Οι Cure και μία μεγάλη παρεξήγηση 30 ετών

Οι Cure είναι εύπεπτοι. Τα τραγούδια τους είναι για καταθλιπτικά κοριτσάκια. Ξεπουλήθηκαν μετά τα πρώτα δύο άλμπουμ. Ο Robert Smith έπρεπε να είχε αυτοκτονήσει (αν ισχύουν τα όσα γράφει στους στίχους του). Σαράντα χρόνια μετά το ντεμπούτο των Βρετανών και τρεις δεκαετίες μετά τον πιο διάσημο δίσκο τους, οι υπερβολές που ακούγονται εις βάρος τους είναι από διασκεδαστικές έως εξοργιστικές. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι The Cure παραμένουν ένα από τα πιο καυτά ονόματα, όσον αφορά το πολύ ευρύ φάσμα του rock, κι αυτό το καλοκαίρι σε όλα τα φεστιβάλ της Ευρώπης. Πολλοί φανατικοί οπαδοί έχουν ήδη σημαδέψει την 17η Ιουλίου (σ.σ: τη μέρα που εμφανίζονται στο Ejekt Festival) ως μέρα που δεν θα πρέπει για κανένα λόγο να βρίσκονται διακοπές σε νησί.

Σου αρέσει δε σου αρέσει, το Disintergration (1989) αποτελεί μέρος της εφηβείας σου κι ένα μουσικό κειμήλιο από άλλες πιο ρομαντικές εποχές– αν, βέβαια, έχεις γεννηθεί μετά το 1975 και πριν το 2000. Σίγουρα έχεις τραγουδήσει κάποια στιγμή το Lovesong ακόμα κι αν δηλώνεις φανατικός του πολέμιος. Κάποια νύχτα, ως φοιτητής, είναι πολύ πιθανό να χάζεψες το κλειστοφοβικό βίντεοκλιπ του Lullaby προσπαθώντας να δώσεις νόημα και αιτία σε άλλο ένα ξενύχτι χωρίς καμία ουσία. 

Η κληρονομιά του συγκεκριμένου άλμπουμ είναι τεράστια τόσο σε πωλήσεις (2,7 εκ. παγκοσμίως) και εμπορικές επιτυχίες (έφτασε στο νο.3 των αγγλικών και στο νο.12 των αμερικανικών charts) όσο και σε καλλιτεχνική αξία. Όχι άδικα, θεωρείται ως ακρογωνιαίος λίθος για το πέρασμα του post-punk και goth ήχου σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό. Ίσως, μάλιστα, τόσο ευρύ που αρκετοί χρεώνουν στην μπάντα ότι λειτούργησε ως Δούρειος Ίππος για μία ολόκληρη σκηνή. 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε που το Allmusic του δίνει τη μεγαλύτερη βαθμολογία μαζί με το ντεμπούτο τους. Κάποιος δικηγόρος του διαβόλου, βέβαια, θα έλεγε ότι η Guardian του έδωσε μόλις τρία στα πέντε αστεράκια. Εύκολα, όμως, κάποιος θα απαντούσε ότι πολύ πρόσφατα το The Atlantic το αποθέωσε. Το σημαντικό όμως είναι άλλο: 30 χρόνια μετά, το Disintergration ακόμα αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και διαμάχης.

Μα καλά, αυτός ο δίσκος δεν ήταν η πρώτη εμπορική στροφή των The Cure; Πολλά κομμάτια είναι τεράστια σε μέγεθος, καθόλου κατάλληλα για ραδιόφωνο. Μάλιστα ακόμα και τα 12 τραγούδια του tracklist δεν είναι ευκαταφρόνητο νούμερο. To artwork δεν σοκάρει, ούτε όμως προσκαλεί. Οι στίχοι, ως συνήθως, είναι βουτηγμένοι σε μία παράξενη, σχεδόν εξωτική λύπη. Όσο για τη μουσική; Όχι, αν εξαιρέσει κανείς τα δύο hits μόνο εύπεπτη δεν τη λες. Απλά οι Βρετανοί κατάφεραν σε αυτόν τον δίσκο να βρουν την ιδανική ισορροπία: εκεί, δηλαδή, που τέμνονται οι εκατομμύρια πωλήσεις με το προσωπικό καλλιτεχνικό όραμα. Ή κάνοντας ένα λογικό άλμα έφτιαξαν μουσική που αν ήταν ταινία θα μπορούσε να ήταν, εύκολα, ένα σκοτεινό παραμύθι του Tim Burton.

---

Ένα είναι σίγουρο: όλο το κοινό -μηδενός εξαιρουμένου- θα κάνει sing along στη χαρμολύπη του Lovesong.

---

Προσωπικά, δεν μπορώ να ανταλλάξω τη συγκλονιστική μονολιθικότητα του Killing an Arab με καμία στιγμή του Disintergration. Από την άλλη πάλι, οφείλω να ομολογήσω ότι είναι μεγάλο trend στους μουσικόφιλους της ηλικίας μου να υποστηρίζουν με πάθος πως τα demos είναι καλύτερα από πασίγνωστους δίσκους. Είναι και η καταραμένη νοσταλγία στη μέση και η τάση για love to hate καταστάσεις.

Το μοναδικό πείραμα, τελικά, που θα είχε νόημα σήμερα είναι να δούμε τι αντιδράσεις θα έχει το νεαρό κοινό (16-24) στη συναυλία της 17ης Ιουλίου. Αν προτιμά, δηλαδή, τον δίσκο του '89 από τις πρώτες τους κυκλοφορίες. Ας μην γελιόμαστε, όμως, ένα είναι σίγουρο: όλο το κοινό θα κάνει sing along στη χαρμολύπη του Lovesong εκείνο το βράδυ.

---

INFO

17.07.2019
Πλατεία Νερού, Φάληρο

EJEKT FESTIVAL 2019

15 χρόνια EJEKT

THE CURE
Michael Kiwanuka
The Ride
Khruangbin
The Steams

Τα VIP εισιτήρια έχουν εξαντληθεί.

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
Αρένα
55 Ευρώ

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr