Ο Σπύρος Γιαννιώτης είναι ο επιμένων που στο τέλος νικά

Θυμάμαι σα χθες να περιμένω πώς και πώς μπροστά από την τηλεόραση τον τερματισμό του στο Ρίο, στα 10 χλμ ανοικτής θαλάσσης. Καρδιοχτύπι απίθανο. Ο Σπύρος Γιαννιώτης, σε εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες -τους τέταρτους στην αθλητική του καριέρα- δεν αναζητούσε μόνο τη δική του δικαίωση μετά από τόσους κόπους χρόνων. Κουβαλούσε μαζί του την αγωνία όλων εκείνων που πιστεύουν ότι εν τέλει ο επιμένων πάντα νικά. Για μένα, που είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω τα προηγούμενα χρόνια και να ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες παραπάνω (όχι πολλές, μιλάει με το σταγονόμετρο, όμορφα και ουσιαστικά), τότε ήταν σα να αγωνιζόμουν κι εγώ μαζί του. Πέντε ακριβώς χρόνια μετά από τις 16 Αυγούστου του 2016 και από την επιτυχία που τον έφερε αργυρό ολυμπιονίκη στο βάθρο, συζητάμε για λογαριασμό του Esquire, όλα όσα μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα. Και είναι πολλά.

Σπύρο, τι είναι αυτό που δεν ξέρουμε για σένα, που δε στο έχουν ρωτήσει ποτέ; Γενικά είμαι άνθρωπος που μοιράζεται τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σε ό,τι έχει να κάνει με τον αθλητισμό και την πορεία του. Όσον αφορά στην προσωπική μου ζωή εννοείται ότι είμαι πιο εσωστρεφής. Αυτό που εισπράττω και μου λένε συνήθως είναι πως όπως με βλέπουν στις συνεντεύξεις έτσι είμαι και στην πραγματικότητα. Ευτυχώς για καλό το λένε (γέλια). 

Εννοείς δηλαδή πως αρκεί να σε ρωτήσει κάποιος το οτιδήποτε, δύσκολα θα πεις "δεν απαντώ". Ναι, όταν με ρωτήσεις κάτι, θα στο πω ή όχι, όπως θα έκανα και στην προσωπική μου ζωή. Αυτός που φαίνομαι, είμαι -σύμφωνα με όσα μου έχουν πει δηλαδή. 

Υποθέτω πως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ίσως χρειάστηκε να θέσεις κάποια όρια. Δεν άφησα την κατάσταση να ξεφύγει. Θεωρώ πως πρέπει να μιλάς όταν έχεις όντως κάτι να πεις και όχι απλά για να πεις κάτι. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήθελα να απολαύσω με την καλή έννοια την πορεία και τις διακρίσεις μου και πλέον προσπαθώ να κάνω το επόμενο βήμα, είτε βοηθώντας ένα παιδί να ασχοληθεί είτε να συνεχίσει με τον αθλητισμό. Αυτό για μένα είναι κέρδος. 

Προσωπικά, όπως σε γνώρισα, έβλεπα ένα αρκετά φειδωλό άνθρωπο που έλεγε μετρημένα πράγματα, αλλά πάντα εύστοχα. Το παράπονο που έχω από τον εαυτό μου είναι πως ίσως θα έπρεπε καμιά φορά να λέω περισσότερα από όσα σκέφτομαι ή δε θα έπρεπε να λέω κάποια πράγματα που σκέφτομαι. Σε μπέρδεψα; Είναι οξύμωρο και αινιγματικό αυτό που λέω: Κάποια ίσως δε θα έπρεπε να τα αναφέρω, άσχετα αν είναι αλήθειες και κάποια άλλα θα έπρεπε να τα είχα αναφέρει. Κράτα το ότι λέω λίγα γιατί νομίζω ότι αυτά πρέπει να πω, αλλά συνειδητοποιώ εκ των υστέρων ότι καμιά φορά θα έπρεπε να λέω περισσότερα. 

Ας αποκαταστήσουμε κάπως τώρα τα πράγματα λοιπόν. Είναι πολλές φορές που λέμε ενοχλητικές αλήθειες και παρεξηγείται ο τρόπος που τις εκφράζουμε. Από την άλλη, όσα δε λέω έχουν να κάνουν με συναισθήματα και σκέψεις μου που αφορούν εμένα και θα έπρεπε να είχα πει. Δεν περνάει συγκεκριμένο παράδειγμα αυτή τη στιγμή από το μυαλό μου για να γίνω πιο σαφής. 

Το ελληνικό Metoo και η μάχη με τη δυσλεξία

Μιλώντας για ενοχλητικές αλήθειες, το 2020, αλλά και το 2021 ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτικά. Πώς αισθάνθηκες όταν άρχισαν να βγαίνουν στο φως μαρτυρίες όπως αυτή της Σοφίας Μπεκατώρου; Τη Σοφία τη γνωρίζω προσωπικά λόγω παράλληλης πορείας και είναι από τα άτομα της αθλητικής κοινότητας που μιλάω αρκετά. Όταν διάβασα για το περιστατικό αυτό, η αλήθεια είναι ότι σοκαρίστηκα. Αναλογιζόμουν ότι πέρασαν τόσα χρόνια που τα κράτησε αυτά μέσα της, κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Οπότε, σκέφτηκα "μπράβο που κατάφερε να μιλήσει". Όπως εξελίχθηκε στην πορεία, ως ένα τσουνάμι αποκαλύψεων κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα ελληνικό #MeToo και να βοηθήσει το χώρο μας (και όχι μόνο), προστατεύοντάς τον από τέτοιες κακοποιητικές τακτικές και ενθαρρύνοντας τα θύματα να μιλήσουν. 

Σοκαρίστηκες επειδή συνέβη στη Σοφία που εκτιμάς ή επειδή δε φανταζόσουν ότι συνέβαιναν τέτοια πράγματα στον αθλητισμό; Στο χώρο μας, δεν είχα ακούσει τίποτα αντίστοιχο, οπότε σίγουρα ήταν κι αυτό. Διαβάζοντας όμως τη μαρτυρία της Σοφίας και γνωρίζοντάς την προσωπικά ήταν ένας λόγος παραπάνω. Αυτά τα πράγματα ωστόσο, πάντα θα μας σοκάρουν και έτσι πρέπει, διότι δεν έχουν θέση πουθενά. Η Σοφία βοήθησε κάθε Σοφία, Πέτρο, Κώστα -γιατί δεν έχει να κάνει με το φύλο αυτό- να βγει να μιλήσει. Θέλω να μείνουμε στο γενικότερο κοινωνικό φαινόμενο όμως. Πρέπει να βρεθούν τρόποι από την πολιτεία και την κοινωνία για να αποκαλύπτονται τέτοιες περιπτώσεις, όπως και δικλείδες ασφαλείας είτε για να αποτρέπονται τέτοια περιστατικά είτε να προστατεύονται τα θύματα. 

Επιστρέφω σε σένα και στο ξεκίνημά σου στην κολύμβηση. Γνωρίζω ότι και η μητέρα σου κολυμπούσε, αλλά θέλω να μάθω αν είχες εξαρχής προαίσθημα ότι θα ασχοληθείς κι εσύ με αυτήν. Ναι, το ήξερα από μικρός ότι το κολύμπι ήταν το άθλημά μου. Με τραβούσε το νερό και χωρίς καμία υπεροψία, βαθιά μέσα μου ένιωθα ότι σε κάποια στιγμή θα πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Και ξέρεις, δεν ήμουν ο άνθρωπος που πήγαινε δεξιά κι αριστερά και έλεγε τι ήθελε να κάνει. Προτιμούσα να το δείχνω μέσα στην πισίνα, στην προπόνηση, στην πράξη. 

Το θέμα της δυσλεξίας, σε πείσμωσε παραπάνω προς εκείνη την κατεύθυνση; Σίγουρα η δυσλεξία με πείσμωσε, αλλά δημιούργησε και διάφορα άλλα στον τρόπο που μεγάλωσα και την ψυχολογία μου που δεν αποβάλλονται εύκολα. Όσοι έχουν αντιμετωπίσει μαθησιακές δυσκολίες, καταλαβαίνουν τι εννοώ. Σε ό,τι είχε να κάνει με μάθηση, είχα βάλει ένα mental block, κάτι σαν ψυχολογικό τοίχο γιατί μου δημιουργούσε φόβο και άσχημα συναισθήματα. Ήθελα να είμαι καλός στο σχολείο, προσπαθούσα και συνέβαινε το αντίθετο. Βρήκα όμως διέξοδο με τον αθλητισμό, έβλεπα την πρόοδο να συμβαίνει και μου έδινε τη δύναμη να συνεχίσω. Οπότε ναι, η δυσλεξία σίγουρα με πείσμωσε στο αγωνιστικό κομμάτι, ωστόσο είναι και κάποια πράγματα που… ακόμη με κάνουν να παλεύω με τον εαυτό μου και θα παλεύω για πάντα. Είναι μία καθημερινή μάχη.

Alexander Hassenstein/Getty Images

Θα σου πω κάτι που ξέρουν λίγοι: Ήμουν φοιτητής στη Γυμναστική Ακαδημία, δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ μαθήματα λόγω έλλειψης χρόνου από τον πρωταθλητισμό, αλλά και του φόβου της αποτυχίας. Κρυβόμουν πίσω από αυτό. Αφού σταμάτησα λοιπόν τον αθλητισμό, αντιμετώπισα ίσως το μεγαλύτερό μου φόβο, το να κάτσω πάλι στο θρανίο. Έβγαλα τη σχολή μέσα σε δύο χρόνια. Ήταν μία δύσκολη διαδικασία γιατί είχα το διάβασμα παράλληλα με τη δουλειά και φυσικά τη μάχη μες το μυαλό μου σχετικά με όσα μου είχαν μείνει από το σχολείο. Εν τέλει όχι μόνο τα κατάφερα, αλλά παρακολουθώ και μεταπτυχιακό τώρα στην αθλητική διοίκηση, πάλι με την ίδια λογική: Δεν κρυβόμαστε, αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας. 

>Διάβασε ακόμη: Ο Λευτέρης Πετρούνιας μιλά πάντα με πράξεις

Το 'καρμικό' αργυρό στο Ρίο και το χρυσό μετάλλιο της ζωής του

Πήρες λοιπόν το μετάλλιο, κατέκτησες ένα στόχο χρόνων και τι σκέφτηκες; Έψαξες αμέσως τον επόμενο ή χρειάστηκες χρόνο για ανασύνταξη δυνάμεων και επαναπροσδιορισμό; Το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, για μένα ήταν η επιβράβευση και η ολοκλήρωσή μου ως αθλητής. Ένιωθα και νιώθω ακόμα δηλαδή, ότι ολοκλήρωσα την πορεία μου με τον καλύτερο τρόπο. Δεν έβαλα τον εαυτό μου αμέσως σε διαδικασία να σκεφτεί το επόμενο βήμα, στην πορεία ασχολήθηκα και με την προπονητική και τα διοικητικά, αλλά καταλήγω ότι το πιο σημαντικό κομμάτι για μένα είναι η προσφορά. Είτε να βοηθήσεις έναν αθλητή να παραμείνει στο χώρο είτε να έρθει σε αυτόν. 

Τι σκεφτόσουν εκείνα τα τελευταία λεπτά του αγώνα στο Ρίο; Εκείνη τη στιγμή, στα τελευταία δευτερόλεπτα πριν από το τέλος του αγώνα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται περνούσαν άπειρα πράγματα από το κεφάλι μου, κυρίως αγωνιστικά. Προσπαθούσα να μείνω μπροστά, να προπορευθώ, πάλευα με το σώμα μου, πήγαινα κόντρα στο μυαλό μου που έλεγε ότι δεν είχα άλλο να δώσω και επέμεινα ότι θα αντέξω. Η πίεση είναι έτσι κι αλλιώς τεράστια, τα συναισθήματα πάρα πολύ έντονα, πόσω μάλλον όταν καταδιώκεσαι από άλλους που κυνηγούν το ίδιο πράγμα με σένα.

Όταν τερματίσαμε, με την άκρη του ματιού μου είδα ότι ο Ολλανδός μάλλον είχε ακουμπήσει πρώτος. Δε θα πω ψέματα, ενοχλήθηκα προς στιγμή, αλλά το ξέχασα κυριολεκτικά αμέσως γιατί ήταν στόχος ζωής να κατακτήσω ένα μετάλλιο και ήταν πραγματικά απίστευτο ότι επιτέλους το είχα καταφέρει. Δε μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ τι καλύτερο θα μπορούσα να είχα κάνει, το έχω απολαύσει και πιστεύω πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. 

Ήθελα να στο ρωτήσω αυτό, αν πιστεύεις πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Στα κομβικά σημεία της ζωής μου ειδικά, ναι το σκέφτομαι. 

Τους βρίσκεις όμως αυτούς τους λόγους; Όχι, δεν ξέρεις ποιοι είναι και δεν τους ψάχνω κιόλας. Εντάξει, στο Λονδίνο το 2012 που ήρθα 4ος, εκ των πραγμάτων μπορούμε να πούμε ότι όλα συνέβησαν για να έρθει η 2η θέση στο Ρίο μετά από τέσσερα χρόνια. Το χρυσό μετάλλιο ήρθε τέσσερις μήνες μετά, όταν γεννήθηκε ο γιος μου, ο Διονύσης. Η καθημερινή συναναστροφή μου μαζί του είναι μία καθημερινή ηθική ικανοποίηση για μένα. 

Να σου πω τι πιστεύω; Νομίζω πως αν όλα είχαν λήξει στο Λονδίνο, δε θα είχε ταυτιστεί τόσος κόσμος μαζί σου όπως στο Ρίο. Στο λέω, γιατί γνωρίζω ότι στο πίσω μέρος του μυαλού σας οι αθλητές έχετε το ότι αποτελείτε θετικά πρότυπα. Η πορεία μου και ο τρόπος που έγινε όλο, έδειξε ότι το ήθελα πολύ τελικά και ο κόσμος ταυτίστηκε με την προσπάθεια και την επιμονή μου. Μου το έχουν ξαναπεί και πάντα είναι πολύ όμορφο να το ακούω.  

Κατά καιρούς, βλέπουμε ότι εκφράζονται άπειρα παράπονα από αθλητές απέναντι στην πολιτεία που δεν τους παρέχει τη στήριξη που χρειάζονται για να κάνουν πρωταθλητισμό. Κάποιος κυνικός θα έλεγε, "αφού βλέπεις ότι δεν υπάρχει βοήθεια και δε γίνεται, γιατί συνεχίζεις;". Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος; Το κάνεις γιατί το αγαπάς. Όταν φτάνεις 17 χρόνων και είσαι καλός αθλητής, γνωρίζεις τα δεδομένα της κολύμβησης ή του ερασιτεχνικού αθλητισμού με μεγάλο χορηγό τους γονείς σου και της παράλληλης πίεσης από το σχολείο. Γι᾽αυτό και πάρα πολλά παιδιά καταλήγουν να εγκαταλείπουν. Δεν έχει να κάνει με το ότι δε βγάζουν πολλά χρήματα, αλλά με το ότι στην ουσία δε μπορούν να συντηρηθούν. Πόσα να αντέξουν και οι γονείς;

Όταν πρέπει να βοηθήσουν το παιδί ταυτόχρονα ως αθλητή και φοιτητή χωρίς οικονομικές απολαβές; Είναι πολύ στενάχωρο γιατί εξαιτίας όλων αυτών χάνονται πολλά ταλέντα, δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες. Η ζωή και οι καταστάσεις τα φέρνουν διαφορετικά και αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο ευθύνεται απαραίτητα ένας συγκεκριμένος φορέας. Οι υψηλές διακρίσεις μερικές φορές συνοδεύονται από υψηλά πριμ και έτσι μπορεί κάποιος αθλητής να συνεχίσει την προσπάθειά του. 

>Διάβασε ακόμη: Οι Ολυμπιακές ιστορίες των κορυφαίων Ελλήνων αθλητών

Τα social media και τα σύγχρονα πρότυπα

Έχουν παίξει το ρόλο τους προς αυτήν την κατεύθυνση τα πρότυπα που βλέπουμε μέσω των σόσιαλ μίντια αλλά και η προβολή αθλητών που προέρχονται κυρίως από το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ; Σίγουρα παίζουν το δικό τους ρόλο.Οι αθλητές ως κοινωνικά πρότυπα προσελκύουν νέο κόσμο στον αθλητισμό και μιλάω γενικά για άθληση, όχι απαραίτητα πρωταθλητισμό. Εκεί πρέπει να επενδύσουμε, να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να αθληθούν με οποιοδήποτε τρόπο. Το βασικό μέλημα της κοινωνίας μας θα έπρεπε να είναι η δια βίου άσκηση που έχει πολλαπλά οφέλη. Πώς θα γίνει αυτό; Με νέες αθλητικές εγκαταστάσεις, με την παιδεία στα σχολεία και με τα πρότυπα που ανέφερες. 

Πάντως, χωρίς να υποτιμώ την προσπάθεια που κάνουν ποδοσφαιριστές και μπασκετμπολίστες, κατά τη γνώμη μου, ίσως να είναι λίγο άδικο να συγκεντρώνουν κυρίως εκείνοι τη μερίδα του λέοντος σε δόξα και απολαβές, σε σχέση με εκείνους που ασχολούνται με πιο "μοναχικά" -ας μου επιτραπεί ο όρος- αθλήματα. Το είπες από μόνη σου χωρίς να το καταλάβεις. Είπες "μοναχικά" και αυτό είναι. Μοναχικά αθλήματα. Το κολύμπι για παράδειγμα, είναι το νο1 άθλημα με το οποίο ξεκινάει ένα παιδί σε όλο τον κόσμο. Γιατί όμως φεύγει από το κολυμβητήριο; Δεν είμαι της άποψης ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πρότυπα από το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο, απλώς με κάποιο τρόπο θα έπρεπε να μοιραστεί λίγο καλύτερα η κατάσταση προς όλες τις κατευθύνσεις.

Με όχημα την προβολή έχουμε δει μέχρι και ανθρώπους άσχετους με τον αθλητισμό να μετατρέπονται σε πρότυπα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υποδοχή παικτών του Survivor στο αεροδρόμιο. Και βλέπεις στον αντίποδα τα παιδιά του πόλο, την Άννα τη Ντουντουνάκη, τον Απόστολο Χρήστου, τον Ανδρέα Βαζαίο, τον Κριστιάν Γκολομέεβ, την Ευαγγελία Πλατανιώτη, τα κορίτσια της συχρονισμένης και ένα σωρό ακόμη αθλητές που έχουν τόσες σημαντικές διακρίσεις σε διοργανώσεις… Αυτά είναι τα πρότυπα που πρέπει να προβάλλουμε και όχι μόνο εντός της κολυμβητικής κοινότητας, σε όλο τον κόσμο. Θα έπρεπε να τους βλέπουμε συνέχεια, όχι μόνο όταν φέρνουν επιτυχίες. 

Πώς αλλάζει όμως αυτό Σπύρο; Καλώς ή κακώς είναι σα να παραδεχόμαστε μεταξύ μας ότι η τηλεόραση είναι το μέσο που δημιουργεί "ήρωες". Είναι κάτι που πάντα υπήρχε και που έχει αναλυθεί και στο παρελθόν. Το θέμα είναι να προβάλλονται περισσότερο οι επιτυχίες των αθλητών και οι προσωπικότητές τους, όχι για τη δημοσιότητα την ίδια. Σκοπός είναι όπως λέγαμε πριν, να πεις κάτι και να υπάρχει λόγος που το λες. Είναι τεράστια αυτή η συζήτηση με αντίστοιχη κοινωνική διάσταση για να γίνει τώρα. 

Στη ζωή σου τι άλλαξε μετά το ολυμπιακό μετάλλιο; Διακρίσεις σημαντικές υπήρχαν και πριν, οπότε δεν άλλαξε κάτι στη ζωή μου μετά το ολυμπιακό μετάλλιο. Όταν αναγνωρίζεται η προσπάθεια είναι κάτι πολύ σημαντικό και εγώ σε αυτό μένω. 

Το 'σήμερα' του Ολυμπιονίκη Σπύρου

Αυτή τη στιγμή με τι ασχολείσαι; Στο Red Swim Academy ασχολούμαστε με την εκμάθηση της κολύμβησης στα παιδιά. Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά στην Ελλάδα που περιτριγυρίζονται από θάλασσα να ξεκινήσουν μαθαίνοντας κολύμπι. Αυτό είναι το άλφα, το ωμέγα είναι το πού θέλει να φτάσει σε σχέση με αυτό το καθένα. Εμείς δίνουμε το έναυσμα το παιδί να μάθει να κολυμπάει σωστά και να ασχοληθεί περισσότερο σε περίπτωση που το επιθυμεί. 

Ο κόσμος όταν σε συναντά, τι σου λέει; Πώς δεν κατάφερα να τερματίσω πρώτος και γιατί δεν έκανα κι άλλη χεριά και προσπαθώ να εξηγήσω ότι εκείνη τη στιγμή δεν είναι τόσο εύκολο. Από τα πιο ωραία που ακούω συνήθως είναι να με ρωτούν τα παιδιά -και τα καταλαβαίνω απόλυτα- τι χρόνο έκανα περίπου στη δική τους ηλικία. Έχει τύχει επίσης σε κάποια στιγμή σε κάτι αγώνες στην Ελλάδα, δε θυμάμαι πώς, αλλά να κολυμπάω μεταξύ άλλων σε διπλανή διαδρομή στα 1500 μέτρα με ένας (μάλλον) 13χρονος που μόλις είχε ξεκινήσει στην αγωνιστική ομάδα. Όπως καθόμουν και περίμενα τη σειρά μου για να ξεκινήσουμε, κοιταχτήκαμε κανά δυο φορές, κατάλαβε ποιος ήμουν και τον ρώτησα αν μετά από την κούρσα θα ήθελε να του δώσω το σκουφάκι μου. Ήταν τόσο χαρούμενος, που παίζει να ξεκίνησε σφαίρα! Τέτοιες, ωραίες καταστάσεις συμβαίνουν...

LLUIS GENE/AFP/Getty Images

Τι θα έλεγες στους γονείς που πιστεύουν ότι για να γίνει κάποιος πρωταθλητής το ντόπινγκ είναι αναπόφευκτο; Πρόκειται για μία εντελώς λανθασμένη προσέγγιση. Υπάρχει καθαρός αθλητισμός, ξεκινάει από την οικογένεια και τους ανθρώπους που επιλέγεις να έχεις γύρω σου. Ο αθλητής κάνει ό,τι μπορεί σύμφωνα με τις δυνάμεις του, με τιμιότητα και με αξίες που παίρνει από το σπίτι του. Αν προστατεύσουν το παιδί τους, θα γίνει ο καλύτερος αθλητής. Μπορεί να μη γίνει ο πρώτος, αλλά θα γίνει ο καλύτερος βάσει πειθαρχίας και χαρακτήρα. Πάντως, πιστεύω πως είναι μεμονωμένα περιστατικά ανθρώπων που αλλάζουν γνώμη όταν φέρνουν τα παιδιά τους να αθληθούν. Δε μπορείς να ξεκινάς με αμφισβήτηση από την πρώτη μέρα. 

Έχεις μπει στο Hall of Fame της κολύμβησης. Βάσει των εμπειριών σου, τι είναι αυτό που κάνει έναν άντρα σπουδαίο; Είναι η πορεία του, όχι οι διακρίσεις του. Είναι η συμπεριφορά του, όχι τα μετάλλια. Ο τρόπος που χειρίζεται τη νίκη και την ήττα, όχι μόνο το ένα αφού και τα δύο υπάρχουν στη ζωή. Είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεσαι να έχουν ένα καλό λόγο να πουν για σένα δίχως να το έχεις επιδιώξει. Είναι καλύτερο να πουν ότι ο τάδε πήρε χρυσό μετάλλιο και ήταν παλιοχαρακτήρας ή ότι βγήκε 15ος και ήταν αξιόλογος αθλητής που προσπάθησε; Αυτή είναι η άποψή μου. 

Πώς βλέπεις το Διονύση; Υπάρχει περίπτωση να ακολουθήσει τα βήματά σου;
Λόγω της καραντίνας είχε σταματήσει το κολυμβητήριο και πρέπει να το ξαναδούμε. Πέρυσι, τρελαινόταν με το κολύμπι στη θάλασσα και ως το τέλος Αυγούστου πάλευα να τον βγάλω από το βυθό. Δε με νοιάζει αν θα γίνει κολυμβητής, με νοιάζει όμως να κολυμπάει. Δε με νοιάζει να γίνει πρωταθλητής, αλλά αθλητής. Δε με νοιάζει να πάρει μετάλλια, αλλά να ξέρει ότι ο αθλητισμός είναι υγεία και ισορροπημένη ζωή. Θα του δώσω τα εφόδια που χρειάζεται για να είναι παραγωγικός στη ζωή του. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο για μένα. 

Ποια συμβουλή -που ίσως θα ήθελες να σου είχαν δώσει εσένα- θα του δώσεις; Μάλλον θα πρέπει να πάθει για μάθει και μακάρι να μη χρειαστεί να πάθει πολλά. Είναι αλλιώς να τα λες εσύ και αλλιώς να τα ζει κάποιος. Θα τον βοηθήσω όμως, να θέλει να προοδεύει στη ζωή του, να βάζει στόχους και να προσπαθεί να τους πραγματοποιήσει. 

Τι θα έλεγες σε μένα να σκέφτομαι τις μέρες που με πιάνει η απόλυτη άρνηση για τα πάντα; Σήκω, ενεργοποιήσου και προσπάθησε να κάνεις αυτό που φοβάσαι. Προσπάθησε να αντιμετωπίσεις συστηματικά τα προβλήματά σου χωρίς να τα καλύπτεις, ακόμα κι αν κάθε μέρα μοιάζει χειρότερη από την προηγούμενη. Ο επιμένων νικά. 

 

 

 

 

 

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr