Pitt, DiCaprio, Tarantino: οι 3 βασιλιάδες του Χόλιγουντ

Brad Pitt, Leonardo DiCaprio και Quentin Tarantino έκαναν την έκρηξή τους στα ’90s. Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά συνεχίζουν να κάνουν επιτυχίες. Όσο ο Tarantino ετοιμάζεται να καταπλήξει και πάλι το κοινό με τη νέα του ταινία, το Once Upon a Time in Hollywood (Κάποτε στο... Χόλιγουντ) -κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 22 Αυγούστου-, που διαδραματίζεται το περίφημο καλοκαίρι του 1969, το αμερικάνικο Esquire φέρνει το σκηνοθέτη και τους δύο σταρ στον ίδιο χώρο για μια συζήτηση γύρω από τη δημιουργικότητα και τη φιλία, την επιτυχία και την αποτυχία, την ηλικία και το πώς το Χόλιγουντ βρέθηκε για ακόμη μία φορά στο επίκεντρο μιας σεισμικής αλλαγής.

Από τον Michael Hainey

"Εϊ, εϊ,  έχεις ένα λεπτό;". Ο Quentin Tarantino βρίσκεται ακριβώς απέναντί μου. Χαμογελά ευγενικά, αλλά παραμένει σε πολύ κοντινή απόσταση. "Άκου, έχω έρθει με μερικές ερωτήσεις που καλό θα είναι να απαντήσεις" λέει. Η φωνή του είναι καθησυχαστική και συνωμοτική ταυτόχρονα, αλλά για τον Tarantino πρόκειται, το δυνατό βλέμμα του άλλωστε τα λέει όλα. Οι λέξεις βγαίνουν αμέσως και ακατάπαυστα από το στόμα του. Θεωρώ πως δε χρειάζεται να περιγράψω τον ταραντινικό του τρόπο. Είναι περιττό σε αυτή την περίπτωση. Βρισκόμαστε στην αυλή ενός σπιτιού στους λόφους του Χόλιγουντ. Ένα λεπτό πριν ήμουν μόνος κάτω από τις μαρκίζες βλέποντας τον Tarantino, τον Brad Pitt και τον Leonardo DiCaprio να στέκονται δίπλα στην πισίνα, την ώρα που το Λος Άντζελες ξεδιπλωνόταν στον ορίζοντα πίσω τους. Για μια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να τους κοιτάζει και να σκέφτεται ότι αυτό δεν είναι ένα θέαμα που συναντάς κάθε μέρα. Περιμένω να τελειώσουν τη φωτογράφηση, ώστε να μπορέσουμε να συζητήσουμε για το πώς συναντήθηκαν και συμφώνησαν να κάνουν τη νέα ταινία του Tarantino, το Once Upon a Time in Hollywood, και τι έμαθαν στην πορεία των γυρισμάτων.

Είναι η πρώτη φορά που οι τρεις τους βρίσκονται στον ίδιο χώρο από τότε που ολοκληρώθηκε η δημιουργία του φιλμ, τον περασμένο Νοέμβριο. Τους τελευταίους έξι μήνες ο Tarantino έκανε αγώνα δρόμου για να καταλήξει στην τελική κόπια της ταινίας και να την παρουσιάσει στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών. Παρ’ όλ’ αυτά, είχε βρει το χρόνο να μου τηλεφωνήσει δύο ημέρες νωρίτερα προκειμένου να μου δώσει κάποιες πληροφορίες για την εξέλιξη της ταινίας. Απ’ ό,τι φαίνεται, είχε αρκετό χρόνο να σκεφτεί ακόμη και τι θα συζητούσαμε.

"Υπάρχει όμως κάτι σημαντικό" αναφέρει. "Δε θέλω να φαίνεται ότι κάνεις ερωτήσεις". Ο Tarantino στην πραγματικότητα με καθοδηγεί στο πώς θέλει να διατυπώσω τις ερωτήσεις μου. Χαράσσει τη γραμμή μου. Με σκηνοθετεί. Όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο, μου τόνισε ακόμη πως "αυτή η ταινία είναι ό,τι πιο κοντινό έχω κάνει ποτέ στο Pulp Fiction". Σκέψου κάποιους χαρακτήρες και καταστάσεις που φαίνονται άσχετες μεταξύ τους, αλλά τελικά δεν είναι και διασταυρώνονται με απίστευτους τρόπους. "Είναι επίσης μία από τις πιο προσωπικές μου δουλειές. Το σκέφτομαι σαν ένα κομμάτι της θύμησής μου στο μέλλον. Ο Alfonso Cuarón είχε την Πόλη του Μεξικού του 1970 στο Roma. Εγώ είχα στο μυαλό μου το Λος Άντζελες του 1969. Αυτός είμαι. Ήταν η χρονιά που με σημάδεψε. Ήμουν 6 ετών τότε, αυτός ήταν ο κόσμος μου κι αυτό είναι η ερωτική μου επιστολή στο Λος Άντζελες".

Η ιστορία εν συντομία και χωρίς πολλές λεπτομέρειες έχει ως εξής: Το 1969 ήταν ένα έτος τεράστιας αναταραχής όχι μόνο στους δρόμους των πόλεων της Αμερικής, αλλά και στα στούντιο του Χόλιγουντ. Η χρυσή εποχή είχε τελειώσει. Το αρχικό σύστημα, το οποίο αποτελούσε πηγή σταθερότητας και υγιούς δομής για σχεδόν μισό αιώνα, είχε άρχίσει να καταρρέει, με τους νέους παραγωγούς να απορρίπτουν σενάρια και παραδοσιακούς σταρ. Ήταν η χρονιά του Ξένοιαστου καβαλάρη, του Καουμπόι του μεσονυχτίου και της Άγριας συμμορίας – όλες ταινίες που εξυμνούν τους αντιήρωες και διαφοροποιούν τον ορισμό πλέον του ειδώλου. Απέναντι σε αυτό το background συναντάμε τον Rick Dalton (DiCaprio), έναν αστέρα σε πτώση και παλαίμαχο τηλεοπτικών γουέστερν. Ο Rick από εγωισμό και μετά από μπόλικες ανόητες ερωτήσεις έχασε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία που θα τον έκανε σταρ πρώτου μεγέθους όπως τον Steve McQueen (Damian Lewis). Το μόνο πράγμα στο οποίο μπορεί να βασιστεί είναι η φιλία του με τον επί σειρά ετών κασκαντέρ του, Cliff Booth (Pitt). Εν τω μεταξύ, ο ατζέντης του Rick (τον υποδύεται ο Al Pacino) προσπαθεί να τον πείσει να κάνει ένα κλασικό σπαγγέτι γουέστερν.

Έπειτα, ένα βράδυ ο Rick συνειδητοποιεί ότι αυτό που χρειάζεται για να πάρει ξανά τα πάνω της η καριέρα του είναι απλά ένα pool party. Οι νέοι του γείτονες είναι το χρυσό κορίτσι της εποχής Sharon Tate (Margot Robbie) και ο σύζυγός της Roman Polanski (Rafal Zawierucha), ο οποίος λόγω του Μωρού της Ρόζμαρι έχει εξελιχθεί σε έναν από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες εκείνης της περιόδου.

Οι ιστορίες του Rick, του Cliff και της Tate ξεδιπλώνονται σε τρεις ημέρες ή, όπως λέει ο Tarantino, σε τρεις πράξεις: στην 8η Φεβρουαρίου, την 9η Φεβρουαρίου και την 8η Αυγούστου – η νύχτα που ο Charles Manson (Damon Herriman) έστειλε τέσσερα μέλη της "oικογένειας", όπως αποκαλούσε την οργάνωση, να δολοφονήσουν την Tate, τον κομμωτή Jay Sebring (Emile Hirsch) και άλλα τρία άτομα που βρίσκονταν στην έπαυλη του Polanski, ακριβώς δίπλα από το σπίτι του Rick. Ήταν η νύχτα που, όπως έγραψε η Joan Didion, "τα ’60s τερματίστηκαν απότομα και η παράνοια ολοκληρώθηκε". Το Once Upon a Time in Hollywood είναι ένα φιλμ που δονείται με φιλοδοξία, ολόκληρο το cast δίνει το 100% του ταλέντου του μέσα από μια πραγματικά σπουδαία ιστορία.

Είναι επίσης μια ιστορία που ποτέ πριν κανείς δεν είχε ασχοληθεί μαζί της. Ο Tarantino ασχολήθηκε πέντε χρόνια με το σενάριο, το οποίο πρώτα έγραψε σαν νουβέλα. "Το άφησα να εξελιχθεί σε αυτό που έπρεπε. Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να αποδεχτώ το τελικό αποτέλεσμα, αλλά τελικά το έκανα".

Είναι αργά το απόγευμα όταν ο Pitt μπαίνει στο σαλόνι και κάθεται στο κέντρο ενός ημικυκλικού καναπέ. Ο Tarantino έχει ήδη πιάσει τη δεξιά πλευρά. Περιμένουμε όλοι μαζί τον DiCaprio. Φτάνει και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε.

Michael Hainey: Δε γνωρίζω αν αυτό είναι κάποια συνεδρία group therapy ή επεισόδιο του The Dating Game, αλλά θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Brad και Leo, τι ήταν αυτό που σας προσέλκυσε στους ρόλους σας; Αν καταλαβαίνω καλά, εσείς οι δύο είστε οι μόνοι που έχετε διαβάσει ολόκληρο το σενάριο.

Brad Pitt: Το οποίο σενάριο, για να διαβάσω, έπρεπε να πάω στο σπίτι του Quentin και να καθίσω στην αυλή του.

Leonardo DiCaprio: Κι εγώ βρέθηκα στην αυλή αυτή.

Quentin Tarantino: Υπήρχε μόλις ένα αντίγραφο. Θυμάμαι έναν από τους δύο να σχολιάζει πόσο του άρεσε το λερωμένο εξώφυλλο.

B.P.: Πήγα μερικές εβδομάδες μετά και υπήρχε πια στο εξώφυλλο μια συλλογή λεκέδων. Βασικά γέμιζαν και κάποιες σελίδες.

M.H.: Τι σας τράβηξε σε αυτό το project;

L.D.: Αρχικά η ευκαιρία να δουλέψουμε με τον κύριο Tarantino. Και η περίοδος που λαμβάνει χώρα η ιστορία. Ήταν ένας φόρος τιμής στο ίδιο το Χόλιγουντ. Δεν έχω δει κάτι αντίστοιχο για τη βιομηχανία στο παρελθόν: Μια ταινία για το Χόλιγουντ που γυρίζεται στο Χόλιγουντ και αφορά την καθημερινή ζωή των ηθοποιών. Το 1969 δεν είναι μια σημαντική χρονιά μόνο για τον κινηματογράφο, αλλά και για τον ίδιο τον κόσμο. Rick και Cliff είναι μέλη της παλιάς φρουράς του Χόλιγουντ, αλλά προσπαθούν να διεκδικήσουν τη θέση τους στο νέο, υπό διαμόρφωση κόσμο. Λάτρεψα αμέσως την ιδέα ενός ηθοποιού που παλεύει να βρει το ρόλο του σε μια πρωτότυπη πραγματικότητα. Και ο κασκαντέρ-κολλητός του είναι εκεί με σκοπό να τον βοηθήσει στον πόλεμο. Ο Quentin έχει καταγράψει με σπουδαίο τρόπο την αλλαγή της Αμερικής μέσα από τα μάτια των ίδιων των χαρακτήρων που βλέπουν το Χόλιγουντ να αλλάζει. Ήταν γοητευτικό από την πρώτη στιγμή που το διάβασα. Οι χαρακτήρες φέρουν στοιχεία της τεράστιας γνώσης και εμπειρίας του Quentin πάνω στην ιστορία του κινηματογράφου. Νιώθεις δέος ακόμη και για τις λεπτομέρειες και ξέρεις ότι είναι αυθεντικό [γέλια].

B.P.: Έχει αρκετά στρώματα και είναι βαθύ. Ακόμη και ο τίτλος του, το Once Upon a Time in Hollywood, είναι ένα αφιέρωμα. Όλα συνδέονται.

M.H.: Quentin, τι ήθελες να πεις με τον τίτλο; Από τη μία, παραπέμπει σε παραμύθι, από την άλλη, σε γουέστερν του Sergio Leone ή σε γκανγκστερική ταινία.

Q.T.: Λοιπόν, υπάρχει μια οπτική παραμυθιού, οπότε ο τίτλος είναι ακριβής. Έχει όμως μέσα του και ένα σημαντικό κομμάτι μνήμης, αλλά δεν είναι ιστορικό γεγονός. Είναι το Χόλιγουντ που έχουμε όλοι κατά νου. Μόνο από τον τίτλο ήμουν χαρούμενος, αν και φοβόμουν να σκεφτώ τι ατμόσφαιρα θα μπορούσε να έχει μια τέτοια ταινία. Όταν μιλούσα γι’ αυτό το project, το χαρακτήριζα αριστούργημα πριν καν ολοκληρωθεί. Ήταν κάπως τρομακτικό.

M.H.: Brad, τι σε προσέλκυσε στο σενάριο;

B.P.: Σίγουρα η περίοδος όπου εκτυλίσσεται η ιστορία. Ο Tarantino είναι ο πιο cool δημιουργός για να φτιάξει κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή που θα συνεργαστείς μαζί του ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε καλά χέρια. Συνηθίζει να μιλά με τους ηθοποιούς και τα λόγια του σου μένουν μετά τα γυρίσματα, στο δρόμο και στο σπίτι. Το σενάριο λειτούργησε για μένα σαν η εξέλιξη της φωνής του Quentin. Εννοώ ότι γνωρίζουμε τον Quentin Tarantino σαν auteur, που δίνει σε κάθε του ταινία μια ξεχωριστή, πρωτότυπη κατεύθυνση. Αλλά εδώ βρήκα μια εξέλιξη και ταυτόχρονα μια συγχώνευση άλλων οκτώ ταινιών του.

Q.T.: Δεν προσπάθησα καν να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά άρχισε να συμβαίνει από μόνο του.

B.P.: Εμένα μου μοιάζει σαν ο καρπός της δουλειάς του συνολικά. Γι’ αυτό μας άρεσε πολύ.

L.D.: Είναι αλήθεια αυτό.

B.P.: Το να δουλέψω σε μια παραγωγή όπως αυτή με τον Leo ήταν πραγματικά cool και μια σπάνια ευκαιρία. Όταν διαβάσαμε την ιστορία για έναν ηθοποιό και τον κασκαντέρ του, καταλάβαμε ότι η ταινία θα άγγιζε τόσο την τέχνη όσο και την ανθρώπινη σχέση. Σκέψου μόνο τι επικές ιστορίες υπάρχουν γι’ αυτά τα δίδυμα: για τον Reynolds και τον Hal Needham, τον Steve McQueen και τον Bud Ekins, τον Kurt Russell και τον δικό του stuntman ή εκείνον του Harrison Ford. Αυτοί οι τύποι ήταν συνεργάτες και φίλοι για δεκαετίες. Και δεν είναι κάτι που είναι το ίδιο για τη δική μας γενιά.

L.D.: Είναι μια αυθεντική ιστορία του Χόλιγουντ, με την έννοια ότι οι πρωταγωνιστές είναι γοητευμένοι σε σημείο αιχμαλωσίας από τη μαγεία και την αίγλη του συγκεκριμένου κόσμου. Αυτοί οι τύποι είναι εκεί κάθε μέρα προσπαθώντας να πετύχουν. Ο Brad κι εγώ είδαμε το Χόλιγουντ σαν ευκαιρία, αλλά, ας μη γελιόμαστε, πλέον είμαστε και εμείς αναλώσιμοι. Στην ταινία στηρίζουμε ο ένας τον άλλο ενεργώντας μέσα από την οπτική του Quentin. Φαίνεται σαν οι χαρακτήρες αυτοί να υπήρξαν στην πραγματικότητα. Έπειτα υπάρχει και η εμπλοκή της ιστορίας του Manson με τους Polanski και Tate.

M.H.: Brad, πώς ήταν να συνεργάζεσαι με τον Quentin σε κάτι εντελώς διαφορετικό από το Άδωξοι μπάσταρδη;

B.P.: Ένιωσα σαν να συνεχίζω από το ίδιο ακριβώς σημείο. Έχω σχετική άνεση μαζί του και κατανοώ απόλυτα την ατμόσφαιρα που χρειάζονται οι ταινίες του. Στις συζητήσεις που είχαμε διασκεδάσαμε αρκετά. Ξέρεις, έχουμε και κοινές εμπειρίες, καθώς βρεθήκαμε την ίδια περίοδο στον ίδιο χώρο.

L.D.: Είμαστε όλοι παιδιά των ’90s.

B.P.: Μιλάμε ουσιαστικά την ίδια γλώσσα και έχουμε ζήσει τις ίδιες καταστάσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, της εποχής μας.

M.H.: Είναι εντυπωσιακό που όλοι ζήσατε εκείνη την περίοδο στο Χόλιγουντ. Ο Quentin έκανε το Reservoir Dogs το 1992 και δύο χρόνια αργότερα το Pulp Fiction. Ο Brad το Θέλμα & Λουίζ, το Ποτάμι κυλά ανάμεσά μας και τη Συνέντευξη με ένα βρικόλακα, το ’91, το ’92 και το ’94, αντίστοιχα. Ο Leo έκανε το Τι βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ το 1993. Και οι τρεις σας ανήκετε στην αφρόκρεμα του Χόλιγουντ εδώ και μία εικοσιπενταετία.

Q.T.: Ο Brad έπαιζε και στον Ιλιγγιώδη έρωτα το 1993. Ήταν το πρώτο σενάριο που έγραψα. Κλέβει την παράσταση στην τρίτη πράξη (γελούν όλοι).

L.D.: Don’t condescend me, man. I’ll fucking kill you, man! (Ο DiCaprio γυρνά προς τον Pitt) Λατρεύω αυτή την ατάκα.

B.P.: Υπάρχει μια αμεσότητα στους διαλόγους του Quentin κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι ηθοποιοί θέλουν να δουλέψουν μαζί του. Σκέφτομαι πόσοι ηθοποιοί προσφέρθηκαν γι’ αυτή την ταινία, έστω και για να παίξουν σε μία και μόνο σκηνή.

M.H.: Quentin, συζήτησα με αρκετούς και όλοι λένε για την ατμόσφαιρα που υπήρχε στα γυρίσματα.

Q.T., B.P., L.D.: ...γιατί όλοι λατρεύουμε να κάνουμε ταινίες.

B.P.: Υπήρχε τρομερή ατμόσφαιρα πραγματικά.

L.D.: Τα sets του ασκούν μαγνητισμό. Οι περισσότεροι δε λειτουργούν έτσι πλέον και γι’ αυτό όλοι σέβονται το γεγονός και τη διαδικασία. Η δημιουργία ταινιών είναι πραγματικά μια γιορτή για τον Quentin, που δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερο ρεαλιστικούς τους χαρακτήρες. Υπάρχει παράλληλα έντονη ενέργεια και ελευθερία. Αυτό είναι: Παίρνεις το χρόνο σου για να το κάνεις σωστά. Με κάθε κόστος.

B.P.: Αλλά και για να καταλάβεις πότε το έχεις.

M.H.: Quentin, ποια είναι τα στοιχεία που δεν υπήρχαν στο σενάριο και που οι Brad και Leo πρόσθεσαν στους χαρακτήρες;

Q.T.: Δεν ήταν λίγα. Ο Brad είχε ήδη γνώση της ιστορίας από άλλες ομάδες ηθοποιών και κασκαντέρ. Οπότε, σχεδόν αμέσως ανέφερε ότι "θα είναι σαν τον Steve McQueen και τον Bud Ekins". Και όντως ήταν κάπως έτσι, μέχρι ενός βαθμού. Συνήθιζα να αστειεύομαι λέγοντας ότι ο χαρακτήρας του Leo θα μπορούσε να είναι ο McQueen των φτωχών.

B.P.: Κάτι που θα έκανε εμένα τον Bud Ekins των φτωχών.

Q.T.: (γέλια) Ο Brad κατάλαβε αμέσως την απήχηση που θα είχε ο ρόλος του και ήθελε να μπει σ’ αυτόν. Υπάρχει όμως μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική όσον αφορά τον Cliff: Ακολουθούμε την ιστορία τριών διαφορετικών ατόμων του Χόλιγουντ που προέρχονται από τρία διαφορετικά κοινωνικά στρώματα του Λος Άντζελες. Η Sharon ζει για το Χόλιγουντ, ο Rick, που τα πηγαίνει πολύ καλύτερα απ’ όσο πιστεύει, καθώς έχει σπίτι και συνεχίζει να δουλεύει, και έπειτα ο Cliff, ο οποίος αντιπροσωπεύει έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στη βιομηχανία και δεν έχει να επιδείξει σχεδόν τίποτα (οι DiCaprio και Pitt γελούν). Είναι μέρος του Χόλιγουντ, αλλά ζει σε τροχόσπιτο. Αυτά τα τρία κοινωνικά στρώματα είναι σημαντικά για την ιστορία. Εγώ και ο Brad είμαστε πάρα πολύ κοντά ηλικιακά, οπότε έχουμε κάποιες κοινές εικόνες. Το 1969 ήμασταν στην ίδια σχεδόν ηλικία και θυμόμαστε τα τηλεοπτικά σόου και τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Αυτό βοήθησε αρκετά ώστε να αναπτύξουμε μαζί το χαρακτήρα του Rick. Με τον Leo δεν είχαμε αυτές τις κοινές συνισταμένες και έπρεπε να δημιουργήσουμε με διαφορετικό τρόπο, κάτι που μας έδωσε μια πιο φρέσκια οπτική.

M.H.: Leo, εσύ τι φέρνεις από τη ζωή σου στην ταινία;

L.D.: Ουσιαστικά μεγάλωσα μέσα σε αυτή τη βιομηχανία και έχω ένα σωρό φίλους από το χώρο που γνωρίζω από 13 ετών. Έχω δει κάθε είδους πρόβα και δοκιμή. Κάποιες από τις δυσκολίες τις αντιμετώπισα αμέσως. Η αναζήτηση της δικής σου ταυτότητας και η αναζήτηση της επιτυχίας σε μια βιομηχανία που απορρίπτει το 99% των ηθοποιών είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το να επιλεγείς από την ελίτ είναι όμως θέμα της δικής σου δουλειάς. Όλοι αγαπούν να κάνουν ταινίες, αλλά πόσοι νιώθουν πραγματικά ότι ανήκουν στο κλαμπ; Ο χαρακτήρας που υποδύομαι νιώθει ότι τον απορρίπτουν συνεχώς.

M.H.: Οπότε, γνωρίζεις τι λένε οι άλλοι δύο.

L.D.: Ναι. Αυτό όμως που μου άρεσε πραγματικά σε αυτή την ταινία είναι ότι υπάρχει μεγάλη αγάπη για την ιστορία της σχέσης του Cliff και του Rick. Είναι σχεδόν σαν οικογένεια. Δημιούργησαν μια οικογενειακή μονάδα και μια σύνδεση που τους επιτρέπει όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να κάνουν όνειρα.

M.H.: Ένα από τα πράγματα που λατρεύω σε αυτή την ταινία είναι η διάδραση των ιστοριών. Εννοώ ότι μιλάμε για τύπους που έπαιζαν σε γουέστερν σε μια εποχή που το είδος ήταν συνώνυμο της αρρενωπότητας. Ήταν ουσιαστικά μια μεταφορά για το αμερικανικό στερεότυπο σχετικά με τον άντρα και την ιδέα του σκληραγωγημένου ατόμου, κάτι που έχει αλλάξει εντελώς στις μέρες μας. Κοίτα μόνο τις διαφορετικές εκδοχές των γουέστερν που κυκλοφόρησαν το 1969 και τι λένε αυτά τόσο για τον άντρα όσο και για τον τρόπο που βλέπει κάποιος την Αμερική: Αληθινό θράσος, Οι δύο ληστές, Ξένοιαστος καβαλάρης, O καουμπόι του μεσονυχτίου, Άγρια συμμορία. Και βρίσκεσαι τώρα εδώ, μαζί με τον Rick και τον Cliff την ίδια περίοδο να δίνουν μια εντελώς διαφορετική οπτική ως δίδυμο.

Q.T.: Ένα από τα πράγματα που έκανε ή μάλλον είπε ο Leonardo είναι ότι ήθελε να παίξει περισσότερο [χτυπά το χέρι στο τραπέζι]. "Πρέπει να δράσω μέσα από την ιστορία και κάποια συγκεκριμένη πτυχή της" μου είπε. Ήξερα ότι μπορεί να το κάνει, τον ενέπνευσε πολύ η εποχή.

L.D.: Σαν τον Ralph Meeker;

Q.T.: Ή σαν τον Pete Duel.

L.D.: Ναι.

Q.T.: Όλα ξεκίνησαν όταν ο Brad θυμήθηκε το Alias Smith and Jones (σειρά γουέστερν του ABC από 1971 έως το 1973), το λατρεύαμε και οι δύο όταν ήμασταν παιδιά. Καθώς μιλούσαμε, συνειδητοποιήσαμε ότι μέσα από αυτό το σόου ακούσαμε και οι δύο για πρώτη φορά τη λέξη "αυτοκτονία". Ο Pete Duel, που υποδυόταν τον Hannibal Heyes, είχε αφαιρέσει μόνος του τη ζωή του.

B.P.: Θυμάμαι ότι βρισκόμουν στο σπίτι της γιαγιάς μου και το έμαθα. Θυμάμαι ακόμη να περπατάω προς το σκοτεινό υπνοδωμάτιο στο μικρό της σπίτι. Έβαλα τα κλάματα. Ήμουν τρομερά ταραγμένος.

L.D.: Θυμάμαι τη συζήτηση των δυο τους εκείνη την ημέρα. Δεν είχα ιδέα γι’ αυτή τη σειρά και τους ηθοποιούς. Αλλά θυμάμαι την αντίδραση και των δυο τους όταν μιλούσαν.

Q.T.: Ήταν συγκλονιστικό το ότι και εγώ και ο Brad μάθαμε για την αυτοκτονία του Pete Duel στην ηλικία των 8 ετών.

L.D.: Για μένα αυτό έκανε ακόμη πιο ισχυρή την πραγματικότητα της εποχής σε αυτή την πόλη. Έχοντας δει τι συμβαίνει στη σύγχρονη βιομηχανία και πού μπορεί να σε οδηγήσει η απογοήτευση, μπήκα αμέσως στον ψυχισμό του Rick.

Q.T.: Κατανοήσαμε γιατί το έκανε αυτό ο Pete Duel αρκετά χρόνια αργότερα. Ήταν διπολικός. Έπινε αρκετά σαν αυτοθεραπεία. Και έπειτα σκεφτήκαμε: "Γιατί να μην έχει και ο χαρακτήρας του Rick ένα πρόβλημα με το ποτό;". Δεν έγραψα το χαρακτήρα με αυτό το σκεπτικό, αλλά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να δώσει ενδιαφέρουσες εναλλαγές στα συναισθήματά του.

M.H.: Leo, υπάρχει μια στιγμή που το κοριτσάκι στο γουέστερν σού τηλεφωνεί ενώ είσαι σε κακή κατάσταση. Είναι μια συγκλονιστική σκηνή.

L.D.: Πάρα πολύ. Κάτι τέτοια σημεία καθορίζουν άλλωστε το ταξίδι του Rick. Όταν δεν είσαι σίγουρος τι σε περιμένει και οι πόρτες κλείνουν συνεχώς, αρχίζεις να αναρωτιέσαι για κάποια πράγματα: Μπορώ να είμαι ευτυχισμένος σε αυτόν το χώρο; Υπάρχει ικανοποίηση όταν δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι; Στην πορεία του Rick υπάρχουν πολλές τέτοιες στιγμές. Αλλά, όπως είπαμε, είναι η ματιά του Quentin σε όλους αυτούς που είχαν όνειρα, πόθο και ελπίδες και τελικά δεν εκπλήρωσαν το στόχο τους.

M.H.: Ήταν καλύτερα όμως που προσπάθησαν;

L.D.: Σίγουρα, από πολλές απόψεις. Αυτή όμως είναι η ιστορία.

M.H.: Αυτή είναι μια ταινία για ηθοποιούς του 1969 και την αλλαγή του Χόλιγουντ. Εκτός όμως από αυτό, μήπως είναι και η ιστορία δύο αντρών που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη ζωή τους; Τι μου συμβαίνει όταν έχω φτάσει στη μέση της διαδρομής και η βιομηχανία στην οποία εργάζομαι δε με θέλει πια; Μπορώ να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου; Υπάρχουν πολλοί τύποι που το αντιμετωπίζουν αυτό πλέον.

L.D.: Νομίζω ότι τα είπες μια χαρά.

B.P.: Ακριβώς. Ποιος είμαι τώρα; Ποιο είναι το νόημα της ζωής μου;

M.H.: Το είπα αυτό γιατί πολύ συχνά η ταυτότητα ενός άντρα προέρχεται από τη δουλειά του. Και εσείς υποδύεστε δύο τύπους που προσπαθούν να καταλάβουν ποιοι είναι, τι έχει μείνει από το νεότερο εαυτό τους, ποιος είναι ο σκοπός τους και αν τελικά χάνουν την ταυτότητά τους. Μπορούν να ξαναβρούν τον εαυτό τους και να φανούν πιο αποφασιστικοί στο μέλλον;

Q.T.: Ο Rick έρχεται στο Λος Άντζελες το 1955. Είναι ένας νέος και ευπαρουσίαστος τύπος. Σκέφτεται: "Είμαι από το Μιζούρι. Αφήστε να πάω εκεί όπου πηγαίνουν οι όμορφοι άντρες και βγάζουν λεφτά: στο Χόλιγουντ. Θα φοράω στενά τζην παντελόνια και απλά θα εντυπωσιάζω τον κόσμο".

B.P.: Εγώ είμαι αυτός το 1986 (γέλια).

Q.T.: Δούλεψε μια χαρά, βλέπω. Το θέμα είναι ότι ο Rick παρείχε υπηρεσίες που μπορούσαν να δώσουν αρκετοί άλλοι. Το να είσαι νεαρός και πρωταγωνιστής συνεπάγεται ότι θα είσαι και macho τύπος και μυώδης και σέξι και όμορφος.

M.H.: Λοιπόν, για τη γενιά του είναι η επιτομή της αρρενωπότητας, της ίδιας της αντρικής ταυτότητας.

Q.T.: Ακριβώς. Και γι’ αυτό έπρεπε να παίξει σε ένα γουέστερν τότε.

B.P.: Όλοι από τέτοιου είδους παραγωγές βγήκαν. Ο Burt Reynolds, ο Clint Eastwood.

Q.T.: Όλοι αυτοί οι τύποι. Πλέον στο 1969 οι νέοι πρωταγωνιστές έπρεπε να είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι αδύνατοι, με καστανά ανέμελα μαλλιά. Ζουν σε ένα περιβάλλον πανσεξουαλικότητας. Είναι στην ουσία τα παιδιά διασήμων που ακολουθούν μια πιο χίπικη προσέγγιση στη ζωή τους. Ο Peter Fonda, ο Michael Douglas, ο Arlo Guthrie ή ο Michael Sarrazin.

M.H.: Αυτό είναι συναρπαστικό! Υπάρχει από τη μία το role model του αρρενωπού πρωταγωνιστή και από την άλλη το ακριβώς αντίθετο για το ίδιο επάγγελμα. Δες, για παράδειγμα, το χαρακτήρα του Dustin Hoffman, τον Ratso Rizzo, στον Καουμπόι του μεσονυχτίου του 1969. Το ακριβώς αντίθετό του ξέρεις ποιο είναι; Ο Charles Manson. Είναι νέος, χαρισματικός, με πλούσια μαλλιά και στο τέλος κλέβει όλα τα πρωτοσέλιδα από τους υπόλοιπους. Γίνεται πιο διάσημος από όλους.

B.P.: Σωστά.

Q.T.: Στην ταινία υπάρχει μια σκηνή που λαμβάνει χώρα στο Spahn Ranch. Καθ’ όλη τη διάρκεια βρισκόμαστε ουσιαστικά σε ένα χώρο όπου έχουν γυριστεί ένα σωρό γουέστερν, αλλά στην ουσία τοποθετείται εκεί ένα αντρικό δράμα πίσω από τις κάμερες.

M.H.: Brad, υπάρχει μια σπουδαία στιγμή στο φιλμ όπου ο Cliff λειτουργεί για λογαριασμό του Rick, βλέπει τον κόσμο υπό ένα ευρύτερο και πιο αποστασιωμένο φάσμα. Είναι μια θαυμάσια σκηνή που μας δίνεις. Βλέπουμε έναν τύπο που αναγνωρίζει τα πάντα και καταλαβαίνει ότι έχουν μπει νέοι παίκτες στο παιχνίδι.

Q.T.: Διαβάζεις πολύ σωστά το σενάριο.

M.H.: Πώς βλέπεις τον Cliff;

B.P.: Έχει βρει τη γαλήνη του στο mac ’n’ cheese. Έχει συμβιβαστεί με συγκεκριμένα πράγματα και τη γαλήνη που υπάρχει στη ζωή του. Νιώθει τυχερός και ενθουσιασμένος που καταφέρνει να μένει ζωντανός κάθε μέρα. Θα μπορούσε να αντεπεξέλθει σε οποιοδήποτε μέρος, σε οποιαδήποτε κατάσταση. Δε ζητά πολλά. Όταν λοιπόν βλέπει αυτό το κορίτσι, ξέρει ότι κάτι νέο και συναρπαστικό έρχεται.

L.D.: Όπως το σκέφτομαι, είχα κι εγώ αυτού του είδους τις σχέσεις στη βιομηχανία. Χρειάζεσαι ένα μηχανισμό υποστήριξης. Χρειάζεσαι αυτό τον τύπο, να αράξετε μαζί βλέποντας τηλεόραση, χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα να μιλάτε. Δε χρειάζεται να ανταλλάξετε ούτε μία γαμημένη κουβέντα για πέντε ολόκληρες ώρες. Αρκεί η φυσική παρουσία του άλλου εκεί. Όταν κάναμε την ταινία, η σχέση μου με τον Brad έδεσε. Αυτοσχεδιάσαμε σε κάποιο σημείο. "Φίλε, είσαι ο Rick fucking Dalton. Μην το ξεχνάς αυτό".

Q.T.: Αυτή είναι μια ατάκα που είπε ο Brad και την κρατήσαμε.

M.H.: Πώς προέκυψε αυτή η ατάκα, Brad;

B.P.: Θα σου πω μια πραγματική ιστορία από τα early ’90s. Ήμουν στο set και δεν είχα καλή διάθεση, σχεδόν θρηνούσα για κάτι που ούτε καν θυμάμαι τι ήταν. Είχα κακή ψυχολογία. Και ήρθε αυτός ο τύπος και μου είπε: "Σήκωσε το κεφάλι και σταμάτα να διαμαρτύρεσαι. Είσαι ο Brad fucking Pitt. Θα σκότωνα για να είμαι ο Brad fucking Pitt". Μου έκανε τεράστιο καλό όλο αυτό. Είχα ανάγκη να ακούσω κάτι τέτοιο. Το κράτησα για πάρα πολλά χρόνια. Όταν φτιάξαμε τη συγκεκριμένη σκηνή με τον Quentin, το θυμήθηκα.

M.H.: Τα ’90s είναι η εποχή όπου όλοι σας ξεπεταχτήκατε ταυτόχρονα. Είναι ενδιαφέρον, καθώς η βιομηχανία εξελίσσεται, αλλά κάποια μαθήματα από τους δρόμους του Χόλιγουντ παραμένουν διαχρονικά. Οι ανασφάλειες και οι νευρώσεις δεν αλλάζουν, είτε έχουμε 1919 είτε 2019. Έχεις περίπου 25 χρόνια μέχρι να σου κάτσει το λαχείο, να πιάσεις την καλή, να γίνεις διάσημος και πλούσιος. Και είμαι πραγματικά περίεργος: Υπάρχουν άλλα πράγματα που σας υπενθυμίζουν πού ακριβώς βρίσκεστε σε αυτή την περίοδο της καριέρας σας;

L.D.: Έχω ακούσει αρκετά podcasts για την ιστορία του Χόλιγουντ, τη μετάβαση από το βωβό κινηματογράφο στο σύγχρονο, την έλευση της τηλεόρασης, τα μιούζικαλ της δεκαετίας του ’60, τους σπουδαίους σκηνοθέτες των ’70s. Πλέον μιλάμε για υπηρεσίες streaming. Δε θέλω να μιλάω λες και έζησα τις εποχές του βωβού κινηματογράφου, αλλά βλέπω μια τεράστια διαφοροποίηση στον τρόπο με τον οποίο φτιάχνονται οι ταινίες, ποιες παίρνουν χρηματοδότηση. Υπάρχουν τόνοι περιεχομένου, αμέτρητες βιβλιοθήκες που μπορούν να δώσουν σεναριακές βάσεις, αλλά από πολλές απόψεις υπάρχει αιμορραγία. Οι κινηματογραφικές αυτοκρατορίες έχουν αφαιρέσει κάθε φλέβα δημιουργίας. Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου το streaming έχει μετατραπεί σε μηχανή που κόβει χρήμα. Η τεράστια ροή περιεχομένου όμως φέρνει και μπόλικα σκουπίδια. Παρατηρώ ωστόσο και ευκαιρίες σε νέους δημιουργούς, καλύτερα ντοκιμαντέρ και out-of-the-box ιστορίες που δεν υπήρχαν πριν από 10 χρόνια. Οι ταινίες που φτιάχνει ο Quentin είναι στην ουσία είδος υπό εξαφάνιση.

B.P.: Δίχως αμφιβολία.

L.D.: Τα credits δε χρειάζεται να πάνε στην ταινία αυτή καθαυτή, αλλά στους δημιουργούς που ακόμη έχουν το μεράκι να κάνουν τέτοιες δουλειές. Ας ελπίσουμε ότι η μετάβαση στη νέα εποχή θα επιτρέψει την επιβίωση αυτού του είδους δημιουργίας. Και το λέω γιατί φαίνεται να έρχονται σκοτεινές εποχές.

B.P.: Το θετικό στοιχείο που βλέπεις στο νέο τοπίο είναι ότι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν νέες ευκαιρίες. Βλέπω όμως κάτι διαφορετικό να συμβαίνει με τις νέες γενιές. Ήμουν απογοητευμένος από το πόσοι εικοσάρηδες δεν έχουν ιδέα για το Νονό, τη Φωλιά του κούκου, το Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου – αυτές οι ταινίες είναι κάτι σαν Βίβλος για μένα. Και το πιο πιθανό είναι ότι δε θα τις δουν ποτέ. Πάντοτε πίστευα ότι κάθε καλή ταινία βρίσκει αναπόφευκτα την απήχηση που της αξίζει. Αλλά υπάρχει μια μετατόπιση του ενδιαφέροντος. Ακούω συνεχώς ότι οι νέες γενιές αναζητούν συντομότερες, γρηγορότερες και αμεσότερες παραγωγές. Οι υπηρεσίες streaming δουλεύουν ακριβώς με αυτό τον τρόπο: Αν κάτι δε σε κερδίσει αμέσως, μπορείς απλά να προχωρήσεις στο επόμενο. Αυτό που πάντα λάτρευα πηγαίνοντας στον κινηματογράφο ήταν η αργή εξέλιξη της πλοκής, τα στοιχεία που εμπλούτιζαν σταδιακά την ιστορία και η αναμονή για την τελική κατάληξη. Είμαι περίεργος αν όλη αυτή η τάση παρακολούθησης ταινιών θα διαφοροποιηθεί στις νεότερες γενιές. Δεν το πιστεύω.

Q.T.: Απαιτείται το σωστό είδος ταινίας, αυτή που θα τραβήξει το ενδιαφέρον και θα ξεκινήσει τη συζήτηση. Το Τρέξε! του Jordan Peele το κατάφερε αυτό. Όλοι μιλούσαν γι’ αυτό και το παράδειγμα του Sunken Place ήταν κάτι που άρχισαν να χρησιμοποιούν όλοι. Έβαλε τις βάσεις για έναν εποικοδομητικό διάλογο. Η συζήτηση για την ποπ κουλτούρα γινόταν γύρω από τις ταινίες και ήταν πολύ σπάνιο τη θέση αυτή να έχουν τα τηλεοπτικά σόου. Τώρα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

M.H.: Brad και Leo, υποδύεστε αυτούς τους τύπους που είναι στη μέση της καριέρας τους. Βρίσκεστε κι εσείς στο ίδιο ακριβώς σημείο.

B.P.: Στη μέση; Είσαι αρκετά γενναιόδωρος (γέλια).

M.H.: Όταν κοιτάζετε πίσω, στην αρχή της καριέρας σας, διαπιστώνετε ότι ήσασταν διαφορετικοί όταν μπήκατε στο Χόλιγουντ;

L.D.: Τα πρώτα χρόνια είναι σχεδόν σεμιναριακά. Έπειτα αρχίζουν οι ευκαιρίες. Και κατά έναν περίεργο τρόπο συνδέω πάντοτε τον εαυτό μου με ένα νεαρό άντρα που προσπαθεί να μπει σε αυτή τη βιομηχανία. Το γεγονός ότι μεγάλωσα στο Λος Άντζελες, στο Σίλβερ Λέικ, ήταν από μόνο του μια αφορμή για να γίνω ηθοποιός. Αν είχα ζήσει αλλού, μπορεί να μη συνέβαινε αυτό. Πλέον λέω στον εαυτό μου: "Κάνεις ταινίες τώρα. Είναι η ευκαιρία σου". Σε κάθε νεαρό ηθοποιό που έχω μιλήσει λέω το ίδιο πράγμα: "Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να ακούς και να μαθαίνεις όσο περισσότερα μπορείς για την ιστορία του Χόλιγουντ και για τα όσα έχουν συμβεί στη βιομηχανία". Αν έρχεσαι εδώ και αναζητάς μια ευκαιρία, πρέπει να μάθεις από το παρελθόν του κινηματογράφου. Γιατί υπάρχουν κάποιες ταινίες και ερμηνείες που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντιγραφούν ή να επαναληφθούν.

M.H.: Μπορείς όμως να κλέψεις κάποια στοιχεία από αυτά.

L.D.: Η προσέγγισή μου παραμένει η ίδια με της περιόδου που ξεκίνησα. Όταν μιλάω με αυτούς εδώ τους δύο τύπους, αναγνωρίζουμε την ευκαιρία που μας δόθηκε και συμφωνούμε ότι την αντιμετωπίσαμε με σεβασμό. Προσπαθήσαμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε με τα μέσα που διαθέταμε κάθε φορά. Διότι καταλαβαίνουμε ότι όλα είναι παροδικά, από την άποψη ότι όλα αλλάζουν. Νιώθω πραγματικά ευλογημένος που μπήκα στο χώρο και μπόρεσα να κάνω ταινίες. Είμαι βαθύτατα συνδεδεμένος με το δεκαπεντάχρονο εαυτό μου που έπαιξε στην πρώτη του ταινία. Αυτό δεν έχει αλλάξει.

B.P.: Αισθάνομαι ακριβώς το ίδιο. Έχει να κάνει πάντοτε με την ποιότητα. Στο ξεκίνημα τα πράγματα είναι άγρια, μετά συνηθίζεις και στο τέλος διασκεδάζεις. Δε σταματάς όμως ποτέ να κυνηγάς. Είσαι σε θέση να δεις τις ευκαιρίες, αλλά παράλληλα βλέπεις και πολλές πόρτες να κλείνουν. Τότε είναι που πρέπει να τελειοποιήσεις την τέχνη σου. Χρειάζεται κάποιες δεκαετίες αυτό, να αποκτήσεις δηλαδή γνώση και εμπειρία. Η προσέγγιση ενός ηθοποιού βασίζεται στο πώς μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό του και να ανακαλύψει πράγματα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ή πάνω στη σκηνή. Τα πρώτα χρόνια στα sets προσπαθείς απλά να απομονώσεις από το μυαλό σου εκείνα τα 40-50 άτομα που βρίσκονται γύρω σου, τα φώτα και τα καλώδια. Είναι ένα εντελώς ξένο περιβάλλον. Με την πάροδο του χρόνου όμως όλα αυτά γίνονται το σπίτι σου, η κοινωνία σου.

M.H.: Αν δίνατε κάποιες συμβουλές στους Rick και Cliff, ποιες θα ήταν αυτές;

L.D.: Να σταματήσουν να πίνουν (γελάνε όλοι). Έχω δει ένα σωρό ταινίες στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το Once Upon a Time in Hollywood και ένιωσα τεράστια έκπληξη βλέποντας όλους αυτούς τους ηθοποιούς να παίζουν, γνωρίζοντας ότι ακολουθούν σκηνοθετικές οδηγίες από κάποιους. Θα έλεγα λοιπόν στον Rick ότι πάντοτε μπορεί να προκύψει μια ευκαιρία. Μπορεί να μην είναι ακριβώς εκείνη η ευκαιρία που ήθελε, αλλά δεν παύει να είναι μια προοπτική για κάτι σπουδαίο. Ξέρεις, πρέπει να βγεις από την comfrot zone σου και να σου φταίνε όλα. Έχω βαρεθεί να ακούω τη φράση "Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Το σύμπαν σε παρακολουθεί". Όχι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ούτε σε έχει καταραστεί κάποιος. Αυτά θα έλεγα στον Rick.

Q.T.: Όλα όμως μπορούν να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Σκέψου πού μπορεί να βρισκόταν ο Rick τρία ή τέσσερα χρόνια πριν από την εποχή όπου διαδραματίζεται η ταινία. Το θέμα είναι ότι με μια καλή οντισιόν όλα μπορούν να αλλάξουν. Παρακολουθώ πάντοτε με ενδιαφέρον τους ηθοποιούς που μιλούν για εκείνο τον έναν ρόλο που τα άλλαξε όλα. Θυμάμαι που ρώτησα τον Brad: "Πώς ένιωθες στην οντισιόν για το Θέλμα & Λουίζ;". Κι εκείνος μου είπε πως στην πραγματικότητα κάποιος άλλος είχε πάρει το ρόλο.

B.P.: Για την ακρίβεια, δύο άλλοι. Ο πρώτος έφυγε γιατί του προσφέρθηκε αλλού πρωταγωνιστικός ρόλος και ο άλλος τσακώθηκε. Νομίζω γιατί δεν είχαν καλή χημεία, αλλά δεν ξέρω σίγουρα.

Q.T.: Εγώ πάντως είμαι πάντοτε περίεργος. Είναι μια στιγμή που θα σου αλλάξει τη ζωή, απλά δεν το ξέρεις ακόμη. Είναι ακόμη μία οντισιόν ανάμεσα σε άλλες που μπορεί να έχεις το ίδιο διάστημα.

M.H.: Θέλω να μάθω για τη δομή της ταινίας. Εκτυλίσσεται σε μόλις τρεις ημέρες. Κι αυτό είναι.

L.D.: Ήταν δύσκολο να το αναπτύξω στο μυαλό μου, γιατί ποτέ δεν είχα συμμετάσχει σε ταινία που διαδραματίζεται σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ξέρεις, πάντοτε αναζητούσα την αρχή, τη μέση και το τέλος. Πού χτίζεται η ένταση και πού κορυφώνεται. Νομίζω όμως πως αυτό το σενάριο ήταν δώρο για εμάς τους ηθοποιούς. Μας απελευθέρωσε με πολλούς τρόπους. Εγώ το ένιωσα σίγουρα, νομίζω και ο Brad το ίδιο. Μας δόθηκε ένα απίστευτο story με υπόβαθρο. Ο Quentin ασχολήθηκε με τις ζωές των χαρακτήρων που υποδυόμαστε, συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε σε αρκετά, αλλά μας δόθηκε ουσιαστικά ένας χάρτης με πολύ συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Κάποιοι από το cast ζητούσαν περαιτέρω εξηγήσεις για την ιστορία των χαρακτήρων και ο Quentin απαντούσε ότι αρκούν κάποιες εκλάμψεις από το παρελθόν τους και όχι ολόκληρη η πορεία τους. Ως ηθοποιός ένιωθα μια περίεργη ηρεμία από όλο αυτό κι αυτή ίσως είναι τελικά η αξία της σπουδαίας κινηματογράφησης. Ακόμη και το κοινό μπορεί να ερμηνεύσει κάποια χάσματα στην ιστορία της ταινίας με τρόπο αρκετά θαρραλέο. Αλλά το να κάνεις μια ταινία δύο τριών ημερών είναι ένα πείραμα που κανείς δεν είχε κάνει στο παρελθόν. [Κοιτάζει προς τον Pitt] Εσύ το έχεις κάνει;

Q.T.: Λοιπόν, ο Τιτανικός δε λαμβάνει χώρα μόλις σε λίγες ημέρες;

L.D.: (Ο DiCaprio σιωπά) Πολύ σωστά.

M.H.: Δε θυμάμαι αυτή την ταινία. Ποια ήταν η υπόθεσή της;

B.P.: Ναι, πώς τελειώνει; (γελούν όλοι)

L.D.: (Γέλια, κοιτάζει προς τον Hainey και τον Pitt) Νομίζω ότι έχεις δίκιο (γελά ξανά(. Διορθώνω: υποθέτω ότι έχω παίξει κι εγώ σε τέτοια ταινία.

M.H.: Ας μιλήσουμε για τις προσδοκίες αυτής της ταινίας. Τι περιμένετε ότι θα σκεφτεί ο κόσμος;

B.P.: Δε σκέφτομαι προς αυτή την κατεύθυνση. Για μένα είναι μια εμπειρία αυτή η ταινία. Και όταν βιώνεις μια εμπειρία που εμπλουτίζει τη ζωή σου με κάποιον τρόπο, όταν ξέρεις ότι έχεις πάρει μέρος σε μια καλή δουλειά και ότι έχεις συνεργαστεί με σπουδαίους τύπους, κατά βάθος γνωρίζεις ότι θα εισπράξεις και το αντίστοιχο feedback, ότι θα υπάρξει η αντίστοιχη αποδοχή.

L.D.: Ο Brad κι εγώ μιλούσαμε για τις προσδοκίες και ο καθένας μας είχε διαφορετική αίσθηση, διαφορετικές σκέψεις. Είδα μερικούς φίλους μου να ενθουσιάζονται μόνο και μόνο από το τρέιλερ, το οποίο ήταν σαν να έφερε μια άλλη εποχή στην οθόνη και συμπεριλαμβάνει επτά διαφορετικά κινηματογραφικά projects.

M.H.: Ας μιλήσουμε και για τον Charles Manson. Μπορεί η ταινία να λαμβάνει χώρα σε τρεις ημέρες, αλλά ο Manson υπάρχει παντού σε αυτήν.

Q.T.: Αυτό είναι ένα από τα πράγματα για τα οποία δε θέλουμε να σε καθοδηγήσουμε. Είναι μια ταινία του Χόλιγουντ με το ίδιο πνεύμα που είχαν και άλλες αντίστοιχες. Έχει ενδιαφέρον πνεύμα. Και έπειτα ρωτάς πώς κολλά ο Manson σε αυτήν. Όπως μπορεί να περιλαμβάνεται σε όλα. Θέλω το κοινό να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση και ελπίζω ότι αυτός θα είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους θα πάει στον κινηματογράφο. Ξέρω, μοιάζει σαν να χαίρεις άκρας υγείας και να παίρνεις μια σύριγγα με θανατηφόρο ιό και να την καρφώνεις στο χέρι σου.

M.H.: Ένα από τα πολλά τρελά γεγονότα σχετικά με τον Manson: Δεν ήταν καθόλου ξένος στο Χόλιγουντ. Είχε κοινωνικές σχέσεις με πολλούς διάσημους, όπως ο Brian Wilson ή ο Terry Melcher. ο γιος της Doris Day. Εσύ έχεις ζήσει αυτή την πόλη για μεγάλο διάστημα. Τι είδους περίεργους τύπους συναντά κανείς;

L.D.: Υπάρχουν κάθε είδους περίεργοι εδώ πέρα.

B.P.: Θυμάμαι πίσω στις πρώτες μου μέρες στο Χόλιγουντ που συνήθιζα να κάνω παρέα με τον Brandon Lee. Οδηγούσε μια νεκροφόρα –όχι station wagon που θύμιζε νεκροφόρα, αλλά κανονική νεκροφόρα– και ζούσε στο Echo Park. Είχαμε βγει ένα βράδυ με μεγάλη παρέα και, όταν όλοι οι άλλοι έφυγαν, συνεχίσαμε οι δύο μας μέχρι τις έξι το πρωί. Βρεθήκαμε στο σπίτι του να πίνουμε ποτά και να καπνίζουμε χόρτο. Τότε μου είπε πως πίστευε ότι θα πέθαινε νέος, ακριβώς όπως ο πατέρας του. Δεν ήξερα τι να του πω και απλά κούνησα το κεφάλι. Προερχόμασταν από μια νύχτα γεμάτη μαστούρα και αλκοόλ, το απέδωσα εκεί. Την επόμενη χρονιά έκανε το Κοράκι.

M.H.: Ο πατέρας του, ο Bruce Lee, υπάρχει στο Once Upon a Time in Hollywood.

L.D.: Έχω κι εγώ μια τέτοια ιστορία, δυσοίωνη και λυπητερή. Μεγάλωσα θεωρώντας τον River Phoenix τον καλύτερο ηθοποιό της γενιάς μου και το μόνο που ήθελα ήταν απλώς να βρω την ευκαιρία να του σφίξω το χέρι. Ένα βράδυ σε ένα πάρτι τον είδα να ανεβαίνει κάτι σκαλιά. Ήταν σαν να έπαθα ίλιγγο, επειδή δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ – πάντα ήθελα να τον γνωρίσω, απλώς να τον συναντήσω. Περπατούσε προς το μέρος μου κι εγώ πάγωσα. Μετά μπήκε ανάμεσά μας κόσμος και κοίταξα πίσω και είχε φύγει. Θυμάμαι να ανεβοκατεβαίνω τα σκαλιά και να αναρωτιέμαι: "Μα πού πήγε;". Ήταν σαν –δεν ξέρω πώς να το περιγράψω– να εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου. Ήταν για μένα τραγωδία που έχασα αυτή την τεράστια ευκαιρία, είχε χαθεί ο ηθοποιός για τον οποίο κουβέντιαζα με τους φίλους μου. Θυμάμαι πόσο ήθελα να το ζήσω αυτό, απλώς να απλώσω το χέρι μου και μετά... Μπήκαν δυο άλλοι μπροστά μου και, όταν κοίταξα ξανά, είχε εξαφανιστεί [κάνει μια παύση]. Αργότερα πήγα στη Νέα Ορλεάνη για να κάνω κάποιες συζητήσεις για τη Συνέντευξη με ένα βρικόλακα. Θα έπαιζα το ρόλο του Christian Slater, ο οποίος είχε αρχικά δοθεί στον Phoenix.

B.P.: Θα σας πω μία από τις σπουδαιότερες στιγμές που είχα όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι στη βιομηχανία: οι δύο ημέρες που πέρασα με τον Burt Reynolds γι’ αυτή την ταινία.

Q.T.: Ναι.

L.D.: Ναι.

M.H.: Επρόκειτο να υποδυθεί τον George Spahn, σωστά;

Q.T.: Ναι. Η τελευταία παράστασή του ήταν μια τύπου πρόβα διαβάζοντας το σενάριο. Ήταν καταπληκτικός!

B.P.: Ήταν πραγματική ευχαρίστηση για όλους μας.

Q.T.: Έμαθα από τρία διαφορετικά άτομα πως το τελευταίο πράγμα που έκανε πριν πεθάνει ήταν ανάγνωση σεναρίου μαζί με το βοηθό του. Μετά πήγε στο μπάνιο και εκεί έπαθε την καρδιακή ανακοπή.

B.P.: Ω Θεέ μου!

M.H.: Brad, τι θυμάσαι από αυτές τις ημέρες με τον Burt;

B.P.: Λοιπόν, όταν έχεις μεγαλώσει με τους Ozarks και βλέποντας τον Ατσίδα και το λαγωνικό, καταλαβαίνεις. Είναι αυτός ο τύπος. Ο αρχηγός. Είχε πάντοτε κάτι έξυπνο να πει. Και πολύ αστείο. Δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ και μου υπενθύμισε πόσο λάτρευα τις δουλειές του όταν ήμουν παιδί. Και μετά πέρασα δύο ημέρες μαζί του στην πρόβα. Με άγγιξε συναισθηματικά πάρα πολύ.

L.D.: Και γι’ αυτόν το λόγο, ξέρεις, ο Luke Perry! (O Perry υποδύεται τον Scott Lancer, έναν άλλο φανταστικό χαρακτήρα της ταινίας). Θυμάμαι το φίλο μου τον Vinny, ο οποίος επίσης είναι στην ταινία, όταν μπήκαμε στο χώρο και είχαμε αυτή τη στιγμή. "Ω Θεέ μου, ο Luke Perry κάθεται εκεί πέρα".

B.P.: "Αυτός είναι ο Luke fucking Perry!". Ήμασταν σαν παιδιά σε ζαχαροπλαστείο, επειδή θυμάμαι να πηγαίνω στα στούντιο και τότε γυριζόταν το Beverly Hills, 90210 και ήταν για εμάς είδωλο όταν ήμασταν έφηβοι. Ένιωσα μια έκρηξη ενθουσιασμού που θα μπορούσα να παίξω μαζί του. Ήταν τόσο ταπεινός, ένας φοβερός τύπος και απόλυτα αφοσιωμένος. Ήταν ο πιο φιλικός και υπέροχος άνθρωπος για να κάνεις παρέα. Καθόμουν μαζί του και κάναμε καταπληκτικές συζητήσεις. Ήταν πολύ ξεχωριστό.

Q.T.: Πήγα στην κηδεία, τρεις μέρες νωρίτερα είχα τελειώσει το μοντάρισμα για την τελευταία του σκηνή. Σκέφτηκα: Οι grunge μπάντες λάτρευαν το Reservoir Dogs. Ο Kurt Cobain ήταν τεράστιος fan και δεν τον συνάντησα ποτέ. Θυμάμαι ανθρώπους από το περιβάλλον του να μου τηλεφωνούν και να με ρωτούν πότε θα τον συναντήσω. Κι εγώ απαντούσα ότι "θα ήθελα πολύ, αλλά πρέπει να φτιάξω το Pulp Fiction, οπότε πρέπει να το αφήσουμε για το μέλλον". Δεν καταφέραμε να βρεθούμε ποτέ.

M.H.: Θυμάμαι ότι πριν από κάποια χρόνια είχα κάνει μια συνέντευξη με τον Sylvester Stallone. Στη βιβλιοθήκη του είδα ένα χαρτί μέσα σε ένα κάδρο. Ήταν ένα γράμμα. "Κύριε Stallone, θα ήθελα να σας συγχαρώ για τις υποψηφιότητες για Όσκαρ σχετικά με το Rocky. Υπογραφή: Charlie Chaplin". Εκτός από τον Stallone, μέχρι τότε μόνο δύο άτομα είχαν προταθεί για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου και για Όσκαρ Α' Αντρικού Ρόλου: ο Orson Welles για τον Πολίτη Κέιν και ο Charlie Chaplin για το Μεγάλο δικτάτορα.

L.D.: Αποκλείεται!

B.P.: Είναι απίστευτο.

M.H.: Ήταν 1977. Τον ρώτησα αν συναντήθηκε ποτέ μαζί του και μου απάντησε κάτι του στυλ "Ήμουν πολύ χαζός τότε. Ήμουν νέος και σκεφτόμουν ότι υπήρχε χρόνος γι’ αυτό αργότερα. Έπειτα από έξι μήνες πέθανε".

B.P.: Wow!

M.H.: Ο Stallone έχει πει ότι είναι ένα από τα πράγματα για τα οποία έχει μετανιώσει όσο τίποτα άλλο στη ζωή του, που δεν άρπαξε αμέσως την ευκαιρία.

L.D.: Φαίνεται να βάζεις ένα πολύ καλό φινάλε στα όσα είπαμε σήμερα, ε;

M.H.: Μα γι’ αυτό δεν είναι και η ταινία; Να απολαμβάνεις το χρόνο και να είσαι ευγνώμων; Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να αλλάξει στη ζωή σου.

L.D.: Απολύτως.

---

Φωτογραφίες © ALEXI LUBOMIRSKI

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr