Κάποια πράγματα που έμαθα από το 'Ταξίδι στα Αστέρια'

Όταν το φθινόπωρο του 2019 έμαθα ότι ο Χρήστος Δήμας ετοίμαζε ταινία για τα 100 χρόνια του μπασκετικού Παναθηναϊκού, καταχάρηκα. Δεν επρόκειτο για δημοσιογραφική πληροφορία, εκείνη την περίοδο έτυχε να συνεργάζομαι με την εταιρεία παραγωγής που την είχε αναλάβει. Συνεπώς, ήμουν από τους πρώτους που διάβασαν (και εκτύπωσαν) ένα σωρό φορές το σενάριο, γνωρίζοντας το cast και αρκετά διαδικαστικά εκ των έσω. Εννοείται πως δε μετέφερα πουθενά τίποτα και δεν έχω σκοπό να το κάνω ούτε τώρα. Φτάνοντας στο σήμερα λοιπόν, από τη χθεσινή πρεμιέρα του "Ταξιδιού στα Αστέρια" δε θα μπορούσα να λείπω.

Όχι μόνο λόγω επαγγελματικής διαστροφής και περιέργειας, αλλά και λόγω παναθηναϊκής παιδείας. Οι εντυπώσεις μου ακολουθούν.

*Υποσημείωση: Ναι, είμαι Παναθηναΐκός, μεγάλωσα βλέποντας κάθε αγώνα μπάσκετ ή ποδοσφαίρου στην τηλεόραση και διαβάζοντας ᾽Παναθηναϊκό Τριφύλλι᾽ που αγόραζε για μένα η μητέρα μου - η λατρεία μου στην ομάδα, σ᾽εκείνη οφείλεται. Αφού ενηλικιώθηκα, πήγαινα και στο γήπεδο - τελευταία το έμαθε αυτό.

>Διάβασε ακόμη: Όλοι κόλλησαν με τη διαφήμιση των μπισκότων Παπαδοπούλου

Η ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού

Μεταξύ μας, οι διαχρονικές επιτυχίες και η ψυχή της ομάδας δεν είναι καθόλου εύκολο να αποτυπωθούν μέσα σε μερικά καρέ. Η ταινία είναι συνδυασμός μυθοπλασίας και άτυπου ντοκιμαντέρ με χρήση αρχειακού υλικού.

Ο Χρήστος Δήμας πραγματοποίησε έρευνα τριών χρόνων για να μπορέσει με κάποιο τρόπο να τα ενσωματώσει όλα αντιμετωπίζωντας από την πρώτη μέρα μία τεράστια τροχοπέδη: Οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές, ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος που θα μπορούσαν να τον τροφοδοτήσουν με ιστορίες που δεν ακούστηκαν ποτέ, δε μένουν πια εδώ.

Σύμφωνα με τη συνέντευξη τύπου που προηγήθηκε τον περασμένο Ιούνιο, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος παραχώρησε απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία στο σκηνοθέτη, ενημερώνοντάς τον μεταξύ άλλων για το ρόλο του "κουλουρά". Βέβαια, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι κοινό μυστικό ότι δεν επιτρέπεται να κακοκαρδίσεις κανέναν.

Η πράσινη "προπαγάνδα"

Όσο πιθανό είναι να φάει κανείς σπανακόπιτα και να μην έχει σπανάκι, τόσο απίθανο είναι να δει μία ταινία αφιερωμένη στην ιστορία μίας ομάδας του βεληνεκούς του Παναθηναϊκού και να μην έχει όλα αυτά που κάποιοι θα χαρακτήριζαν ως "προπαγάνδα".

Επιπρόσθετα, θεωρώ ανθρωπίνως αδύνατο, ειδικά αν αγαπά το μπάσκετ ως άθλημα, να μην παραδέχεται τους Πράσινους και τους αφούς Γιαννακόπουλους. Η έντονη επίκληση στο συναίσθημα και η πολιτική ορθότητα είναι σχεδόν αυτονόητες, όπως και η τοποθέτηση προϊόντων της ΒΙΑΝΕΞ. Γενικά πάντως, καλό είναι να κρίνουμε αυτό που βλέπουμε για αυτό που είναι, όχι για εκείνο που θα θέλαμε να είναι, εξετάζοντας όλες τις παραμέτρους που υποβόσκουν. 

Το εντυπωσιακό cast

"Ο Πανταζάρας που το παίζει ποιοτικός δε ντράπηκε να παίξει στην ταινία;", μου έστειλε κάποιος χθες. Δε ντράπηκαν ούτε ο εξαιρετικός Δάνης Κατρανίδης, ο πιο εκρηκτικός ως Θανάσης, Θέμης Πάνου, η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους ως δυναμική γραμματέας και τόσοι άλλοι. Να το λύσουμε αυτό εδώ: Η παραγωγή είναι επαγγελματική και φέρει την υπογραφή του πολυβραβευμένου Χρήστου Δήμα (Ανάσα, Αμερικάνος, Οι Ακροβάτες του Κήπου κ.α).

Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι οι ηθοποιοί μετρούν ως αστέρια (pun intented) στο βιογραφικό τους τις συνεργασίες τους. Highlights για μένα, η ερμηνεία του Θέμη Πάνου, που μου θύμισε ακόμα και στον τρόπο που περπατούσε -πέρα από τις γραβάτες- το Θανάση Γιαννακόπουλο και του Γιώργου Γάλλου ως Željko Obradović - προσπάθησε πολύ να φέρει την αυτοπεποίθηση και τη σπιρτάδα του θρυλικού coach στη μεγάλη οθόνη. Πολύ θα ήθελα να ακούσω την ετυμηγορία του ίδιου του Ζοτς. 

O Χρήστος Δήμας είναι θαρραλέος

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι αγαπά βαθιά τον Παναθηναϊκό και προσπάθησε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε. Είναι επίσης προφανές ότι τον συνεπήρε το συναίσθημα και ο ενθουσιασμός. Όπως και όλους εμάς δηλαδή, παρακολουθώντας αποσπάσματα από επικούς αγώνες που είδαμε με τεράστιο καρδιοχτύπι, παιδιά ακόμα.

Ο Δήμας είχε άπειρη (ιστορική) πληροφορία να διαχειριστεί και ένα σενάριο να γράψει από το μηδέν, γνωρίζοντας a priori ότι θα ακούσει τα σχολιανά του από κάποιους αρνητικά προδιατεθειμένους κουλτουρολάγνους κριτικούς και, προφανώς, από πολέμιους της ομάδας. Τηρουμένων των αναλογιών και των εργαλείων που είχε στα χέρια του, δεν τα πήγε άσχημα. 

>Διάβασε ακόμη: 'Κι Από Σμύρνη Σαλονίκη': 5 πράγματα που έμαθα βλέποντας πρώτη φορά Μιμή Ντενίση

Δημιούργησε ένα υβρίδιο μυθοπλασίας-ντοκιμαντέρ που είναι αρκετά πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα. Δεν είχε οσκαρικές απαιτήσεις και δε χρειάζονταν άλλωστε. Όσο αντικειμενική μπορώ να είμαι, ενδεχομένως να προτιμούσα μικρότερη διάρκεια στην ταινία, καλύτερη συνοχή στο σενάριο και τα διαφορετικά στοιχεία/αστικούς μύθους (πληροφορίες, αρχειακό υλικό, animation, μυθοπλασία) που επιχείρησε να παντρέψει και έναν λιγότερο συγκινημένο Δάνη Κατρανίδη.

Ενδεχομένως η ύπαρξη ενός αφηγητή (όχι ενός σκέτου voice over) να ήταν περισσότερο βοηθητική. Στα συν, η ειδική αναφορά στην ίδρυση της γυναικείας ομάδας μπάσκετ το 1937. 

Η προσφορά του Παύλου, του Θανάση και του Željko

Η ταινία αποτίει φόρο τιμής στα δύο πρόσωπα που με κάθε κόστος -ηθικό και χρηματικό- πίστη, υπομονή και επιμονή έχτισαν σταδιακά το μπασκετικό μύθο του Παναθηναΐκού με μία πολύ οικογενειακή και κυρίως δίκαιη νοοτροπία: Δεν ήθελαν να κερδίζουν επειδή ο αντίπαλος ήταν αδύναμος, αλλά επειδή η ομάδα τους υπερείχε. (Και) Γι᾽αυτό τα βρήκαν με τον Obradović επί 13 χρόνια.

Πρόκειται παράλληλα, για έναν ύμνο στους Γιαννακόπουλους και το φιλόδοξο όραμά τους για πολιτισμένο μπάσκετ με μπόλικο μα αναμενόμενο διδακτισμό-υπερβολή για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. 

"Καλά όλα αυτά, αλλά να πάω να τη δω;" Είναι απλό. Αν περιμένεις ταινία οσκαρικών προδιαγραφών, όχι. Αν αγαπάς τον Παναθηναΐκό, ναι. 

Υ.Γ: Παύλo, Θανάση και Ζοτς, ευχαριστούμε.
 

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

 

 

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr