Ο απρόβλεπτος κύριος Παπαδημητρίου

Πριν από 2-3 χρόνια παρακολούθησε για 6 μήνες μαθήματα κινεζικών, ήταν πολύ καλός, αλλά τα παράτησε. Όταν τον ρωτάς τι έχει μάθει από τα λάθη του όλα αυτά τα χρόνια, στέκεται ακόμη σκεπτικός. Σίγουρα όμως, ως χαμηλών τόνων άνθρωπος, συχνά αυτοαμφισβητείται, δε συμπαθεί τα άκρα και πιστεύει στις δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες -"όλα είναι θέμα επιλογής", μου λέει. Όταν συνάντησα τον Μάκη Παπαδημητρίου στα γυρίσματα της σειράς "Αόρατοι" της Cosmote TV σε σκηνοθεσία Χάρη Μαζαράκη, ήμουν προετοιμασμένη για μία απρόβλεπτη, ενδιαφέρουσα συζήτηση. Δεν έπεσα έξω. 

>Ποιος είναι ο Τόλης που υποδύεσαι στους Αόρατους; Είναι ο ψιλικατζής της γειτονιάς, ένα καλό παιδί που ζει με την πιεστική μάνα του, αφού φαινομενικά πατέρας δεν υπάρχει. Όπως αναφέρει και ο Ιάσονας που υποδύεται ο Δημήτρης Πιατάς, περνά απαρατήρητος γιατί είναι ένας πολύ συνηθισμένος άνθρωπος. Είναι εκείνος που έχει την ιδέα να στήσουν την εταιρεία. Κάπως φεύγει στη συνέχεια από τα χέρια του και περνάει στο Μήτσο, αλλά με την εταιρεία καταφέρνει να ενταχθεί σε μία ομάδα, να αποκτήσει μία παρέα που δεν είχε μέχρι τότε. 

>Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας δηλαδή. Ενδεχομένως να είναι και ο πιο συνηθισμένος τύπος που έχεις υποδυθεί μέχρι στιγμής. Eίχαμε κάνει το 2015 στο Mega το "Η χειρότερη εβδομάδα της ζωής μου" και έπαιξαν μόνο 7 επεισόδια, οπότε δεν πρόλαβε να εδραιωθεί. Κι αυτός έτσι ήταν. Δε μου αρέσουν βέβαια χαρακτηρισμοί όπως "ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας", είναι λίγο ανούσιοι. Τι πάει να πει; Όλοι της διπλανής πόρτας είμαστε, και ο γιατρός και ο επιστήμονας και όλοι.

>Κι ο δολοφόνος επίσης και συνήθως δεν έχει δώσει και κανένα δικαίωμα. Ε ναι, είναι πολύπλοκο το πράγμα.

>Έχεις αδυναμίες σε ρόλους; Όχι, με γοητεύει περισσότερο αυτό που θα δημιουργηθεί από τη συνεύρεση των ανθρώπων και λιγότερο το ότι πρέπει να υπάρχει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Δε λέω ότι δε συμβαίνει, αλλά αν με ρωτήσεις τι θα προτιμούσα, είναι να συναντιέμαι με ανθρώπους που ταιριάζουν τα χνώτα μας και να δουλεύουμε δημιουργικά. Οπότε υπό αυτήν την έννοια δεν έχω κάποιο απωθημένο που θα ήθελα οπωσδήποτε να παίξω. Αντίστοιχα, δε με ενδιαφέρει αν θα είναι κωμωδία ή δράμα, εφόσον υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις. 

>Πρώτη φορά συμμετέχεις σε πρότζεκτ που δημιουργείται για πλατφόρμα streaming, όπως η Cosmote TV. Πώς σου φαίνεται; Σαν ιδέα είναι καλή και ελπίζω να ευοδωθεί γιατί θα είναι καλό για τη δουλειά μας και για αυτούς που απασχολούνται σε αυτήν. Μακάρι να έχει μέλλον. Σε σχέση με τα γυρίσματα πάντως, δεν εντοπίζω κάποια διαφορά. Το ότι είναι πιο κινηματογραφικοί οι ρυθμοί οφείλεται στον σκηνοθέτη μας, το Χάρη Μαζαράκη.

Νίκος Εμμανουηλίδης

Η έκθεση στα ΜΜΕ και το κίνημα #ΜeToo

>Υπήρχε μία περίοδος που απέφευγες τις συνεντεύξεις ή είναι ιδέα μου; Ακόμα τις αποφεύγω. Τώρα γιατί δίνω αυτή τη στιγμή σε σένα; Εντάξει, είναι κομμάτι της δουλειάς. Προσπαθώ να είμαι κάνω επιλεκτικά κάποιες, άλλωστε πέρα από τη δουλειά για ποιο άλλο λόγο θα μπορούσε κάποιος να δώσει μία συνέντευξη; Αν κυνηγάς τη δημοσιότητα, μάλλον κι εσύ το επιδιώκεις. Εμένα δε με ενδιαφέρει.

>Διάβασε ακόμη: Πρώτη, αποκλειστική ματιά στη νέα σειρά 'Αόρατοι'

>Μπορεί κάποιος να θέλει να τοποθετηθεί για τρέχοντα φλέγοντα θέματα, όπως το MeToo. Μπράβο, καλά κάνει. Κι εγώ μιλάω, τι διαφορά έχει το να το λέω δημόσια από το να το κάνω κτήμα μου και να το λέω εκεί που πρέπει; Θέλω να πω πως προφανώς δεν είναι κακό να τοποθετηθείς, να πεις τη γνώμη σου για κάτι που απασχολεί την κοινή γνώμη. Το θέμα είναι να μην προσπαθείς να προβάλλεις τον εαυτό σου εκμεταλλευόμενος την επικαιρότητα και χωρίς να εμπλέκεσαι άμεσα. 

>Πώς αισθάνεσαι μετά το MeToo; Αισθάνομαι ότι επιτέλους δημιουργήθηκε μία συνθήκη κατά την οποία οι άνθρωποι δε θα φοβούνται να μιλάνε, οι εργασιακές σχέσεις θα είναι αυτές που πρέπει, δε θα γίνονται διαχωρισμοί, δε θα υπάρχει βία και φόβος. Είμαι σίγουρος πως έγινε ένα πολύ σοβαρό βήμα και μακάρι τα πράγματα να εξελιχθούν και να έρθουν σε μία ισορροπία. 

>Εκφοβιστικές συμπεριφορές έχεις συναντήσει; Δεν αναφέρομαι απαραίτητα μόνο στη δουλειά σου. Στο σχολείο ναι, αλλά πιο μετά όχι. 

>Έχεις προσπαθήσει να καταλάβεις το γιατί; Δεν έχω ιδέα. Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει πιο ευαίσθητοι όσον αφορά στη συμπεριφορά, πολύ περισσότερο στο σχολείο. Παλιά δεν περνούσε καν από το μυαλό μας, ωστόσο είναι μία πραγματικότητα και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Κἀποτε με είχαν ρωτήσει μάλιστα πώς θα ένιωθα αν μάθαινα ότι το παιδί μου δεχόταν εκφοβισμό στο σχολείο. Το μυαλό μου όμως πηγαίνει και στο πώς θα φαινόταν σε ένα γονιό να μάθει ότι το παιδί του κάνει bullying. Ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι εύκολο, χρειάζεται τρομερή προσοχή από την οικογένεια και το περιβάλλον. 

>Λένε πώς όσοι κάνουν bullying μεταξύ άλλων έχουν συσσωρευμένο εσωτερικευμένο θυμό. Εσένα γενικά, τι σε θυμώνει; Χμμμ... πολλά πράγματα. Η αγένεια -δε θέλω να πω η βλακεία γιατί συνέχεια αυτό λέω, ότι με θυμώνει η βλακεία, αλλά άμα είναι έτσι ο άλλος, θα έχω μία υπομονή. Ο εγωισμός ίσως. Αυτές είναι δύσκολες ερωτήσεις. Με ένα βλάκα πάντως, δε μπορείς να τσακωθείς. Καθένας έχει την άποψή του, το θέμα είναι πώς συνυπάρχουμε. Μπορώ να θεωρώ ότι είσαι το οτιδήποτε. Και; Δηλαδή να εκφράσω πάνω σου όλο το θυμό μου για αυτό που νομίζω ότι είσαι;

>Πάντως, υποθέτω ότι επειδή είσαι αναγνωρίσιμος, θα έχεις τύχει περισσότερα περιστατικά αγένειας. Όταν ανέφερα την αγένεια, μιλούσα για μία γενικότερη στάση ζωής, όχι στους κανόνες του savoir vivre προφανώς. Η έπαρση για παράδειγμα, το να νομίζεις ότι είσαι ξεχωριστός και χρήζεις ιδιαίτερης μεταχείρισης με ενοχλεί. 

Η αναγνωρισιμότητα, οι τηλεοπτικές επαναλήψεις και η ταμπέλα του κωμικού

>Όταν υποδυόσουν τον Ζαν Κλοντ στα Μαύρα Μεσάνυχτα, ένιωσες καθόλου ότι έχασες τη μπάλα;
Κοίτα, και τώρα με σταματάνε στο δρόμο και μου λένε διάφορα. Είναι μία σειρά που δεν έχει πάψει να προβάλλεται όλα αυτά τα χρόνια. Οπότε, μάλλον αυτό καλύτερα είναι να το απαντήσει κάποιος άλλος. Να σου πω ότι εγώ δεν ένιωθα έτσι και τελικά να καταλήξουμε πού; Είμαι χαμηλών τόνων και δε με ενδιαφέρει η προβολή παρά για την προώθηση μίας δουλειάς. Απέχω από το κουτσομπολίστικο κομμάτι. 

>Διάβασε ακόμη: Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου και η ερμηνεία της φωτιάς

>Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που σου έχουν πει στο δρόμο; Ένας οδηγός ταξί μου είχε πει μία φορά: "Είσαι φοβερός φαν της γυναίκας μου" και αντί να τον διορθώσω και να του πω ότι μάλλον η γυναίκα σου είναι φαν δική μου, απάντησα "ναι, κάτι θα ξέρει, δεν ξέρω".

>Πού πιστεύεις ότι οφείλεται η τόσο μεγάλη επιτυχία του Ζαν Κλοντ; Δεν είναι ο μοναδικός ρόλος που ξεχώρισε από τη σειρά. Ήταν πολύ καλογραμμένο το σενάριο από το Ρίσβα και τη Σακαλή, ήταν μία δουλεμένη σειρά από τον Κοκκινόπουλο, και για το κοινό που την έβλεπε ήταν μία από τις πιο αξιόλογες σειρές που έγιναν εκείνη την περίοδο. Δε μπορώ να καρπωθώ μόνος μου το σύνολο μίας δουλειάς. 

>Σειρές όπως τα Μαύρα Μεσάνυχτα ενδέχεται να εισπράττουν μεγαλύτερη επιτυχία και λόγω νοσταλγίας. Μα μην ξεχνάς ότι πέρασε μία μεγάλη περίοδος κρίσης που το αποτέλεσμα δεν ήταν πολύ ποιοτικό. Παρόλα αυτά, έχουμε δεχθεί πολλή πληροφορία από το Netflix και από το διαδίκτυο γενικότερα και τώρα μου φαίνεται ότι απέχουμε πάρα πολύ από εκείνη την περίοδο. Συγκριτικά με εκείνη την εποχή, οι τωρινές σειρές έχουν τη δυνατότητα να είναι πολύ καλύτερες. Αλλά όντως, υπάρχει αυτή η νοσταλγία, εγώ θυμάμαι ας πούμε τους Απαράδεκτους.

>Είσαι υπέρ των επαναλήψεων σειρών στις οποίες συμμετέχουν άτομα που βρίσκονται αντιμέτωπα με τη δικαιοσύνη; Αυτό είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Πώς πρέπει να αποφασιστεί, θα γίνει κάποιο γκάλοπ; Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτό. Δεν υπάρχουν τηλεοπτικά προϊόντα που εσύ προσωπικά δε θα ήθελες να προβάλλονται; Βλέπεις μία εκπομπή, είναι δίπλα το παιδί σου και ακούει αυτά που ακούει. Εσύ τι κάνεις για αυτό, το αφήνεις να παρακολουθεί; Είναι μία γενικότερη ευθύνη απέναντι στην τηλεόραση και δεν αφορά μόνο τους θεατές, αλλά και τα κανάλια τα ίδια για αυτό που βγάζουν προς τα έξω. Το εύκολο και γρήγορο κέρδος ωστόσο, πάει στο σκουπίδι που είναι φθηνό. Ok, γνωστή συνταγή, την ξέρουμε τόσα χρόνια. 

Νίκος Εμμανουηλίδης

>Να προβάλλονται όμως ή όχι; Άντε πες σου λέω να μην προβάλλονται. Τελικά ποιος αποφασίζει; Υπάρχουν άνθρωποι που από τις επαναλήψεις έστω, βγάζουν κάποια χρήματα κι εσύ ξαφνικά τις απαγορεύεις. Είναι λεπτό ζήτημα, θέλει πολλή σκέψη. 

>Στη συνείδηση του κοινού, ίσως έχεις αποτυπωθεί ως κωμικός ηθοποιός. Σε νοιάζει να μην ταυτιστείς με ένα είδος; Ας με έχει όπως θέλει, μπορεί να με δει και στο θέατρο. Γιατί πρέπει να έχω στο μυαλό μου το πώς με έχει και ότι πρέπει να το αλλάξω αυτό; Η τηλεόραση είναι στο σπίτι του καθενός και οι δουλειές που έχω κάνει εκεί είναι ως επί το πλείστον κωμωδίες, άρα ως τι θα με έχει στο μυαλό του, ως δραματικό ηθοποιό; Στο θέατρο είναι πολύ πιο μοιρασμένα τα πράγματα. Η ταμπέλα είναι για αυτούς που χρειάζονται να τη βάλουν. Ε, βάλ'την δε με ενοχλεί. 

>Άλλωστε, η ταμπέλα του κωμικού δε σε καθιστά υπόχρεο να κάνεις τον άλλον να γελάσει. Αν περιμένει κάποιος να γελάσει... ας περιμένει. Όταν έγινε το Suntan, δεν ξέρω πόσοι γέλασαν. 

>Τότε είχες αποσπάσει καταπληκτικές κριτικές και από το εξωτερικό. Ναι και πάλι θα πω ότι δεν ευθύνομαι μόνο εγώ για αυτές. Είναι ένα συνολικό αποτέλεσμα και επιβραβεύθηκα και για τη δουλειά άλλων. Σε βλέπω που χαμογελάς σχεδόν με δυσπιστία. 

>Διάβασε ακόμη: H σουρεάλ ζωή του Νίκου Πουρσανίδη

>Καθόλου, μ' αρέσει αυτό που ακούω. Επειδή υπάρχει πολλή έπαρση, κάποιοι νομίζουν ότι είναι πάρα πολύ σημαντικοί και θέλουν να παίρνουν όλα τα εύσημα. Το θέμα είναι όταν δουλεύεις να κάνεις πράγματα που γουστάρεις και να μοιράζεσαι την επιτυχία, αλλά και την αποτυχία. Δε μπορεί να γίνει μία παράσταση ή μία ταινία και να λέει κάποιος "ποπο τι καλός ο Παπαδημητρίου, αλλά κακή η σκηνοθεσία". Ποιος τον σκηνοθέτησε, μόνος του; Ή το αντίστροφο. Υπάρχει ένα κλίμα συνεργασίας που δεν πρέπει να διαχωρίζεται μετέπειτα στο αποτέλεσμα. 

>Μία καλή κριτική δεν είναι καύσιμο, κουράγιο για μετά; Κι άμα σου γράψουν μία κακή κριτική τι θα κάνεις, θα πέσεις στην κατάθλιψη; Αν είσαι ευχαριστημένος με τη δουλειά που κάνεις, με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι και με το αποτέλεσμα, τότε είτε καλή είναι η κριτική είτε κακή... Χέστηκα. Δε με νοιάζει. Η τέχνη έτσι λειτουργεί, δεν τυγχάνει κάτι πάντα καθολικής αποδοχής. Δε θα βρεθεί κάποιος να πει ότι δεν του αρέσει; Εννοείται και είναι δικαίωμά του. Θα παλεύεις να τους ικανοποιήσεις όλους; Τι είναι αυτό το πράγμα; 

>Δηλαδή τίποτα δε σε αποθαρρύνει; Η αχαριστία, όλα αυτά τα κλισέ. Αυτά που ενοχλούν όλους, ενοχλούν κι εμένα. Αλλά εκεί έρχονται και οι συμβιβασμοί. 

>Όταν πας να τα παρατήσεις, τι λες στον εαυτό σου; Δεν ξέρω, πολύ ψυχαναλυτικό είναι αυτό. 

>Κι όμως, θα έλεγα ότι έχεις κάνει ψυχανάλυση. Ούτε σε ψυχίατρο ούτε σε ψυχολόγο έχω πάει. Λυπάμαι που σε στεναχωρώ! (γέλια) Μα πολύ καλά είμαι, πολύ καλά νιώθω. Περιμένεις να βρεις έναν ψυχάκια που στεναχωριέται για διάφορους λόγους και πρέπει να κατηγορεί;

>Ούτε καν, απλώς είναι μία περίοδος που σίγουρα τα βάζουμε περισσότερο με τον εαυτό μας. Εννοείται πως ο κόσμος παθαίνει κατάθλιψη, γιατί ζούμε σε μία τρελή εποχή. Αλλά το να είσαι καλά δεν είναι κάτι για να καμαρώνεις κιόλας. 

Οι Λήμαν Μπράδερς και μία μικρή προσωπική ενδοσκόπηση

>Στους Λήμαν Μπράδερς στο θέατρο Ιλίσια, η πλοκή σχετίζεται με το αμερικανικό όνειρο. Μήπως το παρακάναμε πια και με αυτό; Το ξέρεις το παράδειγμα με το βάτραχο; Έχεις μία κατσαρόλα με βραστό νερό στους 100 βαθμούς και τον πετάς μέσα. Ο βάτραχος καταλαβαίνει ότι το νερό είναι βραστό, πηδάει έξω και σώζεται. Μετά βάζεις έναν άλλο σε κρύο νερό με ανοιχτό μάτι και το νερό ξεκινά να σιγοβράζει. Μέχρι να καταλάβει ότι το νερό είναι βράζει, έχει πεθάνει. Αυτό έχουμε πάθει, είμαστε βατράχια που βράζουν σιγά σιγά. Μας ξεπερνά η ταχύτητα στην οποία γίνονται αυτές οι αλλαγές. Είμαστε θύματα ενός συστήματος που μας έχει κατασπαράξει. 

>Θύματα ή μήπως από ένα σημείο μας βολεύει η κατάσταση και το χάνουμε; Όταν δημιουργούνται πλασματικές συνθήκες και τεχνητές ανάγκες για να μάθεις να ζεις, όχι. Σε κάποια στιγμή, λέει ο Εμμάνουελ, -ο Αργύρης Ξάφης δηλαδή- ως διευθυντής μάρκετινγκ, η ιδέα ήταν να δημιουργήσουμε την ανάγκη στον κόσμο να αγοράζει. Η ανάγκη να αγοράζεις σε κάνει να είσαι πιο δυνατός από την εταιρεία. Εμείς τους προσφέρουμε αυτά τα πράγματα και τους λέμε αν αγοράσεις, με νίκησες και αυτοί θα συνηθίσουν να αγοράζουν και θα τους γίνει πράξη ενστικτώδης, όπως το να αναπνέουμε.

Προσωπικά το θεωρώ ένα πολύ εύστοχο παράδειγμα για το πώς μπορείς να παρεκκλίνεις πολύ εύκολα σχετικά με τις αξίες, όπως το να ζούμε σε ένα κόσμο στον οποίο άξιος είναι ο πλούσιος, αυτός που έχει εξουσία. Δεν έχει να κάνει πλέον με την προσωπικότητα, με τη γνώση και την παιδεία. Το ότι περπατάς στο δρόμο και λες "α αυτός είναι πολύ ωραίος" συμβαίνει γιατί φέρει πάνω του τη μόδα του 2021. Τον κρίνεις από την εξωτερική εμφάνιση και ναι, όλοι είμαστε θύματα της μόδας. 

>Πώς σταματάει αυτό; Δεν είμαι πολύ έξυπνος, δεν ξέρω, μακάρι να ήξερα. 

>Ίσως για αρχή να πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε. Όταν κάτι γίνεται συνήθεια, είναι πάρα πολύ δύσκολο να αλλάξει. Γεννιόμαστε πια με αυτό, δεν έχουμε επιλογή και ξαφνικά κάνουμε τη λάθος επιλογή. Στην ουσία δεν έχουμε επιλογή, είμαστε καταδικασμένοι. Αν όντως αναγνωρίσουμε ότι είμαστε καταδικασμένοι, ίσως κάτι αλλάξει. Όχι σε 5 χρόνια, σε 25, 200, 300. Όμως, έχουμε μάθει τόσο πολύ να κοιτάμε τον κώλο μας που δεν κοιτάμε το μέλλον. Ποιο μέλλον, εδώ, ό,τι κάνουμε και ό,τι αρπάξουμε. 

>Διάβασε ακόμη: Τζένη Καζάκου, μία 'σκοτεινή' πριγκίπισσα στην ελληνική τηλεόραση

>Σα να έχουμε παρερμηνεύσει τον όρο "πρότυπο". Όλοι επίσης, θέλουμε να γίνουμε απευθείας διευθυντές. Ποια είναι τα πρότυπα ενός μεγάλου μέρους της νέας γενιάς; Οι YouTubers. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που αυτό θέλουν να γίνουν. Είναι η μόδα και εντάξει, μακάρι να γίνουν. Το ζήτημα είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η πληροφόρηση, τα σόσιαλ μίντια και ο κόσμος γύρω από αυτά. Είμαστε ψηφιοποιημένα αρχεία των servers της Google και του Facebook. Ξέρουν πού είσαι, με ποιον κοιμήθηκες, αφού έχεις το κινητό δίπλα σου.

Δεν υπάρχει καμία ιδιωτικότητα, εσύ λες "δεν έχω τίποτα να κρύψω" και όμως γίνεσαι θύμα αυτής της επιλογής επειδή αυτοί τα αρπάζουν. Η δύναμή τους είναι η κατοχή των δεδομένων σου για να μπορούν να έχουν στοχευμένη διαφήμιση και να μπορούν να εξουσιάζουν. Για να καταλάβεις, το παράδειγμα του βατράχου δεν είναι δική μου ιδέα, το είδα σε μία εκπομπή από το YouTube που παρακολουθώ.

>Σε σένα τι θα άλλαζες; Δεν ξέρω. Θα φόραγα μακρύ παντελόνι όταν κάνει κρύο (φοράει βερμούδα στη συνάντησή μας). Όταν παραδέχεσαι σε κάποιον ότι είσαι εγωιστής και πρέπει να αλλάξεις, στην ουσία παραμένεις εγωιστής γιατί πάλι για σένα μιλάς. Όταν λες "πρέπει να αλλάξω αυτό το ελάττωμά μου", γιατί δεν το αλλάζεις; Γιατί σου αρέσει να μιλάς για αυτό. Οπότε ας μη μιλήσουμε για τα ελαττώματά σου, ας μιλήσουμε για το σε τι είσαι καλή. 

>Ωραία, σε τι είσαι καλός; Πάλι δεν ξέρω. Στον κύβο του Ρούμπικ βασικά, τον λύνω σε 15 δευτερόλεπτα. Για μένα δε ζυγίζεται αυτό το πράγμα. Τι πάει να πει "είμαι καλός και κακός", σε σχέση με ποια standards; Τι θα κάνουμε, θα τις βγάλουμε να τις μετρήσουμε; Να βγάλουμε συνολική βαθμολογία. Συνέντευξη με τον Μάκη Παπαδημητρίου: 7.1. Κατάλαβες τι εννοώ; Τι νόημα έχει; 

Νίκος Εμμανουηλίδης

>Πες μου τότε τι έχει νόημα για σένα. Οι φίλοι, η οικογένεια, τα παιδιά, όλες αυτές οι αξίες με τις οποίες υποτίθεται ότι μεγαλώνουμε και τελικά τις ξεχνάμε. Το να είσαι ανοιχτός άνθρωπος, να μην επαναλαμβάνεις ενδεχομένως τα λάθη σου ή να μαθαίνεις από αυτά.

>Τι έχεις μάθει όλα αυτά τα χρόνια; Δεν ξέρω, θέλει πολλή σκέψη. Κάτι θα έχω κάνει κι εγώ. 

>Πες μου έστω κάτι που δε θα ήθελες να επαναλάβει το παιδί σου. Το να βρεις ένα συγκεκριμένο παράδειγμα και να πεις δε θέλω να το κάνει και το παιδί μου, μπλέκεις στο ότι σε κάθε συγκεκριμένο παράδειγμα στη ζωή σου θα πρέπει να επιλέγεις αν είναι σωστό ή λάθος. Το βασικό πράγμα που πρέπει να του μάθεις είναι να αναγνωρίζει ότι είναι μόνο του, γιατί πρέπει να δημιουργήσεις έναν ελεύθερο άνθρωπο, όχι έναν κατ᾽εικόνα και καθ᾽ομοίωσίν με εσένα ώστε να έχει το δικό σου γούστο, το δικό σου θέλω.

Πρέπει να φτιάξεις μία υγιή σχέση, δηλαδή να αποφασίζει και το παιδί, να το προστατεύσεις, να το εκπαιδεύσεις αλλά όχι να του απαγορεύσεις. Ο κάθε γονιός θα το κάνει με τον τρόπο που ξέρει. Θα κάνουν όλοι το σωστό; Όχι, όλοι μαλακίες κάνουμε. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, μάλλον υπάρχει το "πολύ λάθος" και το καθώς πρέπει. Τα άκρα γενικώς δεν είναι καλά. 

>Όσο ζούμε μαθαίνουμε ή οι εργοστασιακές μας ρυθμίσεις μένουν ίδιες; Θα μπορούσα να επιχειρηματολογήσω και υπέρ και κατά. Μάλλον είναι κατά περίπτωση. Εξαρτάται για ποιον άνθρωπο μιλάμε, μπορείς πάντα να δώσεις και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία. Θέμα επιλογής είναι.

>Σχέδια κάνεις; Κάνω, αλλά όχι μακροπρόθεσμα, το πολύ 2-3 μήνες μπροστά. Η δουλειά είναι πολύ ρευστή και ο προγραμματισμός μου συνήθως είναι ότι ξέρω πως δεν έχω ελεύθερο το σαββατοκύριακο. Θα ήθελα σε κάποια στιγμή όμως να κάνω ένα ταξίδι με τη μηχανή, να λείψω ένα μήνα. Ας φύγω και ας βρεθώ όπου να 'ναι, δε με νοιάζει. 

 

 

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr