Πώς οι δολοφονίες των Mansons 'τρέφουν' την ποπ κουλτούρα εδώ και 50 χρόνια

Δε μπορεί κανείς παρά να συγκλονιστεί από τα ανατριχιαστικά γεγονότα που συνέβησαν τη νύχτα της 8ης Αυγούστου 1969. Οι δολοφονίες της οικογένειας Manson, που ενορχηστρώθηκαν από τους οπαδούς του Charles Manson στο Cielo Drive, ξεπερνούν την έννοια του χρόνου, αφήνοντας το ανεξίτηλο σημάδι τους στην ποπ κουλτούρα για πάνω από πέντε δεκαετίες.

Ανήμερα λοιπόν, των γενεθλίων του Manson, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα το 1939, ρίχνουμε μία διεξοδική ματιά στη φρίκη εκείνης της μοιραίας νύχτας και τη γκροτέσκα δίκη ως επακόλουθο και τη μετέπειτα επιρροή τους μέχρι και σήμερα, σε ένα σωρό τομείς.

Η φρικιαστική νύχτα του απόλυτου τρόμου

*Προειδοποιούμε ότι οι παρακάτω γραμμές περιγράφουν σκληρά, βίαια γεγονότα

Στην απόκοσμη λάμψη της ημισελήνου, τέσσερις φιγούρες ξεπρόβαλαν από τις σκιές του παλιού κινηματογραφικού ράντσου Spahn. Η δυσοίωνη οδηγία του Charles Manson να "αφήσουν κάτι μαγικό" κορυφώθηκε με μια σφαγή στην κατοικία του σκηνοθέτη Roman Polanski και της εγκύου συζύγου του, Sharon Tate.

Στο Μπέβερλι Χιλς και συγκεκριμένα στο τέλος ενός ελικοειδούς δρόμου ονόματι 10050 Cielo Drive, συνέβησαν όλα. Ο Manson, που δε γνώριζε τους ενοίκους, χειριζόταν τους "οπαδούς" του σα σκοτεινές μαριονέτες για να επιτύχει το βίαιο σχέδιό του.

Bettmann Archive / GettyImages

Eκεί, στο σπίτι, μαζί με την Tate βρίσκονταν ο έμπιστος του Polanski, Wojciech Frykowski, η κληρονόμος της διάσημης εταιρείας καφέ Abigail Folger, και ο κομμωτής διασημοτήτων Jay Sebring. Οι ακόλουθοι του Manson, Susan "Sadie" Atkins, Patricia "Katie" Krenwinkel, Linda Kasabian και Charles "Tex" Watson, ως ένα "σκοτεινό μπαλέτο", έσφαξαν τους πάντες στο πέρασμά τους, συμπεριλαμβανομένου ενός ανυποψίαστου επισκέπτη, του Steve Parent.

Ο Manson, στα 34 του χρόνια, προτιμούσε το χάος των μαχαιριών. Η Dianne "Snake" Lake, πρώην μέλος της Οικογενείας των Manson, αποκάλυψε τις φρικιαστικές διδασκαλίες του Charles, ο οποίος προτιμούσε το μαχαίρωμα και το σκίσιμο για να μεγιστοποιήσει τη ζημιά στα όργανα. Καθώς η Kasabian κρατούσε τσίλιες, το τρίο προκάλεσε 102 μαχαιριές, μετατρέποντας τη χλιδάτη κατοικία σε ένα φρικιαστικό πίνακα τρόμου με το αίμα των θυμάτων να κοσμεί κάθε επιφάνεια.

Η Tate μαχαιρώθηκε δεκαέξι φορές, σχίστηκε δύο φορές και κρεμάστηκε από τον λαιμό από ένα δοκάρι. Η Atkins καυχιόταν ότι δοκίμασε το αίμα της Tate και ότι, αν είχε αρκετό χρόνο, θα έσκιζε από την κοιλιά της το αγέννητο παιδί της. Πρόλαβε όμως και έγραψε στην εξώπορτα τη λέξη "γουρούνι", χρησιμοποιώντας μια πετσέτα εμποτισμένη με το αίμα της Tate.

Την επόμενη νύχτα, ο Manson οργάνωσε ένα άλλο μακάβριο σκηνικό, στέλνοντας τους Watson, Krenwinkel και Atkins, με τη βοήθεια της Leslie Van Houten, στο Los Feliz. Ο Leno και η Rosemary LaBianca, ανυποψίαστοι, έπεσαν θύματα της κτηνωδίας της αίρεσης. Σε ένα σπίτι που είχε μετατραπεί σε σφαγείο, ο Leno έφερε τη λέξη "πόλεμος" χαραγμένη στο στομάχι του με ένα πιρούνι.

Bettmann Archive / GettyImages

Οι φρικιαστικές δολοφονίες, που διαπράχθηκαν από τους οπαδούς του Manson, όχι μόνο στοίχισαν τη ζωή στα θύματα, αλλά επηρέασαν την καρδιά του Χόλιγουντ, αλλάζοντας για πάντα το τοπίο της βιομηχανίας του θεάματος και υποκινώντας μια πολιτιστική αλλαγή που είχε και έχει απήχηση εδώ και χρόνια.

Η τραγελαφική δίκη

Τα επακόλουθα των δολοφονιών του Cielo Drive οδήγησαν σε μια δίκη απαράμιλλης τραγελαφικότητας, η οποία ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1970. Ο Manson, με ύψος 1,75 μ., ασκούσε τρομερή επιρροή στους οπαδούς του, μετατρέποντας την αίθουσα του δικαστηρίου σε ένα ανατριχιαστικό θέαμα που υπνώτισε το έθνος. Το συγκλονιστικό βιβλίο του Vincent Bugliosi, Helter Skelter, λειτουργεί ως στοιχειωμένο χρονικό, αποτυπώνοντας τις μακάβριες λεπτομέρειες της δίκης και αποκαλύπτοντας την αλλόκοτη ικανότητα του Manson να χειραγωγεί και να ελέγχει την "οικογένειά" του: μια εκλεκτική ομάδα που υπολογίζεται σε εκατό άτομα, κυρίως κοπέλες. Κάποιες από αυτές ακόμα πήγαιναν σχολείο.

Όταν χάραξε ένα Χ στο μέτωπό του, αυτοί χάραξαν Χ στο δικό τους. Όταν ξύριζε το κεφάλι του, ξύριζαν κι εκείνοι το δικό τους. Όλοι τους ήταν προκλητικοί και κανένας δεν έδειξε ίχνος μεταμέλειας. Εκτός από τους τρεις στο εδώλιο, άλλοι αγρυπνούσαν στο πεζοδρόμιο κοντά στην αίθουσα του δικαστηρίου, καθ' όλη τη διάρκεια της δίκης που διήρκεσε 9 μήνες. Ο Manson προφανέστατα διέθετε κάποιο χάρισμα.

Bettmann Archive / GettyImages

H Susan Denise Atkins (αριστερά), η Patricia Krenwinkel (κέντρο) και η Leslie Van Houten (δεξιά) γελούν μετά την ανακοίνωση της θανατικής τους καταδίκη.

Μετά τις συλλήψεις τους, ο Manson και οι οπαδοί του έγιναν για λίγο το επίκεντρο της αντικουλτούρας, μέχρι που τα στοιχεία για την ενοχή τους ήταν αδύνατο να αγνοηθούν. Ο Manson δεν είχε βρεθεί στο Cielo Drive και η ενεργός συμμετοχή του στο σπίτι των LaBianca περιορίστηκε στο να δέσει το ζευγάρι. Παρ' όλα αυτά, όταν η δίκη έληξε τον Απρίλιο του 1971, καταδικάστηκε, μαζί με τους Atkins, Krenwinkel και Van Houten, σε θάνατο, ποινή που μετατράπηκε σε ισόβια με δυνατότητα αναστολής όταν το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνιας κατάργησε για λίγο τη θανατική ποινή τον επόμενο χρόνο.

Τα 46 χρόνια που ακολούθησαν, τα πέρασε κάνοντας "βόλτες" στο σωφρονιστικό σύστημα της Καλιφόρνιας, με παραμονή στο Σαν Κουέντιν, το Φόλσομ, το Βάκαβιλ και το Κόρκοραν. Του αρνήθηκαν 12 φορές την αναστολή του. Στην τελευταία του ακρόαση, το 2012, ένα από τα μέλη της επιτροπής αναστολών χρειάστηκε να επικαλεστεί (!) το σχόλιό του σε ψυχολόγο της φυλακής: "Έχω βάλει πέντε ανθρώπους στον τάφο. Είμαι ένας πολύ επικίνδυνος άνθρωπος".

Τα διαστρεβλωμένα κίνητρα του Manson και ο πολιτιστικός αντίκτυπος

Κάτω από τη -φαινομενικά χωρίς κίνητρα- κτηνωδία των φόνων του Cielo Drive κρυβόταν το διαστρεβλωμένο όραμα του Manson, που τροφοδοτούνταν από το White Album των Beatles και το τραγούδι Helter Skelter. Ο Manson οραματιζόταν έναν αποκαλυπτικό φυλετικό πόλεμο, κατά τον οποίο οι μαύροι θα ξεσηκώνονταν εναντίον των λευκών και θα στρέφονταν σε αυτόν για ηγεσία όταν το χάος θα καταλάγιαζε. Η κτηνωδία των δολοφονιών, σε συνδυασμό με τα αποκρυφιστικά μηνύματα που ήταν γραμμένα με αίμα, αψηφούσε κάθε εξήγηση και εισήγαγε μια διάχυτη αίσθηση φόβου στον συλλογικό νου, έναν φόβο που θα διαμόρφωνε το πολιτιστικό και κοινωνικό τοπίο για τις επόμενες δεκαετίες.

Πέρα από τα όρια της δικαστικής αίθουσας, η κληρονομιά του Manson εξελίχθηκε σε ένα εκτεταμένο βιομηχανικό σύμπλεγμα που διέσχισε την αναλογική και την ψηφιακή εποχή. Από το μπεστ σέλερ του Vincent Bugliosi, Helter Skelter, μέχρι μια εκλεκτική σειρά από προϊόντα με την εικόνα του Manson, όπως κοσμήματα, μπλουζάκια και μακάβρια σύνεργα, η γοητεία του είχε διάρκεια. Ακόμη και μετά θάνατον, ο λογαριασμός του Manson στο Twitter συγκέντρωσε οπαδούς, διαιωνίζοντας την επιρροή του στο ψηφιακό πεδίο.

Bettmann Archive / GettyImages

Η επιρροή του Manson διείσδυσε και στο δημιουργικό πεδίο του Χόλιγουντ, εμπνέοντας μπόλικες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές που αναπαρήγαγαν τη φρίκη των δολοφονιών της οικογενείας. Από τη σειρά Aquarius του NBC μέχρι το Once Upon a Time in Hollywood του Tarantino, η ιστορία του Manson έγινε μια συναρπαστική αφήγηση για τους κινηματογραφιστές, εδραιώνοντας τη θέση του στα χρονικά της ποπ κουλτούρας και εξασφαλίζοντας ότι η μυσταγωγία του Manson παραμένει μια μαγνητική δύναμη, που τραβά δημιουργούς και κοινό στην ανατριχιαστική τροχιά της.

Η φεμινιστική προοπτική

Γνωρίζουμε ότι ο Manson κολάκευε και κακοποιούσε τις γυναίκες ακολούθους του, τις αποπλανούσε, τις απέρριπτε και τις έριχνε ξανά στα δίχτυα του. Το βιογραφικό έργο, Charlie Says, ρίχνει φως σε αυτό το ζήτημα. Σύμφωνα με τη σεναριογράφο του, Guinevere Turner, "Κανείς δε ρώτησε 'τι συνέβη μετά'. Αυτές οι γυναίκες είχαν κολλήσει στην απομόνωση για επτά χρόνια. Αυτή ήταν μια νέα προοπτική. Υπήρχαν περισσότερες ιστορίες για να ειπωθούν. Στο [σημερινό] κλίμα, υπάρχει μια πείνα για την ενδυνάμωση των ανθρώπων που δεν πίστευαν ότι είχαν φωνή μέχρι τώρα".

Η ταινία επικεντρώνεται στο έργο της Karlene Faith, μιας ακτιβίστριας για την ποινική δικαιοσύνη, η οποία θεωρούσε τις Atkins, Krenwinkel και Van Houten ως υποψήφιες για επανένταξη. Τις εισήγαγε σε βασικά φεμινιστικά κείμενα. Σύμφωνα με την Turner, "η Karlene έλεγε 'Να μια ιδέα ...' και εκείνες έλεγαν, 'Ο Charlie λέει ...'. Το θέμα ήταν να τις κάνουμε να σταματήσουν να ξεκινούν κάθε πρόταση με το 'ο Charlie λέει' και να σκέφτονται μόνες τους".

Μισό αιώνα μετά από εκείνη την ανατριχιαστική νύχτα του Αυγούστου, ο Charles Manson και οι δολοφονίες της οικογένειας Manson εξακολουθούν να αποτελούν ένα ανησυχητικό αίνιγμα, βαθιά χαραγμένο στον πυρήνα της ποπ κουλτούρας. Οι "αντανακλάσεις" στον καθρέφτη του Manson, που εκτείνονται σε πολιτιστικές, πολιτικές και προσωπικές διαστάσεις, συνεχίζουν να αιχμαλωτίζουν κοινή γνώμη και συλλογική συνείδηση.

Καθώς η κοινωνία παλεύει με την "κληρονομιά" του Manson, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι η φρίκη του 1969 έχει υφανθεί στον ίδιο τον ιστό της πολιτιστικής μας αφήγησης, αρνούμενη να ξεθωριάσει με το πέρασμα του χρόνου. Το αν αυτό είναι καλό να συμβαίνει, επιδέχεται μιας άλλης, διαφορετικής συζήτησης.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr