Ο Γιώργος Κιμούλης και μερικά πράγματα που του έμαθε η ζωή η ίδια

Ηθοποιός και σκηνοθέτης, από τους σημαντικότερους της γενιάς του, ο Γιώργος Κιμούλης μίλησε στο ελληνικό Esquire για τη σημασία του να προχωράς μπροστά και για άλλα μυστικά που του έμαθε η ζωή.

>Νιώθω τυχερός που μπορώ να επιλέγω τα πρόσωπα που θα ερμηνεύσω στη σκηνή και είναι φυσικό να μελετώ αυτές τις πράξεις μου ανάλογα με τη φάση της ζωής που βρίσκομαι.

>Ο Eddie Carbone, ο ήρωας που υποδύομαι στο Ψηλά από τη γέφυρα του Arthur Miller, είναι, όπως όλοι οι άνθρωποι, μια επιθυμητική μηχανή. Μπορεί να μη γνωρίζει ο ίδιος ότι η επιθυμία δε σχετίζεται με ένα αντικείμενο, αλλά με μια διαρκή έλλειψη, παρ’ όλα αυτά αυτή η έλλειψη είναι που τον χαρακτηρίζει. Κανένας τόπος δεν του ανήκει και σε κανέναν τόπο δεν ανήκει. Είναι ένας μετανάστης. Η ανασφάλεια της άτοπης αυτής συνθήκης, με την οποία δεν μπορεί να συμφιλιωθεί, τον αναγκάζει να ζει στη φαντασίωση κτητικότητας δύο άλλων ανθρώπων: της γυναίκας του και της ανιψιάς του. Αυτή η φαντασίωση τον οδηγεί στην καταστροφή. Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που ο Miller αναλύει τη μανιώδη ανάγκη που έχει ο άνθρωπος να προσδιορίσει τον εαυτό του, μέσω της κτητικότητας είτε ενός τόπου είτε ενός ανθρώπου, εμφανίζοντάς τον σχεδόν ανίκανο να συμφιλιωθεί με την ιδέα ενός διαρκώς περιπλανώμενου που κανείς και τίποτα δεν του ανήκει.

>Όλα τα θεατρικά πρόσωπα έχουν ομοιότητες με τους ηθοποιούς που τα ερμηνεύουν. Δε γίνεται διαφορετικά. Το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι πολυδιάστατος και φέρει εντός του, μέσω της μνήμης του, όλες τις ανθρώπινες συμπεριφορές που αναγνωρίζει στον έξω απ’ αυτόν κόσμο και μπορεί να τις μιμηθεί δεν τον καθιστά άλλον. Άρα, οι ομοιότητες του Eddie Carbone μ’ εμένα είναι αυτές που θα δει ο κάθε θεατής.

>Από την παιδική μου ηλικία κουβαλάω μια οικογένεια που δεν κατόρθωσε να διατηρήσει την ενότητά της.

>Υπάρχει μια φράση του Eduardo Galeano που αγαπάω πολύ: "Η ουτοπία είναι σαν τον ορίζοντα – όσο τον πλησιάζεις, απομακρύνεται. Σε τι λοιπόν χρησιμεύει; Μα στο να προχωράμε". Είναι τραγική η προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου να προσκολληθεί με μανία στις έννοιες "ρεαλιστικό", "εφικτό", "πραγματισμός". Το μόνο που κατορθώνει είναι το να προσαρμόζεται στο ήδη υπάρχον, με κίνδυνο να σαπίσει λόγω ακινησίας.

>Η πατρότητα μου επιβεβαίωσε τη θεωρία πως τίποτα δε μας ανήκει.

>Ένα ον που δεν ξέρει πότε θα έρθει σ’ αυτό τον κόσμο και πότε θα φύγει πώς γίνεται να είναι σίγουρο για κάτι; Εν ανασφαλεία ζει ο άνθρωπος και μ’ αυτήν πρέπει να συμφιλιωθεί.

>Η μεγαλύτερη ανασφάλειά μου είναι η ίδια μου η ζωή.

>Το "εδιζησάμην εμεωυτόν" του Ηράκλειτου, αυτή η αναζήτηση του εαυτού, μέσα από τη δουλειά για παράδειγμα, φανερώνει στην ουσία όλους τους άλλους που έχουμε μέσα μας. Όλους όσους συναντήσαμε ή θέλουμε να συναντήσουμε. Τους άλλους βρίσκουμε σ’ εμάς. Άλλωστε αυτό είμαστε εμείς: όλοι οι άλλοι.

>Το γεγονός που με οδήγησε να ασχοληθώ με την υποκριτική δε μου εξηγεί πολλά πράγματα, εκτός από μια ενδόμυχη ανάγκη να απαντώ στις ερωτήσεις των άλλων και να περιμένω τις απαντήσεις τους στις δικές μου ερωτήσεις. Αυτή άλλωστε δεν είναι η υποκριτική κι αυτή η απαντητικότητα δεν είναι η ανάγκη όλων των ανθρώπων;

>Τα ανεκπλήρωτα όνειρά μου είναι όσα δεν έχω κάνει ακόμη.

>Όταν θέλω κάπως να ηρεμήσω, σχεδιάζω τα ταξίδια που δεν έχω κάνει.

>Οι παραστάσεις που με συγκίνησαν τελευταία στο θέατρο είναι αυτές που αντιστέκονται στη σύγχρονη εγχώρια τουριστική και επιδερμική καλλιτεχνική κατάθεση της "μη συμμετοχής", αυτού του ανέραστου αφηγηματικού θεάτρου. Τέτοιες απεγνωσμένες αντιστάσεις μουνκικών κραυγών είναι η βίαιη παράσταση του Γιάννη Οικονομίδη Στέλλα κοιμήσου με την ακραία σκηνική αυταπάρνηση των ηθοποιών του, η κραυγή του Σταμάτη Κραουνάκη για την ανάγκη του Duende, που έχει η τέχνη, σε μια παράσταση που σωματοποίησε, με αίμα, το θυμό του Lorca κάνοντάς τον δικό του μέσω της αμφισημίας ενός Velázquez και η άφοβη αυτοβιογραφική ποιητική κατάθεση σ’ αυτούς τους αντιποιητικούς καιρούς που ζούμε του Δημήτρη Λιγνάδη στον προ-νιτσεϊκό Πέερ Γκυντ του Ibsen.

>Αλίμονό μου αν δεν είχα άλυτα θέματα και ήμουν σίγουρος για τα πάντα.

>Στην εποχή της κρίσης θεωρώ ότι ο μεγάλος αριθμός παραστάσεων δεν αποδεικνύει κάποια απάντηση υπερπληθωρισμού στον αποπληθωρισμό που ζούμε, αλλά μια απάντηση κάποιων ανθρώπων μέσω της διαρκούς δημιουργίας στην πτωτική κίνηση ενός κοινωνικού χώρου προς τη ματαιότητα και την παραίτηση.

>Αν έχει γεννήσει κάτι η πολιτική κατάσταση της χώρας αυτή τη στιγμή είναι μια άκρως επικίνδυνη μελλοντική κατάσταση: πλήρης ατονία και αδιαφορία των πολιτών προς τα κοινά.

>Μέχρι να πεθάνει ο άνθρωπος μπορεί να ερωτεύεται. Αυτό που αλλάζει με το χρόνο είναι το κατά πόσον οι άλλοι θα τον ερωτεύονται.

>Όταν με ρωτούν τι άλλο θα μπορούσα να είχα γίνει αν δεν ήμουν ηθοποιός, απαντώ: καλύτερος ηθοποιός.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr