Sly, ο καλύτερος -και πραγματικός- ρόλος του Sylvester Stallone

Αν νομίζεις ότι γνωρίζεις τα πάντα για τον Sylvester Stallone, υπάρχει κάτι στο Netflix που μπορεί να σου αλλάξει γνώμη. Το Sly, σε σκηνοθεσία Thom Zimny, είναι ένα σκληρό ντοκιμαντέρ που επιστρατεύει μπόλικους σχολιαστές υψηλού προφίλ: τον Quentin Tarantino, τον αδελφό του Sly, Frank Stallone, τον Arnold Schwarzenegger, την Talia Shire και πολλούς άλλους που ενώνουν τις δυνάμεις τους στην προσπάθεια να μας κάνουν να καταλάβουμε το μυστικό πίσω από την επιτυχία ενός ανθρώπου που έχει γίνει μύθος.

Σε κάτι παραπάνω από 95 λεπτά, ο Sly λέει πολλά, πάρα πολλά, και το κάνει όπως μόνο ο Stallone θα μπορούσε: ανοίγεται ολοκληρωτικά και χωρίς φίλτρα. Το πιο σημαντικό είναι ότι πρόκειται για μια ταινία που από την αρχή εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια το πραγματικό μυστικό πίσω από τη θέληση, τη δημιουργικότητα και την πορεία του στον κινηματογράφο.

Το αγόρι από το Hell's Kitchen δημιουργούσε πάντα μεταφορές για το τι του είχε συμβεί, τι σκεφτόταν για τον εαυτό του, το αβέβαιο όραμά του για το μέλλον. Πρόκειται για κάτι εκπληκτικό, αν σκεφτούμε το γεγονός ότι η εικόνα του, το σώμα του, ήταν ένα τοτέμ ελπίδας και δύναμης για την Αμερική, που είχε κατατραφεί από τον πόλεμο του Βιετνάμ, και ο Rocky Balboa την επανέφερε στο κέντρο της συλλογικής φαντασίας. Πρόκειται για ένα ειλικρινές και συχνά μελαγχολικό ταξίδι, με τον Stallone να νιώθει μοναξιά στο γιγάντιο σπίτι του στο Χόλιγουντ.

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και η εγωκεντρική αφήγηση

Ο Stallone μιλάει άφοβα για τα παιδικά του χρόνια και κυρίως για τον πατέρα του, τον Frank τον πρεσβύτερο, έναν βίαιο και αναίσθητο άνθρωπο. "Μεγάλωσα γνωρίζοντας καλά τον σωματικό πόνο", θυμάται, ενώ το βλέμμα του πηγαίνει πίσω στην εποχή που άλλαξε 12 σχολεία μέσα σε έναν χρόνο, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του για έναν γονιό που μέχρι την τελευταία ή σχεδόν την τελευταία στιγμή δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να προσπαθεί να τον καταπιέσει.

Πίσω από αυτήν την απουσία ανθρώπινης ζεστασιάς κρύβεται η πηγή έμπνευσης για μεγάλο μέρος της κινηματογραφικής του δουλειάς, η οποία είχε πάντα στο επίκεντρο της τις ανθρώπινες σχέσεις. Επιτυχίες και αποτυχίες, άνοδος και πτώση, Όσκαρ και λήθη, η καριέρα του Sly είναι αυτή του πρώτου, αληθινού, αυτοδημιούργητου σταρ, ικανού να αποφασίζει μόνος του την αφηγηματική του πορεία, βγάζοντας τα στούντιο από τη μέση.

Ο Stallone μιλά για τη φτώχεια των πρώτων χρόνων, που προχώρησε στην απελπισμένη αναζήτηση μιας καλλιτεχνικής ολοκλήρωσης, η οποία έφτασε με απρόβλεπτο τρόπο. Ο Sly φαίνεται ότι γεννήθηκε με το χάρισμα να καταλαβαίνει τι θέλει το κοινό: έναν αξιόπιστο, ανθρώπινο, αντιδημοφιλή ήρωα. Εμβαθύνει στο πώς οι ιστορίες του Rocky, του Rambo και των Expendables είναι το αποτέλεσμα μιας εγωκεντρικής αφήγησης, σχεδόν μια ματιά από ψηλά. Χωρίς να το καταλάβει κανείς, ανάμεσα σε γιγάντια μαχαίρια, μουσική του Bill Conti ή πυροβολισμούς, προσπαθούσε πάντα να συνδυάσει τη φαντασία με μια σχεδόν θεραπευτική υποκριτική ικανότητα.

Ειλικρίνεια και υπερηφάνια

Ο Sly καταφέρνει επίσης να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πόσο έχει αλλάξει ο κινηματογράφος, πόσο άβολα αισθάνονται σήμερα άνθρωποι όπως ο Sylvester Stallone. Μας θυμίζει επίσης ότι το πραγματικό, μεγάλο ταλέντο του Stallone ήταν πάντα στη συγγραφή, στην ικανότητά του να δημιουργεί διαλόγους, χαρακτήρες και ιδέες ικανές να συνδέουν την αμεσότητα με το περιεχόμενο.

Σε μια ανοιχτή, χωρίς περιστροφές εξομολόγηση, τον βλέπουμε να θυμάται τον γιο του Sage, να παραδέχεται ότι είχε υπερβάλει με τη σωματική του διάπλαση ως μέρος του μύθου του, το οποίο το πλήρωσε στο πλατό, όπως και το ότι έβαζε συχνά τη δουλειά πάνω από τις σχέσεις του. Όμως φουσκώνει ακόμη με υπερηφάνεια για το γεγονός ότι πάντα ρίσκαρε, για το ότι κέρδισε αδύνατα στοιχήματα και ότι απέδειξε πως, καλώς ή κακώς, η πίστη στον εαυτό μας είναι ο μόνος δρόμος.

Στο τέλος του Sly μένει μόνο ο άνθρωπος, ο ίδιος ο Stallone να σκίζει τον σταρ σε κομμάτια, κάνει κριτική στον εαυτό του, όπως όταν κοιτάζεις τον εαυτό σου σε μια παλιά φωτογραφία. Ξέρει ότι δεν έχει πολύ χρόνο μπροστά του, ξέρει ότι δεν είχε πάντα δίκιο, αλλά έχει απόλυτη επίγνωση ότι έγραψε ιστορία. Απλά αναρωτιέται αν αυτή η ιστορία ήταν η καλύτερη που θα μπορούσε να είχε γραφτεί.

Σε σύγκριση με τη σειρά του Arnold, το Sly εμφανίζεται πιο μελαγχολικό, πιο οικείο και σίγουρα πιο προσιτό. Αυτό είναι η τέλεια σύνοψη του ποιος είναι ο Sylvester Stallone για όλους.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr