Sivert Høyem, η Aυτού Mεγαλειότης

Λίγο πριν από τη συναυλία των Madrugada στο Παναθηναϊκό Στάδιο με τις Αne Brun και Αmanda Tenfjord, o Sivert Høyem μιλά στο Esquire καταρρίπτοντας μεταξύ άλλων αρκετά από τα υπάρχοντα κλισέ για τη μουσική τους.

Esquire Team
Γράφει: Ραφαέλλα Ράλλη 24 Σεπτεμβρίου 2022

Όταν τραγουδά στη σκηνή, συχνά σκέφτομαι πως είναι σα να μη χρειάζεται μικρόφωνο. Η χροιά του Sivert Høyem είναι από τις πιο χαρακτηριστικές εκεί έξω, γαλήνια, σχεδόν θεραπευτική. Ο ίδιος από την άλλη, πιστεύει πως οι Έλληνες έχουμε αδυναμία στους Madrugada διότι από την αρχή της πορείας τους μας επισκέπτονταν συστηματικά. Αυτή τη φορά βέβαια, το στοίχημα είναι τεράστιο, αφού στις 24 του Σεπτέμβρη θα εμφανιστούν στο Παναθηναϊκό Στάδιο στο πλαίσιο της προώθησης του νέου τους δίσκου, Chimes at Midnight. Μία εβδομάδα πριν -εν μέσω μάλιστα προετοιμασίας του νέου σόλο άλμπουμ του- ο Sivert συζήτησε για όλα μαζί μου σε μία βιντεοκλήση κατά την οποία δε σταμάτησε να χαμογελά.

Sivert Høyem, η Aυτού MεγαλειότηςKnut Aaserud

Η επανένωση των Madrugada και η solo καριέρα

>Κάπου διάβασα ότι θέλατε να είναι θετικές οι αναμνήσεις σας από τη μπάντα. Eίναι αυτός ο λόγος που επανενώθηκαν οι Madrugada; Αυτό μάλλον είναι μία εξήγηση που δώσαμε μετά. Όταν ο Jon με ρώτησε αν θα σκεφτόμουν να ξαναείμαστε μαζί για τα 20 χρόνια από το πρώτο μας άλμπουμ, αισθάνθηκα πως ήταν η σωστή στιγμή. H περιοδεία του 2019, λειτούργησε πολύ θεραπευτικά, συνειδητοποιήσαμε πολλά. Ξαναβρεθήκαμε κυρίως επειδή σε όλους μας έλειψε αυτή η μουσική.

>Αυτό σημαίνει ότι η σόλο καριέρα σου είναι σε παύση ή επ᾽αόριστον; Όχι, για την ακρίβεια, δουλεύω πάνω σε νέο σόλο δίσκο αυτή τη στιγμή. Βασικά δεν ήταν να συνεχίσουμε με τους Madrugada μετά από την περιοδεία του 2019, απλώς όταν ολοκληρώσαμε, νιώσαμε ότι θέλουμε να συνεχίσουμε για λίγο παραπάνω. Θα είχε πάει ως το 2020, αλλά συνέβη η πανδημία και να που είμαστε εδώ, τρία χρόνια αργότερα. H περιπέτεια δηλαδή διήρκεσε περισσότερο από ό,τι είχαμε αρχικά κατά νου. 

>Πώς είναι λοιπόν η νέα εποχή των Madrugada, πώς εξελίχθηκε η μουσική σας μέσα σε αυτές τις δεκαετίες; O Robert δεν είναι πια μαζί μας, αλλά το νέο άλμπουμ είναι η μουσική των Madrugada. Ουσιαστικά εξελίχθηκε μέσα από την περιοδεία μας για το Industrial Silence, η ιδέα της δημιουργίας του προήλθε από αυτές τις εμφανίσεις. Υποθέτω πως αυτό επηρέασε τον ήχο του, είναι σα να κοιτά πίσω, στο πώς ακουγόμασταν παλιά. Νομίζω πως είναι περισσότερο 'ζεστό' και αρμονικό από όσα φτιάχναμε το 2008 που είχαν περισσότερες garage rock και blues επιρροές. Δεν ακούω κάτι τέτοιο στο Chimes at Midnight. 

Το νέο album Chimes at Midnight και η dark διάθεση

>Είναι δική μου εντύπωση ή όντως το Chimes at Midnight ακούγεται κάπως πιο προσωπικό, πιο εξομολογητικό από τις άλλες σας δουλειές; Ναι, το πιστεύω αυτό. Ο καθένας από εμάς έκανε το δικό του προσωπικό ταξίδι, κάναμε οικογένειες και πολλά άλλα. Μας άλλαξαν αυτά τα ερεθίσματα και μας διευκόλυναν. Διακρίνω πως οι στίχοι είναι πιο ειλικρινείς, πιο εύθραυστοι και ανοιχτοί κατά κάποιο τρόπο. Έχουν αλλάξει οι καιροί, ως νέος ήμουν πολύ πιο περιορισμένος, ενώ τώρα έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση και αισθάνομαι πιο άνετα με τον εαυτό μου, οπότε λογικά, και γι᾽αυτό, ίσως το αποτέλεσμα να ακούγεται πιο αληθινό. Χαίρομαι πολύ που το εισέπραξες. Θέλω να είμαι ειλικρινής, καθημερινά γράφω τραγούδια και θέλω να εμβαθύνω μέχρι τον πυρήνα, στην ουσία των συναισθημάτων μου.

madrugadaKnut Aaserud

>Τι σε ενέπνεε στο παρελθόν, αλλά όχι πια; Καλή ερώτηση. Κάτι που αλλάζει με το χρόνο όταν έχεις κάνει πολλούς δίσκους και έχεις λιώσει στο στούντιο, είναι ότι δεν ενθουσιάζεσαι τόσο πολύ με το πόσο τέλεια ακούγονται μερικά νέα κομμάτια, κάπως ξεθωριάζει αυτό με τον καιρό. Εστιάζω πολύ στο να γράψω τραγούδια που θα ήθελε ενδεχομένως να ακούσει ο κόσμος περισσότερο από μία φορά, όχι έναν απλά ωραίο ήχο - άσχετα αν τους χρειάζεσαι κι αυτούς. Aυτό που πάντα με ενέπνεε και με συγκινούσε είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και η ρομαντική πλευρά της ζωής. Μόνο έτσι ξέρω να γράφω τραγούδια.

>Υπάρχει ένα είδος αντίληψης ότι τα τραγούδια αντανακλούν τη διάθεση αυτών που τα γράφουν. Γι᾽αυτό ο Sivert γράφει dark κομμάτια; Δε δουλεύω ιδιαίτερα όταν δεν είμαι καλά. Πρέπει να είμαι καλά για να μπορώ, νομίζω δηλαδή. Όπως και να έχει, δε γράφω ως είδος ψυχοθεραπείας. Θέλω τα τραγούδια να ξεχειλίζουν αυθόρμητα από μέσα μου και τότε κιόλας πιστεύω πως γράφω καλύτερη μουσική, όταν δεν ξέρω πώς και από πού προήλθε. Είμαι όμως σίγουρα πιο συνειδητοποιημένος σχετικά με την ιδιοσυγκρασία τους.

>Διάβασε ακόμη: Ένα χαλαρό μεσημέρι με τους Madrugada

Καταλαβαίνω πως πολλά από τα παρελθοντικά κομμάτια ήταν αρκετά θυμωμένα και εγωκεντρικά και αντιλήφθηκα πως δεν είναι πολύ ωραίο να ζεις έτσι. Αντιμετωπίζω διαφορετικά πια τη ζωή, οπότε λογικά αυτό βγαίνει και στη μουσική μου.

>Και πώς σου φαίνεται το ότι πολύς κόσμος ακούει τη μουσική σου όταν δεν είναι πολύ καλά; Είναι μια χαρά. Κάνω το είδος της μουσικής που μου αρέσει να ακούω κι εγώ ο ίδιος. Δεν είμαι πολύ σίγουρος πως την ακούει κάποιος μόνο όταν δεν είναι καλά, γιατί προσωπικά τη βρίσκω ανεβαστική. Άλλωστε υπάρχει και ένα καλώς εννοούμενο είδος μελαγχολίας, κάπως πιο συναισθηματικό και όμορφο. Προσωπικά τουλάχιστον δε νιώθω θλίψη όταν τα ακούω, γενικά είμαι πολύ καλά τελευταία. 

>Υπάρχει κάτι που ακόμη δεν έχουμε ακούσει από εσάς και δεν αποκλείεις ότι θα συμβεί; Πάντα πειραματιζόμαστε γιατί λατρεύουμε τη μουσική και όποτε το κάνουμε αυτό, πάντα προκύπτει ένα νέο τραγούδι. Σίγουρα περάσαμε από μία punk φάση στο τρίτο άλμπουμ ως απόρροια της εποχής των Strokes και των White Stripes και όλων αυτών των συγκροτημάτων που ακούγαμε τότε. Πάντα σκεφτόμαστε την επιρροή της soul που υποβόσκει στη μουσική μας, υπάρχουν πολλά μικρά στοιχεία της στην πορεία μας. Νομίζω το Quite Emotional είναι ένα καλό παράδειγμα, θα μπορούσε να το είχε υπογράψει ο Otis Redding σε διαφορετική ενορχήστρωση. Οπότε δεν πιστεύω πως υπάρχει κάποια πλευρά μας που δεν έχει ακουστεί. 

>To The World Could Be Falling Down προέρχεται από το Industrial Silence. Υπάρχουν άλλα παλιά τραγούδια που ακόμη μένουν στο συρτάρι; Υπάρχουν ένα σωρό παλιά ακυκλοφόρητα τραγούδια. Υπήρχε ένα αγαπημένο μας από το άλμπουμ The Deep End που σκεφτόμασταν να το εντάξουμε στο Chimes at Midnight, αλλά δεν το κάναμε γιατί σκεφτόμασταν ότι ίσως ακούγεται παλιός ο δίσκος έτσι. Και το Slowly Turns the Wheel είναι παλιό παρεμπιπτόντως και είπαμε να εστιάσουμε σε νέο υλικό. Υπάρχουν άπειρα πάντως και ίσως τα καλύτερα κιόλας να είναι στο συρτάρι, γενικά έχουμε διάφορα demos και εναλλακτικές εκδοχές τραγουδιών. 

>Η σχέση σου με τον Orson Welles ποια είναι; Ήμασταν στο στούντιο στο Λος Άντζελες και σκεφτόμουν δυνατά τον τίτλο "Chimes at Midnight" λέγοντας πως ακούγεται όντως σαν δίσκος των Madrugada. Για να είμαι ειλικρινής δε γνώριζα την ομώνυμη ταινία, το ήξερα σαν Falstaff. Όταν το googlαρα είπα "fuck υπάρχει ταινία, αλλά δεν πειράζει ας το κάνουμε". Άκουσα τη φράση στο Henry V του Kenneth Branagh. Από μικρός λάτρευα τη μεσαιωνική ιστορία και στη συγκεκριμένη ταινία υπάρχει μία σκηνή με τον Falstaff, κατά την οποία αποχαιρετά τους φίλους του που έπιναν μαζί και λέει "But we heard the chimes at midnight". Θεώρησα πως είναι μία πολύ τρυφερή στιγμή.

>Ποιο τραγούδι από το Chimes at Midnight σε αντιπροσωπεύει περισσότερο; Είμαι πολύ υπερήφανος για το Stabat Mater. Δεν ξέρω αν είναι το αγαπημένο μου αλλά λατρεύω τους στίχους του. Είναι ένα είδος τραγουδιού που δεν είχαμε στο παρελθόν ως μπάντα. Οι στίχοι του ακούγονται αληθινοί, αν και δυσκολεύομαι να τους εξηγήσω. Στην περιοδεία που κάναμε την άνοιξη, υπήρχαν πολλοί μετανάστες στο δρόμο. Θυμάμαι να παίζουμε στη Βαρσοβία, πολύ κοντά στην Ουκρανία και τραγουδώντας το, κάποιες γραμμές ακούγονταν πραγματικά σχετικές. Πάντα στη ζωή μου ήμουν κάπως πεσιμιστής και μάλλον αυτό με επηρέασε γράφοντάς το.

Η ιδιαίτερη φωνή και η αδυναμία του ελληνικού κοινού στους Madrugada

>Το δικό μου αγαπημένο από τα τραγούδια σας είναι το Honey Bee και θα ήθελα να μου πεις αν υπάρχει κάποια ιστορία γύρω από αυτό. Αυτό το έχω γράψει όλο εγώ. Εκείνη την περίοδο έγραφα πολλά γιατί ετοίμαζα και το σόλο άλμπουμ. Θυμάμαι να το δουλεύω on-off για πολύ καιρό. Είναι προφανές ότι υπάρχει επιρροή από τον Leonard Cohen. Ήμουν πάντα πολύ μεγάλος θαυμαστής του και μέσω εκείνου κάπως ξεκίνησα να διαβάζω Federico García Lorca, Pablo Neruda και ισπανόφωνους ποιητές στους οποίους βρήκα ένα είδος σπουδαίας μελαγχολίας. Οπότε ο πρώτος στίχος είναι εμπνευσμένος από ένα ποίημα στο πρώτο βιβλίο του Neruda. Ήταν μία περίοδος της ζωής μου που λαχταρούσα να βρω έναν άνθρωπο να είμαστε μαζί σε πιο μόνιμη βάση (γέλια). Και με αυτό καταπιάνεται το τραγούδι. 

>Ποιο είναι το πιο ωραίο σχόλιο που σου έχουν κάνει για τη φωνή σου; Μου αρέσει πολύ όταν ο κόσμος μου λέει καλά λόγια για τις συνθέσεις μου, η φωνή μου απλά υπάρχει. Και ήμουν πολύ τυχερός που αρκετά νωρίς εισέπραξα από το κοινό ότι όντως μπορώ να τραγουδήσω. Δε μπορώ να το καταλάβω ακριβώς, διότί υπάρχουν εξαιρετικοί τραγουδιστές εκεί έξω. Νομίζω στην Πολωνία ήμασταν όταν ένας τύπος μου είπε ότι έχω την ποιότητα μίας blues και soul "μαύρης" φωνής και αυτό για μένα είναι ένα τεράστιο κοπλιμέντο. Ο τρόπος ερμηνείας τους είναι κάτι σαν ιερό δισκοπότηρο, είναι αλλού. Πάντα άλλωστε με ενέπνεε να ακούω την Mahalia Jackson, τον John Lee Hooker και τον Otis Redding οπότε το θεώρησα σπουδαίο. Συχνά ακούω τραγουδιστές και προσπαθώ να τους μιμηθώ για να μεταβολίσω τα καλά τους στοιχεία και να δημιουργήσω βάσει αυτών.

>Στις συναυλίες σου μερικές φορές σκέφτομαι πως είναι σα να μη χρειάζεσαι καν το μικρόφωνο. Μερικές φορές τραγουδάω αρκετά "σκληρά" και είμαι αρκετά εξαντλημένος μετά. 

madrugadaRene Revah

>Πού αποδίδεις την αδυναμία που τρέφουν για σένα οι Έλληνες; Δε μπορώ να ξέρω. Ενδεχομένως το γεγονός ότι είχαμε μία πολύ θετική εμπειρία την πρώτη φορά που την επισκεφθήκαμε, ήταν sold out και οι δύο εμφανίσεις -νομίζω πήγαμε και Θεσσαλονίκη- και ο κόσμος πραγματικά ευχαριστήθηκε. Μας είχε κάνει τρομερή εντύπωση τότε γιατί πράγματι, θέλαμε ο κόσμος να συμμετέχει με πάθος και να μας παίρνει στα σοβαρά. Οπότε συνεχίσαμε να ερχόμαστε, ήταν προτεραιότητά μας να ερχόμαστε τουλάχιστον μία φορά σε κάθε νέο άλμπουμ, το διατήρησα αυτό και ως σόλο καλλιτέχνης.

>Διάβασε ακόμη: O Miles Kane και η ανεπιτήδευτη απλότητα του rock'n'roll

Νομίζω πως έχει να κάνει και με το ότι κι εμείς προσπαθήσαμε να ανταποδώσουμε τη θετική ενέργεια που εισπράξαμε. Οι Αμερικανοί σταρ λογικά δεν έρχονται τόσο συχνά όσο εμείς. Μάλλον επίσης έχει να κάνει και με τις προτιμήσεις των Ελλήνων. Ανέφερα πριν τον Leonard Cohen, αλλά είναι σα να αφορά τους ροκ τύπους που φορούν μαύρα ρούχα και τους αρέσει αυτή η σκοτεινή, ατμοσφαιρική μουσική. (γέλια)

>...σε μία ηλιόλουστη χώρα βέβαια! (γέλια) Ναι ναι, όμως έχετε και όλη αυτήν την ιστορία με τη μυθολογία, την τραγωδία και το δράμα... 

>Στο μεταξύ το ξέρεις ότι κάποια τραγούδια σας έχουν παίξει σε αστυνομικές σειρές εδώ; Ναι το έχω ακούσει και είναι τέλειο. Πιστεύω μας έχει βοηθήσει κι αυτό πολύ γιατί παρατήρησα ότι γίναμε ακόμη πιο γνωστοί σε περιόδους που δεν εμφανιζόμασταν ιδιαίτερα. Μας βοήθησε να συστηθούμε σε ένα ευρύτερο, νεότερο και πιο mainstream κοινό και απολαμβάνω το ότι συνέβη από στόμα σε στόμα, μακριά από τα trends. Πάντα θέλαμε να είμαστε διαχρονικοί, αλλά δε βλάπτει και λίγη βοήθεια από τα μίντια, όπως η τηλεόραση. Είμαι πολύ χαρούμενος που απλά συνέβη. 

>Δε σε ενοχλεί το ότι η σειρά αφορούσε στυγερά εγκλήματα, σωστά; (γέλια) Ναι ναι, κανένα πρόβλημα, αφού είναι μυθοπλασία άσχετα αν βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. 

>Αλήθεια, έχεις συνειδητοποιήσει πόσο τεράστιο είναι το Παναθηναϊκό Στάδιο; Πήγαμε και είναι πραγματικά απίθανο. Επίσης, αισθάνθηκα ότι δεν είναι σα γήπεδο ποδοσφαίρου και ο χώρος στη μέση δεν είναι τόσο τεράστιος, είναι πιο οικείο θα έλεγα. Προσωπικά πάντα αγχώνομαι όταν είναι να βγω στη σκηνή ανεξαρτήτως μεγέθους χώρου. Κάποτε ήταν πραγματικός φόβος αυτό που ένιωθα, αλλά όχι πια. Έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στις ικανότητές μου και το διασκεδάζω πολύ περισσότερο από ό,τι παλιά, εκεί προσπαθώ να εστιάσω. Και ξέρω ότι το ελληνικό κοινό είναι το καλύτερο που μπορεί να έχει μία μπάντα, οπότε δε μπορεί να πάει λάθος. (γέλια)

>Τι θα ακούσουμε λοιπόν εκεί στις 24/09; Νομίζω δε θα απογοητευθεί κανείς. Για να μείνουν όλοι πλήρως ευχαριστημένοι θα έπρεπε να κάτσουμε 3,5 ώρες, κάτι που δεν είναι εφικτό. Συνεπώς θα ακούσετε αγαπημένα τραγούδια από τους δίσκους μας που αισθανόμαστε ότι πρέπει να είναι εκεί και φυσικά νέο υλικό από το Chimes at Midnight. Θα είναι ένα live που αφορά όλη την πορεία μας μέχρι σήμερα, ακούγεται κλισέ ίσως, αλλά νομίζω πως έτσι πρέπει να είναι. 

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr