'Ανακρίνοντας' τους συντελεστές του Έτερος Εγώ

"Έχεις πάρει χαμπάρι ότι στο κλείσιμο κάθε κύκλου μετά τους τίτλους τέλους, υπάρχει μία επιπρόσθετη σκηνή;", με ρωτάει ο Σωτήρης. "Λογικό να με ρωτάει, δε γνωρίζει ότι απέναντί του έχει μία από τις πιο πιστές ακολούθους του Έτερος Εγώ από το 2017 μέχρι και σήμερα", σκέφτομαι. Η πολυσυζητημένη σειρά της Cosmote TV (κάθε Δευτέρα, στις 23:00 στο Cosmote Cinema 1HD και on demand στο Cosmote TV Plus) που συνυπογράφει με την Κατερίνα Φιλιώτου οδεύει ολοταχώς προς την ολοκλήρωσή της, καθώς έχουν απομείνει μόλις 2 επεισόδια της 3ης σεζόν που τιτλοφορείται "Νέμεσις". Προτού μας αποχαιρετήσουν οριστικά, θέλησα να λύσω μερικές απορίες μου που υποθέτω ότι δεν είναι μόνο δικές μου. Κάλεσα λοιπόν, τον Σωτήρη Τσαφούλια, τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, τον Πέτρο Λαγούτη και την Άννα Μενενάκου για να κάνουμε μία απλή κουβέντα. 

Βασίλης Μαντάς

Αρχικά είχα στο μυαλό μου ότι θα μιλούσαμε με τον καθένα τους ξεχωριστά, αλλά τελικά βρήκαμε μία κοινή ώρα και το ραντεβού δόθηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, όπου παρεμπιπτόντως φιλοξενείται η παράσταση "Ο Επισκέπτης" σε σκηνοθεσία του Σωτήρη. Τους ζήτησα να μιλήσουμε χαλαρά, χωρίς να έχουν στο μυαλό καθωσπρεπισμούς και το ποιος μιλάει πότε. Ευτυχώς, η φόρμουλα πέτυχε και παρακάτω μπορείς να διαβάσεις ένα μέρος αυτής, σα να ήσουν μπροστά. "Σκέφτομαι ότι θα κάτσεις να ακούσεις μία ώρα συζήτηση για να γράψεις και σε συμπονώ", μου λέει ο Σωτήρης. Κι όμως, το ευχαριστήθηκα πολύ.

>Πάμε πίσω, στην ταινία Έτερος Εγώ. Πώς επιλέχθηκαν οι συντελεστές;
Σ.Τ.: Το Έτερος Εγώ ήταν το πρώτο σενάριο που είχα γράψει. Όταν τελειώσαμε τα γυρίσματα του "Κοινού Παρονομαστή", έδωσα το σενάριο στον Λίο (σ.σ. τον Πυγμαλίωνα). Όλη την ομάδα και τους συντελεστές, εκείνος τα έστησε. 
Π.Δ.: Όχι, πήγαμε, ταξιδέψαμε, είδαμε παραστάσεις, ηθοποιούς, μετά ήρθε ο Μιχελής, η Κατερίνα η Φιλιώτου, η Φένια, είχαμε 10 βασικούς χαρακτήρες στο κεφάλι μας με την έννοια ότι θα θέλαμε τα τάδε πρόσωπα να τους υποδυθούν. 

Βασίλης Μαντάς

>Οπότε, στη σειρά, θέλατε έναν αστυνομικό και είπατε, ας πάρουμε τον Λαγούτη...
Σ.Τ.: O Λαγούτης είχε έρθει στην πρεμιέρα με το ζόρι. 
Π.Λ.: Όταν πήγα στο σινεμά δεν ήξερα περί τίνος επρόκειτο. Εκεί κατάλαβα ότι είχαμε πάει να δούμε ελληνικό θρίλερ μυστηρίου και είπα στη Δήμητρα την Παπαδοπούλου: "Τι με έφερες να δω;" Μου είπε ότι δίπλα μου καθόταν ο Σωτήρης και να προσέχω πώς μιλάω. Στο πρώτο δεκάλεπτο γίνεται η φάση με τον Χρυσοστόμου στη μηχανή και μένω με το στόμα ανοιχτό. Όταν τελείωσε, πήγα στο Σωτήρη και του είπα "Εγώ ό,τι κάνεις, έρχομαι να κάνω κι ένα πέρασμα." Δύο χρόνια μετά, μου τηλεφώνησε. Μου είπε ότι με ήθελε για έναν πρωταγωνιστικό ρόλο και του απάντησα, "Μπορώ δε μπορώ, θα μπορέσω". Και μπόρεσα. 

Βασίλης Μαντάς

>Στη σειρά, παίζει πολύ η ελληνική αστυνομία. Είχατε δεύτερες σκέψεις για το πώς θα παρουσιαζόταν ώστε να μη δοθούν λαβές για σχόλια;
Σ.Τ.: Όχι, μυθοπλασία κάνουμε. Από την άλλη, η αισθητική του σύμπαντος του Έτερος ήταν μία απόφαση που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την πορεία του. Στην αρχή, σε επίπεδο παραγωγής υπήρχαν δύο στρατόπεδα, το ένα υποστήριζε απόλυτο ρεαλισμό και το άλλο του Ηλία του Λεδάκη που ήθελε κάτι πιο φουτουριστικό. Επιλέξαμε τη δεύτερη εκδοχή γιατί ο ελληνικός κινηματογράφος και οι σειρές πέρασαν ένα πολύ μεγάλο διάστημα μιζέριας. Από την άλλη, επειδή κάθε σύμπαν ανήκει στους δημιουργούς του, εγώ πίστευα ότι τα εγγονάκια του Ηράκλειτου και του Επίκουρου, έτσι θα ´πρεπε να είναι. 
Π.Δ.: Ούτε η ίδια η αστυνομία δε θα τη φανταζόταν έτσι! (γέλια)

Βασίλης Μαντάς

>Υπάρχει λόγος που ο Δημήτρης Λαΐνης πάσχει από σύνδρομο Άσπεργκερ;
Σ.Τ.: Στην πρώτη του γραφή ο ήρωας ήταν πολύ ωραίος, δυναμικός, έξυπνος, τα πάντα όλα. Μετά, ο Λίο το έθεσε πρώτος στο τραπέζι, ότι καλό θα ήταν να εστιάσουμε στην προσπάθεια ενός αντιήρωα, για να μπορεί να ταυτιστεί κάθε θεατής. Επίσης, είχα ένα πολύ στενό οικογενειακό μου πρόσωπο με Άσπεργκερ και ήθελα να δείξω και σε αυτό και σε όλο τον κόσμο, ότι αν βρουν την κλίση τους, τα μυαλά αυτά μπορούν να μεγαλουργήσουν. Το μη συνηθισμένο δεν είναι απαραίτητα μη φυσιολογικό, απλά είναι λειτουργικό σε μία άλλη συνθήκη. Οι άνθρωποι, μόνο στο ανθρώπινο πεδίο ονομάζουν το μη συνηθισμένο ως μη φυσιολογικό, σε όλα τα άλλα πεδία, το θεωρούν σπάνιο ή εξωτικό.
Α.Μ.: Οι πιο "ήσυχοι" ήρωες ή αυτοί που έχουν κάποια ιδιαιτερότητα, έχουν μία δυσκολία υποκριτικά, από τη γραφή τους. Δεν έχουν κάποια ξεσπάσματα, δεν είναι εξωστρεφείς για να μπορέσεις να πιαστείς από κάπου και να τους χτίσεις. Πρέπει να εμβαθύνεις πολύ και να χρησιμοποιήσεις τεράστια ενέργεια μέσα σου για να το περάσεις στο φακό. Και ο Λαΐνης και η Μάρθα, έτσι είναι. 

Βασίλης Μαντάς

>Ακριβώς επειδή η Μάρθα είναι μυστηριώδης, ήθελα να είσαι εδώ. Τι σου συμβαίνει; (γέλια)
Α.Μ.: Δεν ξέρω, πραγματικά. (γέλια) Δεν είναι ότι δε θέλω να σου δώσω μία πληροφορία. Σαν προσέγγιση, έχω τις ίδιες απορίες που έχεις κι εσύ. Ίσως είναι το πιο περίπλοκο πράγμα που έχω αντιμετωπίσει. Όλοι οι χαρακτήρες του Σωτήρη και της Κατερίνας, από γραφής, έχουν πολύ "ψωμί" μέσα τους. Ο κάθε ηθοποιός έχει να αντιμετωπίσει κάτι σε σχέση με τον ήρωα που υποδύεται. Η Μάρθα με ταλαιπώρησε πάρα πολύ, γιατί είναι ήρεμη δύναμη, στερείται εντάσεων, έχει αυτήν την παράξενη "ησυχία" και μία στωικότητα. Ως ερμηνεία είναι πολύ δύσκολη. 
Π.Λ: Πάντως, επειδή έκατσα πρόσφατα και ξαναείδα από την αρχή τη σειρά, είναι πολύ ωραίο το πώς εξελίσσονται και οι ρόλοι, άρα και ο Σωτήρης με την Κατερίνα που τους γράφουν. Διακρίνεις την ενηλικίωση και των ηρώων και των ηθοποιών και αυτό κάνει μαγικό το "ταξίδι". 

Βασίλης Μαντάς

>Το "Ερπετό" πώς προέκυψε Σωτήρη; Το είχες στο μυαλό σου ότι θα σε χρησιμοποιούσες;
Σ.Τ.: Σε καμία περίπτωση. Ήταν μία από τις βασικές μας διαφωνίες με την Κατερίνα. Εμένα γενικά μου αρέσει η συνέπεια. Όποιος ηθοποιός δεν ήθελε να συνεχίσει, υπήρχε λύση. Για παράδειγμα στην περίπτωση του Δημήτρη Καταλειφού, ξεκινήσαμε με την κηδεία του. Η δική μου η εμπλοκή ξεκίνησε από την ταινία, με τη σκηνή έξω από το μπαρ που ήταν ο παρκαδόρος. Ο βοηθητικός ηθοποιός δεν ήρθε και επειδή είχαμε φέρει πολύ ακριβά αυτοκίνητα, αποφάσισα να ξεπαρκάρω εγώ το αυτοκίνητο που προκαλούσε το τροχαίο. Όταν κάναμε τις "Χαμένες Ψυχές" είπαμε να συνδέσουμε εκείνο το σύμπαν, οπότε παρέμεινα παρκαδόρος. Τότε, δεν είχα και τίποτα να κάνω, απλώς έπεφτε ένα πτώμα μπροστά μου, έλεγα και στην ανάκριση "Πάρτε μία φωτογραφία" και έφευγα. Όταν στην "Κάθαρση" εισχωρήσαμε περισσότερο στο κομμάτι της μαφίας, είχε φαγωθεί η Κατερίνα να το κάνω εγώ. Δεν ήθελα γιατί δεν είμαι ηθοποιός και δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι και μπροστά και πίσω από την κάμερα. 

Η Νέμεσις έχει διάφορες ερμηνείες. Ποια από αυτές, κυριαρχεί στην 3η σεζόν;
Σ.Τ.: Έχει την ερμηνεία της Θείας Δίκης, όχι της εκδίκησης, Βασίζεται στο σκεπτικό ότι το δύσκολο στη ζωή δεν είναι να κάνεις επιλογές, αλλά να ζεις με τις συνέπειές τους. Ο τελευταίος κύκλος είναι η Νέμεση και όχι η Κάθαρση, το έχουμε πάει λίγο ανάποδα, γιατί όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, θα πληρώσουν για τις συνέπειες των πράξεών τους. Όχι αναγκαστικά με ένα καρμικό, νομοτελειακό τρόπο -που παίζει το ρόλο του κι αυτό. Και από εκεί αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι. 

>Ποια στιγμή σας δυσκόλεψε στο γύρισμα; 
Π.Δ.: Εκείνη την πρώτη μέρα, που φτάσαμε στο κολλέγιο και είπαμε τώρα ξεκινάμε. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά αυτό το "3,2,1 πάμε" που έπρεπε να πάρεις την πρώτη ανάσα.
Σ.Τ.: Επαιζε την προτελευταία σκηνή της ταινίας. 
Π.Δ.: (γέλια) Όταν τελείωσε η πρώτη σκηνή, ήρθε ο διευθυντής φωτογραφίας και με ρώτησε: "Έτσι θα το παίξεις;" 
Σ.Τ.: Μου είπε, "Έτσι θα μιλάει;" (γέλια) 
Π.Δ.: "Όχι παιδιά, θα καταστραφούμε". (γέλια) Κοιταζόμασταν με το Σωτήρη και επειδή ήταν και η πρώτη φορά αναρωτηθήκαμε, μην είχε δίκιο. Είπαμε, "Ας καταστραφούμε". 
Σ.Τ.: Αυτό συνέβη και στην Κάθαρση, η πρώτη σκηνή που έκανε η Άννα με τον Πυγμαλίωνα ήταν στο τέλος του έργου που του δίνει το μενταγιόν. 

>Καλά να ξέρετε, έχω πλαντάξει στο κλάμα με την Τόνια.
Π.Λ. - A.M.: Όλοι...
Π.Λ.: Με το που έκανες την ερώτηση, εμένα άλλο μου ήρθε. Το Έτερος Εγώ και η γνωριμία μου με το Σωτήρη συνέπεσε χρονικά με μία γενικότερη επανεκκίνηση της καριέρας και της ζωής μου γενικότερα, ήμουν σαν το ψάρι που το έβγαλες από το νερό ή το έριξες σε καθαρά νερά, ενώ είχε συνηθίσει στα βρώμικα. Συνεπώς, είχα άγχος, να διαχειριστώ πάρα πολλά πράγματα μέσα μου και έναν Βακούση ο οποίος είχε κι εκείνος, για τους δικούς του λόγους (γέλια).
Π.Δ.: Ο Βακούσης γεννήθηκε με αυτό, νομίζω! (γέλια)
Π.Λ.: Μετά, άρχισε να ρέει πολύ πιο εύκολα, γιατί υπήρχε πια ο ήρωας. 

Βασίλης Μαντάς

Σ.Τ.: Χωρίς κανείς από την παραγωγή να είναι ψαρωτικός, οι ηθοποιοί που εισέβαλαν για πρώτη φορά στο σύμπαν αυτό, έμπαιναν με ένα ασύλληπτο τρακ και δέος ότι "εδώ τα πράγματα είναι κάπως αλλιώς". Ακόμη και συνάδελφοι με τους οποίους είχαμε ξανασυνεργαστεί. Ήταν πολύ τιμητικό για εμάς να βλέπουμε με πόσο σεβασμό και αγάπη έμπαιναν στο σετ, ήταν όλοι δοσμένοι σε αυτό που έκαναν. Ήταν κάτι σαν το στρατό που πας τον πρώτο μήνα ψαρωμένος, τον δεύτερο είσαι πια ok. 
Α.Μ.: Συμφωνώ με τον Πέτρο. Τα παιδιά, κάνοντας την ταινία και την 1η σεζόν -εγώ μπήκα στη 2η- είχαν θέσει πολύ ψηλά τον πήχη. Γενικά είτε πρόκειται για παράσταση είτε για σειρά, σα θεατής τη βλέπω, όχι σαν ηθοποιός και το Έτερος δεν είχε καμία σχέση με ό,τι είχα κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή -δεν το λέω υποτιμητικά.  Έβλεπες τις ερμηνείες και σκεφτόσουν "εγώ μπορώ να το κάνω αυτό;". Έτσι ένιωθα και έτσι νιώθω ακόμα. Δεν το λέω με την έννοια της σύγκρισης, αισθανόμουν ένα μεγάλο "βάρος" μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Όμως, επειδή παρακολουθούσα όλα τα γυρίσματα που έκαναν οι συνάδελφοι, έχουν μείνει μέσα μου χαραγμένες πολλές ερμηνείες με πολύ μεγάλη αλήθεια, και μέγεθος ψυχικό. Αυτή είναι η προίκα μου από τη σειρά. 

>Εσάς κύριοι, ποια είναι η προίκα σας από το Έτερος Εγώ;
Σ.Τ.: Είμαστε και στην Ελλάδα, που η προίκα δεν είναι πάντα θετική. Δηλαδή, εσύ συμμετείχες στο Έτερος, αλλά εμείς θέλουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και να το ξεπεράσουμε...
Π.Λ.: Υπάρχουν και προικοθήρες...
Σ.Τ.: Μόνο θετικά έχω κερδίσει. Ακόμη και τα αρνητικά που αποκόμισα -π.χ. από διάφορες στιγμές είτε έντασης είτε εύλογων δυσλειτουργιών σε επίπεδο παραγωγής- θετικά ήταν τελικά. Συχνά ακούω σκηνοθέτες σε συνεντεύξεις να λένε πόσο ικανοποιημένοι είναι από το αποτέλεσμά τους και ότι δεν το έχουν φανταστεί καλύτερο. Θεωρώ ότι είναι μεγάλο ψέμα. Δύσκολα θα βρεις δημιουργό να σου πει ότι είναι απόλυτα ικανοποιημένος. Πάντα ξέρεις τι καλύτερο θα μπορούσες να κάνεις, γνωρίζεις τις συνθήκες.

Π.Λ.: Είναι πολύπλευρη η προίκα που παίρνεις ολοκληρώνοντας μία τέτοια δουλειά, βασικά το ίδιο το έργο είναι η προίκα. Προσωπικά έγινα καλύτερος ως ηθοποιός, έμαθα να σκέφτομαι και να δρω διαφορετικά. Βέβαια, το πιο σπουδαίο κομμάτι για μένα είναι πάντα οι άνθρωποι. 
Π.Δ.: Πρώτον, το ίδιο το έργο. Αυτό που ξεκίνησε ως μία πρόταση με απλές λέξεις σε έναν αέρα, έγινε πραγματικότητα. Αυτός ο "κήπος" έγινε τεράστιος με τόσους ανθρώπους που το αγάπησαν. Νιώθω ευγνωμοσύνη ως μέλος μίας ιστορίας που αποδείχθηκε σημαντική για όλους. Τι άλλο να ευχηθείς; 
Π.Λ.: Υπάρχει και μία αρνητική πλευρά, το ότι έχεις ζήσει κάτι που στο εξής θα συγκρίνεις με το επόμενο. Και είναι πολύ πιθανό να βγαίνει χαμένο κιόλας. Βέβαια, αυτό έχει και ανάποδη ανάγνωση, ότι "υπάρχει και αυτό" και κατά συνέπεια στο μέλλον θα προσπαθώ να διατηρώ το ίδιο επίπεδο δουλειάς με αυτό του Έτερος.
Α.Μ.: Ναι, γιατί το υπόλοιπο κομμάτι δεν είναι στο χέρι σου. 

>Σωτήρη, έχω την εντύπωση -και αυτό είναι δική σου κατάκτηση- ότι μετά το Έτερος Εγώ, οι δημιουργοί έχουν αποκτήσει περισσότερο "λόγο" στις συνεντεύξεις. Νομίζω πως στο παρελθόν μιλούσαν κυρίως οι ηθοποιοί. 
Σ.Τ.: Δεν ξέρω αν αυτό το έκανε η σειρά ή τα 5 λεπτά που μίλησα σε μία εκπομπή στο πλαίσιο του MeToo. Ούτε ποιο από τα δύο υπερίσχυσε ή αν το ένα κάπως βοήθησε το άλλο. Δε νιώθω πάντως πως βγαίνω και μιλάω ως δημιουργός, αλλά σαν άνθρωπος. Τη δύναμη που σου δίνει ο κόσμος, για μένα πρέπει να τη χρησιμοποιείς για να δώσεις κάτι πίσω σε εκείνον, όχι για να βλέπεις τη μούρη σου στα εξώφυλλα. Αν έβγαινα να μιλήσω κάθε φορά που μου τηλεφωνούσαν, τώρα θα ήμουν σε πάνελ. Παρεμπιπτόντως, διαφωνώ κάθετα με το "μία σειρά του Σωτήρη Τσαφούλια". Μόνος μου την έκανα; Είναι μία ομαδική δουλειά, απλά οι άνθρωποι έχουμε μία ανάγκη να ορίζουμε κάποιον ως επικεφαλής με πολλούς τρόπους.

Βασίλης Μαντάς

Δε στέκομαι σε αυτό. Το μόνο που νιώθω ότι κατορθώσαμε, είναι ότι επαναφέραμε το ελληνικό σινεμά σε μία πραγματικότητα ώστε να πάψει να θεωρείται "είδος" το ίδιο. Παλιά λέγανε, "Πάμε σινεμά να δούμε ένα γουέστερν; Ένα θρίλερ; Ένα ερωτικό ή ένα ελληνικό;" Το ελληνικό σινεμά είχε μετατραπεί σε είδος από μόνο του γιατί δεν "άνοιγε" σε είδη. Εμείς βοηθήσαμε στο να μη φοβούνται οι επαγγελματίες να "αγγίξουν" πράγματα με τη λογική "ότι οπωσδήποτε χρειάζονται εκατομμύρια". Μεράκι, σοβαρότητα και σκληρή δουλειά θέλει, και μπορεί να γίνει εφάμιλλα με δουλειές του εξωτερικού. Από κει και πέρα, και πάλι, αυτό το πράγμα δε λειτουργεί όπως πρέπει, γιατί η πλειοψηφία λέει "Τι πούλησε αυτήν την περίοδο; Το crime και το εποχής. Πάμε όλοι λοιπόν, να κάνουμε σειρές εποχής και crime." Κάνε κάτι άλλο, διεύρυνέ το. Είναι όπως όταν ανοίγει ένα σουβλατζίδικο και αντί δίπλα να φτιαχτεί ένα ζαχαροπλαστείο για γλυκό μετά το σουβλάκι, ανοίγουν 50 σουβλατζίδικα στη σειρά. Σε κάποια στιγμή όλα κλείνουν.

>Κανένα ευτράπελο που μπορείτε να μου περιγράψετε, υπάρχει;
Π.Δ.: Δε σου λέμε. Και τι να σου πούμε δηλαδή, μόνο γελάγαμε. 
Σ.Τ.: Θα προτείνω στην Cosmote να φτιάξουμε ένα ντοκιμαντέρ με όλα τα making of. Αυτά που μας έπιαναν τα γέλια, ειδικά τον πρώτο καιρό που είχαμε περισσότερο χρόνο, είναι μία ταινία από μόνα τους. Χαμός, η απόλυτη απομυθοποίηση των σκηνών. 
Π.Λ.: Υπάρχει φοβερό σκηνικό στην προηγούμενη σεζόν. Πρέπει να μπούμε σε ένα ελικόπτερο εγώ με τον Βακούση, το κάνουμε πρόβες, όλα καλά.
Σ.Τ.: Φαντάσου έναν αεροδιάδρομο που είναι τρία ελικόπτερα, τα δύο είναι σκοτεινά και στο τρίτο που "δουλεύει" κανονικά, τους περιμένουν οι πιλότοι μέσα για να μπουν και να απογειωθούν. 
Π.Λ.: Στις τρεις πρόβες όλα καλά, πάμε λήψη, φεύγω εγώ φουριόζος προς το ελικόπτερο, ο Βακούσης με ακολουθούσε. Ξαφνικά γυρνάω πίσω, πουθενά ο Βακούσης. Τελικά είχε πάει σε άλλο ελικόπτερο! (γέλια)

Βασίλης Μαντάς

Σ.Τ.: Στην επόμενη λήψη, στη σκηνή που του ανοίγει την πόρτα ο Πέτρος, πήγε ο Βακούσης και προσπαθούσε να ανοίξει αυτήν του πιλότου! Να τραβάει την πόρτα, να μην ανοίγει ο πιλότος! (γέλια) 
Π.Δ.: Στην τελευταία σεζόν επίσης, σε ένα γύρισμα στην Κυψέλη που είχα ξεμείνει από τσιγάρα, πήγα στο ψιλικατζίδικο και ο ψιλικατζής με κοιτούσε περίεργα. Είχα πάει ντυμένος Λαΐνης.
Α.Μ.: Και με όλο το περπάτημα, σίγουρα! (γέλια)
Π.Δ.: Επιστρέφοντας, στο ασανσέρ είχε καθρέφτη και τότε κατάλαβα τι είχε γίνει. 

>Ποιο είναι το πιο ωραίο σχόλιο που έχετε ακούσει για το Έτερος Εγώ;
Α.Μ.: Εκτός από το γα-μά-το; (γέλια)
Π.Δ.: Το πιο ωραίο ε; Το "Θα ᾽θελα να ήμουν κι εγώ μέρος του". 
Π.Λ: Δε μπορώ να σου πω το πιο ωραίο, αλλά σίγουρα ένα που μου έχει μείνει. Μία μέρα ήμουν κάπου στο Γκάζι, ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου ένας άνθρωπος που μάλλον ήταν εθισμένος σε ουσίες. Σταματάει, και μου λέει "Ρε μεγάλε, εγώ τους μπάτσους δεν τους γουστάρω καθόλου, αλλά εσένα σε έχω στην καρδιά μου". (γέλια). 

Σ.Τ.: Έχω πάρει τόση πολλή αγάπη από τον κόσμο και άπειρα σχόλια που όταν έχω χρόνο, κάθομαι και τα διαβάζω όλα. Μου αρέσει να βλέπω την αρνητική κριτική που προσπαθεί να αποδομήσει κάτι που δεν αποδομείται. Διασκεδάζω πολύ και διακρίνω την ανάγκη των ανθρώπων να βρουν ψεγάδια εκεί που δεν υπάρχουν. Γιατί αν σου βρει εκεί που υπάρχει, το κάνεις κάτι κι εσύ. Όταν διαβάζω μία κριτική, παίρνω πληροφορίες για αυτόν που την έγραψε, όχι για το έργο μου. Ξέρω τις αδυναμίες του, τι ήθελα να κάνω και δεν έγινε, τι μου βγήκε και τι όχι... Βλέπω στο μεταξύ, να αλλάζουν οι γνώμες χωρίς να έχει συμβεί καμία αλλαγή: Άνθρωπος που έγραφε ότι το Έτερος είναι ένα "φωσκολικό θρίλερ που δε βλέπεται", σήμερα μιλά για το "αριστούργημα των 8 εκατ. θεάσεων στο YouTube που άλλαξε την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου". Τους λυπάμαι και γελάω. Είναι μεγάλη χαρά να βλέπεις μία παλινωδία χωρίς να έχει διαφοροποιηθεί κάτι. Δεν έβγαλα δηλαδή το director's cut για να δει κάτι άλλο και να αναθεωρήσει. 
Α.Μ.: Εμένα πάντως να ξέρεις, μου λένε συνέχεια για τον Πυγμαλίωνα. Δύο ή τρεις ψυχολόγοι μου έχουν πει πόσο ωραία έχει προσεγγίσει το θέμα του Άσπεργκερ, για τον Σκλαβή επίσης "τι ωραίος"... Για τα κορίτσια, τίποτα! (γέλια)
Σ.Τ.: Πέρυσι στο θέατρο είχε έρθει να μας μιλήσει ένας πατέρας μαζί με το παιδί του που είχε Άσπεργκερ, αυτή ήταν μία πραγματικά συγκινητική στιγμή. 

>Σωτήρη, είναι ένα κριτήριο για την επόμενη δουλειά σου το Netflix και η ένταξή του σε αυτό;
Σ.Τ.: Όχι, δεν προσανατολιζόμαστε έτσι. Από την πρώτη μας ταινία, τον "Κοινό Παρονομαστή", τα τεχνικά χαρακτηριστικά ήταν προτεραιότητά μου. Είχα ένα κόλλημα, επειδή πολλές φορές έβλεπα ελληνικές ταινίες στην τηλεόραση και δεν άκουγα, το πρώτο μου μέλημα, πέρα από το αν θα αρέσει ή όχι -όλα αυτά είναι υποκειμενικά- ήταν να είναι τεχνικά άρτια. Δηλαδή ο τελευταίος κύκλος του Έτερος Εγώ είναι τραβηγμένος 8K, όταν η πλειοψηφία είναι στα 4-6Κ, οπότε ουσιαστικά είμαστε εντάξει. Δεν κάνω όμως μία δουλειά με αυτό το σκεπτικό, πάνω από όλα είναι η ιστορία, το σύμπαν αυτής, ο σεβασμός στον εαυτό σου, τους ηθοποιούς σου, το θεατή και από κει και πέρα να έχει τη δυνατότητα να ταξιδέψει όπου μπορεί να ταξιδέψει. Δεν θα κάνω μία σειρά με σκοπό να τη δουν στην τάδε ή τη δείνα πλατφόρμα. 

*Ευχαριστούμε το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για την ευγενική φιλοξενία στο πλαίσιο της φωτογράφισης/συνέντευξης.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr