Roberto Mancini και Gianluca Vialli, ένα γνήσιο ποδοσφαιρικό bromance

Οι Roberto Mancini και Gianluca Vialli ήταν δύο από τα σημαντικότερα πρόσωπα για την εθνική Ιταλίας στο θριαμβευτικό EURO 2020. Αλλά και γενικότερα, διαχρονικά. Πριν από όλα όμως, ένα flash back. Το έτος 1964 ήταν μία σημαδιακή χρονιά για το ιταλικό ποδόσφαιρο: Η Ίντερ του Helenio Herrera κέρδιζε την Ρεάλ Μαδρίτης για τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (μετέπειτα Champions League), η Ρόμα σήκωνε το Coppa Italia σε έναν θαυμάσιο τελικό απέναντι στην Τορίνο και η Μπολόνια πανηγύριζε το 7ο Πρωτάθλημα της ιστορίας της.

Την ίδια χρονιά. δύο άνθρωποι που προορίζονταν να συναντηθούν και να μεγαλουργήσουν μαζί, γεννιόνταν σε δύο διαφορετικά μέρη της χώρας.

Βίοι αντίθετοι, βίοι παράλληλοι

Ο πρώτος που είδε το φως ήταν ο Gianluca Vialli, στις 9 Ιουλίου 1964, στην Κρεμόνα της Λομβαρδίας, στο βόρειο μέρος της χώρας. Μερικούς μήνες αργότερα (στις 27 Νοεμβρίου) και 402 χιλιόμετρα νοτιότερα, ερχόταν στη ζωή ο Roberto Mancini, στο ιστορικό Τζέζι της Ανκόνα, στην κεντρική Ιταλία και τις ανατολικές ακτές της.

Ο Vialli προερχόταν από μία εύπορη οικογένεια και μεγάλωσε χωρίς να του λείψει τίποτα, στο 60 δωματίων Castello di Belgioioso. Από την άλλη ο Roberto Mancini μεγάλωσε σε μία μικροαστική καθολική οικογένεια.

Ο πρώτος έκανε καθημερινά, ήδη από την ηλικία των 9 ετών ένα ταξίδι 45 λεπτών για να προπονηθεί με την AS Pizzighettone, την πρώτη του ομάδα. Ο δεύτερος, από τα 6 του, έδειχνε πόσο σπουδαίος παίκτης θα γίνει, ξεχωρίζοντας στην ακαδημία της τοπικής Aurora Jesi. Ο Vialli είχε όρεξη και διάθεση να εξελιχθεί διαρκώς κατά την εφηβεία του αλλά πιο εύστοχα θα χαρακτηριζόταν late bloomer.

Από την άλλη, ο Mancini το είχε από τη φύση του. Στα 13 τους, έκαναν το επόμενο βήμα: Ο Vialli εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής της -τότε σημαντικής- Κρεμονέζε, κάνοντας το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα μόλις στα 17 του και ο Mancini στα αντίστοιχα της Μπολόνια, με την οποία έπαιξε στη Serie A προτού καν κλείσει τα 17 του.

Η Σαμπντόρια των θαυμάτων

Κατά την πρώτη του σεζόν στο κορυφαίο επίπεδο, ο τωρινός προπονητής της εθνικής Ιταλίας έγραψε 30 ματς και 9 γκολ. Έγινε αμέσως ποθητός από όλους τους μεγάλους του Campionato. H Γιουβέντους και η Μίλαν έκαναν τα πάντα αλλά ο φιλόδοξος (και εξωφρενικά πλούσιος) Paolo Mantovani τον έπεισε να επιλέξει την Σαμπντόρια, με τη μεταγραφή του να λαμβάνει χώρα το καλοκαίρι του 1982.

Παράλληλα, ο Vialli είχε εξελιχθεί σε ηγέτη της Κρεμονέζε και μοιραία υπήρχε και για αυτόν ενδιαφέρον, με την Σαμπντόρια να το αποκτά κι αυτόν δύο χρόνια μετά. Και, δίχως υπερβολή, οι δύο αυτές κινήσεις, συμπληρωματικά με μερικές ακόμη, άλλαξαν την ιστορία του club.

Ο Roberto Mancini και ο Gianluca Vialli, πριν βρεθούν στην ομάδα της Γένοβας, γνωρίζονταν ήδη από τις μικρές εθνικές ομάδες της Ιταλίας. Ήταν το επιθετικό δίδυμο που θα αποτελούσε τη διάδοχη κατάσταση στην μετα-Paolo Rossi εποχή.

Στο φιλόδοξο project της Σαμπντόρια έδεσαν αμέσως. Ο Mancini ήταν ο αρτίστας και ο ηγέτης. Ο Vialli, η ορμή και το πάθος, ο άνθρωπος που τους έκανε όλους να νιώθουν άνετα στα αποδυτήρια.

Getty Images

Κατά την πρώτη τους κοινή χρονιά η Σαμπντόρια τερμάτισε στην 4η θέση του πρωταθλήματος και κατέκτησε το πρώτο κύπελλο της ιστορίας της. Και οι 2 20χρονοι τότε σκόραραν εναντίον της Μίλαν στον δεύτερο τελικό, απέναντι σε μία επιβλητική άμυνα όπου δέσποζε ο τεράστιος Franco Baresi.

Η έκρηξη του ντουέτου αλλά και της Σαμπντόρια γενικότερα έγινε όταν στον πάγκο της ομάδας βρέθηκε ο Σέρβος προπονητής Vujadin Boskov, το καλοκαίρι του 1986. Η Σαμπ, με τους 'goal twins' πια στην επίθεση μπήκε στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας της: Κέρδισε back-to-back Coppa Italia το 1988 και το 1989, το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης το 1990 και το πρώτο -και τελευταίο έως σήμερα- Scudetto της, το 1991.

Και όλα αυτά, παίζοντας ένα ποδόσφαιρο ντελικάτο και συνάμα ορμητικό - ακριβώς όπως οι δύο τύποι που είχε μπροστά. Ένα πράγμα δεν κατάφερε μόνο, κι αυτό εξαιτίας της Μπαρτσελόνα του Johan Cruyff.

Το παιχνίδι της μοίρας στο Wembley

Το ημερολόγιο έδειχνε 20 Μαΐου του 1992 όταν η θαυμάσια Μπάρτσα του Ιπτάμενου Ολλανδού αλλά και των Pep Guardiola, Hristo Stoichkov και Michael Laudrup, αντιμετώπιζε στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης την ενθουσιώδη Σαμπντόρια των Boskov, Mancini και Vialli.

Χρειάστηκε μία απευθείας εκτέλεση φάουλ του Ronald Koeman στο 112' για να καμφθεί η αντίσταση των Ιταλών και οι Μπλαουγκράνα να κατακτήσουν το βαρύτιμο τρόπαιο. 

Το βράδυ της 11ης Ιουλίου 2021, Roberto Mancini και Gianluca Vialli, αγκαλιασμένοι, κλαίνε στο χορτάρι του Wembley. Ο Gianluigi Donnarumma έχει μόλις αποκρούσει το πέναλτι του Bukayo Saka και η εθνική Ιταλίας -με προπονητή της τον Roberto Mancini και βοηθό του τον Gianluca Vialli- είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Η μοίρα τους ξεπλήρωσε ότι τέλος πάντων τους χρωστούσε, 29 χρόνια μετά, χαρίζοντας στον ποδοσφαιρικό πλανήτη μία ακόμη υπέροχη ιστορία. 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr