Ο Δημήτρης Ήμελλος γνωρίζει τι θέλει πια

Λίγο πριν την πρεμιέρα της "Φόνισσας" στους κινηματογράφους, ο -μεταξύ άλλων πρωταγωνιστής της πολύ επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς Σασμός- Δημήτρης Ήμελλος μιλά στο Esquire για την ταινία της Εύας Νάθενα, το θέατρο, τη σημασία της οικογένειας στη ζωή ενός καλλιτέχνη και όλα αυτά που φλερτάρουν με την κοσμοθεωρία του.

>Καταρχάς, σε τι κατάσταση σας πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο;
Έχουμε πρόβες για το Έγκλημα και Τιμωρία στο θέατρο Πορεία, καθημερινά. Δεν υπάρχει σαββατοκύριακο ελεύθερο, καθώς ξεκινάμε στις 23 Νοεμβρίου. Και ασφαλώς, εν αναμονή της Φόνισσας, που κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 30 Νοεμβρίου.

>Τι να περιμένουμε λοιπόν από τη Φόνισσα;
Το σινεμά γενικά είναι μια ιστορία που μέχρι να βγει η ταινία μπορείς να μιλήσεις μόνο για το feeling που έχεις και για το εισπράττεις στα γυρίσματα. Η αίσθησή μου είναι πάρα πολύ καλή από τα όσα είδα και έχω ψυχανεμιστεί έως τώρα. Και από το trailer αλλά και από τα λίγα που έχω δει έως τώρα. Υπάρχει ένα μεγάλο στοίχημα σε όλο αυτό. Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη να μεταφραστεί σε εικόνα.

>Είναι μία πρόκληση αυτό; 
Είναι πάρα πολύ τολμηρό να κάνεις Παπαδιαμάντη στον κινηματογράφο. Αν αφαιρέσεις τη γλώσσα, όλο το υπόλοιπο είναι απλοϊκό. Είναι η χρήση της γλώσσας που κάνει επικές αυτές τις ιστορίες. Δεν είναι το ίδιο. 

>Κι ο ρόλος σας; 
Είναι του Κωνσταντή. Που αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει: Σε μία εποχή που τα κορίτσια σε μία οικογένεια είναι σχεδόν κατάρα, αυτός έχει μόνο κόρες. 

>Βρίσκεται κατά κάποιο τρόπο κοινά στοιχεία με κάποιες ξεπερασμένες και άστοχες αντιλήψεις που ίσως βρίσκουν ακόμη χώρο στην ελληνική κοινωνία; 
Με έναν άλλο, τελείως διαφορετικό τρόπο. Ευτυχώς, οι πατεράδες λατρεύουν τις κόρες τους. Η γυναίκα γενικά όμως παραμένει θύμα σε άλλο επίπεδο και δυστυχώς είναι κάτι που έχουμε όλοι δει τα τελευταία χρόνια, με άλλους αρνητικά εκκωφαντικούς τρόπους. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό ίσως να υπήρξε και το ερέθισμα για την Εύα Νάθενα να προσεγγίσει την ταινία. Ο Παπαδιαμάντης βέβαια το αναγάγει σε κάτι τρομερό. Ξέρεις, ένας άνθρωπος σαν την Φραγκογιαννού νιώθει πως λυτρώνει οικογένειες με αυτό που κάνει. Βέβαια, για το γεγονός πως η κοινωνία είναι ανδροκρατούμενη, δεν ευθύνεται η ίδια. Ούτε για το φινάλε της, που κάνει το ίδιο το διήγημα πραγματικά μεγάλο.

>Είστε κι εσείς πατέρας. Τι αλλάζει στη ζωή ενός άντρα κι ενός ηθοποιού όταν συμβεί αυτό; 
Είναι μια πράξη ηρωική για έναν Έλληνα ηθοποιό να κάνει παιδί και οικογένεια, γιατί οι συνθήκες της δουλειάς ουσιαστικά το απαγορεύουν. Ξέρεις, η ζωή σου είναι η δουλειά σου και η δουλειά σου είναι η ζωή σου. Είναι δύο βάρκες που πλέουν παράλληλα. Πάντα ήθελα να γίνω πατέρας κι όταν συνέβη αυτό το έζησα με τρομερά υπέροχο τρόπο. Απέκτησα ένα 'θέμα' στη ζωή μου που δεν υπήρχε. Έκανα ένα βήμα πίσω για να δω τα πράγματα διαφορετικά. Από πρωταγωνιστής έγινα κομπάρσος (γέλια). Σκέψου, με το που γεννήθηκε ο γιος μου έβαλα για πρώτη φορά ζώνη στο αυτοκίνητο - είμαι και παλαιότερης γενιάς (γέλια).

>Έχετε μεγαλώσει σε μία πολύτεκνη οικογένεια. Βλέπετε στοιχεία των γονιών σας στη δική σας συμπεριφορά, σε αντίστοιχο ρόλο;
Δυστυχώς, ναι. Δεν έχει σημασία το ποια είναι αυτά αλλά η παντιέρα των νιάτων σου που υποστέλλεται. Ξεκινάς και μοιάζεις με τους γονείς σου, όσο κι αν έχεις διαφοροποιηθεί από αυτούς. Είναι λες και είναι η μοίρα σου, με κοινά στοιχεία που οφείλεις να συνδιαλέγεσαι μαζί τους, να συμφιλιωθείς με αυτά. Και νομίζω αυτή η συμφιλίωση είναι το τεράστιο θέμα της ζωής τελικά. 

>Με τον εαυτό μας; 
Ο εαυτός μας όμως είναι και όλοι οι άλλοι. Έτσι δεν είναι; Δεν είμαστε μόνοι μας. 

>Τηλεόραση, κινηματογράφος, θέατρο. Αν σας ανάγκαζαν να κρατήσετε ένα από τα τρία, τι θα διαλέγατε;
Κοίτα, παιδί της τηλεόρασης δεν είμαι σίγουρα, οπότε δε θα κρατούσα αυτό. Είναι κάτι που συνέβη τώρα τελευταία. Το θέατρο από την άλλη είναι πάρα πολύ δύσκολο να το αποχωριστώ. Και μπορώ με σιγουριά να σου πω πως έχω απορρίψει ταινίες για το θέατρο αλλά όχι το θέατρο για ταινίες. Και έχω αρνηθεί την τηλεόραση για ταινίες. Οπότε αυτό μάλλον απαντά στην ερώτησή σου. 

>Κάποιος ρόλος σας με τον οποίο ταυτιστήκατε λίγο περισσότερο; 
Υπάρχουν σίγουρα παραστάσεις και στιγμές που με μετατόπισαν. Αυτές κρατάω πιο πολύ. Οτιδήποτε κάνεις, τον εαυτό σου εκθέτεις. Αυτές οι στιγμές πάντως δεν είναι πολλές αλλά είναι σημαντικές, πρόκειται για σοβαρή μετατόπιση. Αυτό είναι άλλωστε και το μεγάλωμα ενός ηθοποιού - στην Ελλάδα για έναν ηθοποιό είναι δύσκολη η εξέλιξη, καθώς τις περισσότερες φορές κάτι τέτοιο επαφίεται μόνο στον ίδιο. Ο ηθοποιός είναι μόνος του. 

>Έχετε περάσει κι από τη Νομική. Έχετε σκεφτεί ποτέ τον εαυτό σας σε έναν τέτοιο, διαφορετικό, χώρο;
Φυσικά, γιατί παραλίγο να συμβεί. Μέσα στο μυαλό μου πάντως κάτι δεν το άντεξε όλο αυτό και πήρα άλλη κατεύθυνση. Δε θα ήμουν δικηγόρος αλλά συμβολαιογράφος, όπως ο πατέρας μου. Με περίμενε έτοιμη δουλειά. Απλώς, θα ήμουν έναν εντελώς διαφορετικός άνθρωπος, δεν ξέρω καλύτερος ή χειρότερος, αλλά δε θα με απασχολούσαν πράγματα που το κάνουν τώρα. Μπορεί να έμενε μέσα μου και ένα πικρό απωθημένο, κάτι που δεν είναι καλό.

>Νιώθετε δικαιωμένος λοιπόν για το όποιο ρίσκο;
Ίσως και τυχερός. Χρειάζεται πάντοτε και ο παράγοντας τύχη. Μεγάλωσα σε μία εποχή θεατρικών κυψελών. Τώρα είναι λίγο πιο απομονωμένα τα πράγματα, τότε υπήρχαν 'οικογένειες', σε μία τέτοια βρέθηκα κι εγώ, της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Έτσι αποφεύγεις και τις όποιες σειρήνες, γεγονός που σε βοηθά.

>Προνόμια και υποχρεώσεις ενός ηθοποιού; 
Όσο μεγαλώνεις, οι υποχρεώσεις σου αυξάνουν με κάποιον τρόπο, ειδικά από τη στιγμή που πρέπει να χειριστείς και κάθε είδους κόπωση. Οπότε οφείλεις αρχικά να φροντίζεις τον εαυτό σου λίγο περισσότερο. Κι αυτό το συνειδητοποιείς όταν βγαίνουν τα πραγματικά προβλήματα μπροστά. Καταλαβαίνεις ότι ένα από τα σπουδαιότερα ταλέντα ενός ηθοποιού τελικά είναι εκείνο που του επιβάλλει να φροντίζει τον εαυτό του, από όλες τις πλευρές. Σωματικά, πνευματικά, κοινωνικά, ψυχικά. Να έχεις πραγματική έγνοια γι' αυτόν και όχι να τον αναλώνεις μόνο.

>Το τελευταίο ισχύει και για την επίδραση της αναγνωρισιμότητας;
Την απέφευγα χρόνια. Ο λόγος που το έκανα ήταν για να μην ερμηνευθούν λανθασμένα τα σήματα που εξέπεμπα προς τα έξω. Είναι όπως στον έρωτα. Αυτό το σήμα είναι δύσκολο να κρυφτεί κι αφορά κυρίως την εικόνα σου. 

>Η πιο μεγάλη δυσκολία πια, ποια είναι στη δουλειά; Ειδικά στο θέατρο; 
Το να κρατήσεις το φλερτ με το κοινό ζωντανό. Ξέρεις, συχνά, ειδικά όταν βρίσκεσαι και στην τηλεόραση, ο κόσμος έρχεται νομίζοντας πως θα παρακολουθήσει κάτι άλλο, μία άλλη περσόνα. Από την άλλη βέβαια, έχει συμβεί να έρθει κόσμος και να μου πει πως ναι μεν ήρθε για εμένα, αλλά από την άλλη με ευχαριστεί για την ευκαιρία που παρακολούθησε μία παράσταση που υπό άλλες συνθήκες δε θα επέλεγε μάλλον ποτέ. Και ελπίζω να μην ακουστεί κάπως ρατσιστικό αυτό (γέλια).

>Αυτή η σχέση με το κοινό, όπως κι αν διαμορφώνεται, πώς λειτουργεί για εσάς;
Είναι κίνητρο, σίγουρα. Είναι κάτι ζωντανό, με ενέργεια. Ένα τετ α τετ, ένα ραντεβού. Κάποιος που έρχεται και σε πλησιάζει για να σου μιλήσει στο θέατρο, δημιουργεί μία πιο προσωπική ιστορία. Αφορά πια τους δυο σας. Είναι κάτι πολύτιμο, ειδικά στις ημέρες μας, στην εποχή του streaming. 

>Σας προβληματίζει αυτό;
Είναι μέρος της ζωής. Το βλέπω κι από μένα, νιώθω λίγος παλιός σε αυτό. Δεν είναι κάτι κακό, προς Θεού, αλλά κάτι διαφορετικό, κάτι άλλο.

>Πώς διαχειρίζεστε την επιτυχία;
Είναι απότομη πάντοτε. Είναι σαν μετωπική σύγκρουση. Εξαρτάται από το πότε έρχεται, είναι το timing εκείνο που την καθιστά δύσκολα ή εύκολα διαχειρίσιμη. Αν έρθει αργά, δε σε επηρεάζει τόσο, ξέρεις ότι την έχεις χτίσει λιθαράκι-λιθαράκι. Από την άλλη για παράδειγμα, η τηλεόραση ίσως φέρνει μία γρήγορη επιτυχία. Που μπορεί συχνά να είναι και ψευδαίσθηση επιτυχίας, διότι μπορεί να τελειώνει στην επόμενη σειρά. Αλλά υπάρχει σύνδεση με ρόλο, όχι με ηθοποιό. Και ξέρεις, ίσως είναι λίγο παραπλανητικό αυτό. Εμένα για παράδειγμα, με αιφνιδιάζει. Τη δέχομαι από ευχάριστα έως αμήχανα, συχνά δεν το καταλαβαίνω κιόλας.

>Και η αποτυχία; 
Είναι το μεγάλο μάθημα, πρέπει να το ζήσεις για να καταλάβεις. Το στάδιο που πρέπει να περάσεις, για να πετύχεις. Οφείλεις όμως να τη μετράς σωστά. Παίζει ρόλο και το είδος το αποτυχίας: Υπάρχουν γενναίες αποτυχίες, υπάρχουν και αποτυχίες ντεμί. Οι πρώτες αξίζουν τον κόπο, όσο κι αν πονούν περισσότερο. Θέλει μαγκιά πάντως για να μπορείς να βρεις τα αίτια και να τα εξετάσεις. Ξέρεις, ζούμε στη χώρα που πάντα φταίει κάποιος άλλος και όχι εμείς.

>Τα τελευταία χρόνια, με όλα τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας, βλέπουμε πολλούς ανθρώπους του θεάματος να παίρνουν θέση. Πρέπει να μιλούν οι καλλιτέχνες; 
Οφείλουν να μιλούν όταν έχουν κάτι να πουν. Και δεν είναι ούτε απολιτίκ στάση αυτό, ούτε δειλή. Καμιά φορά είναι δύσκολο να εκφέρεις άποψη δημόσια, χρειάζεται να περάσει κάποιος χρόνος. Μου είναι ευκολότερο να συζητήσω το όποια θέμα με φίλους, σε ένα καφενείο. Όπως όλοι άλλωστε. Προτιμώ βλέπεις το διάλογο από τον μονόλογο. Αυτό που λέω, πρέπει να δοκιμαστεί, άμεσα. Υπάρχει και μία τάση για τσιτάτα, που μπορεί να εκθέσει το όποιο δημόσιο πρόσωπο, απομονώνοντας απλά μία συγκεκριμένη φράση του. Και δεν ασχολούνται με τη γενικότερη σκέψη, μέρος της οποίας είναι μία όποια φράση. Στα social media συμβαίνει πολύ αυτό, διαβάζεις μόνο. Δε βλέπεις τον άλλον, να εισπράξεις αυτό που εκπέμπει, το ύφος του, τα μάτια του, τις κινήσεις του. Γι αυτό λατρεύω και το θέατρο, γιατί υπάρχει μία ενέργεια που ανταλλάσσεται, ζωντανά. Ίσως είμαι λίγο πιο παλαιάς κοπής από όσο νόμιζα. 

>Για το μέλλον τι περιμένετε και τι εύχεστε;
Εύχομαι να κάνω ειρήνη μέσα μου. Νιώθω πως αν την κάνω εγώ, θα την κάνουν όλοι. Είναι ίσως η αιτία κι ενός 'πολέμου' που γίνεται γύρω μου. Και λέγοντας ειρήνη εννοώ και την υγεία, και τη συμφιλίωση με τον εαυτό μου, και όλα. Και με τους γύρω μας ασφαλώς.

*Φωτογραφίες από την ταινία Φόνισσα ©Μαριλένα Αναστασιάδου
*Πορτραίτα © Πάνος Γιαννακόπουλος

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr