μας, αν έχεις μία καλή μικρή ομάδα γύρω σου, μπορείς να προχωρήσεις μόνος σου. Και νομίζω πως αυτό είναι και το συναρπαστικό σήμερα στη μουσική".

Όπως μου αποκαλύπτει, μόνος του θα ανέβει και στη σκηνή του Gagarin 205: "Θα είμαι εγώ και η κιθάρα μου, κανείς άλλος. Όπως δεν μου αρέσουν οι συναυλίες με πυροτεχνήματα, έτσι στις δικές μου προσπαθώ να δημιουργήσω ένα κλίμα οικειότητας, ειλικρινές, εύθραυστο και ανθρώπινο. Θέλω όλοι να αισθάνονται ότι απολαμβάνουν μία προσωπική εμπειρία, σαν να τους τραγουδάω στο αφτί σε ένα ιδιωτικό live".

Ένας επιβάτης μόνος στη σκηνή. Μετά από την κουβέντα μας, ναι, μου βγάζει νόημα.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr