Game of Thrones: Πολλά περισσότερα από μία απλή σειρά

Πώς θα ήταν η ζωή χωρίς το Game of Thrones; 67 επεισόδια, 174.373 θανάτους και μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια θεατές μετά η ερώτηση ακούγεται άκυρη. Υπάρχει κάποια άνοιξη από το 2011 κι ύστερα που η πιο επιτυχημένη σειρά όλων των εποχών να μην ήταν κομμάτι της ζωής σου; Το μεσαιωνικό show του HBO πήγε εκεί που καμία άλλη σειρά δεν έφτασε ποτέ, καταφέρνοντας από μία σκληρή ιστορία να μεταμορφωθεί σε ένα pop φαινόμενο που απασχολεί από 15χρονους fans μέχρι συνταξιούχους ακαδημαϊκούς.

Πέρα όμως από τα στατιστικά και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις, εκείνο που τελικά κρατάμε οι περισσότεροι είναι η συναισθηματική σύνδεση που αποκτήσαμε με το GoT μέσα από τα χρόνια. Οι αναμνήσεις είναι πολλές, δυνατές και καμία φορά προκαλούν μέχρι και συγκίνηση που δύσκολα μπορείς να κρύψεις. Ζητήσαμε από τέσσερις ορκισμένους οπαδούς του Game of Thrones να μοιραστούν μαζί μας το τι σήμαινε, τελικά, η σειρά για εκείνους.

Κώστας Κωστάκος (Old Boy)

---

"Η έκπληξη οδηγεί όχι στο σοκ αλλά στο δέος για το πόσο συναρπαστικό και συγκινητικό πράγμα μπορεί να είναι μια ιστορία όταν λέγεται σωστά".

---

Η 25η Ώρα (γραμμένη από τον David Benioff και βασισμένη σε μυθιστόρημά του) είναι μια από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες. Κι αν η 25η Ώρα είναι γενικά αναγνωρισμένο κι αγαπησιάρικο έργο, είχαν γράψει μέσα μου ατάκες μέχρι κι από την ξεχασμένη Τροία, όπου πάλι το σενάριο ήταν δικό του. Οπότε όταν ξεκίνησε το Game of Thrones και είδα τους συντελεστές, ήμουν ήδη φτιαγμένος και θετικά προκατειλημμένος.

Τον πρώτο κύκλο τον είδα μόλις βγήκε, μου άρεσε πολύ, με εντυπωσίασε από αρκετά ως πολύ, όλα καλά. Στο ξεκίνημα του δεύτερου όμως, από το πρώτο επεισόδιο κιόλας, κάπου μπερδεύτηκα, κάπου χάθηκα, κάπου βαριόμουν να συνδεθώ με τα προηγούμενα, κάπου το ξέχασα, κάπου το άφησα, κάπου όλο έλεγα να το ξαναπιάσω.

Και τα χρόνια άρχιζαν να περνούν και διάβαζα στα social media εκστασιασμένες αναφορές ή memes για το ένα ή το άλλο επεισόδιο (μαζί με τα απαραίτητα σχόλια από κάτω, τύπου "Όχι σπόιλερ ρε παιδιά, απόψε θα το δω"), οπότε άρχισα να είμαι σε άλλη φάση, ότι καλύτερα που δεν το βλέπω λίγο - λίγο, ότι θα το δω όλο μαζί. Σε φτιάχνει η ιδέα ότι υπάρχει εκεί έξω ένα τόσο μεγάλο παραμύθι, που χρόνο με το χρόνο ολοένα και μεγαλώνει και είναι εκεί διαθέσιμο, περιμένοντάς σε να χωθείς στον κόσμο του και να χαθείς στον κόσμο του.

Το καλοκαίρι του '17 λοιπόν, όταν τελείωσε ο έβδομος κύκλος, έπιασα και το είδα όλα μαζί απ’ την αρχή. Και αν έχω κανένα παράπονο, να πέσει κεραυνός να με κάψει, ή μάλλον να ρίξει φωτιά δράκος να με κάψει. Κι εντάξει, συναρπαστικό το θέαμα των δράκων και των μαχών, αλλά ακόμη συναρπαστικότερες οι αφηγηματικές ανατροπές, αυτό το γκρέμισμα του παντοδύναμου ταμπού των προσδοκιών του θεατή του ότι μερικά πράγματα αποκλείεται να γίνουν κι όμως γίνονται. Κι ακόμη ακόμη πιο συναρπαστικές οι διαφορετικού τύπου εκπλήξεις, όπως π.χ. η μαγική σκηνή με τον Hodor, σκηνές που η έκπληξη δεν οδηγεί τόσο στο σοκ όσο στο δέος, στο δέος για το πόσο συναρπαστικό και συγκινητικό πράγμα μπορεί να είναι μια ιστορία όταν λέγεται σωστά.

Info: Στο ίντερνετ από το εντελώς μακρινό 2005 με το ψευδώνυμο Old Boy, έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια δεξιά κι αριστερά, γράφω για σινεμά και σειρές την τελευταία δεκαετία την στήλη old boy talks cinema.

Ανδρέας Μιχαηλίδης

---

Ποιος νοιάζεται για τον Σιδερένιο Θρόνο;

---

Το 2011 ήταν η χρονιά του fantasy, πιο συγκεκριμένα του Epic Fantasy. Ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησε το πολυαναμενόμενο πέμπτο "επεισόδιο" του Elder Scrolls, το πλέον ευρύτατα αγαπητό video game του Skyrim. Ολοκληρώθηκε το κινηματογραφικό Harry Potter και βγήκε στις αίθουσες το ατυχέστατο Conan με τον Jason Momoa (Khal Drogo), σχεδόν 30 χρόνια μετά το Conan the Destroyer. Τίποτε από αυτά όμως δεν άλλαξε τα δεδομένα του fantasy στην Ελλάδα ή τον κόσμο γενικότερα. Αυτό το έκανε το Game of Thrones, η μεταφορά μιας μετρίως γνωστής και τότε (όπως και τώρα) ανολοκλήρωτης σειράς βιβλίων που ξεκίνησε το 1996, και μετά το 1998 έβγαζε σποραδικά μόνο συνέχειες.

Με την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας να έχει αποδείξει πως το fantasy (και δη το Epic Fantasy) είναι προσοδοφόρο έδαφος για κατανάλωση πέραν των συνηθισμένων geeks, το HBO τόλμησε να προσφέρει στο ευρύ κοινό κάτι απρόσμενο: έναν φανταστικό κόσμο ωμού ρεαλισμού, άφθονης βίας και σεξ, με εκπληκτικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς του.

Το GoT πέτυχε για τις τηλεοπτικές σειρές αυτό που πέτυχαν το Ηobbit και το Lord of the Rings για τα βιβλία: να καταστήσει το fantasy αποδεκτό στο ευρύ κοινό, να το κάνει κομμάτι της καθημερινής συζήτησης. Σε συνδυασμό με την εξάπλωση του internet και των social media, το GoT αποτελεί πλέον μια νέα γλώσσα, ένα σημείο αναφοράς για καθημερινές καταστάσεις, με βάση τις ρήσεις και τις συμπεριφορές των χαρακτήρων του, μέχρι και σε ακαδημαϊκό πεδίο.

Εκεί που βγάζω το καπέλο στον George R.R. Martin και τους σεναριογράφους της σειράς, είναι ότι παρέσυραν το κοινό τους να πιστέψει πως βλέπει απλά τον Πόλεμο των Ρόδων με δράκους. Πολλοί ακόμα ρωτούν ποιος θα καθίσει στον Σιδερένιο Θρόνο, ενώ η πλοκή ακολουθεί πλέον τα χνάρια του σκανδιναβικού Ragnarök. Από μια σειρά διάσημη όσο και διαβόητη για το θανατικό των χαρακτήρων της, να περιμένετε πως ίσως δεν επιβιώσει κανείς, και ο Σιδερένιος Θρόνος θα μείνει ένα κενό μάτσο παλιοσίδερα. Ίσως με τον τρόπο του ο Martin να μας έδειχνε εξαρχής πως το ανθρώπινο δράμα είναι ασήμαντο μπρος στην αμείλικτη κυκλικότητα του χρόνου. Ίσως η Μακρά Νύχτα πρέπει να ισοπεδώσει τα πάντα για να εκκινήσει ο κόσμος από την αρχή.

Info: Ο Ανδρέας Μιχαηλίδης είναι μεταφραστής, συγγραφέας και αφηγητής. Μεταξύ άλλων, έχει μεταφράσει δύο ανθολογίες ιστοριών του George R.R. Martin: "Ο Ιππότης των Επτά Βασιλείων" και "Τα Ταξίδια του Ταφ".

Αλέξανδρος Χαντζής

---

"Θα είναι για πάντα η σειρά που είχε εκείνη την ατάκα της ετοιμοθάνατης Ygritte".

---

Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα δύο φορές το Game of Thrones. Την πρώτη το παράτησα μετά το τρίτο επεισόδιο της πρώτης σεζόν σκεπτόμενος κάτι τύπου "Πφφφ, καλά ναι. Ο Boromir θα γίνει βασιλιάς στο τέλος της σειράς και θα είναι καλός" ή μάλλον "Πόσο βαρετός και clean-cut αυτός ο μορφονιός Sir με το καλοχτενισμένο μαλλί". Κάποιος γελούσε αλλά δεν τον άκουγα.

Μου πήρε τρία χρόνια για να τον ακούσω. Στο τέλος παρασύρθηκα από τα αποσπασματικά βίντεο στο ΥouTube, τις συνεχείς αναφορές στο facebook και το παραλήρημα των θεατών στις αλλεπάλληλες ανατροπές. Ήταν ένα παγκόσμιο pop φαινόμενο που ζούσαν όλοι μαζί πάνω στη Γη κι εγώ ήθελα να είμαι μέρος του, γιατί συνέβαινε τώρα. Κι έτσι ξεκίνησε.

Για χάρη του Game of Thrones μία παρέα 15 ανθρώπων στήσαμε laptop με ηχεία στην παραλία της Ερίστου στην Τήλο για θερινή προβολή, άλλαξα θέση σε λεωφορείο για να μη φάω αδέσποτο spoiler, άλλαξα χίλιες απόψεις για το ποιος από τους χαρακτήρες είναι καλός, ποιος κακός, τι σημαίνει στην τελική καλός και κακός, ποιος αξίζει να πεθάνει και ποιος όχι, ποιον συμπαθώ και ποιον αντιπαθώ.

Οι ανατροπές, οι μάχες, τα εφέ, τα εντυπωσιακά πλάνα είναι σίγουρα κάτι. Μόνο που ο πυρήνας της σειράς δεν είναι καν εκεί. Στο δικό μου μυαλό το Game of Thrones θα είναι για πάντα η σειρά που είχε εκείνη την ατάκα της ετοιμοθάνατης Ygritte: "Έπρεπε να είχαμε μείνει σε εκείνη τη σπηλιά". Σκηνές όπως αυτή, που κοιτάει κατάματα στην ανθρώπινη ψυχή, θα μου λείψουν. Πολύ.

Info: Ο Αλέξανδρος Χαντζής είναι σκηνοθέτης κι έχει βραβευτεί για τη μικρού μήκους ταινία "Τσέλσι-Μπαρτσελόνα". Αυτή την περίοδο σκηνοθετεί επεισόδια για τη σειρά ιστορικών ντοκιμαντέρ "Οι Πειρατές του Αιγαίου" που προβάλλεται στο OPEN.

Σοφία Παπαϊωάννου

---

"Με αφορμή τη σειρά ένα ευρύτερο κοινό στράφηκε στη fantasy λογοτεχνία"

---

Το Game of Thrones δεν το είχα δει μέχρι το καλοκαίρι του 2012 όταν συζητώντας για άλλους συγγραφείς της λογοτεχνίας του φανταστικού άκουσα για αυτό από φίλους στον Ελληνικό Σύλλογο Φίλων Tolkien. Αναφέρθηκε ο George R.R.Martin και η σειρά. Είδα τους δύο κύκλους σε δύο ημέρες . Όσο περίμενα τον τρίτο, διάβασα όλα τα βιβλία.

Κατ’ αρχάς, λοιπόν, τo GoT ήταν αφορμή να διαβάσω μια σπουδαία σειρά βιβλίων και έγινε αφορμή να παρακολουθήσω ξανά τηλεοπτικές σειρές δίνοντας νόημα στον Απρίλιο. Ακόμα και όταν με απογοήτευσε (μη εμφάνιση της Lady Stoneheart και συνακόλουθα καταστροφή του χαρακτήρα του Jaime, γελοιοποίηση του story arc του Dorne) και γκρίνιαζα, πάντα κρατούσα τα θετικά και κυρίως το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην τηλεοπτική ιστορία έβλεπα επική σειρά ανάλογη των αντίστοιχων κινηματογραφικών ταινιών.

Όπως και στις ταινίες του Lord of the Rings, που δεν ήταν απόλυτα πιστές στα βιβλία, θεωρώ ότι κάθε τέτοια προσπάθεια έχει θετικό αποτέλεσμα: ένα ευρύτερο κοινό με αφορμή τις ταινίες/σειρές αναζητά την πηγή και στρέφεται στη λογοτεχνία του φανταστικού. Ταυτόχρονα έβαλε τα θεμέλια για επόμενες παραγωγές του είδους, γιατί μάλλον δεν είναι τυχαία ούτε άσχετη με την επιτυχία του GoT η επιλογή της Amazon για την παραγωγή των prequel του LotR.

Ναι, το GoT είχε πολλή και εν πολλοίς αχρείαστη βία -όμως έτσι είναι ο ωμός ρεαλισμός- που θα μπορούσε να λειτουργήσει και αντιπολεμικά, αν η σειρά δεν έμενε απλώς στο επικό στοιχείο και επικέντρωνε περισσότερο στο αντιπολεμικό μήνυμα που διαβάζει κανείς στις σελίδες του βιβλίου. Τέλος, επειδή δεν ξέρω αν θα κατορθώσει ο Martin να ολοκληρώσει τα βιβλία, έχουμε τουλάχιστον ένα τέλος, αν και πολύ φοβάμαι διαφορετικό από αυτό που θα έδινε ο συγγραφέας. Αν πάλι τα καταφέρει, ελπίζω να μην επηρεαστεί από το κλείσιμο της σειράς και να δώσει αυτό που είχε ο ίδιος στο μυαλό του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, πλέον, ο Απρίλιος θα είναι άδειος.

Info: Η Σοφία Παπαϊωάννου είναι μέλος του Ελληνικού Συλλόγου Φίλων Τόλκιν "The Prancing pony" από το 2005, admin του group του Συλλόγου στο Facebook από το 2008, αθεράπευτα λάτρης της λογοτεχνίας του φανταστικού και ιδιαίτερα του κόσμου της Μέσης-Γης, του Westeros, της Fionavar και της Γαιοθάλασσας.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr