Μετρό Θεσσαλονίκης: Τι λένε τρεις άνθρωποι της πόλης

Ένας 19χρονος συνελήφθη το πρωί της Δευτέρας 9 Δεκεμβρίου γιατί επιχείρησε τα να βάψει με σπρέι τοίχους και τζαμαρίες σε σταθμό του Μετρό Θεσσαλονίκης. Ακόμα και αυτοί που γκρινιάζουν (με επιχειρήματα ή χωρίς) για το μετρό χάρηκαν. Ξέρουν πια πολύ καλά ότι το έχουν πληρώσει οι ίδιοι και δεν θέλουν να καταστραφεί. 

Πριν από λίγες μέρες ο Κυριάκος Βελόπουλος επιχειρηματολογούσε γιατί η Θεσσαλονίκη δεν χρειάζεται Μετρό. Την απάντηση στον πολιτικό δίνει ο κόσμος της Θεσσαλονίκης που το γεμίζει κάθε μέρα. 

Προβλήματα υπάρχουν πολλά και κάποια είναι "παιδικές ασθένειες". Υπάρχουν κάποιοι Θεσσαλονικείς που κάνουν σχεδόν καθημερινή καταγραφή και είναι αλήθεια ότι πολλά από αυτά δεν είναι απλά παιδικές ασθένειες. 

Σίγουρα θα διαβάσετε και τι σάλο προκάλεσε η απευθείας ανάθεση για το λογότυπο. 

Όμως οι πολίτες της Θεσσαλονίκης έχουν ανάγκη το Μετρό -ακόμα και στην σημερινή του μορφή-, το χρησιμοποιούν και το κρίνουν. Και είναι οι μοναδικοί που θα μιλήσουν εύστοχα για αυτό. Ζητήσαμε την γνώμη τους και έχει ενδιαφέρον να την διαβάσουμε γιατί μας λένε τι νιώθουν και σκέφτονται για το Μετρό. 

Ντίνα Σ. - Ήμουνα νια και γέρασα

Υπάρχει ένα τραγούδι που ερμήνευε τα παλιά τα χρόνια ο Γιάννης Ντουνιάς και θα έλεγα πως περιγράφει με ακρίβεια τη σχέση του μετρό με την Generation X της Θεσσαλονίκης. Της ταιριάζει γάντι. Λέει το τραγούδι: "Ήμουνα νιος και γέρασα, μα ακόμα δεν σε ξέχασα, μαζί σου έχω ζήσει ολόκληρη ζωή. Μαζί πρωτογνωρίσαμε αγάπη στην καρδιά μας και φτιάξαμε τα όνειρα και τα ιδανικά μας".

Η Τρύπα του Κούβελα μας βρήκε σε τρυφερή ηλικία. Όταν άνοιξε, η κλάση μου έδινε πανελλαδικές ή φοιτούσε ήδη στα πρώτα έτη του πανεπιστημίου. Μικροί, αθώοι, ενθουσιασμένοι και φουλ στις αυταπάτες, μπορούσαμε να πιστέψουμε σε θαύματα. Κάποιοι, για παράδειγμα, γράφονταν στην ΚΝΕ για να αλλάξουν τον κόσμο, κάποιοι άλλοι πίστευαν πως το μετρό θα τελειώσει σε δύο, τρία, άντε πέντε χρόνια με χρηματοδότηση του δημοτικού ραδιοφώνου, του FM100.

Ήμασταν νιοι και ξιπασμένοι! Πηγαίναμε σινεμά, βλέπαμε "Καράτε Κιντ" και "Top Gun", ας πούμε, αλλά θεωρούσαμε ψαγμενιά να συζητάμε για ταινίες τύπου "Αποστολή", "Αμαντέους" και "Φράνσις, μια αδέσμευτη γυναίκα". Που σιγά το art cinema δηλαδή! Χορεύαμε με το "Who’s That Girl" της Μαντόνα, φιλοσοφούσαμε με το "Wonderful Life" του Black και ρομαντζάραμε με το "Εach Time You Break My Heart" του Νικ Κέιμεν.

Το μετρό ήταν κάπως η Κιβωτός μας. Το φορτώναμε με ζευγάρια όνειρα, μεγάλα σχέδια, σπουδαίες ιδέες και στόχους για το μέλλον. Η Θεσσαλονίκη θα γινόταν μητρόπολη κι εμείς μητροπολίτες, ξερωγώ.

Τα χρόνια περνούσαν, μεγαλώναμε, υλοποιούσαμε όσα από "τα όνειρα και τα ιδανικά" του τραγουδιού μπορούσαμε, χωρίς ξιπασιές όμως. Είχε πήξει το μυαλό μας, είχε φύγει ο αέρας από τα μυαλά μας, είχαμε ανακαλύψει τον Χαλ Χάρτλεϊ στο σινεμά. Στο μεταξύ στο υπέδαφος, η πρώτη Τρύπα έκλεισε, άνοιξαν άλλες, ήρθαν μετροπόντικες, μπήκαν παντού λαμαρίνες, αλλά ξέρετε κάτι; Χάναμε σταδιακά κάθε ενδιαφέρον για την πορεία του έργου, αφού, το κυριότερο, δεν είχαμε μαγαζί στην Εγνατία για να κλαίμε για τα διαφυγόντα κέρδη. Είχαμε έννοιες, δουλειές, έρωτες, χωρισμούς, παιδιά, σκυλιά, τέτοια πράγματα, και το μετρό έμοιαζε πια με μια επουσιώδη εκκρεμότητα της πόλης που δεν μας αφορούσε. Νά κι αν τελειώσει, νά κι αν δεν τελειώσει, σκεφτόμουν. Πόσο χρόνο να σε απασχολήσει ένα κρύο αστείο;

Όταν άρχισαν να πεθαίνουν τα μουσικά είδωλα της εποχής της Τρύπας, πρώτα ο Black, μετά ο Κέιμεν (ευτυχώς η Μαντόνα βαστάει), και να "ανακαλύπτονται" εγκλήματα στη Βενιζέλου, ξέγραψα την πιθανότητα να ολοκληρωθεί το μετρό πριν τα τινάξει κι ο τελευταίος από μας. Νόμιζα πως θα βγει ένας νόμος και θα ακυρωθεί το έργο, φτάνει, όσο γελάσατε γελάσατε.

Όμως όλα αυτά είναι πλέον παρελθόν, το μετρό παραδόθηκε. Είδα πολλούς από τη σειρούλα μου στις χαρές των πρώτων δρομολογίων, μαζί με ογδοντάχρονους και πιτσιρίκια του γυμνασίου. Συγκινήθηκαν στα βαγόνια, πανηγύρισαν στα social, μιλούν με ενθουσιασμό στις κατ’ ιδίαν κουβέντες. Λογικό, όλη η ενήλικη ζωή μας συνδέθηκε με μια προσδοκία μέλλοντος που θα προέκυπτε από τα έγκατα της Θεσσαλονίκης. Και το μέλλον είναι τώρα. Είδα πολλούς από τη σειρούλα μου, επίσης, να γκρινιάζουν, να βλέπουν κακοτεχνίες, να χλευάζουν. Κι αυτό λογικό, δίπλα στους τσίλικους, γυαλιστερούς συρμούς του νεογέννητου μετρό, εμείς είμαστε σαράβαλα εξηντάχρονοι, μεσήλικες. Πάντα πικρόχολοι δεν είναι οι μεσήλικες;

Ανδρέας Μπατσής - Οπαδική αντιμετώπιση

Δεν βλέπω πώς το Μετρό της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε να ξεφύγει από την ποδοσφαιρικού τύπου οπαδική νοοτροπία που διακατέχει τον νεοέλληνα σε κάθε κοινωνική του έκφανση. H αντανακλαστική του αντίδραση σε οτιδήποτε καινούριο είναι η βιασύνη να πάρει δημόσια θέση, είτε υπέρ είτε κατά, αλλά με συνοπτικές διαδικασίες.

Απ’ τη μία λοιπόν έχουμε το αμαρτωλό ιστορικό του έργου με εξαγγελίες δεκαετιών, με αδιανόητες καθυστερήσεις, με πλήρη αδιαφάνεια γύρω από την απόδοση και την επάρκεια των αναδόχων, με εικονικά εγκαίνια και με ανελέητη ταλαιπωρία των κατοίκων της πόλης. Ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά; Την εκάστοτε αντιπολίτευση και τους γκρινιάρηδες οπαδούς της.

Απ’ την άλλη έχουμε την παράδοση του έργου. Ποιον ενδιαφέρει η παράδοση του κάθε έργου στη χώρα μας; Την εκάστοτε κυβέρνηση και τους οργασμικούς οπαδούς της.

Στη μέση έχουμε το ίδιο το έργο. Ένα μετρό υπερσύγχρονο και λειτουργικό, το οποίο σου δίνει τη δυνατότητα να παρακάμψεις τον μονίμως μποτιλιαρισμένο βασικό οδικό άξονα της πόλης και να αποκτήσεις άμεση πρόσβαση σε κέντρο, πανεπιστήμιο και παραλιακό μέτωπο εντός 15 λεπτών. Η λέξη "άμεση" περιλαμβάνει και τα εξής. Πιθανή οδήγηση μέχρι κάποιον σταθμό μόνο για όσους μένουν μακριά από τον βασικό οδικό άξονα και πιθανό πεντάλεπτο περπάτημα αφού κατέβεις στο σταθμό που σε εξυπηρετεί. Αν τα έξτρα 10 λεπτά περπατήματος ή η οδήγηση μέχρι τον κοντινότερο σταθμό φαντάζουν σε κάποιον ως ταλαιπωρία, τότε αυτός ο κάποιος είτε δεν κινείται ποτέ στον κεντρικό οδικό άξονα της πόλης, είτε προτιμά τον υπερδιπλάσιο χρόνο μέσα στο αυτοκίνητό του. Συνεπώς, ποιον θα έπρεπε να ενδιαφέρει το έργο του Μετρό Θεσσαλονίκης; ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.

Τι αντιδράσεις έχουμε τελικά; Τις αναμενόμενες οπαδικές. Οργασμικοί διθύραμβοι εναντίον ανεξέλεγκτης γκρίνιας. Με φόντο το παρελθόν το οποίο βρίσκεται πίσω μας και εκτός κάθε δυνατότητας να το επηρεάσουμε.

Για όσους το ξεχνούν μέσα στη φούρια της καθημερινότητας:

Παρελθόν: Δεν μπορούμε να το επηρεάσουμε.

Παρόν: Συμβαίνει ούτως ή άλλως και μπορούμε να μάθουμε να χαιρόμαστε τις απολαβές μας απ’ αυτό.

Μέλλον: Μπορούμε να το επηρεάσουμε σε κάποιον βαθμό με τις αποφάσεις και τις ενέργειές μας.

Το να απαξιώνεται το έργο (παρόν και επένδυση για το μέλλον), με παράλληλη γκρίνια για το ιστορικό του έργου (παρελθόν), για να επέλθει στη συνέχεια η κλασική αδιαφορία ή η οπαδική αντιμετώπιση στις επόμενες εκλογές (που αφορούν το μέλλον), είναι ο ορισμός της ανοησίας και της βύθισης στην αναποτελεσματική μιζέρια.

Στέφανος Κ. - Τα προβλήματα

(Σ.Σ. Με τον Στέφανο δεν μίλησα. Μια φίλη μου πρότεινε να διαβάσω τις αναρτήσεις του στα social. O Στέφανος ήταν ενθουσιασμένος στην αρχή και τώρα το προφίλ του είναι γεμάτο με αναφορές για προβλήματα που παρατηρεί όταν μπαίνει στο Μετρό. Διάλεξα μια ανάρτησή του πριν από λίγες μέρες). 

Παιδικές ασθένειες του μετρό, μόνο μετρητά* στα μηχανήματα και μάλιστα από χαρτονομίσματα μόνο των 5 & 10€, ουρές για κάρτες στα γκισέ**, ασανσέρ και κυλιόμενες εκτός λειτουργίας, οροφές που έσταζαν , συρμός που κόλλησε σε τούνελ, όλα θα διορθωθούν κι άλλα αναμενόμενα θα επαναληφθούν και υπάρχουν κι άλλα που θα δούμε εν καιρώ.

Άλλα πού μπορούν να διορθωθούν άμεσα, καλύτερη σήμανση των σταθμών στις αποβάθρες που έχουν το όνομα του σταθμού ή στις άκρες ή καθόλου στους μικρούς, ένας αφηρημένος που μιλάει μπορεί να μην έχει ακούσει την ανακοίνωση για τον επόμενο σταθμό και να μην βλέπει την οθονογραμμή στο βαγόνι ή να είναι εκτός λειτουργίας και μην κοιτάτε που κάποιοι ξέρουμε τις στάσεις απέξω, πρέπει ο κάθε επιβάτης να βλέπει το όνομα της στάσης στην αποβάθρα , αρκούν και μεγάλα αυτοκόλλητα στο πλάι από τις σκάλες και τις κυλιόμενες. Επίσης να μπουν περισσότεροι τοπικοί χάρτες σε κάθε επίπεδο με τις κοντινές στάσεις ΟΑΣθ κι αξιοθέατα ,σχολές , υπηρεσίες και νοσοκομεία πέριξ του σταθμού. Οι αντίστοιχες ταμπέλες έξω να διορθωθούν ώστε να μη θολώνουν με τη βροχή.

SOS η ολισθηρότητα όταν βρέχει, στη βάση από τις πρώτες κυλιόμενες, ιδιαιτέρως αν δεν διαθέτει στέγαστρο η είσοδος.

Τώρα που υπάρχει έξτρα προσωπικό στις αποβάθρες ας εκπαιδεύσουν τον κόσμο να μην ορμάει να μπει πριν βγουν οι μέσα κι αν και είμαστε στην πόλη του χαλαρά ας τους λένε να κάθονται δεξιά στις κυλιόμενες.

Καλύτερη ενημέρωση για το πότε κλείνει κάθε σταθμός προς κάθε κατεύθυνση, χθες η υπάλληλος μας έλεγε ότι αυτό που κατεβήκαμε Αγ.Σοφίας ήταν το τελευταίο και δεν έχει άλλο ενώ η οθόνη έγραφε ότι έρχεται 1 σε 7 λεπτά και πάλι δεν θεωρώ ότι αυτό ξεκίνησε από Νέα Ελβετία στις 12μιση όπως διαφημίζεται αλλά λεπτά πιο νωρίς, επίσης ενώ είχε τρένο στη αποβάθρα από ΝΣΣ κι η ταμπέλα ήθελε άλλο ένα σε 10 αλλά βγήκε ανακοίνωση που έλεγε αυτό είναι το τελευταίο . Μια λύση θα ήταν ταμπέλες με τα δρομολόγια όπως στις αποβάθρες στις κυλιόμενες των εισόδων.

*Δεν γίνεται να κυνηγάς τους επαγγελματίες να βάλουν pos και μάλιστα από το ανεξέλεγκτο καρτέλ των τραπεζών , να έχεις στρέψει τον κόσμο σε κάρτες και να μην γίνεται η πληρωμή και με κάρτες.

**το ωράριο έπρεπε για τις πρώτες εβδομάδες να είναι διευρυμένο με διπλό προσωπικό στη βάρδια και να στηθούν και pop up γραφεία γκισέ σε κεντρικά σημεία ώστε να εξυπηρετηθεί η αναμενόμενη τεράστια πρώτη ζήτηση για κάρτες πολλαπλών.

Νομίζουμε ότι αυτές οι τρεις γνώμες καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα του τι σημαίνει το Μετρό για τους ανθρώπους τις Θεσσαλονίκης. Διαβάσαμε πώς νιώθουν τώρα που έγινε πραγματικότητα, πώς το αντιμετωπίζουν συνολικά αλλά και τα προβλήματά του. 

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr