Χρήστο Μασσαλά, πώς είναι η ζωή στο Broadway;
Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης μιλά στο Esquire για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο Broadway, που μόλις κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους.
Γράφει: Ραφαέλλα Ράλλη 23 Σεπτεμβρίου 2022
Όταν ήταν μόλις τριών ετών κοιμόταν αγκαλιά με την αγαπημένη του βιντεοκασέτα, ενώ λίγα χρόνια αργότερα βρήκε στο πρόσωπο της Maleficent τον αγαπημένο του παιδικό ήρωα. Ο Χρήστος Μασσαλάς γεννήθηκε στα Γιάννενα και ανά μικρά χρονικά διαστήματα έμενε τακτικά στο Δουβλίνο, όπου δραστηριοποιούνταν επαγγελματικά οι γονείς του. Η εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας παράλληλα με την ελληνική, πιστεύει πως κατά κάποιο τρόπο τον καθόρισε, καθώς μεταξύ άλλων, διεύρυνε για εκείνον την αντίληψή του σχετικά με τη σημειολογία. Σήμερα, δίνει δίκιο στον Φρόιντ που υποστήριζε ότι ο πολιτισμός έχει εφεύρει διάφορους κώδικες για να μπορούμε να συνεννοούμαστε και να καταπιεζόμαστε.
Από τα 11 του γνώριζε ότι θα ασχολούνταν με το σινεμά. Υπήρξε μία αμφιταλάντευση -πέρασε από το μυαλό του να γίνει συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής- γρήγορα όμως επανήλθε στην αρχική του επιθυμία. Οι γονείς του, και οι δύο πανεπιστημιακοί καθηγητές, δεν ήταν ιδιαίτερα σινεφίλ, συνεπώς ο κινηματογράφος ήταν το ολόδικό του κόλλημα, που ξεκίνησε από τα κινούμενα σχέδια και κατέληξε στα θρίλερ. Παρότι η live action εκδοχή της Maleficent τον απογοήτευσε αφού αποκαθήλωσε την ιδέα της από το βάθρο που την είχε τοποθετήσει, στις δικές του ταινίες φτιάχνει χειροπιαστούς, τρισδιάστατους και πιο "οριακούς" όπως λέει χαρακτήρες, ούτε καλούς ούτε κακούς απαραίτητα.
Ακολούθησαν οι σπουδές του στο Λονδίνο, ένα σωρό δουλειές και πειραματικές ταινίες που δεν είναι σίγουρος αν ποτέ θα βγουν από το συρτάρι και μία απόφαση να επιστρέψει στην Αθήνα της κρίσης, αλλά ταυτόχρονα και της ελεύθερης δημιουργίας. Το στοίχημα πέτυχε, οι Κάννες επιβράβευσαν και με το παραπάνω το Copa-Loca, τη μικρού μήκους ταινία του.
Στην Αθήνα πια κυκλοφορεί περισσότερο όταν έχει κατά νου να υλοποιήσει ένα συγκεκριμένο στόχο. Είναι μοναχικός τύπος, επιλεκτικός με τις συναναστροφές του, αλλά και τέρας κοινωνικότητας όταν το επιτάσσουν οι ταινίες που φτιάχνει. Ξέρει τι θέλει σχεδόν σε εμμονικό βαθμό, είναι αυστηρός με τον εαυτό σε βαθμό κακουργήματος, συγχωρεί δύσκολα επίσης. Ο Χρήστος Μασσαλάς είναι πιστός στην τέχνη του και για αυτήν μου μίλησε, με αφορμή την κυκλοφορία της πρώτης του ταινίας μεγάλου μήκους με τίτλο Broadway, που προβάλλεται από χθες στους κινηματογράφους.
Το Copa-Loca και το σύμπαν που συνωμότησε
>Πώς και επέστρεψες στην Αθήνα από το Λονδίνο; Το 2017 έκανα τη μικρού μήκους ταινία Copa-Loca, η οποία άνοιξε για μένα το δρόμο για τα φεστιβάλ. Έγινε χωρίς budget, τότε ήδη δούλευα το Broadway, αλλά επειδή γνώριζα ότι θα αργήσει διότι καθυστερούσαν οι χρηματοδοτήσεις, τρωγόμουν γιατί ήθελα οπωσδήποτε να γυρίσω κάτι. Με κάλεσε τότε ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Ρέντης που δίδασκε στο Ωδείο Αθηνών μαζί με κάποιους άλλους σκηνοθέτες για να συναντήσουμε τελειόφοιτους είτε για πιθανή συνεργασία, είτε για να κάνουμε κάποια άσκηση στη σχολή. Εκεί ανάμεσα στα 15-20 άτομα, διέκρινα την Έλσα Λεκάκου. Κάτι έπαθα όταν την είδα, δε μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς καθώς εκείνη ίσως ήταν η μοναδική που δεν προσπαθούσε να κάνει αισθητή την παρουσία της. Εμένα όμως μου έκανε ένα φοβερό κλικ, οπότε φεύγοντας είπα στο Γρηγόρη ότι θέλω να συνεργαστώ μαζί της.
Έγραψα λοιπόν το Copa-Loca μέσα σε μία μέρα, η Έλσα λειτούργησε για μένα ως συγκολλητική ουσία που ένωσε όσες ιδέες επεξεργαζόμουν εκείνη την περίοδο. Αυτό έγινε τέλος Γενάρη του 2017, πρώτες ημέρες του Μαρτίου κάναμε γυρίσματα τριών ημερών με τη βοήθεια φίλων, μετά ακολούθησε μία εβδομάδα μοναχικού μοντάζ και μέσα Μαΐου η ταινία έκανε πρεμιέρα στις Κάννες. Δε σκεφτόμουν καθόλου να τη στείλω, μάλιστα την εβδομάδα που μόνταρα είχε ήδη περάσει η προθεσμία του φεστιβάλ. Βλέπω στο facebook μία δημοσίευση ότι πήρε παράταση η κατάθεση των ταινιών μικρού μήκους και είπα ότι αφού το είδα, ας τη στείλω. Και μετά από μερικές εβδομάδες μου τηλεφώνησαν και μου είπαν "θέλουμε την ταινία ελάτε, σας περιμένουμε, γεια σας".
>Και μετά σου λένε μην πιστεύεις ότι κάποια πράγματα είναι για να γίνουν. Ναι, κι εγώ τότε αυτό διαισθάνθηκα και την έστειλα. Κάτι συμπαντικό συνέβη. Για να καταλάβεις όταν τελείωσα το μοντάζ -που ok, πόσο αντικειμενικός μπορείς να είσαι με την ίδια σου την ταινία;- ήμουν πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα και θεωρούσα ότι έχει μία πολύ ξεχωριστή ενέργεια. Ήλπιζα ότι θα έβρισκε ανταπόκριση, αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορούσα να φανταστώ αυτό που ακολούθησε. Οπότε πραγματικά μπορώ να πω ότι με ένα τρόπο μου άλλαξε τη ζωή, όχι από τη μία στιγμή στην άλλη, αλλά στην πορεία καθώς άλλαξε και τα δεδομένα με τα οποία μπορούσα να συνεχίσω να δουλεύω. Το Broadway, παρεμπιπτόντως, υπήρχε στο χαρτί και συνέχιζα να το δουλεύω.
>Αν σου έφερνα αύριο ένα σενάριο πολύ καλό, θα το σκηνοθετούσες ή προτιμάς να φέρνεις στη μεγάλη οθόνη δικό σου κείμενο; Κοίτα, θα σου έλεγα ότι έχω κι εγώ ένα πολύ ωραίο σενάριο έτοιμο! (γέλια) Όντως έχω μία πρώτη γραφή του επόμενου σεναρίου μου, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δε νομίζω ότι θα έλεγα αυτομάτως όχι. Για μένα σεναριογράφος και σκηνοθέτης δε διαχωρίζονται, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα υπάρξει στο μέλλον σενάριο που μπορεί να ταυτιστώ και συνεπώς να θελήσω να το σκηνοθετήσω. Στις πρώτες μου σκέψεις δεν είναι ούτε η διασκευή ενός σεναρίου, αλλά θα μπορούσε να συμβεί κάποια στιγμή.
Το Broadway και οι ιδέες του
>Φτιάχτηκε εν τέλει το Broadway όπως το είχες στο μυαλό σου; Ένα πράγμα που μαθαίνεις να λες ως σκηνοθέτης όσο περνούν τα χρόνια είναι ότι δε μπορείς να δεις την ταινία που έφτιαξες γιατί βλέπεις όλα τα λάθη - είναι σαν κάτι που πρέπει να λέμε οι σκηνοθέτες, ειδικά εφόσον ανήκουμε στην Ευρώπη, δείχνοντας ότι έχουμε ένα είδος κριτικής διάθεσης απέναντι στο έργο μας. Προσωπικά νιώθω pride για αυτήν την ταινία και το λέω στα αγγλικά γιατί στην προκειμένη περίπτωση η αγγλική λέξη μου κάθεται καλύτερα. Αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση με το αποτέλεσμα και νιώθω ότι είναι πολύ κοντά σε αυτό που αρχικά είχα ονειρευτεί. Στην πράξη, έχω δει και τους συνεργάτες μου πόσο το έχουν πιστέψει.
>Τι είναι λοιπόν το Broadway; Το ενδιαφέρον με το Broadway είναι ότι οποιοσδήποτε κι αν ακούσει τη λέξη, έχει ήδη στο μυαλό του κάποιες εικόνες και μπορείς να παίξεις ως δημιουργός-σκηνοθέτης με τις προσδοκίες που έχει κανείς από μία ταινία που λέγεται έτσι. Το Broadway ως όρος περικλείει χορό, δράματα, περφόρμανς, ίντριγκες, ένα σωρό τέτοιες εναλλαγές και όλα αυτά ήρθαν και συναντήθηκαν με την ιστορία αυτής της συμμορίας. Αποτελείται από κλέφτες που χορεύουν και χορευτές που κλέβουν. Όταν ανακάλυψα το υπαρκτό Broadway στην Αθήνα και αποφάσισα να στεγάσω εκεί αυτήν την ομάδα, άναψαν διάφορα πυροτεχνήματα στο μυαλό μου, ακριβώς επειδή συναντήθηκε η βασική υπόθεση μία ιστορίας με ένα φανταστικό πράγμα που είναι το Broadway στο μυαλό μας.
>Διάβασε ακόμη: Ο Γιάννης Μπέζος είναι αλλού
Η συμμορία αυτή στήνει παραστάσεις δρόμου για να αποσπάσει την προσοχή των περαστικών για να κλέψει πορτοφόλια και κινητά. Ο καθένας από τα μέλη της προέρχεται από διαφορετικό μέρος και κατάσταση, αλλά προσπαθεί να ξεφύγει από κάτι, είναι δηλαδή κυνηγημένοι άνθρωποι που έχουν βρει καταφύγιο στο Broadway. Στην ταινία βλέπουμε τη δυναμική τους, τις σχέσεις μεταξύ τους, το πώς κυλάει η ζωή εκεί, όπως επίσης το πώς η πραγματικότητα έρχεται να χτυπήσει την πόρτα του Broadway και να τους βγάλει βίαια μέσα από αυτήν την ουτοπία που έχουν φτιάξει.
>Το παζλ από εικόνες που έφτιαξες είναι καθαρή μυθοπλασία ή προέρχεται από δικά σου ερεθίσματα που συνέθεσες; Και τα δύο, γιατί ούτως ή άλλως όταν γράφεις μία ιστορία από κάπου αντλείς στοιχεία, αντλείς και από προσωπικά βιώματα και προβληματισμούς, εγώ τουλάχιστον δε μπορώ να τα διαχωρίσω. Από την άλλη, θέλω να επισημάνω ότι πρόκειται για μία ταινία πλοκής, δηλαδή μπορεί να συζητάμε για ιδέες, αναγνώσεις κλπ, όπως και να έχει όμως, για να την παρακολουθήσει κάποιος δε χρειάζεται να έχει μία σινεφιλική ανησυχία, αναλύοντάς την. Είναι μία ταινία που λειτουργεί ψυχαγωγικά και αυτό ήταν και ένα από τα ζητούμενα, χωρίς να στερείται καλλιτεχνικών εξερευνήσεων.
>Δηλαδή κάποιος που θα πάει να δει το Top Gun, μπορεί αντίστοιχα να ευχαριστηθεί και το Broadway; Συνήθως έχουμε στο μυαλό μας ότι αυτό που θα δούμε είτε arthouse είτε mainstream. Για παράδειγμα οι ταινίες του Hitchcock, όταν είχαν βγει ήταν τα blockbusters της εποχής, σήμερα έχουμε καταλάβει την αξία τους περισσότερο. Όταν οι κριτικοί αντιλήφθηκαν ότι αυτές οι δημοφιλείς ταινίες ήταν πολυεπίπεδες με πολύ ζουμί, έφτασαν να μπαίνουν σε λίστες με τις κορυφαίες όλων των εποχών. Πήρε φυσικά κάποιο χρόνο για να συμβεί αυτό. Αν λοιπόν μπορεί κάποιος να δει το Top Gun και το Broadway και να τα εκτιμήσει αντίστοιχα, εμένα προφανώς και θα με χαροποιήσει.
>Όπως και τα τραγούδια, έτσι και οι ταινίες ανάλογα με το ποιος τις βλέπει, ο καθένας δίνει τη δική του ερμηνεία. Τι θα ήθελες σίγουρα να εισπράξει κάποιος όταν δει το Broadway; Υπάρχει ένα νήμα, που έχει να κάνει με την καταπίεση, την απελευθέρωση και τη χειραφέτηση. Ένα σχετικό ερώτημα διατρέχει την ταινία. Οπότε για μένα, διανύει μία πορεία προς μία προσωπική απελευθέρωση και για τους χαρακτήρες της και για μένα και χωρίς να ακουστεί πομπώδες, και για όποιους θεατές ταυτιστούν σε επίπεδο θέματος και κινηματογραφικής προσέγγισης. Στο μυαλό του καθενός υπάρχει μία έννοια για το τι είναι το ελληνικό σινεμά, αυτή είναι η δική μου πρόταση.
>Πόσο βοηθητικό είναι να βλέπει κάποιος στο σινεμά ταινίες που μεταξύ άλλων σχετίζονται με το πώς αισθανόμαστε με τον εαυτό μας; Πιστεύω πως κάποια πράγματα πρέπει να υπάρχουν εκεί έξω. Είναι αλήθεια αυτό που λες, πρέπει να υπάρχει ορατότητα και για συγκεκριμένους χαρακτήρες και για συγκεκριμένους ανθρώπους και ανθρωπότυπους. Αυτό είναι μία πολιτική θέση του κάθε δημιουργού, και δική μου στην προκειμένη, που όμως προκύπτει φυσικά, δεν είναι ότι είπα θα φτιάξω την ταινία για να προπαγανδίσω υπέρ ενός θέματος. Τα queer θέματα πηγάζουν από μένα. Όσο πιο ειλικρινής είσαι με τον εαυτό σου, τόσο περισσότερο αυθεντικό επιτρέπεις να είναι αυτό που φτιάχνεις.
>Η ταινία έχει επιρροές από μιούζικαλ; Έχει στοιχεία μιούζικαλ (δεν υπάρχουν σκηνές που τραγουδάνε, αλλά χορεύουν), και από τα dance films του '80 όπως το Flashdance και το Fame. Είναι σίγουρα επηρεασμένη από τα παλιά χολιγουντιανά μιούζικαλ σε επίπεδο σκηνογραφίας, κοστουμιών και ύφους στην εικόνα.
Οι οσκαρικοί Γιώργος Λαμπρινός και Gabriel Yared και η πανδημία
>Μιλώντας για εικόνα, η συνεργασία με τον πολυβραβευμένο μοντέρ Γιώργο Λαμπρινό πώς προέκυψε; Γνώριζα και εκτιμούσα τη δουλειά του Γιώργου, αλλά και τις επιλογές που έκανε, είχαν ποικιλία. Φαινόταν πως είναι ένας μοντέρ που κάνει πολύ διαφορετικά πράγματα, αλλά ό,τι κι αν έκανε, το έκανε πολύ καλά και αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό κριτήριο αξιολόγησης για μένα. Διέκρινα πως η φιλμογραφία του είχε έναν χαρακτήρα και γενικότερα ευελιξία. Του ζήτησα να συναντηθούμε και όταν τον γνώρισα ήταν ξεκάθαρο ότι με αυτόν τον άνθρωπο συνεννοούμαστε και ήλπιζα ότι μπορούσα να περάσω μαζί του κάποιους μήνες κλεισμένος σε ένα δωμάτιο για να δουλέψουμε μαζί.
Το θέμα με τους μοντέρ είναι να μπορούν να κουρδίσουν τη δική τους ματιά και αντίληψη στη δική σου ευαισθησία και αυτό το είχα 100% συνεργαζόμενος με το Γιώργο. Έγινε και με το παραπάνω, περνούσαμε φανταστικά δουλεύοντας μαζί. Είχαμε βρει με την παραγωγή ένα σπίτι για το μοντάζ που βρισκόταν δίπλα στο δικό μου, οπότε ξυπνούσα το πρωί και πήγαινα κατευθείαν εκεί. Ήταν από τις πιο γεμάτες και χαρούμενες στιγμές της ταινίας και αισθάνθηκα ότι είναι ένας πραγματικά ουσιαστικός και κοντινός μου συνεργάτης και εν τέλει και φίλος, με τον οποίο θα ήθελα να συνεχίσω να δουλεύω στο μέλλον. Κατάλαβα ότι αγάπησε το Broadway.
>Πρόσθεσε κάτι μήπως που δεν προϋπήρχε στην ταινία μέσω της δικής του οπτικής; Επειδή είχα μάθει να μοντάρω μόνος μου τις ταινίες μου, αισθανόμουν ότι ανάμεσα σε εμένα και το υλικό μεσολαβούσε ένα πληκτρολόγιο και ένα ποντίκι. Με άγχωνε πολύ τι θα συνέβαινε όταν θα υπήρχε άλλος μοντέρ και κατά πόσο θα μπορούσα μέσω εκείνου να διατηρήσω αυτήν την άμεση σχέση με το υλικό. Ο Γιώργος με την τόση εμπειρία και το τόσο ταλέντο, που χαίρει γενικής αποδοχής, είναι τόσο ακομπλεξάριστος που συμπεριφέρεται ως ένα δοχείο που φέρει αυτό που του δίνεις και το μεταφράζει υλοποιώντας το με τον καλύτερο τρόπο. Δεν υπήρξε ποτέ καμία κόντρα εξουσίας που συχνά προκύπτει σε ένα τραπέζι μοντάζ.
>Διάβασε ακόμη: Γιώργος Λαμπρινός, ένας μοναχικός μπασίστας στον κόσμο του οσκαρικού μοντάζ
Βλέπαμε το ίδιο πράγμα και θεωρώ ότι αυτό είναι ένα από τα ταλέντα του: Επειδή δουλεύει με τόσο διαφορετικούς σκηνοθέτες, εγώ είναι σα να νομίζω ότι έχουμε το ίδιο γούστο στα πράγματα, αλλά εκείνος σίγουρα το μεταβάλλει ανάλογα με το σκηνοθέτη. Δε νομίζω ότι μπορώ να απομονώσω κάτι και να σου πω "η ταινία έγινε λίγο πιο έτσι ή αλλιώς" εξαιτίας του, ωστόσο το γεγονός ότι με ικανοποιεί το αποτέλεσμα σε τόσο μεγάλο βαθμό, οφείλεται οπωσδήποτε και στη συμβολή του Γιώργου.
>Όλα αυτά μέσα στην πανδημία, σωστά; Βεβαίως, και τα γυρίσματα και το μοντάζ και όλα, και παρά τις δυσκολίες το Broadway έκανε την πανδημία λίγο πιο ευχάριστη για εμάς. Αντί να είμαστε με κατάθλιψη στο σπίτι, πηγαίναμε στο γύρισμα τηρώντας όλα τα απαραίτητα μέτρα, και περνούσαμε καλά.
>Χάρισε πράγματα στην ταινία η πανδημία ή μήπως αφαίρεσε; Στην ταινία υπάρχει και μία εκδοχή καραντίνας κατά κάποιο τρόπο, αφού οι ήρωες έχουν ένα καταφύγιο στο οποίο ζουν βάσει κάποιων κανόνων, απομονωμένοι από τον έξω κόσμο. Νομίζω γίνεται αυτόματα αυτή η ενδιαφέρουσα σύνδεση. Από κει και πέρα, ενδεχομένως να τη 'διάβαζε' κανείς διαφορετικά αν δεν είχε μεσολαβήσει η πανδημία. Αν και δε μπορώ να το αξιολογήσω ακόμη αυτό, πιστεύω πως η συγκυρία κατά την οποία θα κυκλοφορήσει μία ταινία είναι πολύ καθοριστική στο πώς θα την ερμηνεύσεις εκ των υστέρων.
>Πόσο τυχαίος είναι ο τίτλος της ταινίας σε σχέση με την τοποθεσία; Έκανα μία ιστορία για χορευτές που κλέβουν και ξαφνικά βλέπω ένα χώρο που το λένε Broadway, που είναι ένα θρυλικό μέρος για περφόρμερς στη Νέα Υόρκη, οπότε έγινε αυτή η σύνδεση. Το άλλο που ήταν μοιραίο, ήταν ότι εγώ από μικρός είχα αγάπη για το Broadway, συνεπώς όλα αυτά ήρθαν και ενώθηκαν. Το Broadway εμφανίστηκε στην πορεία της συγγραφής του σεναρίου και μετά δόθηκε και ο τίτλος.
>Προσωπικά βλέπω στον τίτλο και την ευρεία πορεία που έχει ο καθένας από εμάς. Ναι ναι, σίγουρα. Όπως το λες, οπωσδήποτε.
>Από το Copa-Loca, αλλά και τώρα από το Broadway, μπορεί να καταλάβει κανείς ότι για σένα παίζει σημαντικό ρόλο η μουσική. Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον ξεχωριστό Gabriel Yared; Ήμουν αληθινός θαυμαστής του από πολύ μικρός αφού μαζί με όλες αυτές τις ταινίες που έβλεπα, λάτρευα τα soundtracks και όπως είπαμε πριν, είχε περάσει από το μυαλό μου να γίνω συνθέτης. Η κατεύθυνσή μου ανέκαθεν ήταν πάντα προς τα πιο κλασσικά soundtracks. Μετά από την τριβή μου με το σινεμά, αποφάσισα ότι στην πρώτη μου μεγάλου μήκους ήθελα ένα μεγάλο, κλασσικό film score και προσπάθησα να ψάξω να βρω νέους συνθέτες με αυτό το μουσικό ιδίωμα για να δώσουν αυτόν το μουσικό χαρακτήρα στην ταινία και η αλήθεια είναι ότι δεν έβρισκα κάποιον.
Εκεί που είχα απογοητευθεί και σκεφτόμουν πως ίσως πρέπει να βρω 'έτοιμη' μουσική, να εξασφαλίσω τα δικαιώματα και να την προσθέσω, είπα "Μισό λεπτό. Αν θεωρήσουμε ότι μπορώ να έχω οποιονδήποτε συνθέτη χωρίς κανένα περιορισμό, ποιον θα επέλεγα;" Και αυτομάτως σκέφτηκα τον Gabriel Yared.
>Διάβασε ακόμη: Η νέα γενιά των soundtrackers
Το είπα στους παραγωγούς μου από Ελλάδα και Γαλλία, χαμογέλασαν κάπως συγκαταβατικά, αλλά παρόλα αυτά δε μου είπαν ότι ήμουν τρελός. Αντιθέτως, βρήκαν το email της βοηθού του και έστειλα ένα email που έμοιαζει περισσότερο με γράμμα, στο οποίο εν ολίγοις του έγραφα τι σημαίνει η μουσική του για μένα, μαζί με το Copa-Loca και λίγο υλικό από πρόβες του Broadway. Και μόνο που το έστειλα ήμουν ικανοποιημένος, δεν περίμενα καν απάντηση. Την επόμενη ημέρα μου απάντησε η βοηθός του, λέγοντας πως "Ο Gabriel είδε την ταινία σου, θεωρεί ότι είσαι μία ενδιαφέρουσα περίπτωση και θέλει να συναντηθείτε από κοντά να τα πείτε, μπορείς να έρθεις στο Παρίσι;".
Μετά από δύο εβδομάδες πήγα εκεί και ήταν σαν ένα περίεργο deja-vous διότι παρόλο που δεν τον γνώριζα, με τη μουσική του είχα ζήσει διάφορα στο μυαλό μου. Ήταν περίεργο να είμαι εκεί, να μιλάμε και να μιλάμε κιόλας επί ίσοις όροις. Δε μπορούσε να δεχθεί χωρίς να έχει δει την ταινία, γιατί όσο και να του είχα κεντρίσει το ενδιαφέρον έπρεπε να διαπιστώσει ότι όντως μπορούσα να κάνω μία μεγάλου μήκους. Συνεπώς, μου ζήτησε να ξαναπάω όταν θα είχα ένα πρώτο μοντάζ για να το δούμε εκ νέου. Ένα χρόνο αργότερα, δέχθηκε με πλατύ χαμόγελο.
>Αφού είμαστε στο κομμάτι των συνεργασιών, για ποιο λόγο επέλεξες συγκεκριμένα τον Χρήστο Πολίτη; Όταν ξεκίνησα να κάνω τον κάστινγκ για το ρόλο -μόνο για την Έλσα δεν έκανα που ήξερα ότι θα ήταν στην ταινία μου- γνώριζα ότι ο Χρήστος Πολίτης είχε αποσυρθεί, οπότε στο μυαλό μου δεν ήταν διαθέσιμος. Είδα πάρα πολύ κόσμο, κάναμε δοκιμαστικά και παρότι υπάρχουν τόσοι ταλαντούχοι άνθρωποι, δεν ήταν κανείς τους εκείνο που έψαχνα. Είχα φτάσει σε ένα σημείο πολύ κοντά στο γύρισμα να μην έχω βρει ηθοποιό για αυτόν το ρόλο.
Και πάλι, όπως και με την περίπτωση του Gabriel, αναρωτήθηκα ποιον θέλω. "Θέλω τον Χρήστο Πολίτη που δεν παίζει; Δεν πειράζει, θα τον ρωτήσουμε." Επικοινώνησα με την Athens Casting που συνεργαζόμασταν και μετά από λίγο με πήραν πίσω και μου είπαν ότι δέχθηκε να του τηλεφωνήσω. Βρεθήκαμε, μιλήσαμε με τις ώρες και πάλι, ως δια μαγείας, για κάποιο λόγο που μόνο εκείνος ξέρει, αποφάσισε να συμμετέχει. Πάντως, δεν είναι ότι τον ενδιέφερε να κάνει ένα come back στην υποκριτική, βρίσκεται σε μία φάση ζωής πολύ πιο ουσιαστική από αυτήν που έχουμε όλοι.
>Δεν είναι τέλειο όταν συμβαίνει αυτό; Μου τα διηγείσαι και είναι σα να ζω τον ενθουσιασμό σου! Ήταν πραγματική συγκίνηση. Νομίζω πως η Έλσα έχει πει την πιο επιτυχημένη ατάκα για τον Χρήστο Πολίτη, ότι είναι ένας διαπεραστικός άνθρωπος. Όταν του μιλάς, αισθάνεσαι πως έχει έναν τρόπο να διεισδύει μέσα σου χωρίς να πει απολύτως τίποτα. Έχει κάτι πάρα πολύ ιδιαίτερο που βγαίνει και στην οθόνη.
>Διάβασε ακόμη: Pandora, ένα τραγούδι βγαλμένο μέσα από τη ζωή
>Και με την Ελένη Φουρέιρα και το Λάκη Γαβαλά πώς πέτυχε το γλυκό; Δε θα μπορούσα να φανταστώ ελληνικό Broadway χωρίς αυτούς τους δύο χαρακτήρες σε μία Ελλάδα που είναι πολύ δύσκολο να υπάρχουν pop icons γιατί είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον. Είναι δύσκολο να συντηρηθεί η συνθήκη κατά την οποία ένα πρόσωπο αποκτά μία συμβολική διάσταση. Θεωρώ ότι αυτά τα δύο πρόσωπα το έχουν αυτό ξεκάθαρα, είναι ένα σημείο αναφοράς για εμάς, ο καθένας στον τομέα του.
Τα μελλοντικά σχέδια και οι προσδοκίες
>Μετά από την επιτυχία του Copa-Loca, ποιες είναι οι προσδοκίες σου για το Broadway; Είναι και δεν είναι συγκρίσιμα γιατί είναι άλλος ο κόσμος των μικρού μήκους και άλλος των μεγάλου μήκους ταινιών. Οι δεύτερες για παράδειγμα δεν είναι ένα καθαρά φεστιβαλικό είδος. Ήδη πάντως, από τον Γενάρη που ταξιδεύει το Broadway σε φεστιβάλ, πάει καλά και έχει ήδη βρει διανομή σε αρκετές χώρες. Δηλαδή αν βρίσκεσαι αυτήν τη στιγμή στην Πράγα, μπορείς να πας να το δεις και εμένα αυτό με χαροποιεί πολύ. Το ίδιο και στη Μπρατισλάβα, σύντομα και στην Αμερική. Οπότε μέχρι στιγμής, τα σημάδια είναι πολύ καλά. Για την ώρα βέβαια, αυτό που με ενδιαφέρει είναι τι θα γίνει στην Ελλάδα, με την ελληνική διανομή.
>Θα νόμιζε εύκολα πάντως κανείς ότι επειδή έχεις ζήσει τόσα χρόνια στο Λονδίνο, δε θα σε ένοιαζε τόσο πολύ η εγχώρια αγορά. Το ότι μία ταινία μου προβάλλεται στο εξωτερικό για μένα είναι κάπως φυσικό, διότι όπως σου είπα και πριν, έχω μεγαλώσει με αυτόν τον τρόπο, άρα σίγουρα κάπως απευθύνεται στους ανθρώπους που προέρχονται και από άλλες κουλτούρες. Από την άλλη όμως, ακριβώς για τον ίδιο λόγο, δεν έχω την κακώς εννοούμενη ξενομανία ότι μόνο αν με αποδεχθούν στο εξωτερικό θα αισθανθώ ότι κάνω κάτι καλά.
>Απευθείας ανάθεση από πλατφόρμα streaming θα δεχόσουν; Αν είχα τη δημιουργική ελευθερία μέσα σε αυτό το πλαίσιο να κάνω αυτό που θέλω να κάνω, δε θα έλεγα όχι. Αν ήμουν αυτός που θα καθόριζε το τελικό αποτέλεσμα, αν είχα το final cut, στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο αλλά στην Αμερική ισχύει, δε θα το απέκλεια. Προφανώς και πιστεύω ότι το σινεμά είναι το καλύτερο μέρος για να δεις μία ταινία, αλλά στην εποχή αυτή οι πλατφόρμες έχουν μπει στη ζωή μας και το σημαντικό είναι ένα έργο να βρίσκει το κοινό του.
>Πάνω σε τι δουλεύεις τώρα; Τώρα δουλεύω πάνω σε ένα νέο σενάριο, υπάρχει ήδη δηλαδή σε αυτήν τη μορφή και αφορά σε μία δεύτερη μεγάλου μήκους. Παράλληλα, δουλεύω και μερικές άλλες ιδέες για μελλοντικά πρότζεκτς, μπορεί να είναι είτε σε μορφή επεισοδίων είτε τριλογία ταινιών, δεν έχω αποφασίσει. Σίγουρα δε μπορεί να είναι μία ταινία μόνο. Όπως και να έχει, προέχει η μεγάλου μήκους που θέλω να γυρίσω σε διάφορα μέρη της Ελλάδας σαν οδοιπορικό κάπως, με έλληνες και ξένους ηθοποιούς.
>Χρήστο κάτι τελευταίο και σ᾽ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα μας: Δανείζομαι μία ατάκα της Έλσας από το trailer. Η ζωή στο Broadway ήταν ή δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενες; Η ζωή της Έλσας στο Broadway δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενε, αυτό το Broadway δεν είναι αυτό που περιμένεις, αυτό το μιούζικαλ δεν είναι αυτό που περιμένεις, αυτό το θρίλερ δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις... Η ταινία θεωρώ πως είναι κάτι που νομίζεις ότι ξέρεις πώς θα είναι, αλλά ακολουθεί διαδρομές και συμβαίνουν πράγματα μη αναμενόμενα. Όπως συμβαίνει και στη ζωή δηλαδή. Το θέμα είναι να πάρεις αυτό που συμβαίνει και να φτιάξεις το καλύτερο δυνατό σενάριο για εσένα.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr