Όσα έμαθε η ζωή στον George Clooney

Οι OutKast είχαν θέσει το ερώτημα σχετικά με το "what's cooler than being cool" ήδη από το 2003 και το Hey Ya! του άλμπουμ Speakerboxxx/The Love Below. Η απάντησή που έδωσαν όμως (Ice Cold) στη δικιά τους ερώτηση δεν είναι, τελικά, επαρκής. Γιατί, κανονικά, υπάρχει ένα ονοματεπώνυμο που την απαντά: George Clooney. Ο Gorgeous George που κλείνει σήμερα 62 χρόνια μίας απίστευτα cool ζωής συνδυάζει όλα εκείνα που οι περισσότεροι θα θέλαμε να είμαστε: ταλαντούχος, παραγωγικός, πολιτικοποιημένος, κοινά αποδεχτός, πλούσιος, γοητευτικός, με μία πανέμορφη γυναίκα στο πλάι του και -κυρίως- επιτυχημένος χωρίς όμως να κάνει πίσω στα όνειρά του.

Τι έχει όμως να πει για την πολιτική, το σινεμά και τις σχέσεις ένας από τους διασημότερους και πιο ιδιαίτερους ηθοποιούς της γενιάς του; Ακολουθούν απλά μαθήματα ζωής όπως τα αφηγήθηκε στο αμερικανικό Esquire τον Ιανουάριο του 2012.

Τα Μαθήματα Ζωής του George Clooney

Με ρωτούν πολύ συχνά για το αν θα μπω στην πολιτική. Τους λέω: "Για ρίξτε πρώτα μία ματιά στην πολιτική και μετά ελάτε να μου πείτε τι σας φαίνεται γοητευτικό σε όλο αυτό".

Οι αρνητικές διαφημίσεις στην πολιτική είναι ένα πολύ σκατένιο πράγμα, αν όμως ο λάθος άνθρωπος βρεθεί στο λάθος αξίωμα, τότε είναι το σωστό πράγμα να κάνεις. Η ερώτηση είναι η εξής: Σε ποιον βαθμό δίνεις ένα κομμάτι από την ψυχή σου και σε ποιον βαθμό σου κοστίζει αυτό;

Δεν έβαλα λεφτά στο χρηματιστήριο. Για μένα είναι σαν το Λας Βέγκας χωρίς όμως τα κορίτσια που χορεύουν - ή μάλλον χωρίς τίποτα από τη διασκέδαση, τα ποτά και τους χορούς.

"Πώς μπορείς να νιώσεις ταύτιση με έναν πατέρα;" με ρώτησαν κάποτε. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κατέβει ποτέ για Πρόεδρος, έπαιξα όμως τον αντίστοιχο ρόλο στο Ides of March. Δεν έχω υπάρξει ποτέ δικηγόρος, υποδύθηκα όμως τον Michael Clayton και δεν συνηθίζω να απολύω κόσμο όπως έκανα στο Up in the Air. Η λίστα είναι πολύ μακριά για να συνεχίσω να φέρνω παραδείγματα. Είναι απλά μία δουλειά. Η δουλειά του ηθοποιού είναι να υποκρίνεται.

Με ενδιαφέρει πολύ να φτάνω τα studios στα όριά τους όσον αφορά τα πράγματα που δεν θέλουν να κάνουν. Γιατί; Επειδή μπορώ και δεν θα μπορώ πάντα να το κάνω αυτό στο μέλλον. Έτσι, όταν θα φτάσω 80 χρονών και θα με ρωτούν τι έκανα, θα έχω τη δυνατότητα να τους πω: "Όταν είχα τα κλειδιά του αυτοκινήτου, το οδήγησα όσο πιο γρήγορα και ριψοκίνδυνα μπορούσα. Το πήγα σε μέρη που ο ιδιοκτήτης του δεν θα ήθελε ποτέ του να το πάω".

Είμαστε δέκα, κι είμαστε κολλητοί εδώ και τριάντα χρόνια. Δέκα τύποι. Όλοι έχουν γυναίκα, παιδιά και οικογένειες τώρα. Γενικά δεν είμαι πολύ καλός με τα τηλέφωνα, κανείς μας δεν είναι. Με μερικούς μπορεί να κάνω να μιλήσω και δύο μήνες αλλά όταν σηκώσω το τηλέφωνο θα ακούσω την ατάκα "Λοιπόν, τι λέγαμε;". Δεν υπάρχουν τύψεις ή ερωτήσεις του τύπου "γιατί χάθηκες;". Υπάρχει μία άνεση και σιγουριά στη σχέση μας. 

Ήμουν πολύ χαρούμενο παιδί μικρός, οι γονείς μου είχαν κι οι δύο πολύ χιούμορ. Ήταν, κάπως, σαν οικογενειακή παράδοση το να μπορείς να πεις ένα καλό αστείο ή μία καλή ιστορία. Θυμάμαι, λοιπόν, τους θείους μου: τον George που ήταν πιλότος σε βομβαρδιστικό κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Chick που δεν είδε ούτε μία μέρα του πολέμου από κοντά. Παρ' όλα αυτά ο τελευταίος είχε χάσει το δάχτυλό του σε ένα ατύχημα, το μάτι του από μηνιγγίτιδα και τα δόντια του επειδή δεν πρόσεχε.

"Έχω σκοτώσει περισσότερους ανθρώπους με το πάτημα ενός κουμπιού από όσους θα δείτε στη ζωή σας" θυμάμαι τον θείο George να λέει με φωνή που θύμιζε τον Al Pacino στο Άρωμα Γυναίκας. Μετά έλεγε στον Chick να αποσυναρμολογήσει το τεχνητό του δάχτυλο (και το έκανε), να βγάλει το γυάλινο μάτι του (και το έβγαζε) και στο τέλος να ξεβιδώσει το κεφάλι του. Εκείνη ήταν η στιγμή που εγώ κι η αδερφή μου φεύγαμε τρέχοντας από το τραπέζι γιατί ήμασταν σίγουροι ότι θα το κάνει.

"Πού έχουν πάει όλες αυτές οι φωτογραφίες με τα UFO" σκέφτομαι πολλές φορές, τώρα που όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη έχουν κι από μία φωτογραφική κάμερα. Παλιά τις βλέπαμε συνεχώς, λες κι όποτε εμφανίζονταν τα αγνώστου ταυτότητα ιπτάμενα αντικείμενα υπήρχε κάποιος εκεί με μία Polaroid. Τελικά, είτε όλα αυτά ήταν μούφες ή ισχύει η θεωρία μου που λέει ότι οι Αρειανοί το πήραν απόφαση: "Φίλε, μην κατέβεις εκεί κάτω. Έχει γεμίσει με κάμερες ο τόπος".

Μία καλή ιστορία είναι αυτή που σε οδηγεί. Υπάρχουν σκηνές που ο κόσμος τις αγαπά γιατί η κάμερα μένει πάνω μου όλη την ώρα. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι αν οι ίδιες σκηνές έπαιζαν στην αρχή της ταινίας το κοινό θα βαριόταν μέχρι θανάτου. Αυτό που δεν πρέπει να κάνει ένα ηθοποιός είναι να προσπαθήσει να πουλήσει την ιστορία. Το κόλπο είναι να αφήσεις το story να κάνει όλη τη δουλειά για σένα. 

Δεν κοιμάμαι πολύ. Πέντε με έξι ώρες, θα έλεγα. Θα μπορούσες να πεις ότι οι άνθρωποι κοιμούνται όλο και λιγότερο όσο μεγαλώνουν-ίσως επειδή φοβούνται μήπως πεθάνουν σε κάποια φάση. Τουλάχιστον ξέρω ότι οι γονείς μου δεν κοιμούνται και πολύ. Όταν ήμουν πιο νέος μπορούσα να κοιμηθώ άνετα μέχρι το μεσημέρι. Τώρα δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτόν να κάθεται στο κρεβάτι μετά τις 10 το πρωί. Δεν θα ήξερα τι να κάνω εάν δεν είχε κάποιον αγώνα στην τηλεόραση.

Στη Λίμνη του Κόμο, ζεις τη ζωή όπως θα έπρεπε να τη ζεις αν ήσουν πραγματικά τυχερός. Μεσημεριανό δύο ωρών. Ένα ποτήρι κρασί. Όλοι να κάθονται και να συζητούν γύρω από ένα τραπέζι. Το δείπνο ξεκινά στις εννιά το βράδυ και δεν τελειώνει ποτέ πριν τη μία.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr