Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης αγαπά τα λάθη του

Πριν από περίπου 10 χρόνια στο Λονδίνο και εντελώς κατά τύχη, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης παρακολούθησε σε μία matinée τον "Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας". Τότε, εντυπωσιασμένος από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, σκέφτηκε φευγαλέα πώς θα ήταν αν αυτό το θεατρικό έργο ανέβαινε κάποτε στην Ελλάδα. Όπως λέει και ο ίδιος, μάλλον τότε άνοιξε άθελα του "κάποια συμπαντική πύλη" και πλέον, υποδύεται τον Willy Wonka στο θέατρο Embassy. Εμείς, συναντηθήκαμε κατά τη διάρκεια των εντατικών προβών του, όταν ξέκλεψε λίγο χρόνο ώστε να μιλήσουμε για την παράσταση, αλλά και για όλα εκείνα που σήμερα σκέφτεται και τον προβληματίζουν. Από το πρώτο κιόλας λεπτό, κατάλαβα ότι είχα απέναντί μου έναν εξαιρετικό και κυρίως χαλαρό συνομιλητή. 

>Στο παρελθόν έχουν υποδυθεί τον Willy Wonka ο Gene Wilder, ο Johnny Depp και πρόσφατα τώρα, ο Timothée Chalamet. Η δική σου εκδοχή πώς είναι;
Τρομακτικό το άκουσμα αυτών των μεγαθήριων. Δε γνώριζα ότι υπήρχε η ταινία με τον Gene Wilder, την ανακάλυψα τώρα, όσο ασχολούμουν με το έργο. Και αυτός και ο Johnny Depp είναι πολύ αγαπημένοι μου ηθοποιοί. Και οι δύο δημιούργησαν σε διαφορετικές εποχές δύο πολύ διαφορετικές εκδοχές, ακόμη και σαν αποτύπωση στην ταινία. Το αποτέλεσμά μας σίγουρα απέχει, διότι πέρα από τις αντικειμενικές διαφορές, εμείς καταπιανόμαστε με τη θεατρική μεταφορά του έργου. Έχει τεράστια διαφορά το να παίζεις στην κάμερα για τον κινηματογράφο με το να παίζεις στο θέατρο. Προσωπικά, προσπαθώ να προσεγγίσω τον ρόλο με τον δικό μου τρόπο, γιατί στο θέατρο κυρίως, όταν αγγίζεις χαρακτήρες που έχουν σφραγιστεί από ερμηνείες μεγάλων ηθοποιών, μπαίνει αυτόματα μία σύγκριση από τον θεατή. Το ξεχνάω λοιπόν αυτό, αφήνω όποια εικόνα έχω και αφουγκράζομαι το έργο, τον ήρωά μου, αλλά και τη δουλειά που έχουμε κάνει όλοι μαζί στις πρόβες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν επηρεάζομαι ακόμα και υποσυνείδητα από τους προϋπάρχοντες ρόλους. Απλώς αυτό που θέλω να πετύχω με τον δικό μου Willy Wonka, πέρα από την τρέλα, την κωμικότητα και την καυστικότητα που έχει ως χαρακτήρας, είναι να δείξω ότι είναι ένας άνθρωπος με συναισθήματα. 

>Αυτή ίσως να είναι και η άμυνά του.
Σίγουρα, είναι ένα τραυματισμένο παιδί που κλείστηκε στον εαυτό του, έμεινε μόνο του και καταλαβαίνει πως ήρθε η ώρα να παραδώσει τα ηνία του μοναδικού αυτού εργοστασίου σε κάποιον άλλο. Στον Τσάρλι βρίσκει ουσιαστικά τον εαυτό του καθώς έχει σκοπό να ασχοληθεί με τη σοκολάτα και τα γλυκά και είναι τρομερά συγκινητικό ότι απλόχερα δίνει τη σκυτάλη. Μου θυμίζει κάποιους ανθρώπους στη δική μου δουλειά που ήταν τόσο γενναιόδωροι γιατί ήταν πολύ χορτασμένοι. 

>Θες να γίνεις πιο συγκεκριμένος;
Ένας άνθρωπος που συνάντησα πολύ μικρός, σε όλο του το μεγαλείο ήταν ο Θανάσης Βέγγος. Ένα χρόνο μετά από την αποφοίτησή μου από τη δραματική σχολή, κάναμε τους Αχαρνείς στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και διαπίστωσα το μεγαλείο του. "Έπαιζε μπάλα" με τους νεότερους ηθοποιούς, το αποζητούσε αυτό, το ήθελε να βρεθούμε επί σκηνής και να φτιάξουμε όλοι μαζί κάτι. Ένας άλλος που είναι από τους σημαντικότερους έλληνες ηθοποιούς και καλλιτέχνες και έχω παίξει και αρκετές φορές μαζί του, είναι ο Γιάννης Μπέζος. Είναι ένας άνθρωπος που πάντα έδινε και δίνει ευκαιρίες στα νέα παιδιά και μάλιστα συχνά χωρίς να το ξέρουν. Εμένα μου έχει τύχει αυτό όταν ήμουν πολύ νέος ηθοποιός, με πρότεινε και έπαιξα στον Κόκκινο Κύκλο του Κοκκινόπουλου χωρίς να ξέρω καν πώς βρέθηκα εκεί. Ξέρω πως ο Γιάννης αυτό το κάνει όχι μόνο στη δική του δουλειά, αλλά και αλλού.

Υπάρχουν αρκετά τέτοια πρόσωπα, ευτυχώς έχω βρεθεί δίπλα σε αρκετά γενναιόδωρους ανθρώπους. Προφανώς δε λέω πως όλα είναι ρόδινα, σε καμία δουλειά δεν είναι. Θα μείνω σε ένα όμως, πολύ σημαντικό, τον Κώστα Γαβρά. Νομίζω πως η συνεργασία μου μαζί του -πέρα από ορόσημο για μένα- μου προσέφερε πράγματα που δε χρειάστηκε καν να μου διδάξει ο ίδιος. Η στάση του, ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρά με τους ηθοποιούς του, η απλοχεριά του, το "εγώ τώρα τελείωσα την ταινία και θα την παρουσιάσουν οι ηθοποιοί μου". Πηγαίναμε σε όλα αυτά τα μεγάλα φεστιβάλ και απαιτούσε να μιλάμε εμείς και όχι εκείνος, για να μας προβάλλει. Αυτό αν μη τι άλλο, δείχνει ένα μεγαλείο ψυχής. 

Κάποτε επίσης, όταν ήμουν πιο πιτσιρικάς και έμπαινα στα πράγματα κάπως πιο δυναμικά, όχι απαραίτητα με καλό τρόπο, είχαμε κάνει τον Άμλετ σε σκηνοθεσία Κακογιάννη στο Εθνικό Θέατρο με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Εγώ πρότεινα κάποια πράγματα για τον ρόλο μου και αυτός εναντιωνόταν. Κάποια στιγμή εγώ "έκανα την επανάστασή μου" και ήρθε την επόμενη ημέρα στο θέατρο, μπροστά σε όλο τον θίασο και είπε "εγώ χθες στην πρόβα αδίκησα τον Αλέξανδρο και θεωρώ ότι σε αυτήν τη σκηνή πρέπει να κάνουμε κάποια πράγματα όπως τα έχει προτείνει". Δηλαδή ένας άνθρωπος σαν τον Κακογιάννη, πήγε σπίτι του, ξαναδούλεψε -γιατί αυτό κάνουν οι σκηνοθέτες- και ήρθε στην πρόβα σε έναν 25χρονο πιτσιρικά για να του δώσει αυτό το credit.

Βασίλης Μαντάς

Νομίζω ότι αυτό μας λείπει γενικότερα. Ειδικά στη χώρα μας, κάποιος είναι 50 και λένε ακόμα "είναι φέρελπις, νέος, ζεν πρεμιέ". Πρόκειται για πολύ αστεία πράγματα και αυτό συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα. Ενώ στο εξωτερικό σε παιδιά που είναι 25-30 χρονών, δίνονται ευκαιρίες γιατί πιστεύουν ότι θα φέρουν κάτι αξιόλογο σε μία διοικητική θέση. Γι᾽ αυτό μ᾽αρέσει πολύ η ορμή που έχουν τα νέα παιδιά. Κάνουν τις δικές τους ομάδες, σκηνοθετούν, γράφουν έργα. Στη δική μου θεατρική γενιά περιμέναμε την "επετηρίδα", στη "σειρά" μας, να έρθει η ευκαιρία, βήμα-βήμα... Καλό ήταν, αλλά δεν παίρναμε πρωτοβουλίες. Τώρα βλέπω μία γενιά που τους "μύθους" και τα "είδωλα" τα προσπερνά για να κάνει κάτι. 

>Είναι και λίγο δίκοπο αυτό.
Σίγουρα. Αλλά αυτή η ορμή είναι ορατή και στα θεατρικά αποτελέσματα αυτής της γενιάς. Πολλοί νέοι σκηνοθέτες κάνουν πολύ ωραία πράγματα. Εμείς αργούσαμε, φοβόμασταν μη φανούμε ψώνια.

>Πού οφείλεται αυτή η τάση;
Είναι μία γενιά που κάνει τη δική της επανάσταση, έχει φοβερές γνώσεις, πληροφορίες και πρόσβαση σε αυτές πολύ γρήγορα. Δε λέω πως αυτό είναι πάντα καλό, αλλά εμείς δεν είχαμε αυτήν την ευκολία του διαδικτύου. Είχαμε στη διάθεσή μας ό,τι ακούγαμε από τους παλαιότερους ηθοποιούς, ό,τι μπορούσαμε να βρούμε από παλαιότερες κριτικές ή σε ένα θεατρικό μουσείο που κάποτε υπήρχε, συνεπώς δυσκολευόμασταν. Τώρα ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη έχει πρόσβαση σε τεράστιο πλούτο μάθησης. Μπορεί να κάνει πράγματα διαφορετικά, σεμινάρια επίσης, να δοκιμαστεί γρήγορα, να πάει στο εξωτερικό... Αυτό προφανώς του δίνει μία μεγαλύτερη δύναμη για να σταθεί στη δουλειά. Το βλέπω και στο μιούζικαλ τώρα, πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε νέους ηθοποιούς καταρτισμένους σε ένα είδος πολύ απαιτητικό. 

>Εσένα στον Willy Wonka τι σε ιντρίγκαρε;
Παλαιότερα, πριν από 13-14 χρόνια πίσω, είχα κάνει τον Κομπέρ στην Όπερα της Πεντάρας σε σκηνοθεσία Μουμουλίδη με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τον Στέλιο Μάινα. Ο Willy έχει στοιχεία του Κομπέρ, του περφόρμερ, και δραματουργικά αν το δεις δηλαδή, βάζει τους θεατές στον δικό του κόσμο ως παρουσιαστής που στην πορεία μεταμορφώνεται. Όλο αυτό είναι πολύ γοητευτικό για έναν ηθοποιό, είναι ένας από τους πιο σπουδαίους ρόλους σε παγκόσμιο ρεπερτόριο. Ο χαρακτήρας αυτός δε σε αφήνει λεπτό, έχει μεγάλη διαδρομή και ένα ασταμάτητο ταμπεραμέντο. Όταν μου το πρότεινε ο Γιώργος ο Βάλαρης, αναρωτήθηκα ποιος θα αναλάβει να ανεβάσει αυτό το έργο ως παραγωγή. Ο κύριος Τσακουμάκος με την ομάδα του που πήραν αυτό το ιστορικό σινεμά, το Embassy και το μεταμόρφωσαν σε θέατρο, έχουν βάλει ένα πολύ δυνατό στοίχημα. Το συγκεκριμένο έργο, δεν είναι μόνο αυτό το "πλουμιστό" πράγμα που βλέπεις. 

>Είναι ένα σκοτεινό παραμύθι. 
Ακριβώς, όπως όλα τα παραμύθια δηλαδή. Τώρα που λέω παραμύθια στο γιο μου, το βλέπω αυτό, υπάρχει ο κακός ο λύκος για παράδειγμα. 

>Ναι, γιατί κάπως πρέπει να "περάσει" το καλό και το κακό ως νόημα. 
Κι ο Willy Wonka "αποδεκατίζει" τα παιδιά και καυτηριάζει τα κακώς κείμενα πάντα υπό το πρίσμα της κωμωδίας. Γι᾽αυτό και είναι ένα πολύ δημοφιλές βιβλίο, περνάει μηνύματα και για τους μικρούς, αλλά και για τους μεγάλους. Είναι η χαρακτηριστική περίπτωση ενός έργου που μπορεί να το δει ένα παιδί 5 χρονών, αλλά και ένας 85χρονος. Ο Wonka έχει στοιχεία του Πίτερ Παν, από υπερήρωες. Μικροί π.χ. θέλαμε να πάρουμε το σπαθί για να γίνουμε πειρατές, εγώ αυτό ήθελα μικρός. Δε γίνεται να μη σε συμπαρασύρει αυτός ο χαρακτήρας. Μέσα σε όλο αυτό, δένει πολύ ωραία και το πλαίσιο της σοκολάτας που ναι μεν έχει τη γλυκύτητα, αλλά διαθέτει δε και παρενέργειες. Είναι ένας παράδεισος με οδηγίες χρήσης. 

Τα πρώτα χρόνια στην υποκριτική

>Ήθελες να πάρεις ένα σπαθί λες, και να γίνεις πειρατής. Τι έχεις καταφέρει από όλα αυτά που ήθελες να κάνεις μικρός;
Νομίζω πως αν δεν είχα ασχοληθεί από τα 18 με το θέατρο, κάπως στον αθλητισμό θα βρισκόμουν, γιατί μου αρέσουν πολύ τα ομαδικά σπορ. Αθλούμαι ακόμα όσο μπορώ και ένα από τα όνειρά μου είναι να παρακολουθήσω Ολυμπιακούς Αγώνες, να πηγαίνω από στάδιο σε στάδιο και να βλέπω τα περίεργα αθλήματα. Αυτό που δεν πίστευα τότε ότι θα γινόταν είναι ότι θα με δέχονταν στη δραματική σχολή του θεάτρου Τέχνης. Τότε σκέψου πως ήταν ακόμα όλοι οι επίγονοι του Κουν, είχα δασκάλους όλους αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες, την Πιττακή, τη Γέρου, την Κουγιουμτζή και ένα σωρό άλλους. Δε μπορούσα στην αρχή να το διαχειριστώ όλο αυτό. 

>Πώς σου ήρθε;
Νομίζω επειδή ήμουν πάντα ένα παιδί υπερκινητικό, εκφραστικό, στην παρέα. Μου έχουν πει εκ των υστέρων οι συμμαθητές μου ότι περίμεναν πότε θα πάω στο εκάστοτε πάρτι -τότε δεν είχαμε κινητά ή κάτι άλλο για να ασχοληθούμε- για να ξεκινήσω να χορεύω και να τους ξεκουνήσω. Αυτό βέβαια, δε σήμαινε και τίποτα, κάποιος που λέει ωραία ανέκδοτα δε σημαίνει πως μπορεί να σταθεί σε μία σκηνή. Ήταν πάντως και μία διέξοδος για μένα από το σπίτι μου και τους γονείς μου που είχαν θέματα μεταξύ τους. Μου έχει πει ο αδερφός μου με τον οποίο μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο, ότι όταν έμπαινε μέσα στο δωμάτιο, συχνά με έβρισκε να μιλάω μόνος μου, έκανα συνομιλίες με φανταστικούς ήρωες και νόμιζε στην αρχή πως κάτι είχα πάθει. Μετά κατάλαβε πως κάπως έτσι ηρεμούσα. Όσο περίεργο κι αν ακουστεί, η σκηνή, το θέατρο, η δουλειά μου, παρότι είναι ένα επισφαλές επάγγελμα, εμένα μου δημιουργεί μεγάλη ασφάλεια. Εκεί νιώθω ήρεμος. 

Η ψυχοθεραπεία, οι κοσμικότητες και οι προσωπικές αδυναμίες

>Το παιδί μέσα σου είναι ευχαριστημένο με την εξέλιξη του Αλέξανδρου;
Νομίζω πως ναι, αλλά πιστεύω πως πρέπει να συνεχίσω τη δουλειά με τον εαυτό μου στο κομμάτι της ψυχοθεραπείας, για να μπορέσει να συμφιλιωθεί με το τώρα. Έτσι θα μπορέσω να εντοπίσω αυτά που μου συμβαίνουν και τις αντιδράσεις μου. Η αλήθεια είναι πως τελευταία έχω σταματήσει, αλλά θα επανέλθω. Πολλοί λένε πως η δουλειά τους είναι ψυχοθεραπεία. Όχι δεν είναι, είναι ένα κλείσιμο ματιού, γιατί αναγκαστικά βάζεις τον εαυτό σου στη θέση αυτών των ηρώων και των συνθηκών, κάπως το ευχαριστιέσαι όλο αυτό και κρύβεσαι. Στην ψυχοθεραπεία αντιθέτως, φανερώνεσαι. Όλα φανερώνονται. Θεωρώ πως αν δουλέψω κι άλλο με τον εαυτό μου, το παιδί μέσα μου θα είναι πιο ευχαριστημένο. 

>Πώς αποφάσισες να κάνεις ψυχοθεραπεία;
Έβλεπα ότι "σπαταλιόμουν". Η γενιά η δική μου -οδεύω στα 48- πρόλαβε μία έντονη 15αετία ως νέοι κατά την οποία υπήρχαν ευκαιρίες και χρήμα και δόξα και λούσα. Πες το όπως θες βασικά. Όχι πως δε δούλεψα σκληρά, απλώς υπήρχαν περισσότερα τότε. Εκείνη την περίοδο, νομίζω πως έχασα το μέτρο. Πολύ αργότερα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι τότε ανακατευόμουν με κόσμο, πχ στο ίδιο τραπέζι σε διακοπές και αναρωτιόμουν "ποιοι είναι όλοι αυτοί εδώ, τι κάνω εγώ εδώ". Η κοσμικότητα ωστόσο, δεν έχει απαραίτητα μία κακή έννοια, αλλά όταν αυτό γίνει ζητούμενο και προαπαιτούμενο, χάνεις τον στόχο σου. Εγώ νομίζω ότι στην προσωπική μου ζωή, έχανα στόχους με αυτόν τον τρόπο. Εμπλεκόμενος στο lifestyle εκείνης της εποχής πριν από την κρίση που δεν έχει καμία σχέση με το σήμερα, τα έπαιρνα πολύ στα σοβαρά αυτά ενώ δεν ήταν τίποτα. 

>Πώς το συνειδητοποίησες;
Ξεφούσκωσαν όλα μέσα μου, όπως και οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου και θεωρούσα φίλους μου, Αντιλήφθηκα πως όλο αυτό το πάρε-δώσε που είναι κομμάτι της δουλειάς στην ουσία, είναι ένα αλισβερίσι. Αυτοί οι άνθρωποι θα σε εκμεταλλευθούν για να υπάρχεις στα περιοδικά, τις εκπομπές κλπ και εσύ θα νομίζεις -όπως νόμιζα τότε εγώ- ότι αυτό είναι ένα "κόστος" της όποιας αναγνωρισιμότητας έχεις λάβει από τη δουλειά. Πολλές φορές έτσι, έχανα και την ιδιωτικότητά μου. 

>Δεν έγινε όμως κάτι που να σε ταρακούνησε;
Νομίζω κάτι που με ταρακούνησε ήταν όταν κατάλαβα ότι άνθρωποι που είχα δίπλα μου, που πίστευα ότι ήταν φίλοι μου από τον ευρύτερο χώρο των δημοσιογράφων, των εκπομπών κλπ, αναπαρήγαγαν αυτά που έλεγα σε μία φιλική κουβέντα. Πάντα αναρωτιόμουν μετά πώς μαθαίνονταν, δεν περνούσε από το μυαλό μου ότι άνθρωποι που εμπιστευόμουν το έκαναν αυτό. Κάπου εκεί κλονίστηκα. Σιγά σιγά ξεκίνησα να απομακρύνομαι και να βρίσκω το κέντρο μου. 

>Σοκαρίστηκες;
Λυπήθηκα, δεν ξέρω αν σοκαρίστηκα. Κι όταν πήρα την πρωτοβουλία να ρωτήσω το γιατί, η απάντηση ήταν ότι δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που έλεγα, ότι δεν ίσχυαν. Άκρη δεν έβρισκα. Πάντως, νομίζω ότι αυτό έχει καταγραφεί στις μετέπειτα επιλογές που έχω κάνει. Είμαι ένας ηθοποιός μπαλαντέρ, είμαι μισθοφόρος, δε μπήκα στο λούκι ότι οπωσδήποτε πρέπει να ακολουθήσω μία συγκεκριμένη πορεία στο ποιοτικό ή το εμπορικό θέατρο. Φαίνεται άλλωστε, από ό,τι έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, για παράδειγμα ο Μενέλαος στις Τρωάδες με το ΚΘΒΕ στην Επίδαυρο το καλοκαίρι και τώρα ο Willy Wonka. Αυτό μου το είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ένας πολύ σπουδαίος σκηνοθέτης και συγγραφέας, ότι κάποια στιγμή πρέπει να βρω το στίγμα μου, τη μανιέρα μου. Εγώ τελικά συνειδητοποιώ ότι επειδή μου αρέσει να ανακατεύω την τράπουλα, δε θέλω να κάτσω στα αβγά μου. Έκανα τον Ζουζουνέλ στο Σόι και τώρα θα κάνω το άλλο. 

>Πού περνάς όμως πιο καλά;
Με τα χρόνια αντιλαμβάνομαι ότι περνάω καλά εκεί που οι άνθρωποι με αποδέχονται, με τα στραβά μου και έχουμε ένα κοινό στόχο στο κομμάτι της δουλειάς. Όσο αποκτάω δε, περισσότερες ευθύνες για αυτό που καλούμαι να κάνω, θέλω να δίνω και ένα παράδειγμα. 

>Αυτό ίσως απορρέει και από το ρόλο του πατέρα.
Μπορεί, ναι. Αλλά θέλω να νιώθω ότι εκεί που είμαι, πάμε όλοι μαζί να κάνουμε κάτι ωραία. Δηλαδή τα τελευταία χρόνια που έχω συνεργαστεί σε 3 παραστάσεις με τον σκηνοθέτη Χρήστο Σουγάρη, που πάντα οι ομάδες του έκαναν την παράσταση, ήταν υπέροχα. Όπως και να έχει πάντως, κάπως ο χώρος με έχει πάρει χαμπάρι και μου δίνονται αυτές οι διαφορετικές ευκαιρίες για να μετακινούμαι, να μην κάνω ένα είδος. Μπορεί να με δεις σε μία μικρή σκηνή ή σε ένα μεγάλο θέατρο, δεν έχω στεγανά. 

>Ανέφερες προ ολίγου τη φράση "τα στραβά μου". Ποια είναι αυτά;
Επειδή είμαι πολύ απαιτητικός με τον εαυτό μου, καμιά φορά ζητάω πράγματα από τους άλλους που ίσως τελικά να μην είναι έτοιμοι να δώσουν για να λειτουργήσουν με τον ίδιο τρόπο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν είναι ικανοί. Δηλαδή χθες στην πρόβα, με ενοχλούσε κάτι που γινόταν και είπα πέντε πράγματα, στα οποία μπορεί να είχα δίκιο. Ωστόσο, εξέθεσα έναν άνθρωπο, που είναι χρόνια συνεργάτης μου και μου είπε ότι δε χρειαζόταν να το κάνω αυτό μπροστά σε όλους. Παραδέχτηκα ότι είχε δίκιο, απλώς πάνω στη σκηνή η ένταση είναι τελείως διαφορετική από μία απλή συζήτηση. Και στην προσωπική ζωή έχω κάνει τέτοια λάθη. 

Βασίλης Μαντάς

>Ποια είναι δηλαδή τα στραβά σου σε προσωπικό επίπεδο;
Δεν είμαι τόσο ανοιχτός άνθρωπος και αυτό δεν κάνει καλό στην επικοινωνία. Μπορεί εμείς οι δύο να είμαστε ζευγάρι, να μου λες "μ᾽αρέσει πάρα πολύ το σούσι", εγώ να σκέφτομαι "ποπο πάλι σούσι θα φάμε σήμερα" και να μη σου πω ποτέ ότι δε μου αρέσει. Και κάποια στιγμή να εκραγώ και να πω "δε θέλω άλλο σούσι" κι εσύ να μου πεις ότι τόσο καιρό πίστευες ότι μου αρέσει. Μιλάω ακόμα και για τόσο απλά πράγματα που δείχνουν έναν χαρακτήρα που κρατιέται και είναι φοβισμένος. Από την άλλη, είμαι πολύ αυθόρμητος, με παρασέρνει το πάθος και μπορεί να πω πράγματα πολύ σκληρά, με λάθος τρόπο. 

>Πιστεύεις ότι σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα ότι θα σταματήσουν να σε φωνάζουν Ζουζουνέλ;
Δύσκολο! (γέλια). Αν με ρωτούσες πριν κανένα χρόνο, μπορεί να σου έλεγα ότι είναι πολύ ενοχλητικό πια αυτό. Όχι, έβαλα τη σφραγίδα μου εκεί. Δεν έχω πια τέτοια θέματα. 

>Αν μη τι άλλο αυτό είναι ένα δείγμα της επιδραστικότητας της σειράς. 
Σκέψου πως ακόμα και τώρα γονείς μας λένε "σας παρακαλώ κάντε κάτι, τα παιδιά μας βλέπουν ξανά και ξανά τα ίδια επεισόδια". Ακὀμα και στην τηλεόραση όμως, δεν έκανα μόνο κωμωδίες. Έχω έναν πολύ καλό φίλο συνάδελφο, εξαιρετικό πρωταγωνιστή, ο οποίος μου λέει ότι θέλει προς τα κει να κινείται, σκέφτεται πως δε θα είναι καλός σε κάτι άλλο. Εμένα δε με νοιάζει. Μπορεί να έχω κάνει τον Παπαμιχαήλ στο "Έχω ένα Μυστικό" και τον Ζουζουνέλ. Δε με νοιάζει, είτε πετύχει είτε δεν πετύχει δεν έγινε τίποτα. Το σημαντικό για μένα είναι να πω ότι το δοκίμασα κι αυτό. 

>Γενικά έχεις πάρει μέρος σε δουλειές όπως το Ενήλικοι στην Αίθουσα και το Έχω ένα Μυστικό που έχουν συζητηθεί πάρα πολύ. Πώς αντιμετωπίζεις τέτοιες καταστάσεις, ειδικά στην εποχή των σόσιαλ μίντια που ο καθένας λέει τα δικά του;
Αυτά τα δύο που ανέφερες είναι και σε διαφορετικές εποχές μιντιακά. Στο δεύτερο ήμασταν γεμάτοι κίτρινες εκπομπές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι χάζευα τηλεόραση στο τέλος της προηγούμενης σεζόν όταν είχε ανακοινωθεί ότι θα γίνει η σειρά, και έβγαιναν στα κανάλια διάφοροι, π.χ. ο τριτοξάδερφος του Παπαμιχαήλ και έλεγαν "είναι δυνατόν, να αγγίξουν τα είδωλα;". Έλεγα από μέσα μου "ποπο τι θα τραβήξουν αυτοί οι ηθοποιοί", δεν είχα καν περάσει ακόμα από κάστινγκ για το ρόλο.

Σε τέτοιες στιγμές πρέπει να έχεις κάποιους ανθρώπους γύρω σου να σε συνεφέρουν. Εκείνη την περίοδο, δούλευα για 2η χρονιά στο θέατρο με την Κάτια Δανδουλάκη, έκανε επιτυχία η παράσταση. Η Κάτια είναι πάντα εκεί για όλους, είναι φοβερό αυτό. Μπορεί να σου πει στο τηλέφωνο "ναι χρυσό μου είμαι σε ένα γύρισμα, θα σε πάρω σε 6,5 λεπτά" και σε παίρνει όντως, σε ακριβώς 6,5 λεπτά. Μου λέει λοιπόν, "Μικρέ, τώρα είναι η στιγμή σου. Αλλά να ξέρεις, αυτό είναι μία σεζόν, θα τελειώσει. Μετά θα έρθει μία άλλη σεζόν."

Αυτές οι κουβέντες, κάπως σε ηρεμούν, έχει βέβαια να κάνει και σε ποια ηλικία σε πετυχαίνουν όλα αυτά. Στη φάση με τον Γαβρά από την άλλη, το τι διάβαζα στα σόσιαλ, το τι μου έστελναν φίλοι και γνωστοί, εμετικά σχόλια... Είχε βγει κριτική που μας είχε κατακρεουργήσει προτού καν κάνει πρεμιέρα η ταινία στη Βενετία. Μιλάμε για αστεία πράγματα. Εμένα με έβριζαν και οι αριστεροί και οι δεξιοί, γιατί έκανα τον Τσίπρα. Είχα στεναχωρεθεί πάρα πολύ τότε με όλα αυτά. Το περίμενα πολύ, ήταν μία μεγάλη ευκαιρία για εμένα, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι ένα τεράστιο παιχνίδι για το οποίο δε μπορείς να κάνεις τίποτα, παρά μόνο να κάνεις τη δουλειά σου. Μετά από αυτό, το απόλαυσα, ειδικά όταν αρχίσαμε να ταξιδεύουμε στα φεστιβάλ ήταν ανεπανάληπτες οι στιγμές. 

Η πολιτική ορθότητα, ο σύγχρονος άντρας και τα σχέδια για το μέλλον

>Πριν, μου διαχώρισες την περίοδο προ και μετά κρίσης. Η περίοδος αυτή δεν παρουσιάζει μόνο οικονομικές διαφορές, αλλά διαφέρει και εξαιτίας της πολιτικής ορθότητας και της επανεξέτασης ορισμένων παγιωμένων αντιλήψεων και εννοιών. Ως ηθοποιός και ως πατέρας, πώς σου φαίνεται ο άντρας του σήμερα;
Αν ξεφύγουμε από τον μικρόκοσμό μας, από τους ανθρώπους που συναντάμε στην καθημερινότητά μας, θα δούμε ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Λυπάμαι που το λέω. Πάντα ήμουν μέσα στην πιάτσα, οι δε γονείς μου δούλευαν στο χώρο του κοσμήματος στο κέντρο της Αθήνας και από την εικόνα που έχω δε θεωρώ ότι έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα, όσο και να λέμε τώρα για την πολιτική ορθότητα. Έχει γίνει ένα μικρό βήμα, γίνεται ένας μικρός διάλογος με όσους έχουν διαφορετική άποψη ή αντίληψη, ωστόσο οτιδήποτε διαφέρει από εμάς συχνά η πλειοψηφία το πυροβολά. Πολύ δύσκολα μπορεί να γυρίσει ο τροχός αυτός και να έρθουμε κοντά. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Πάω το παιδί μου στον παιδικό σταθμό και μπορεί να κάτσω να πιω ένα καφεδάκι στο διπλανό καφέ. Ο κόσμος που βλέπω εκεί, δεν είναι ηθοποιοί και καλλιτέχνες. Στους περισσότερους άντρες που συναντάω, διαπιστώνω απόψεις και αντιλήψεις σε όλα τα επίπεδα που χρονολογούνται πριν από τον παππού μου. Και αν εσύ διατυπώσεις άλλη άποψη, δέχεσαι εύκολα επίθεση γιατί το διαφορετικό, τρομάζει. Παράλληλα όμως, φτάνουμε και στο άλλο άκρο. Ναι, κάποιες ταινίες και έργα μιας άλλης εποχής, δε θα γινόντουσαν τώρα. Εντούτοις, αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουν αξία. 

>Ή ό,τι θα αφαιρούμε στίχους. 
Το τραγούδι της Πρωτοψάλτη, γράφτηκε πριν από 40 χρόνια. Το είπε και ο ίδιος ο Κραουνάκης. Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό; Αντιθέτως, μπορούμε να κάνουμε κάτι για το τώρα. Αν μπορώ να περάσω κάτι στο παιδί μου για την τοξικότητα που λες, είναι να προσπαθήσω να τον οχυρώσω με την καλύτερη δυνατή άμυνα, με την ενσυναίσθηση. Αυτό το μάθημα, αν μπει στα σχολεία, θα δημιουργήσει διαφορετικούς πολίτες. Δε χρειάζεται να προσθαφαιρέσουμε μαθήματα, αρκεί να μιλήσουμε στα παιδιά από νωρίς για απλά πράγματα. Ποιος μου μίλησε εμένα όταν ήμουν μικρός για το σεξ; Ουδείς. Οπότε κι εγώ και οι φίλοι μου, το μαθαίναμε στα κουτουρού. Αυτά πρέπει να απενεχοποιηθούν και πρέπει εμείς που είμαστε σε αυτήν τη φάση να κάνουμε αυτό το άλμα. 

Βασίλης Μαντάς

>Πώς πιστεύεις ότι πρέπει να είναι ο σύγχρονος άντρας;
Θα ήθελα να έχει κάποια στοιχεία από το παρελθόν, να μην τα διαγράψει όλα τα "παλαιάς κοπής". Να διεκδικεί -όχι επειδή είναι άντρας, έχουν πέσει αυτά τα κάστρα- αλλά να διεκδικεί τα πράγματα και τον άνθρωπο που θέλει δίπλα του, σεβόμενος τα όρια του άλλου. Δεν πειράζει, ας φάει και τα μούτρα του. Αυτό που διαπιστώνω από τον κόσμο γύρω μου είναι ότι υπάρχει μεγάλη φοβία. Δεν πλησιάζουν οι άντρες τις γυναίκες γιατί λέει φοβούνται την χυλόπιτα. Ε και τι έγινε; Άμα τη φας ζεστή, έχει κι αυτή τη νοστιμιά της. Θα ήθελα να είναι δυναμικός, να μην τα περιμένει όλα έτοιμα, να μη φοβάται να αποτύχει -δεν το μαθαίνουμε αυτό στα παιδιά- να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και να έχει μία φυσική ευγένεια παντού, στη σύντροφό του και τους δικούς του ανθρώπους. Όλα αυτά για μένα είναι γοητευτικά. Προσωπικά, βλέπω τα λάθη που έχω κάνει και τα αγαπάω, μου έχουν φέρει κάτι άλλο στην πορεία. 

>Πρόοδος υπάρχει; Με το #MeToo έγιναν βήματα;
Και μόνο το γεγονός ότι επιτέλους μιλάμε για το γάμο των ομοφυλοφίλων ή ότι λέμε δηλαδή το αυτονόητο, ότι δηλαδή δεν πρέπει κάποιοι να δέρνουν τις συντρόφους τους και οι νέοι καταγγέλλουν τέτοια περιστατικά, είναι ένα βήμα. Αυτό που λέγανε όμως ότι στο εξής οι κακοποιητές θα φοβούνται και δε θα κάνουν τίποτα πια, δεν ισχύει... Πού να φοβηθούν; Μα αν ο άνθρωπος έχει "ποτιστεί" με αυτό το πράγμα, θα σκεφτεί τι; Εκείνη την ώρα δε σκέφτεται, δυστυχώς πράττει, γιατί έχει μεγαλώσει σε συγκεκριμένες συνθήκες με συγκεκριμένα πρότυπα. Εύχομαι, τα νέα παιδιά που βλέπω γύρω μου, να μπορέσουν να το μετατοπίσουν αυτό. 

>Όλα αυτά που βλέπεις στις ειδήσεις με την παιδική βία, πώς σου φαίνονται τώρα που είσαι πατέρας;
Τρομακτικά. Μην τα εξιδανικεύουμε όλα όμως, εγώ θυμάμαι στα εφηβικά μου χρόνια αντίπαλες ομάδες -δε μπορώ να πω συμμορίες- έστω την πάνω γειτονιά με την κάτω. Στις αλάνες, πέφτανε κάτι ψιλές. Τώρα βλέπω ότι η αλυσίδα και τα μαχαίρια έχουν γίνει καθημερινότητα, ενώ διακρίνω και στο κίνητρο κάτι διαφορετικό: Να πάρω το κινητό, τα παπούτσια κλπ. Και αυτά δε γίνονται μόνο από παιδιά που περνούν δύσκολα οικονομικά, μαθαίνω πως αυτά γίνονται σε όλες τις ωραίες γειτονιές και τα καλά σχολεία της Αθήνας. Είναι καθαρά θέμα γονέων. Αν παρατηρήσεις τις αντιδράσεις των γονέων σε αγώνες που παίζουν τα παιδιά τους, θα δεις τον τρόπο με τον οποίο τα έχουν μεγαλώσει. Υπάρχουν αυτοί που θα πουν στο παιδί ότι δεν πειράζει αν χάσει και εκείνοι που μπορεί να βρίζουν το παιδί ή τον προπονητή του. Πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά να έχουν ενσυναίσθηση και αν κάποιος είναι διαφορετικός από εκείνα να αγαπήσουν τη δική του διαφορετικότητα. Άλλωστε, τα παιδιά, μας δείχνουν εύκολα το δρόμο. Εμένα ο γιος μου είναι 3,5 ετών, είναι εκείνη η πάρα πολύ αγνή ηλικία που σχεδόν σου υπαγορεύει πώς πρέπει να συμπεριφερθείς. Είναι πολύ πιο έξυπνα και πιο προχωρημένα από ό,τι εμείς. 

>Σχέδια για το μέλλον κάνεις;
Όχι. Νομίζω ότι από την ώρα που έγινα γονιός, το μέλλον μου είναι συνυφασμένο με το παιδί μου. Παρόλα αυτά, εννοείται πως υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα να πετύχω στη δουλειά. Είμαι τυχερός γιατί κάποια πράγματα όπως ο Willy Wonka- παρότι δεν τα πολυπιστεύω αυτά με τις ενέργειες, κάπως τα είχα "φωνάξει" στο σύμπαν και γίνονται. Πιο παλιά είχα δει την Προσωπική Συμφωνία με τον Άγγελο Αντωνόπουλο και τον Γιάννη Φέρτη στο Θέατρο Τέχνης. Όταν την είχα δει, είχα σκεφτεί "φαντάζεσαι να μεγαλώσω και να παίξω αυτό το έργο;". Και το έπαιξα εν τέλει με τον Νικήτα Τσακίρογλου. Καμιά φορά με τρομάζει λίγο αυτό, γιατί έχει συμβεί 3-4 φορές! (γέλια)

>Θέλεις μήπως να το κάνεις με το Τζόκερ να κερδίσουμε χρήματα;
Τώρα που το λες, καλή ιδέα! (γέλια) Το όνειρό μου πάντως, είναι να μπορέσω να είμαι παρών στο παιδί μου. Και δεν εννοώ να είμαι παρών στις στιγμές και το μεγάλωμά του, είναι αυτονόητο αυτό. Θέλω την ώρα που είμαι μαζί του, να είμαι ουσιαστικά παρών, ας είναι και 10 λεπτά. 

*Η παράσταση Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Embassy. Περισσότερες πληροφορίες και εισιτήρια, βρίσκεις εδώ. 

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr