Ταχύρυθμα μαθήματα stand up από τον Λάμπρο Φισφή

Δύο διαφορετικές παραστάσεις, η μία παρέα με τους Ζήση Ρούμπο και Δημήτρη Μακαλιά κι άλλη solo, ένα τετράδιο κωμωδίας, ένα κανάλι με χιλιάδες views στο YouTube, προετοιμασίες για ένα Φεστιβάλ που έρχεται και τα βάρη της οικογενειακής ζωής να τρέχουν παράλληλα. Η καθημερινότητα ενός stand up κωμικού δεν είναι τόσο εύκολη και σε καμία περίπτωση όσο αστεία φαντάζεσαι. Ρώτα και τον Λάμπρο Φισφή να στο πει, τον άνθρωπο στον οποίο αναφέρονται οι προηγούμενες 74 λέξεις.

Δέκα χρόνια πριν θα έπαιζε παντού, ακόμα και πάνω σε σκαμπό 40Χ40 εκ. για να μπορούν να τον βλέπουν οι θεατές. Εμείς τον συναντήσαμε ένα Σάββατο απόγευμα, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου Ζίνα για άλλη μία sold out παράσταση κι αυτά είναι όσα είχε να μας πει για το stand up -κι όχι μόνο.

Stand up ή αυτοσχεδιασμός; Μου αρέσουν και το ένα και το άλλο πολύ, ξεκίνησα σχεδόν ταυτόχρονα και τα δύο. Αν όμως έπρεπε να διαλέξω με το πιστόλι στο κεφάλι, τότε θα έλεγα stand up.

Δεν είμαι ηθοποιός. Η κλασική υποκριτική δεν είναι κάτι που έμαθα ποτέ. Δύσκολα θα πήγαινα σε κάτι τέτοιο.

"Όταν μαθαίνει κάποιος ότι είμαι stand up κωμικός, κατευθείαν προσπαθούν να με βάλουν να κάνω άλλες δουλειές" είχε πει κάποτε ένας διάσημος συνάδελφος.

Τα πρώτα χρόνια η δουλειά που απαιτείται για ένα παιδί κάνει την πραγματική σου δουλειά χόμπι. Δηλαδή όταν πας στο θέατρο λες "εντάξει, ας χαλαρώσουμε τώρα λίγο".

Όταν δεν έχεις παιδί και κάνεις παιδί, αναρωτιέσαι που πήγαινε ο χρόνος: γιατί δεν έχω άλλα τρία πτυχία κι άλλα δύο μεταπτυχιακά;

Κάθε παράσταση αυτοσχεδιασμού δίνει την αίσθηση ότι βοηθάει το κοινό. Αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι δεν ξέρουν πόσο παράξενος είναι ο κόσμος. Σου λένε "Πω! Τι άτομα είχατε;". Αυτή είναι η κοινωνία, αυτοί είναι οι άνθρωποι, έτσι είναι η ζωή.

Θεμελιώδης αρχή: το κοινό δεν φταίει. Φυσικά, κάθε χρόνο, θα υπάρχουν μία δύο παραστάσεις που θα πεις ότι "παιδιά, σήμερα μαζευτήκατε εδώ και δεν θέλετε να γελάσετε". Είναι όμως απειροελάχιστες οι φορές που συμβαίνει αυτό.

Μετά από δέκα χρόνια το stand up έχει γίνει πολύ πιο mainstream από ό,τι ήταν. Πάρα πολύ περισσότερος κόσμος γνωρίζει πια τι είναι ακριβώς.

Έχω δώσει παράσταση σε βάρκα, σε ταβέρνα, σε μεζεδοπωλείο. Επίσης σε μπαρ με ομοφυλόφιλες γυναίκες, σε ένα μαγαζί στην Πανόρμου, πάνω σε ένα σκαμπό 40x40 εκ. για να μπορούν να με βλέπουν. Έχω παίξει παντού και δεν έχω μετανιώσει καμία από αυτές τις παραστάσεις.

Μία κασέτα του Eddie Murphy που κυκλοφορούσε στα videoclub ήταν ο τρόπος που εμφανίστηκε το stand up σε μένα. Όπως, δηλαδή, και σε πολύ κόσμο στην Ελλάδα. Με το που το είδα, κι ενώ ήθελα να ασχοληθώ με την κωμωδία χωρίς όμως να με τραβά 100% η υποκριτική, ήταν σα να είπα "να το, αυτό είναι” από μέσα μου.

Έχω μία τεράστια συλλογή βιβλίων, δίσκων και cds για το stand up. Αν έπρεπε να επιλέξω ποιοι είναι εκείνοι που με τραβούσαν πιο πολύ θα έλεγα Jerry Seinfeld, Woody Allen, George Carlin, Louis C.K, Jim Gaffigan, David Chappelle, Eddie Murphy, Chris Rock. Έχω μάθει κάτι από εκατοντάδες κωμικούς.

Το open mic δεν υπήρχε στην Ελλάδα. Χωρίς αυτό δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί κοινότητα. Αν μπορούσα να πω ότι κάτι ξεκινήσαμε εγώ και η Κατερίνα Βρανά στον χώρο του stand up, τότε θα έλεγα ότι ήταν αυτό.

Δεν υπήρχαν τόσες παραστάσεις σε μπαράκια όταν πρωτοαρχίσαμε. Ακολουθήσαμε μία τακτική "πήγαινε βρες το κοινό" για να σε γνωρίσει.

Δεν πολυσκέφτηκα ποτέ αν θα καταφέρω να βιοποριστώ από αυτό το πράγμα. Αν ξεκινούσα τώρα, με οικογένεια και δύο παιδιά, θα το σκεφτόμουν διαφορετικά. Τότε, όμως, δεν ήταν τόσο δύσκολο.

To stand up έχει αδρεναλίνη. Έχει μεγάλη τσίτα. Δύο ώρες που πας overdrive τελείως και το καις. Πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος. Να έχεις ανοιχτές τις κεραίες κάθε στιγμή για να βλέπεις τι γίνεται, να δημιουργείς στο λεπτό κι όταν, τελικά, τελειώνει βρίσκεσαι με καύσιμο για μία-μίασιμη ώρα ακόμα, μέχρι να αποσυμπιεστείς και να καταφέρεις να κοιμηθείς. Δεν θεωρώ ότι μπορείς να είσαι στην σκηνή με άλλο τρόπο. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Αυτή είναι η δουλειά.

Δεν είμαι Εβραίος, αν αυτή είναι η ερώτηση, δεν ξέρω γιατί ο κόσμος ψάχνει στο όνομά μου τη συγκεκριμένη λέξη όταν κάνει αναζήτηση στο Google. Αυτός είναι ο κόσμος του ίντερνετ. Τρελός κόσμος.

"Με λένε Λάμπρο, είμαι από την Ελλάδα, παρόλο που μοιάζω σα να έχω βγει από εβραϊκή ταινία". Αυτό ήταν το πρώτο μου αστείο όταν ήμουν στο εξωτερικό. Έτσι έπαιρνα το πρώτο μεγάλο γέλιο στο set μου. Γενικά, και πολύ περισσότερο από ότι εδώ, στο εξωτερικό με θεωρούσαν de facto Εβραίο -αν και θα μπορούσαν να με περάσουν για οτιδήποτε από Αφγανό μέχρι Ισπανό.

Στο stand up εκφράζεις τις απόψεις και το πώς βλέπεις τα πράγματα. Ποτέ δεν έχω βάλει σαν στόχο να γράψω ένα κείμενο γιατί είναι καλό να ακουστεί μία άποψη. Αν τώρα περνούν κάποια ανοιχτόμυαλα μηνύματα ισότητας χωρίς εγώ να το έχω σχεδιάσει, μόνο χαρά μπορεί να μου φέρει κάτι τέτοιο.

Έχεις παγίδες και το stand up, γιατί πολλές φορές λειτουργεί με κλισέ. Για να το πω, λοιπόν, αντίθετα: εκεί είναι που πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να διορθώνει κείμενα, διότι νιώθω ότι επειδή μπορεί να πατήσουν πάνω σε κάποιο κλισέ ίσως διαιωνίσουν κάτι που δεν έπρεπε.

Για να γράψω τις προσωπικές μου παραστάσεις μου παίρνει περίπου τεσσερισήμισι μήνες για κάτι που διαρκεί συνήθως μιάμιση ώρα. Άλλους μήνες για να τη διορθώσω, να τη ξαναδιορθώσω και να τη διορθώσω ξανά. Πάντα θεωρώ, τελικά, ότι τον δεύτερο χρόνο η παράσταση βρίσκεται εκεί που πρέπει. Θέλει συνεχή τριβή, αλλαγές, κόψιμο και ράψιμο.

Το κείμενο του stand up είναι από τα πιο αυστηρά κείμενα που μπορείς να συναντήσεις. Επειδή ο στόχος είναι να γελάσει το κοινό οκτώ φορές το λεπτό δεν υπάρχει τίποτα περιττό μέσα σε αυτό. Το έχεις κόψει και το έχεις ράψει σε τέτοια μορφή ώστε είναι απόλυτα οικονομικό και αποτελεσματικό. Το εκτελείς κάθε φορά κατά 99% το ίδιο. Πολλοί, λανθασμένα, θεωρούν ότι το stand up είναι αυτοσχεδιαστικό.

Μου αρέσει πάρα πολύ η μαγειρική. Αυτό ξεκίνησε από τότε που έμεινα μόνος και ξεκίνησα να μαγειρεύω. Όταν είπα ότι δεν μπορείς να ζεις μόνο με τοστ και μακαρόνια. Ή όταν κατάλαβα ότι θέλω να έχει και κάποια γεύση αυτό που τρώω. Τώρα που έχω οικογένεια, βέβαια, έχει ξεφύγει η κατάσταση: μιλάμε για πάρα πολύ μεγάλη παραγωγή μαγειρικής.

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο μου αρέσει να μιλάω είναι οι μικρές λεπτομέρειες της ζωής, κάτι που μου πήρε αρκετά χρόνια για να το καταλάβω. Τα πράγματα που όλοι κάνουμε αλλά δεν τους δίνουμε την απαραίτητη προσοχή.

Το Φεστιβάλ Κωμωδίας που κάνουμε κάθε χρόνο τον Ιούνιο είναι κάτι που παίρνει πολύ χρόνο και δουλειά αλλά ευχαριστιόμαστε παράλληλα πάρα πολύ. Με τα παιδιά θα πάμε στη Θεσσαλονίκη. Αυτά είναι τα άμεσα σχέδια.

---

Λάμπρος Φισφής on stage

---

Να το φως | Θέατρο Ζίνα | Λεωφόρος Αλεξάνδρας 74

Κάθε Κυριακή έως 14 Απριλίου | 21:00

Εισιτήρια: Από 10 €

---

Tailor Made Comedy | Θέατρο Ζίνα | Λεωφόρος Αλεξάνδρας 74

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο έως 13 Απριλίου | 21:00

Εισιτήρια: Από 10 €

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr