Όσα έμαθε η ζωή στον Andrea Pirlo

Τα μαθήματα ζωής ενός από τους τελευταίους μαέστρους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, που κλείνει σήμερα τα 44 του χρόνια.

Μπρέσια, Ίντερ, Μίλαν, Γιουβέντους, εθνικής Ιταλίας. Champions League και Μουντιάλ. Απαράμιλλη φινέτσα και στυλ, εντός και εκτός γηπέδου. Παρατσούκλια όπως ο Αρχιτέκτονας, o Καθηγητής, ο Μαέστρος και ο Μότσαρτ. Ένας σύγχρονος φιλόσοφος και ταυτόχρονα λάτρης του καλού κρασιού. Ο Andrea Pirlo αποτέλεσε για παραπάνω από 20 χρόνια τον εγκέφαλο όλων των ομάδων στις οποίες αγωνίστηκε, δίνοντας άλλη υπόσταση στο ρόλο του αμυντικού μέσου-οργανωτή. Μακριά από το χορτάρι παραδίδει ακόμη και σήμερα μαθήματα στυλ και κομψότητας, γνωρίζοντας ακριβώς πώς να απολαμβάνει τη ζωή.

Ο κατά πολλούς πιο cool ποδοσφαιριστής που πάτησε ποτέ γρασίδι θυμίζει ένα μπουκάλι Montepulciano d'Abruzzo: Έχει καλό σώμα, είναι στεγνός και γίνεται καλύτερος όσο περνούν τα χρόνια. Με αφορμή τα 44α γενέθλιά του (γεννήθηκε στις 19 Μαΐου 1979), το Esquire συγκέντρωσε κάποιες από τις σημαντικότερες ατάκες του, που συνοψίζουν την εμπειρία του μέσα στα γήπεδα αλλά και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα γενικότερα.

> Με τον Carlo Ancelotti ήταν σαν να ξαναβρήκα τον πατέρα μου. Μου άλλαξε την καριέρα, βάζοντάς με να αγωνίζομαι πιο πίσω. Ζήσαμε εκπληκτικές στιγμές μαζί.

> Το Playstation είναι η σημαντικότερη εφεύρεση όλων των εποχών μετά τον τροχό.

> Σκεφτόμουν να σταματήσω. Mετά την Κωνσταντινούπολη, τίποτα δεν είχε πια νόημα. Ο τελικός με έκανε να πεθαίνω από ασφυξία. Μία μαζική αυτοκτονία όπου όλοι πιαστήκαμε από το χέρι και πηδήξαμε από τη γέφυρα του Βοσπόρου. Μετά τον τελικό δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, δεν μπορούσαμε να κινηθούμε. Μας είχαν διαλύσει πνευματικά και η ζημιά γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη καθώς περνούσαν οι ώρες. Είχαμε εφεύρει μία νέα αρρώστια με πολλαπλά συμπτώματα: το σύνδρομο της Κωνσταντινούπολης. Δεν αισθανόμουν πια ότι ήμουν παίκτης και αυτό ήταν αρκετά καταστροφικό. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ένιωθα πια άντρας. Ντρεπόμουν να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Η μόνη πιθανή λύση που σκεφτόμουν ήταν να σταματήσω. Και τι ντροπιαστική απόσυρση θα ήταν αυτή. Δεν θα ξαναδώ ποτέ αυτό το ματς με τη Λίβερπουλ.

> O παίκτης που μου θυμίζει περισσότερο τον εαυτό μου είναι ο Frenkie de Jong. Βλέπει όλο το γήπεδο, είναι πιο μπροστά στις φάσεις. Είναι πάρα πολύ καλός ποδοσφαιριστής.

> Όταν ξεκινάς να γεύεσαι την επιτυχία, θέλεις ακόμη περισσότερη.

> Ο Messi συγκρίνεται διαρκώς με τον Maradona. Είναι ο καλύτερος πάικτης στον κόσμο αλλά δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Θα πρέπει πρώτα να έχεις κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο.

> Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που βρέθηκα στο πλευρό του Pep Guardiola και κάναμε μαζί προπονήσεις. Ακόμη και τον καιρό που ήταν παίκτης γνώριζε πώς να στήσει μία ομάδα στο γήπεδο, να την καθοδηγήσει και να βάλει κανόνες. Ξέρεις πως να αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο με τρόπο που να ξεπερνά το ίδιο το άθλημα.

> Πολλές φορές, κάποιες πινελιές σαδισμού στο παιχνίδι, κάνουν τη νίκη ακόμη πιο γλυκιά.

> Έμαθα πολλά στο ποδόσφαιρο. Ένα από τα σημαντικότερα ήταν το πώς να δείχνω την ευγνωμοσύνη μου. Επίσης, να μην πιστεύω στην τύχη και να μην κρατάω κακίες.

> Ένα από τα παιδικά μου όνειρα ήταν να παίξω στο Μαρακανά.

> Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, αρκούν μερικά εκατοστά για να κάνουν τη διαφορά. Μπορούν να αλλάξουν τα πάντα.

> Να μη νιώθεις σημαντικός, να είσαι. Αυτή είναι η διαφορά.

> Μέχρι τα 30 μου έτρωγα μακαρονάδες κάθε μέρα. Ήταν μία ρουτίνα που άντεχε το σώμα μου.

> Δεν έπαιξα ποτέ για τα λεφτά. Μέχρι την τελευταία στιγμή αγωνιζόμουν γιατί λάτρευα το ποδόσφαιρο.

> Ένιωθα συχνά σαν ένας περιπλανώμενος τσιγγάνος μέσα στο γήπεδο.

> Πέρασα το μεσημέρι και το απόγευμα της 9η Ιουλίου 2006 στο Βερολίνο παίζοντας PlayStation και απολαμβάνοντας τον ύπνο. Το βράδυ πήγα στο γήπεδο και κέρδισα το Παγκόσμιο Κύπελλο.

> Πίεση; Δεν νιώθω πίεση, ποτέ.

> Κάθε φάουλ με το οποίο έχω σκοράρει, κουβαλά το όνομά μου. Είναι όλα τους παιδιά μου.

> Θα μπορούσα να είμαι Βραζιλιάνος. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. PIrlonho, θα ήταν ένα ωραίο όνομα.

> Έπαιξα μαζί με τον Roberto Baggio όταν ήμουν μικρός. Ήταν ένα όνειρο που έζησα. Κατόρθωσα να κάνω παρέα μαζί του και να μελετήσω τα πάντα, να μάθω από αυτόν.

> Σταμάτησα το ποδόσφαιρο την τέλεια στιγμή. Ήμουν κουρασμένος, τα πόδια μου πονούσαν. Οπότε ήταν τα καλύτερο δυνατό timing.

> Αντιλαμβάνεσαι από μόνος σου πότε έχει φτάσει η στιγμή. Κάθε ημέρα έχεις προβλήματα με τη φυσική κατάσταση και δεν μπορείς να προπονείσαι όπως θα ήθελες. Σε αυτή την ηλικία που είμαι τώρα λέω "φτάνει", Δεν γίνεται να φτάσεις με το ζόρι μέχρι τα 50 σου. Θα βρω να κάνω κάτι άλλο.

> Για μένα, η ζωή ενός ποδοσφαιριστή είναι πάντοτε η ίδια είτε παίζει έναν χρόνο είτε 20 σεζόν. Τίποτα δεν αλλάζει.

> Δεν παρακολούθησα εκτενώς του Μουντιάλ της Ρωσίας. Χωρίς Ιταλία δεν έχει πάρτι.

> Υπάρχει πάντοτε πρόβλημα συγκέντρωσης όταν συναντώνται δύο μεγάλες ομάδες.

> Αυτό που με καθοδηγούσε ήταν πάντοτε η νίκη. Ήθελα να κερδίζω συνεχώς.

> Καλός παίκτης, καλός άνθρωπος, με δικό του στυλ. Έτσι θέλω να με θυμούνται.

Διάβασε ακόμη τα μαθήματα ζωής του Niki Lauda, του Scottie Pippen, του Andrés Iniesta, του Stirling Moss, του Paul Pogba, του Peter Crouch, του Gary Lineker και του Pelé.

φωτογραφίες ©Getty Images

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr