Η άνοδος και η πτώση του Game of Thrones, δύο χρόνια μετά

Η πιο επιτυχημένη σειρά όλων των εποχών έγραψε χρυσή ιστορία στην τηλεόραση. Δεν είχε, όμως, το τέλος που της άξιζε.

Στη μία άκρη του δωματίου ένας ζωγράφος σχεδιάζει ένα άλογο μέχρι και την παραμικρή του λεπτομέρεια σε έναν τρομερά αληθοφανή πίνακα που χρειάζεσαι χρόνο για να αντιληφθείς το μεγαλείο του. Στην άλλη κάθεται ένα πιτσιρίκι που χαράζει μερικές βιαστικές πινελιές στην προσπάθειά του να ζωγραφίσει ένα άλογο όσο πιο γρήγορα γίνεται, έτσι ώστε να μπορέσει να βγει έξω για να παίξει. Η πιο πάνω εικόνα είναι ένα meme σχετικό με το Game of Thrones που έκανε θραύση στον θαυμαστό και ευφάνταστο κόσμο του ίντερνετ.

Η άνοδος και η πτώση του Game of Thrones, δύο χρόνια μετά

Το θέμα του; Το πως άλλαξε η ποιότητα της πλοκής του GoT από την πρώτη σεζόν μέχρι την τελευταία.

Ακριβώς δύο χρόνια πριν (στις 19 Μαΐου 2019), η πιο επιτυχημένη σειρά όλων των εποχών έριξε τίτλους τέλους. Η αυλαία έπεσε, οι ηθοποιοί αγκαλιάστηκαν συγκινημένοι πίσω από την αυλαία, οι δημιουργοί David Benioff και D.B. Weiss -αν πιστέψουμε τα όσα είχαν δηλώσει- παρακολούθησαν μεθυσμένοι το S08E06 του GoT και το κοινό που είχε εναποθέσει, ίσως κακώς, μεγάλες ελπίδες στο φινάλε έμεινε με μία πικρή γεύση στο στόμα: Το Iron Throne κατέγραψε τη χειρότερη επίδοση επεισοδίου της σειράς με 4,1 στο rating του IMDB.

Οι δημιουργοί χρειάστηκε να πατήσουν πολλές φορές το fast forward στην πλοκή

"Τι έγινε ρε παιδιά" συνήθιζε να λέει ο Σπύρος (Παπαδόπουλος) από τους Απαράδεκτους τη δεκαετία του '90. Το Game of Thrones μας καλόμαθε στις πρώτες έξι σεζόν του, όπου πολύ συχνά όλοι οι θεατές χρησιμοποιούσαμε αυθόρμητα αυτήν τη φράση. Οι εκπλήξεις ήταν μεγάλες. Τα plot twists συγκλονιστικά. Οι απανωτοί θάνατοι αγαπημένων χαρακτήρων από τον μανιακό δολοφόνο George R.R. Martin ήταν μία μαχαιριά στην καρδιά. Τότε, όπως και στην τελευταία σεζόν, τα πιο σημαντικά συστατικά ήταν τα ίδια: τεράστιο budget, εξαιρετικοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι, αγαπημένοι χαρακτήρες και ηθοποιοί που κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, λατρεία από το κοινό. Δυστυχώς, όμως, στην έβδομη και ιδιαίτερα στην όγδοη σεζόν έλειπε το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή: ο χρόνος.

Λίγο πριν ανακηρυχθεί βασιλιάς-CEO του Westeros o Bran, o Τyrion υποστήριξε τη θέση του λέγοντας ότι το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε οι άνθρωποι δεν είναι τα χρήματα, οι στρατοί και οι σημαίες αλλά οι ιστορίες, οι αναμνήσεις μας με άλλα λόγια. Η εξαιρετική αυτή τοποθέτηση, όμως, λειτούργησε σαν ειρωνεία απέναντί στους ίδιους τους δημιουργούς της σειράς που χρειάστηκε ξανά και ξανά να πατήσουν το fast forward στην πλοκή.

Ο "πατέρας" του GoT, όπως είχε δηλώσει ήδη από το 1998, όταν ακόμα ήταν ένας ανερχόμενος συγγραφέας στον χώρο της fantasy λογοτεχνίας που ευελπιστούσε να δει τα έργα του στη μικρή οθόνη, ξεκίνησε να γράφει τη μεσαιωνική saga τη δεκαετία του 1970 και σχεδόν 50 χρόνια μετά, αυτή παραμένει ανολοκλήρωτη. Το αν είναι τεμπέλης ή χομπίστας είναι υποκειμενικό, σε κάθε περίπτωση όμως το πώς και πότε θα τελειώσει την δική του ιστορία είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμά που έχει.

Οι δηλητηριώδεις δολοπλοκίες, όπως ο "Ματωμένος Γάμος", ήταν βγαλμένες από τα καλύτερα πολιτικά θρίλερ εκεί έξω.

Ό,τι δηλαδή πήρε στον Martin μια ζωή για να ολοκληρώσει, οι Benioff και Weiss έπρεπε να κάνουν (ιδιαίτερα στις τελευταίες δύο σεζόν) σε ελάχιστο χρόνο για τα πραγματικά δεδομένα της ιστορίας. Κανείς δε θα ήθελε να είναι στη θέση τους - εκτός, ίσως, για τη φήμη και τα πλούτη που απολαμβάνουν. Στο δημιουργικό κομμάτι το Game of Thrones έπεσε θύμα, στο τέλος, της ίδιας του της επιτυχίας. Δεν άντεξε το βάρος του hype που είχε δημιουργήσει.

Δεν έχει, όμως, μεγάλο νόημα να γίνουμε σεναριογράφοι του καναπέ και να προσπαθήσουμε να λύσουμε το παζλ που έμοιαζε πρόχειρο στην όγδοη σεζόν. Τι αξία έχουν τα "εάν" της ιστορίας άλλωστε. Εκείνο που μπορούμε να κρατήσουμε, ακόμα κι όσοι απογοητευτήκαμε οικτρά από το τέλος της επικής σειράς, είναι αυτό που λέει ο Tyrion: Οι αναμνήσεις.

Δε θα υπάρξουν άλλες συζητήσεις για το μέλλον του GοΤ, δε θα βάλουμε άλλα στοιχήματα για το ποιος θα πεθάνει.

Οι ανάγλυφοι/γκρίζοι χαρακτήρες δηλαδή, όπως ο Oberryn Martel, που παρ' ότι ζούσαν στον φανταστικό Μεσαίωνα έμοιαζαν πανανθρώπινοι και διαχρονικοί ακροβατώντας ανάμεσα στο καλό και το κακό. Οι επικές μάχες, όπως το "Battle of Bastards", που έκαναν ακόμα και το Braveheart να μοιάζει φτωχό μερικές στιγμές. Το επεισόδιο του Hardhomme, χωρίς περαιτέρω σχόλια. Οι δηλητηριώδεις δολοπλοκίες, όπως ο "Ματωμένος Γάμος", που ήταν βγαλμένες από τα καλύτερα πολιτικά θρίλερ εκεί έξω. Τα πικρά και άγρια love story -βλέπε Jaime και Cersey- που γαργαλούσαν τα πιο ευαίσθητα ταμπού παίζοντας επικίνδυνα με τα όρια των θεατών.

Η μεγάλη δύναμη του Game of Thrones πέρα από την ενδιαφέρουσα πλοκή, τους δυνατούς χαρακτήρες και τα εντυπωσιακά πλάνα κρυβόταν όμως αλλού. Στην ταύτιση, δηλαδή, που μας προκαλούσε. Άλλος ένιωθε Jon Snow, άλλη φοβόταν ότι έμοιαζε λίγο στη Sansa, κάποιος πίστευε πως έχει στοιχεία από τον Varys. Όσο για το πόσο πολύ μπήκε στη ζωή μας; Το γεγονός ότι διαφωνούσαμε, όλα αυτά τα εννιά χρόνια, για το ποιος είναι ο δυνατός πολεμιστής της σειράς και ποια η πιο όμορφη γυναίκα του Westeros μιλά από μόνο του.

Γιατί, τελικά, όσα spin offs κι αν βγουν, η σημερινή μέρα κλείνει ένα σημαντικό pop κεφάλαιο του 21ου αιώνα: Δε θα υπάρξουν άλλες συζητήσεις για το μέλλον του Game of Thrones, δε θα βάλουμε άλλα στοιχήματα για το ποιος θα πεθάνει και -κυρίως- δε θα ονειρευτούμε τον δικό μας αγαπημένο χαρακτήρα να κάθεται στον Σιδερένιο Θρόνο έχοντας κερδίσει όλους τους άλλους παίκτες σε αυτή τη μεγαλειώδη σκακιέρα που έστησε ο George R.R. Martin. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr