Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων: 6 αδέσποτες ιστορίες

Χρυσόψαρα, παπαγαλάκια, χελωνάκια. Μέχρι εκεί. Αυτά ήταν τα ζώα που είχαμε σαν παιδιά με την αδερφή μου, ζώντας στην Κυψέλη. Οι γονείς μου, όπως οι περισσότεροι γονείς, δεν ήθελαν κατοικίδιο μέσα σε διαμέρισμα. Η κατάσταση άλλαξε το 2008. Δύο χρόνια αφότου αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο, αποφασίσαμε οικογενειακώς να μετακομίσουμε στην Νέα Μάκρη, στο σπίτι που είχαμε από πάντα για εξοχικό.

Ο πρώτος μας γάτος ήταν ο Τζεμίλ. Ένας τιγρέ μακρύτριχος πρίγκιπας. Μόνο χάδια και φαγητό ζητιάνευε. Νύχια δεν έβγαλε ποτέ. Μετά ήρθε στο σπίτι μας, ο Νούκης, η Μαύρη (μητέρα του Τζεμίλ), ο Χάνγκρι, ο Ρωμαίος, ο Μπάρμπεκιου, η Βιβή, η Χιονούλα, ο Ζιζού και η Πομπολίνα, που διασώθηκε από τον πατέρα μου το περασμένο καλοκαίρι στην πυρκαγιά στο Μάτι. Ο Τζεμίλ δυστυχώς δεν είναι μαζί μας -πέθανε πριν από έξι χρόνια, ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος μου. Τον ακολούθησαν ο Νούκης και ο Χάνγκρι μετά από λίγα χρόνια. Ο Ρωμαίος και ο Μπάρμπεκιου απλά μία μέρα εξαφανίστηκαν και δεν τους είδαμε ποτέ ξανά. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι μας άφησαν γιατί βρήκαν πιο νόστιμες λιχουδιές σε άλλο σπίτι. 

Σήμερα, οι γονείς μου ζουν με την κτητική Μαύρη -είναι η μεγαλύτερη στην γατοοικογένεια-, την παρανοϊκή Βίβη, την ήρεμη δύναμη Χιονούλα, την παιχνιδιάρα Πομπολίνα και τον αγαθιάρη Ζιζού. Όλα τα γατιά είναι στειρωμένα. Εγώ ζω στην Ηλιούπολη με τον φίλο μου και τον Πέρση, που έχει μονίμως ένα απορημένο βλέμμα ζωγραφισμένο στο φουντωτό πρόσωπό του. Δεν είναι αδέσποτος, αλλά ο ερχομός του στο σπίτι ήταν σωτηρία για εκείνον. Για εμάς, επίσης. Πριν ενάμιση χρόνο, σώσαμε στη γειτονιά ένα άρρωστο γατάκι ενός μηνών με φουντωτή ουρά. Το γιατρέψαμε και του βρήκαμε μία όμορφη οικογένεια. Η Σούζα ζει με τον Θοδωρή και την Δέσποινα. Πρόσφατα, απέκτησε και αδερφό, τον Ρεγγάκη.

Αυτή είναι η δική μου αδέσποτη ιστορία. Ακολουθούν έξι ακόμη σχετικές ιστορίες από έξι φιλόζωους, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων, που γιορτάζεται κάθε 4η Απριλίου.

Η Ειρήνη, η Δόμνα και η Τζίνη

Όταν βρήκα την Τζίνη δεν ήθελα καθόλου τις γάτες. Είχα βρει την ησυχία μου και την ισορροπία μου με την 8χρονη Δόμνα, που είχε λίγες αλλά πολύ χαρά και ακόμα περισσότερη αγάπη. Όταν αποφάσισα να κρατήσω την Δόμνα, ήθελα απλώς ένα σκυλάκι - όπως όταν ήμουν μικρή και οι γονείς μου δε μου το έπαιρναν γιατί πίστευαν ότι τα ζώα δεν μπορούν να μένουν μαζί μας μέσα στο σπίτι. Ήθελα ένα σκύλο για παρέα, για να επουλώνει τη θλίψη μου. Την πρωτοείδα σε ένα χωράφι να τρέχει πίσω από τα αδερφάκια της, την πήρα, χωρίς να σκεφτώ την ευθύνη της υιοθεσίας. Θυμάμαι πόσο έκλαιγε μέσα στο αυτοκίνητο όταν πηγαίναμε προς το σπίτι. Μόλις φτάσαμε, την έβαλα σε ένα καλάθι με μία κουβέρτα - εκεί κοιμόταν για δύο μέρες. Έδωσα μάχη με τους δικούς μου για να την κρατήσω, επέμεναν να μου πάρουν ένα μικρόσωμο, που θα ταίριαζε περισσότερο στη ζωή στο διαμέρισμα. Αν και δεν ήμουν έτοιμη, τα κατάφερα γιατί το ήθελα πολύ. Περάσαμε πολλά μέχρι να συνηθίσουμε η μία την άλλη. Τον πρώτο καιρό -ποιον πρώτο δηλαδή, μέχρι και πρόσφατα- χαιρόταν πιο πολύ που έβλεπε την μητέρα μου παρά εμένα.

Έτσι μία μέρα του Σεπτεμβρίου του 2018, συνάντησα μία φίλη στο Παγκράτι. Κρατούσε ένα κλουβάκι μεταφοράς για γάτες. Ήθελε να το δώσω σε όποιον γνώριζα που είχε γάτα ή στη φιλοζωική. Γυρίζοντας σπίτι, στο φανάρι της Φιλολάου ακούω ένα νιάου από αυτά τα επίμονα που δεν σε αφήνουν να προσπεράσεις. Πλησίασα και είδα ένα σημείωμα πάνω στο καπό ενός αυτοκινήτου που έλεγε "μέσα στη μηχανή υπάρχει ένα γατάκι, παρακαλώ ανοίξτε το καπό πριν βάλετε μπρος". Για καλή μου τύχη σταμάτησε ένα αγόρι. Εκείνος έφερε ένα πανί, εγώ έφερα μία κονσέρβα με σαρδέλες. Να μην τα πολυλογώ, πήρα την τροχαία έστειλαν αστυνομικούς που άρχισαν να χτυπούν το καπό και να φωνάζουν ‘βγες’ (!), πήρα την πυροσβεστική μου είπαν ότι ανοίγουν αυτοκίνητα μόνο παρουσία του ιδιοκτήτη, πήρα ξανά την τροχαία και τους είπα τις πινακίδες - άφαντος ο ιδιοκτήτης. Με τα πολλά, βγήκε για σαρδέλα η Τζίνη μετά από δύο ώρες αναμονής, το αγόρι βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία και την άρπαξε. Την πήρα σπίτι με σκοπό να της βρω τον άνθρωπο που θα την υιοθετήσει. Τελικά, ο άνθρωπος αυτός ήμουν εγώ.

Σήμερα, η 8 μηνών Τζίνη, η 8 χρονών Δόμνα κι εγώ ζούμε σε ένα διαμέρισμα 60τ.μ.. Τα πράγματα, προφανώς, δεν ήταν εύκολα από την αρχή, τα ζώα μου όμως μου έχουν μάθει πολλά. Έχω γίνει πιο υπομονετική, πιο τρυφερή, καλύτερος άνθρωπος. Δημιουργούν μία ζεστή ατμόσφαιρα στο σπίτι, στην οποία ανυπομονείς κάθε φορά να επιστρέψεις. Ασχολούμαι συστηματικά πλέον με τη διάσωση και την υιοθεσία αδέσποτων ζώων. Υπάρχει μάλιστα ένα θεατρικό πρότζεκτ που ετοιμάζω σε σχέση με την ευαισθητοποίηση του κόσμου επί του θέματος. Εύχομαι κάποια μέρα όλα τα πλάσματα του πλανήτη να βρουν τη δική τους ζεστή γωνιά και ένα τρυφερό χάδι.

Info: Η Ειρήνη Φαναριώτη είναι ηθοποιός και σκηνοθέτις. Αυτή την περίοδο, συμμετέχει στην παράσταση "Ο Αγνός Εραστής" σε σκηνοθεσία Άρη Λάσκου,στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, ενώ προετοιμάζεται για τη μίνι περιοδεία με της παράστασης "Χοηφόροι" με την ομάδα της, Terre de Semis και βρίσκεται σε πρόβες για την χορευτική παράσταση "Heliotopia" σε σύλληψη, σκηνοθεσία και χορογραφία Κορίνας Κόκκαλη.

Ο Λεωνίδας, ο Σαλβαδόρ, η Σιμόν και ο Μύκητας

Από παιδί ήθελα σκύλο. Οι δύο ανασταλτικοί παράγοντες ήταν το πατρικό μου στην Νέα Σμύρνη που ήταν μικρό και το γεγονός ότι ταξίδευα συχνά και η μητέρα μου θα ήταν ουσιαστικά εκείνη που θα επωμιζόταν τη φροντίδα του. Μου άρεσε να βγάζω τα σκυλιά των φίλων μου βόλτα, μαζί τους ή μόνος μου. Ήμουν στο Λύκειο όταν μία μέρα έβγαλα βόλτα το ροτβάιλερ του φίλου μου του Τάσου. Ήταν ένα θηρίο 60 κιλών. Αντί να τον επιστρέψω στο σπίτι του, τον πήγα στο δικό μου για να κόψω αντιδράσεις. "Κοίτα τι έφερα!", είπα στη μητέρα μου και εκείνη γέμισε μία τσάντα με ρούχα μου και τα πέταξε έξω από την πόρτα. Δεν είναι ότι η κυρία Μαρία δεν αγαπά τα ζώα. Απλά ήθελε όταν πάρω ένα κατοικίδιο να το κάνω σωστά. Κι αυτό έγινε. Όταν επέστρεψα μόνιμα στην Αθήνα από το εξωτερικό και νοίκιασα δικό μου σπίτι, χάριζαν τον Σαλβαδόρ. Τον υιοθέτησα και σήμερα στα 5 του χρόνια είναι ο πιο καλομαθημένος της οικογένειας.

Το δεύτερο μέλος της είναι η Σιμόν, ένα ημίαιμο λυκόσκυλο. Είχε βρεθεί χτυπημένη και κακοποιημένη στην Κόρινθο από δύο πιτσιρικάδες. Αντί να την αφήσουν αδέσποτη ή σε κάποια φιλοζωική οργάνωση, προσπαθούσαν να της βρουν σπίτι -η μητέρα του ενός από τους δύο δεν την ήθελε- κάνοντας βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και ρωτώντας τους περαστικούς. Τους πέτυχα έξω από το μαγαζί που δούλευα στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης και χωρίς να το σκεφτώ, αποφάσισα να την πάρω. Το τρίτο μέλος της οικογένειας είναι ο Μύκητας. Ένας ασπρόμαυρος γάτος, που τον βρήκαμε πεταμένο στα σκουπίδια και τον ονομάσαμε έτσι γιατί μας κόλλησε όλους μύκητες πριν προλάβουμε να του κάνουμε εμβόλια. Είναι νταής. Ο αρχηγός του σπιτιού και της γειτονιάς. Τα σκυλιά στέκονται σούζα μπροστά του. Τα έχουν βρει μαζί του και συμβιώνουν όμορφα.

Κάθε πρωί με ξυπνάει η Σιμόν, ενώ ο Σαλβαδόρ στέκεται άγαλμα με το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου μέχρι να σηκωθώ - είναι κάπως τρομακτικός. Όταν πάλι γυρίζω στο σπίτι και είμαι προβληματισμένος ή στενοχωρημένος, το καταλαβαίνουν και έρχονται κοντά μου για να μου κάνουν χάδια. Δεν ξέρω αν πράγματι διαισθάνονται το πρόβλημα ή έτσι εγώ θέλω να πιστεύω. Όπως και να 'χει πάντως, εγώ τους μιλάω σαν να μιλάω σε άνθρωπο και τους συμπεριφέρομαι παρομοίως. Οι απαιτήσεις που έχει ένα ζώο δεν εξαντλούνται στο φαγητό, στο νερό και στο να κάνει την ανάγκη του. Αποζητά την επικοινωνία, το χάδι, το παιχνίδι. Δεν είναι μπιμπελό. Λένε πάρε ένα ζωάκι και σώσε μία ψυχή, τη δική σου. Πόσο δίκιο έχουν.

Info: Ο Λεωνίδας Κουτσόπουλος είναι ο σεφ του Feedέλ Urban Gastronomy και ένας από τους τρεις κριτές του Master Chef.

Η Κίρκη και η Ζιζέλ

Πριν ενάμιση χρόνο ήμουν σε ένα τηλεοπτικό γύρισμα με τον ηθοποιό Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και τον σκύλο του, τον Βαλεντίνο, κάπου στο Ψυχικό. Το συνεργείο είχε αργήσει κι εμείς συζητούσαμε για τον παιχνιδιάρη που του άλλαξε τη ζωή με το εξής χάρισμα: όποιος τον γνωρίσει, στη συνέχεια υιοθετεί κι αυτός ένα σκύλο. Κάτι σαν αλυσίδα αγάπης. Του είπα ότι μικρή είχα σκυλάκια, αλλά τώρα πια, σε διαμέρισμα με δύο γάτες και μια ζωή που με θέλει διαρκώς στους δρόμους, θα ήταν πολύ δύσκολο να υιοθετήσω κάποιο. Πήγαμε στο κτηνιατρείο του Βαλεντίνου για να τραβήξουμε μερικά πλάνα κι ενώ βρισκόμασταν εκεί και χαϊδεύαμε ένα νεογέννητο γατάκι, μια σκυλίσια γκρίνια ακούστηκε πίσω από μία κλειστή πόρτα. Την ανοίξαμε και μία καστανόξανθη, πανέμορφη γαζέλα ήρθε κατευθείαν στην αγκαλιά μου φιλώντας με ακατάπαυστα στο πρόσωπο. Την έλεγαν Ζιζέλ, ήταν 6 μηνών και είχε εγκαταλειφθεί πριν λίγο καιρό από ένα ζευγάρι, όταν η κυρία έμεινε έγκυος. "Μα αυτό το σκυλί θα ήταν τεράστιο δώρο για ένα μωράκι", σκέφτηκα. Λίγα λεπτά μετά, βρισκόμουν μαζί με την Ζιζέλ σε ένα ταξί. Ο ταξιτζής μου είπε "Μα πόσο ωραίο σκυλί! Μα πόσο υπάκουο! Την έχετε εκπαιδεύσει ε; Σας αγαπάει πολύ!". Που να ξέρατε κύριε, έρωτας κεραυνοβόλος! Με τον φόβο της υποδοχής από τα δύο γατιά, μπήκαμε στο σπίτι δειλά. Σε λίγες μέρες είχαν συνηθίσει την παρουσία της και με τα πρώτα κρύα κοιμούνταν αγκαλιά.

Το πρώτο μας καλοκαίρι μαζί μύρισε σπιθαμή προς σπιθαμή όλη την Αμοργό, ενώ στα Κουφονήσια έγινε η μασκότ του νησιού γιατί κανείς δεν ήταν σίγουρος αν επρόκειτο για αγριοκάτσικο ή σκύλο. Τις νύχτες στα πανηγύρια κοιμόταν εξαντλημένη δίπλα στα ηχεία. Το πρωί δεν ξυπνούσε εύκολα γιατί έκανε διακοπές. Στη θάλασσα, άφηνε τα παιδάκια να την θάβουν στην άμμο κι έπειτα, ξεπλενόταν και τίναζε το τρίχωμα της.

Καμιά φορά, όταν περνάω από το καταφύγιο αδέσποτων του Save A Greek Stray στον Ωρωπό, αγκαλιάζω τη Ζιζέλ τόσο σφιχτά, που μάλλον νομίζει ότι είμαι τρελή. Δεν πειράζει. Ας νομίζει ό,τι θέλει. Πάντως, η έγκυος κυρία είχε άδικο και ο Πυγμαλίων δίκιο. Γιατί η Ζιζέλ είναι μία τρέλα. Είμαστε ακόμη ερωτευμένες. Αλλά πιο βαθιά. Κάθε μέρα πιο βαθιά. Κι ας με κοροϊδεύουν στα Εξάρχεια όταν φωνάζω το όνομα "Ζιζέλ". Καρφί δεν μου καίγεται.

Info: Η Κίρκη Καραλή είναι σκηνοθέτις. Αυτή την περίοδο, παρουσιάζει τις παραστάσεις "24 ώρες από τη ζωή μιας γυναίκας" στο θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ και "8 πρόσωπα ζητούν δημοσιογράφο” στο FAUST bar theater.

Ο Θεοδόσης, η Μέλια και ο Τάισον

Στη μηχανή ενός αυτοκινήτου, που είχε ταξιδέψει από το Χαλκούτσι στην Αθήνα. Εκεί βρήκα την πρώτη μου γάτα. Την πήρα σπίτι και έντεκα χρόνια μετά, η Μέλια και εγώ ζούμε ακόμα μαζί. Ύστερα από περίπου πέντε με έξι χρόνια υιοθέτησα έναν αδέσποτο σκύλο. Ήταν της γειτονιάς. Επιστρέφοντας μία μέρα στο σπίτι, τον βρήκα χτυπημένο από αυτοκίνητο. Ο κτηνίατρος μου είπε ότι είναι βαριά τραυματισμένος και ότι καλό θα ήταν να του κάνουμε ευθανασία. Δεν το δέχτηκα. Τελικά, αφού νοσηλεύτηκε για έξι με επτά μήνες έγινε καλά και φιλοξενήθηκε από ένα καταφύγιο ζώων. Μία φορά την εβδομάδα τον επισκεπτόμουν και τον έβγαζα βόλτα. Την τρίτη φορά δεν τον τον γύρισα ποτέ πίσω από τη βόλτα. Ο Ζαχαρίας έζησε μαζί μου λίγα χρόνια, περίπου τρία. Ήταν μεγάλος όταν τον βρήκα.

Με το πέρασμα των χρόνων, ο βαθμός φιλοζωίας μου αυξήθηκε - αν ξεκινήσεις το σπορ δεν το σταματάς. Άρχισα να ταΐζω τις γάτες στην αυλή του σπιτιού μου στου Φιλοπάππου. Όσο περισσότερο της τάιζα, τόσο πιο τακτικά έρχονταν και πιο ασφαλείς ένιωθαν. Άρα όταν ερχόταν η στιγμή να γεννήσουν το έκαναν στην αυλή μου. Τους είχα φτιάξει σπιτάκια από χαρτόκουτα. Συνολικά γέννησαν τέσσερις γάτες: η Σάρα και η Μάρα, η Λάρα και η Νάρα. Μετά την πρώτη τους γέννα, τις στείρωσα όλες. Δεν είναι αρκετό να ταΐζεις τα αδέσποτα. Εξίσου σημαντικό είναι να τα στειρώνεις. Διαφορετικά, ειδικά στην περίπτωση των γατιών ο πληθυσμός τους αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και κατ' επέκταση ο αριθμός των θανάτων τους.

Από τις γέννες χάρισα σε φίλους και γνωστούς όλα τα γατάκια, εκτός από ένα. Ο Τάισον είναι σήμερα ένας κεραμιδόγατος 2 ετών, ο μικρότερος του σπιτιού. Παίζει ξύλο με την Μέλια και μετά κάνουν αγκαλιές. Και μετά, κάνουν αγκαλιές σε μένα. Θέλουν να είναι συνέχεια πάνω μου, κυρίως η Μέλια. Κάποτε δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου με ζώα. Ήμουν αρνητικός στην ιδέα. Τώρα, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά. Αν το θέλεις λοιπόν κάν' το. Συνειδητά. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις, μόνο να κερδίσεις. Υιοθέτησε, μην αγοράσεις.

Info: Ο Θεοδόσης Μίχος είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στον Best Radio 92.6 και συνιδρυτής της Popaganda.

Ο Νικόλας, η Λεϊλά και η Τιτού

Ανέκαθεν ήμουν φιλόζωος. Δεν ξεχώριζα κανένα ζώο. Ένιωθα ότι όλα ξέρουν ένα μυστικό που όλοι εμείς οι άνθρωποι αγνοούμε. Αυτή η αγάπη με ώθησε αρχικά στην απόφαση να γίνω κτηνίατρος. Σύντομα τα παράτησα, σπούδασα θεατρολογία και υποκριτική. Πέρασαν διάφορα ζωάκια από τη ζωή μου ως μέλος μιας φιλόζωης οικογένειας. Σκυλιά και γατιά. Τώρα ζω σε ένα ρετιρέ στα Εξάρχεια με δύο απίστευτες συγκατοίκους. Την Τιτού, μία σοβαρή και λογική ταρταρούγα γάτα με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και τη Λεϊλά, μια λευκή με δύο διαφορετικά μάτια, που είμαι 100% σίγουρος ότι είναι εξωγήινο ον. Η Τιτού είναι 10 ετών και είναι τόσο πιστή που ποτέ δεν χώνεψε καμία σχέση μου, με μερικές εξαιρέσεις βέβαια. Ακούει το όνομά της σαν σκυλί, έρχεται όταν τη φωνάζεις και τρελαίνεται για ό,τι λιχουδιά μου αρέσει: δρακουλίνια, πακοτίνια, γιαούρτι με φρούτα και προσούτο. Η Λεϊλά είναι τριών, έχει τη σιλουέτα και την εμφάνιση σικάτης κυρίας του Κολωνακίου αλλά είναι και κωλοπετσωμένη σαν μία αυτοδημιούργητη γυναίκα από λαϊκή συνοικία. Γι' αυτό και την φωνάζω και Καίτη. Η Λεϊλά με βρήκε στον δρόμο σαν κάτι να ήξερε κι έτσι έγινε συγκάτοικός μου. Τα ζώα, οι γάτες και τα σκυλιά, δεν σε προδίδουν ποτέ. Αυτό έχω μάθει από τη συμβίωσή μας. Δεν σε προδίδουν, γιατί απλά δεν προδίδουν ούτε τους εαυτούς τους. Δεν έχουν άγχος θανάτου, αλλά ούτε ζωής.

Εν έτει 2019 υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τους φιλόζωους σαν εξωγήινους. Αν έχεις ένα κατοικίδιο, αφομοιώνεσαι από το σύστημα. Αν έχεις από δύο και πάνω, στην καλύτερη περίπτωση θεωρείσαι γραφικός, στην χειρότερη αποτυχημένος εργένης ή γεροντοκόρη. Ας αφήσουμε τις ταμπέλες και ας ανοίξουμε τις καρδιές μας και τα σπίτια μας, σε αυτά τα πλάσματα που μόνο να μας μάθουν πράγματα μπορούν και όχι να μας στερήσουν.

Info: Ο Νικόλας Φραγκιουδάκης είναι ηθοποιός. Από 10 Απριλίου θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Βάσσα" στο Θέατρο Vault, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι.

Ο Γιάννης και ο Μοζ

Μεγάλωσα με γατιά και ένα σκύλο στο πατρικό μου στην Καλαμάτα. Ερχόμενος στην Αθήνα έζησα κάποια χρόνια χωρίς την παρουσία ενός ζώου μέχρι που μία Παραμονή Πρωτοχρονιάς εξολογήθηκα σε μία φίλη την ανάγκη μου να υιοθετήσω ένα γάτο. Μου είπε ότι σώζει αδέσποτα γατάκια από τον δρόμο και τους βρίσκει οικογένεια. Μου έδειξε φωτογραφία μίας τιγρέ μουσούδας. "Αυτός είναι!", της είπα. Με τον Μοζ -το υποκοριστικό του Morrissey- ζούμε μαζί τα τελευταία οκτώ χρόνια. Σχεδόν κάθε πρωί μου ζυμώνει την κοιλιά για να ξυπνήσω. Είναι γκρινιάρης και πολλές φορές με απαιτεί παραπάνω απ' ότι μπορώ να του δοθώ, λόγω των καθημερινών επαγγελματικών υποχρεώσεων.

Η συμβίωση με ένα ζώο σου μαθαίνει να συνυπάρχεις με ένα πλάσμα που δεν μιλάς την ίδια γλώσσα, αλλά με κάποιον περίεργο τρόπο καταφέρνεις να επικοινωνείς και μάλιστα με ένα τρόπο ειλικρινή και καθαρό. Όταν ο Μοζ θέλει μία αγκαλιά, θέλει απλά μία αγκαλιά. Τίποτα άλλο.

Ωραία είναι η παρόρμηση, αλλά καλό θα ήταν να θυμόμαστε πάντα ότι η υιοθέτηση ενός ζώου είναι ευθύνη. Θα βάλεις στη ζωή σου ένα πλάσμα που εξαρτάται από σένα. Γι' αυτό καλό θα ήταν να κάνουμε μία δεύτερη σκέψη, κατά πόσο είμαστε πραγματικά έτοιμοι να προσφέρουμε, να φροντίσουμε, να αγαπήσουμε. Με τις δουλειές και τα προβλήματα της καθημερινότητας κλεινόμαστε στους εαυτούς μας και ξεχνάμε πόσο όμορφο και υγιές είναι να μπαίνει πού και πού η ευθύνη της φροντίδας στη ζωή μας.

Info: Ο Γιάννης Πορφυρόπουλος είναι αρχαιολόγος και υπεύθυνος γραφείου.

---

Φροντίζουμε τα αδέσποτα όχι μία φορά τον χρόνο, αλλά καθημερινά

"Η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στα αδέσποτα ζώα. Σε αυτά τα ζώα που δεν ήταν επιλογή τους να είναι στο δρόμο. Τα αδέσποτα υπάρχουν και αυξάνονται τις περισσότερες φορές γιατί κάποια δεσποζόμενα που δεν στειρώθηκαν από το κηδεμόνα τους, εγκαταλείπονται από τον ίδιο στον δρόμο. Αυξάνονται επίσης σε αριθμό όταν υπάρχουν αστείρωτες αδέσποτες γάτες, που γεννούν συνέχεια. Το πρόβλημα θα μειωθεί αν ο καθένας μας, δράσει και πράξει. Όχι σήμερα. Όχι μία φορά τον χρόνο. Καθημερινά", σημειώνει η πρόεδρος της Φιλοζωικής Δράσης Εθελοντών Μοσχάτου - Ταύρου, Ελευθερία Κάσση.

• ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΝΑ ΣΤΕΙΡΩΣΩ ΕΝΑ ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΖΩΟ Ή ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.
• ΥΙΟΘΕΤΩ , ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΩ .
• ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΖΩΑ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. ΒΑΖΩ ΕΝΑ ΜΠΟΛ ΜΕ ΦΡΕΣΚΟ ΝΕΡΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ Ή ΣΕ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΤΡΟΦΗ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΗΡΩ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΚΑΘΑΡΟ.
• ΑΝ ΔΩ ΑΡΡΩΣΤΟ ΖΩΟ, ΦΡΟΝΤΙΖΩ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΖΩΙΚΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ Ή ΦΙΛΩΝ.
• Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ ΜΑΣ, ΒΟΗΘΑΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΑΔΕΣΠΟΤΟΥ ΖΩΟΥ. ΑΣ ΤΟ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΙ ΟΧΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr