Alex Michaelides, πώς είναι να είσαι o #1 συγγραφέας στα best sellers των New York Times;

Με τον Alex Michaelides, τον συγγραφέα της Σιωπηλής Ασθενούς και των Κορών, των δύο #1 best sellers της λίστας των Νew York Times που σύντομα θα μεταφερθούν στην οθόνη -το πρώτο στη μεγάλη σε παραγωγή της εταιρείας του Brad Pitt και το δεύτερο στη μικρή- συναντηθήκαμε γι’ αυτή τη συνέντευξη στο αίθριο του Alexander’s Lounge του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία, όσο βρισκόταν στην Αθήνα για διακοπές. Φιλικός και γεμάτος ζωντάνια είναι ίσως το ακριβώς αντίθετο απ’ ό,τι περιμένεις από έναν συγγραφέα. Μιλήσαμε για το νέο του συναρπαστικό μυθιστόρημα, τη διαδικασία της συγγραφής, το πόσο τον άλλαξε η τρελή επιτυχία που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια αλλά και τη νέα ιστορία που γράφει για να αποτυπωθεί -και αυτή- σε φιλμ με πρωταγωνίστρια τη φίλη του, Uma Thurman.

Στο νέο σου βιβλίο, τις "Κόρες" (εκδ. Διόπτρα), δημιουργείς στους αναγνώστες την αίσθηση ότι γνωρίζουν από την αρχή του ότι ο δολοφόνος των φοιτητριών στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ είναι ο καθηγητής τους, Έντουαρντ Φόσκα. Δεν έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με ένα κλασικό whodunnit… Με ενδιέφερε να πω την ιστορία με τον συγκεκριμένο τρόπο, που τον δανείστηκα από τη Ruth Rendell, μία Αγγλίδα συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, την οποία λατρεύω και από την οποία έχω μάθει πολλά. Θα μπορούσε να είχε γίνει σημαντική μυθιστοριογράφος αλλά επέλεξε ως είδος το αστυνομικό, κάτι το καταπληκτικό για εμένα που μου αρέσει να διαβάζω αστυνομικά γραμμένα από ταλαντούχους συγγραφείς, μιας και νομίζω ότι πολλά από όσα κυκλοφορούν δεν είναι τόσο σπουδαία.

Το αγαπημένο μου βιβλίο της είναι το "A Judgement in Stone" (σημ. κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1998 υπό τον τίτλο "Τυφλή Ετυμηγορία", από τις εκδόσεις Ωκεανίδα), το οποίο ξεκινάει με τη φράση "Η Eunice Parchman σκότωσε την οικογένεια των Coverdale επειδή δεν μπορούσε να διαβάσει ή να γράψει", δηλαδή με έναν "καταστρεπτικό" τρόπο για ένα βιβλίο μυστηρίου ή ένα whodunnit – γνωρίζεις ήδη από τις πρώτες του γραμμές το ποιος είναι ο δολοφόνος και τα κίνητρά του.

Το ξεκίνημα αυτού του βιβλίου πραγματικά είχε προκαλέσει τη φαντασία μου. Όταν σου έχουν δώσει τις απαντήσεις σε αυτά τα δύο βασικά ερωτήματα, αναρωτιέσαι για το τι πρόκειται να διαβάσεις στο υπόλοιπο του βιβλίου, είναι ένα πραγματικό challenge. Κι εννοείται ότι στη συνέχεια αποδεικνύεται πως τα πράγματα είναι αρκετά πιο περίπλοκα. Στην αρχή του δικού μου βιβλίου, γράφοντας ότι ο Φόσκα είναι ο δολοφόνος, δίνω καταρχήν την οπτική της Μαριάννας, της κεντρικής του ηρωίδας και ψυχολόγου που αναλαμβάνει αυτόκλητα να λύσει τον γρίφο των δολοφονιών. Στο τέλος, βέβαια, προκαλείται μία ανατροπή, αλλά μπορώ να πω ότι με ενδιαφέρουν πιο πολύ οι λόγοι για τους οποίους κάποιος σκοτώνει από την ίδια την πράξη της δολοφονίας, το whydunnit, οι ψυχικές διεργασίες που καθιστούν κάποιον δολοφόνο, κάτι που στην περίπτωση των "Κορών" συνδυάζεται με την εμμονή.

Οι "Κόρες", το #metoo και η ψυχανάλυση

Τα θύματα στις "Κόρες" είναι γυναίκες: Πολύ νέες, πολύ όμορφες και πολύ πλούσιες. Μέχρι να φτάσουμε στην αποκάλυψη της πραγματικότητας, είχα συνεχώς στο μυαλό μου τις γυναικοκτονίες, δεν ξέρω αν έχεις παρακολουθήσει τη σχετική συζήτηση στην Ελλάδα. Ακούω γι’ αυτές και παρότι το βιβλίο δεν έχει να κάνει με τις γυναικοκτονίες κατά κάποιον τρόπο και μέχρι έναν βαθμό αντανακλά το κίνημα του #metoo. Η "Σιωπηλή Ασθενής" είχε να κάνει πιο πολύ με τα θέματα που έθεσε επί τάπητος το #metoo και όλως τυχαίως η κυκλοφορία της συνέπεσε με την κορύφωσή του αλλά οι "Κόρες" είναι ένα πιο προσωπικό μυθιστόρημα.

Εμπνεύστηκα την ιστορία και τον ρόλο του καθηγητή Φόσκα από την περίοδο της ζωής μου που σπούδαζα ψυχοθεραπεία και ειδικευόμουν στο group therapy. Εκεί υπήρχε ένας καθηγητής που νομίζω πως ήταν αρκετά τρελός, με ναρκισσιστική και σαδιστική συμπεριφορά. Ηγείτο μίας ομάδας πολύ ευάλωτων ατόμων και έδειχνε να αντλεί ευχαρίστηση από το να προσπαθεί συνεχώς να τους κάνει να κλάψουν, να θυμώσουν, να εκνευριστούν. Όλα αυτά στο όνομα της θεραπείας.

Πριν βρεθώ στο συγκεκριμένο περιβάλλον, είχα ήδη κάνει ψυχοθεραπεία τόσο ως εκπαιδευόμενος θεραπευτής αλλά και νωρίτερα, επί δέκα χρόνια, με σπουδαίους θεραπευτές. Έτσι απλώς κατάλαβα ότι εκείνο το περιβάλλον δεν ήταν υγιές. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν στο group του ήταν τόσο "κατεστραμμένοι" που απλώς δέχονταν αυτό το είδος της κακοποίησης. Συνειδητοποίησα ότι όταν αποτελείς μέλος μίας ομάδας καταλήγεις να γίνεις κάπως σαν παιδί, συμβαίνει κάτι το παράξενο. Παραδίδεις όλες σου τις βεβαιότητες στον ηγέτη της ομάδας.

Αν ανατρέξεις στην ιστορία, π.χ. στην πρόσφατη αμερικάνικη ιστορία, θα δεις ότι το να παραδίδεις όλη την εμπιστοσύνη και την πίστη σου σε έναν άνθρωπο που δεν είναι ο ίδιος καλά μπορεί να αποδειχθεί κάτι το επικίνδυνο. Κι αυτό είναι κάτι που έχει αρκετό ενδιαφέρον. Πιστεύω ότι οι ομάδες μπορεί να είναι πολύ θεραπευτικές αλλά επίσης και πολύ καταστρεπτικές.

Στις "Κόρες", λοιπόν, βλέπουμε μία ομάδα νέων γυναικών που καθοδηγούνται και παραδίδουν όλη τους την εξουσία σε έναν άντρα. Αυτό έχει να κάνει με το κίνημα του #metoo, με την αποδέσμευση που πρέπει να γίνει από την τοξική πατριαρχία η οποία κυριαρχεί ή κυριαρχούσε μέχρι πρόσφατα στην κοινωνία. Έπαιξα με αυτές τις ιδέες στο βιβλίο. Νομίζω ότι ζούμε σε πολύ ενδιαφέροντες καιρούς με τα κινήματα του Black Lives Matter και του #metoo και θαυμάζω όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους που είναι ικανοί να προκαλούν την κοινωνία και τους κανόνες της με έναν τρόπο που η δική μου γενιά δεν ήταν ακριβώς έτοιμη να το κάνει.

Manuel Vazquez

Εσύ ο ίδιος πέρασες μία δύσκολη εφηβεία και έχεις μιλήσει για το ότι ξεκίνησες ψυχανάλυση σε νεαρή ηλικία. Αναρωτιέμαι αν η ανάγνωση και τα βιβλία υπήρξαν για σένα καταφύγιο. Θα έλεγα ότι το δικό μου καταφύγιο ήταν από πάντα η φαντασία μου. Ήμουν αρκετά μοναχικός ως παιδί και γύρω στα δεκαοχτώ αισθανόμουν αρκετό άγχος, κατάθλιψη και τότε μπήκε στη ζωή μου αυτή η υπέροχη θεραπεύτρια στην οποία βάσισα τον ρόλο της Ρουθ στις "Κόρες", της θεραπεύτριας της Μαριάννας. Την έβλεπα για δέκα χρόνια και αυτό πραγματικά με άλλαξε. Νομίζω ότι στράφηκα στην ψυχοθεραπεία, αλλά και στα βιβλία και τον κινηματογράφο, παρόλο που το καταφύγιό μου ήταν κατά κύριο λόγο η φαντασία μου κι αυτό νομίζω είναι που με έκανε συγγραφέα.

Πιστεύω ότι για να είσαι συγγραφέας πρέπει να βλέπεις και λίγο τα πράγματα "απ’ έξω", η μοναχικότητα είναι καλή για τους συγγραφείς. Τις "Κόρες" τις έγραψα όσο ήμουν τελείως μόνος μου κατά τη διάρκεια της πανδημίας, με αυτόν τον τρόπο ξέφευγα από την καθημερινότητα. Επίσης στην εφηβεία και τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής μου, όσο ήμουν στην Κύπρο αισθανόμουν αρκετά Άγγλος για να ταιριάξω με τους άλλους και όταν μετακόμισα στην Αγγλία πολύ Κύπριος. Υπήρχε πάντα κάτι που με έφερνε στο να μένω ελαφρώς "εκτός" κι αυτό μάλλον συντέλεσε στο να κάνω τη συγγραφή επάγγελμα.

Η μεγάλη επιτυχία και το συναρπαστικό σύμπαν που δημιούργησε με τους χαρακτήρες των βιβλίων του

Με την ηρωίδα σου στις "Κόρες", τη Μαριάννα, μοιράζεστε ένα κοινό χαρακτηριστικό, το ότι έχετε εκπαιδευτεί ως ψυχοθεραπευτές, κάτι που με έκανε συνεχώς να αναρωτιέμαι κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης για το αν η Μαριάννα είναι εσύ. Με μία λέξη η απάντηση είναι "ναι". Είμαι παρών σε όλους τους χαρακτήρες μου. Στη "Σιωπηλή Ασθενή", το πρώτο μου μυθιστόρημα, ο Θίο και η Αλίσια έχουν και οι δυο τους διαφορετικές δικές μου πτυχές. Η Αλίσια ως ζωγράφος μιλάει πολύ για τη ζωγραφική αλλά αυτό αποτελεί μία μετάθεση του εαυτού μου που μιλάει πολύ για το γράψιμο. Τα πιστεύω του Θίο, πάλι, για την ψυχοθεραπεία είναι τα δικά μου πιστεύω. Τα συμβάντα των ιστοριών, βέβαια, τα συμβάντα των ζωών των χαρακτήρων μου δεν είναι τα δικά μου.

Κατά τη διάρκεια της συγγραφής των "Κορών" ήρθα πολύ κοντά με τη Μαριάννα και στεναχωρήθηκα γράφοντας το βιβλίο επειδή είναι ένας δυστυχισμένος χαρακτήρας που ανταποκρίνεται στη φάση που ήμουν εγώ δύο με τρία χρόνια πριν γράψω το βιβλίο. Όταν προσπαθούσα να μπω στο μυαλό της, επειδή είχα βαλτώσει για μία περίοδο, πήγα αρκετές φορές στο Κέμπριτζ και επισκέφθηκα τα μέρη που υποτίθεται ότι βρισκόταν εκείνη, σύμφωνα με όσα είχα γράψει, και κατέγραφα το τι σκεπτόμουν, το τι ένιωθα και όσα υπήρχαν γύρω μου. Τότε συνέβη κάτι θαυμάσιο και καταπληκτικό. Εκείνη είναι μία γυναίκα που την έχει στοιχειώσει το παρελθόν της και ενώ εγώ περιπλανιόμουν στο Κέμπριτζ μόνος μου, μέρα μετά τη μέρα, άρχισα να έρχομαι αντιμέτωπος με το δικό μου παρελθόν, φίλους που έχασα, σχέσεις που έχασα από την εποχή που ήμουν δεκαοκτώ ετών μέχρι εκείνη τη στιγμή και άρχισα να αισθάνομαι όλα και πιο στενάχωρα.

Άλλοι συγγραφείς φτιάχνουν τους χαρακτήρες τους από το μηδέν, αλλά οι δικοί μου έχουν ως πηγή συνήθως εμένα ή κάποιον άλλο. Νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με το ότι ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα στα 36 μου, αφού είχα κάνει ψυχοθεραπεία και δουλειά με τον εαυτό μου, τον είχα καταλάβει και είχα εργαστεί σε ψυχιατρικές δομές. Όταν, λοιπόν, ξεκινάω να δουλεύω τους χαρακτήρες των μυθιστορημάτων μου πολλά στοιχεία τους καταλήγουν να έχουν να κάνουν με τις δικές μου εμπειρίες και τη δική μου αυτοανάλυση. Είναι όλοι τους εγώ.

Η μεγάλη επιτυχία, λοιπόν, δεν ήρθε σε νεαρή ηλικία. Τι ήταν εκείνο που σε έκανε να μην τα παρατήσεις, να συνεχίσεις να γράφεις; Κανείς δεν με έχει ρωτήσει κάτι τέτοιο μέχρι τώρα! Για κάποιον λόγο δεν σταμάτησα. Η "Σιωπηλή Ασθενής" ήταν η τελευταία μου απόπειρα να προσπαθήσω να γράψω κάτι. Νομίζω ότι, αν κρίνω και από τον εαυτό μου, οι συγγραφείς χαρακτηρίζονται από μία αντίφαση, είναι ένας συνδυασμός της απόλυτης ανασφάλειας και της πίστης στον εαυτό τους. Εγώ ο ίδιος πάντα πίστευα, από πολύ μικρή ηλικία, ότι είχα κάποιο ταλέντο. Ήθελα να το εκφράσω, ήθελα να γίνω συγγραφέας αλλά η πραγματικότητα δεν συμβάδιζε απόλυτα με τις προσδοκίες μου. Όσο μεγάλωνα η πίστη στον εαυτό μου μπορεί να μίκραινε αλλά δεν εξαφανίστηκε ποτέ, ήταν πάντα εκεί.

Πριν από το πρώτο μου βιβλίο έγραψα το σενάριο σε τρεις ταινίες που ήταν όλες μία καταστροφή, πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Όταν ολοκλήρωσα το σενάριο για την τελευταία μου ταινία με παράτησε ο ατζέντης μου στο Λονδίνο. Κάπου τότε συνειδητοποίησα ότι τα είχα κάνει θάλασσα αλλά και αποφάσισα ότι δεν ήθελα να γίνω ψυχοθεραπευτής επειδή αισθάνομαι αρκετά διχασμένος σχετικά με την ψυχοθεραπεία, παρότι με βοήθησε σε προσωπικό επίπεδο, γνώρισα κάποιους πραγματικά τρελούς θεραπευτές και υπάρχουν κάποια πράγματα στην ψυχοθεραπεία στα οποία δεν πιστεύω καν. Ένιωσα κάπως σαν να είχα βαλτώσει.

Καθώς πάντα ήθελα να γράψω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, απλώς για να δω αν μπορώ να το κάνω, σκέφτηκα ότι "τώρα είναι η ώρα". Να στρωθώ στη δουλειά, να δω τι θα προκύψει και αν δεν δουλέψει τότε να αποδεχθώ ότι δεν έχω ταλέντο και να τα παρατήσω. Ήταν πολύ μεγάλο ρίσκο για μένα το να βάλω τέλος στις ελπίδες μου. Ειλικρινά, όμως, τώρα που κοιτάζω πίσω στον χρόνο από απόσταση, πιστεύω ότι γι’ αυτό ακριβώς το πρώτο μου μυθιστόρημα βγήκε καλό. Επειδή ήμουν επιτέλους ειλικρινής. Νομίζω ότι μέχρι τότε ό,τι έγραφα ήταν πολύ εγωιστικό, δεν έβαζα το ταλέντο μου σε αυτό.

Κάτι επίσης που με έκανε να αλλάξω πριν ξεκινήσω να γράφω το πρώτο μου βιβλίο ήταν το ότι σε ένα πάρτυ στο Λος Άντζελες γνώρισα κάποιον που είχε δει μία ταινία στην οποία είχα γράψει το σενάριο ο οποίος μου είπε "δεν μπορώ να πιστέψω ότι έγραψες εσύ αυτό το σενάριο επειδή δεν θα ανέμενα ποτέ το να είσαι τόσο ενδιαφέρων". Αυτό που σκέφτηκα τότε ήταν ένα "ουάου, υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στο ποιος είμαι και στο τι γράφω".

Σκέφτηκα λοιπόν ότι πρέπει να πάω πιο βαθιά. Κάποιες φορές για να πιεστείς να γράψεις κάτι σοβαρό θα πρέπει να φτάσεις κοντά στο να χάσεις την ελπίδα σου ή να σταματήσεις να λαμβάνεις υπόψη σου το τι εικόνα αναμένεις να σχηματίσουν οι άλλοι για σένα. Το ότι ξεκίνησα να γράφω τη "Σιωπηλή Ασθενή" χωρίς να με νοιάζει το τι θα σκεφτούν για μένα όσοι τη διαβάσουν αλλά και γνωρίζοντας ότι ίσως να ήταν η τελευταία μου προσπάθεια να γράψω κάτι, με έκανε να γράφω για βαθύτερα πράγματα που είχαν νόημα για μένα και εν τέλει να βρω τη φωνή μου, χωρίς αυτό να ακούγεται τελείως ηλίθιο. Ήταν μία μακρά διαδικασία.

Με συναρπάζουν οι συγγραφείς που σε ηλικία 20 ή 25 ετών μπορούν να γράψουν κάτι που να έχει νόημα. Εμένα μου πήρε πολύ το να έχω απόψεις, το να είμαι αρκετά γενναίος για να τις εκφράσω. Αλλά όταν κοιτάζω πίσω στη ζωή μου νομίζω ότι όλες οι εμπειρίες και τα διαφορετικά πράγματα που έκανα στο παρελθόν με οδηγούσαν στο να γίνω συγγραφέας.

Στο βιβλίο επανέρχονται ο Θίο και η  Αλίσια από τη "Σιωπηλή Ασθενή", να περιμένουμε στα επόμενα βιβλία σου την παρουσία ηρώων από τις "Κόρες"; Πήρα τη συγκεκριμένη ιδέα από την αγαπημένη μου Agatha Christie, της οποίας τα μυθιστορήματα είναι όλα τοποθετημένα στο ίδιο σύμπαν. Ένας ντετέκτιβ που σε ένα της βιβλίο έχει έναν μικρό ρόλο μπορεί να είναι ο κεντρικός ήρωας ενός άλλου, κάτι που κέντριζε τη φαντασία μου όταν ήμουν μικρός γιατί μου έδινε την αίσθηση της οικειότητας με τους ήρωες, της τρισδιάστατης μεταθεατρικότητας, ένα είδος πραγματικότητας που έβρισκα συναρπαστικό. Όπως είχα βρει καταπληκτικό και το ότι σε ένα της βιβλίο είχε βάλει τον Ηρακλή Πουαρό να συναντάει τη μητέρα του Σέρλοκ Χολμς, μπαίνοντας στο σύμπαν ενός άλλου συγγραφέα.

Κάπως έτσι, για τις "Κόρες", σκέφτηκα ότι ο κόσμος των ψυχοθεραπευτών στο βόρειο Λονδίνο είναι μικρός και συνεπώς η Μαριάννα πολύ πιθανόν να γνώριζε τον Θίο, έναν πολύ δυναμικό χαρακτήρα, γι’ αυτό και τον πρόσθεσα προς το τέλος του μυθιστορήματος. Τους έβαλα λοιπόν να μοιράζονται την ίδια ψυχοθεραπεύτρια, τη Ρουθ. Ίσως όχι ακόμα αλλά θα ήθελα στο μέλλον να κάνω ένα ακόμα βιβλίο το οποίο να διαδραματίζεται στο σύμπαν αυτών των δύο βιβλίων, με κάποιους χαρακτήρες από τις "Κόρες" και κάποιους από τη "Σιωπηλή Ασθενή", αλλά δεν έχω σκεφτεί ακόμη τον τρόπο, ίσως με ένα prequel. Πάντως, αν διαβάσεις τα δύο βιβλία βλέπεις πώς τα πάντα ενώνονται μεταξύ τους χωρίς το δεύτερο βιβλίο να είναι sequel του πρώτου, η παρουσία των κοινών χαρακτήρων γίνεται με οργανικό τρόπο και αποτελεί και κάτι σαν "δώρο" στους αναγνώστες που τους άρεσε τόσο πολύ η "Σιωπηλή Ασθενής" και αγάπησαν τους χαρακτήρες της.

Manuel Vazquez

Μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής του βιβλίου παίζει και το "προαίσθημα" της Μαριάννας, το οποίο έχει μεταφυσική διάσταση και βασίζεται σε έναν αρχαιοελληνικό μύθο. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο σε ένα crime novel, όπου τα πάντα συνήθως βρίσκουν την εξήγησή τους μέσω της λογικής… Μεγαλώνοντας στην Κύπρο, το "νησί της Αφροδίτης", όπου υπάρχουν πολλά ερείπια ναών, νιώθω κατά κάποιον τρόπο "φωλιασμένος" στην ελληνική μυθολογία. Οι αρχαίοι μύθοι με γοήτευαν από πάντα, όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Κύπρο τους διδασκόμαστε από μικρή ηλικία στο σχολείο, στα 13 μας διαβάζουμε ήδη Ευριπίδη και Όμηρο, αυτό δεν συμβαίνει στην Αγγλία. Μάλιστα, όταν ήμουν πολύ μικρός, δεν μπορούσα να διαχωρίσω το τι από όλα αυτά ήταν πραγματικότητα και τι όχι, δεν ήμουν απόλυτα βέβαιος για το αν οι αρχαίοι θεοί υπήρχαν όντως ή όχι.

Στις "Κόρες", η χρήση του μύθου της Περσεφόνης έχει να κάνει όχι μόνο με την "ελληνικότητά" μου αλλά και με τον μαγικό ρεαλισμό, μου αρέσει αυτή η λογοτεχνία, πάντα την εύρισκα ενδιαφέρουσα, ενώ ήθελα να παίξω με την πιθανότητα του να συμβαίνουν όλα αυτά τα "υπερφυσικά" μέσα στο μυαλό της Μαριάννας. Μου αρέσει η διττή φύση που προσφέρει στην αφήγηση ο μαγικός ρεαλισμός, αλλά και το ότι η σύνδεση της πραγματικότητας με το υπερφυσικό στοιχείο έγινε οργανικά, με φυσικό τρόπο.

Το μέλλον είναι γεμάτο βιβλία και ιστορίες που θα μεταφερθούν στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη

Τι σχέδια έχεις για το μέλλον; Πολλά. Έχω συμβόλαιο για δύο ακόμα μυθιστορήματα. Θέλω να γράψω κάτι διαφορετικό, δεν θέλω να συνεχίσω να γράφω τις ίδιες ιστορίες για ψυχοθεραπευτές. Τα μυθιστορήματά μου θα έχουν πάντα να κάνουν με την αρχαία ελληνική τραγωδία, τη μυθολογία, την ψυχολογία, τις δολοφονίες αλλά όχι απαραίτητα μέσω του φακού της ψυχοθεραπείας. Το καταπληκτικό είναι ότι ενώ νόμιζα πως όταν θα ολοκλήρωνα τις "Κόρες" θα ήμουν εξουθενωμένος -γιατί το να γράφεις το δεύτερό σου μυθιστόρημα είναι κάτι πολύ πιο τρομακτικό και δύσκολο απ’ ό,τι το πρώτο- στην πραγματικότητα ένιωσα μία αίσθηση ανακούφισης. Ήμουν τόσο ανάλαφρος και χαρούμενος που ξεκίνησα κατευθείαν να γράφω κάτι άλλο. Νομίζω ότι πλέον νιώθω πιο χαλαρός, σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου μετά τα δύο πρώτα βιβλία.

Γράφω, λοιπόν, κάτι που δεν ξέρω αν θα εξελιχθεί σε νουβέλα ή σε μυθιστόρημα και θα γίνει ταινία ή μίνι σειρά τριών επεισοδίων, στην οποία θα πρωταγωνιστήσει η Uma Thurman που είναι από τους πιο κοντινούς μου φίλους. Το story διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό νησί και ο τίτλος του είναι "The Fury". Είμαι συνεπαρμένος μαζί του, είναι πραγματικά διασκεδαστικό το να προσπαθείς να κάνεις κάτι το διαφορετικό. Ξεκίνησα να το γράφω ως σενάριο αλλά μετά από τρεις μέρες σκέφτηκα ότι είναι απλώς απαίσιο και το συνέχισα ως λογοτεχνικό έργο.

Εκδόσεις Διόπτρα

Σε τι φάση βρίσκεται η κινηματογραφική μεταφορά της "Σιωπηλούς Ασθενούς", την παραγωγή της οποίας έχει αναλάβει η εταιρεία του Brad Pitt; Tο σενάριο είναι έτοιμο και έχει βρεθεί ο σκηνοθέτης αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα γι’ αυτό το project, νομίζω ότι προς το τέλος του έτους θα υπάρξει μία επίσημη ανακοίνωση και ότι τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν μέσα στην επόμενη χρονιά, κάτι που είναι συναρπαστικό.

Βέβαια, έχω να μοιραστώ νέα, καθώς οι "Κόρες" θα γίνουν τηλεοπτική σειρά, αυτή τη στιγμή γράφεται το σενάριο και πρόσφατα μίλησα με τη σεναριογράφο. Όπως και στη "Σιωπηλή Ασθενή", με ρώτησαν από την παραγωγή το αν θέλω να διαβάσω το σενάριο και απάντησα "όχι" κι αυτό γιατί γνωρίζω από πικρή προσωπική εμπειρία ότι τα σενάρια δεν έχουν καμία σχέση με τις ολοκληρωμένες ταινίες αλλά και επειδή αισθάνομαι πλέον πολύ έντονα το ότι είμαι μυθιστοριογράφος και δεν έχω καμία επιθυμία να "συμπεριληφθώ" στις κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές μεταφορές των βιβλίων μου.

> Διάβασε ακόμα: Ο Γιάννης Ξανθούλης πιστεύει πως είναι καλύτερος αναγνώστης από συγγραφέας

Όταν μίλησα με τη σεναριογράφο που έχει αναλάβει τη διασκευή στις "Κόρες", με ρώτησε κάποια πράγματα και της είπα: "Ξέρεις κάτι, δεν πρόκειται να σου απαντήσω επειδή πιστεύω ότι πρέπει το σενάριο να είναι το δικό σου παιδί, γι’ αυτό και θα πρέπει να πάρεις μόνη σου τις αποφάσεις". Δεν πρόκειται μία ταινία ή μία σειρά να είναι ίδια με ένα βιβλίο. Υπάρχει η απόδοση, υπάρχει το film, υπάρχει το editing. Η ιστορία γίνεται αντικείμενο νέας αφήγησης κάθε φορά και από έναν διαφορετικό άνθρωπο.

Κάτι που με κρατούσε πίσω όσο ήμουν νεότερος ήταν το ότι ήμουν πολύ κτητικός όσον αφορά κάποια πράγματα και κάποιες ιδέες, πλέον δεν είμαι καθόλου έτσι, πιστεύω ότι το βιβλίο υπάρχει, η ταινία και η τηλεοπτική σειρά κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσουν και πολύ πιθανόν να είναι πολύ διαφορετικές από τα βιβλία και αυτό είναι μια χαρά να συμβαίνει γιατί υπάρχει πάντα το βιβλίο εκεί έξω για όποιον θέλει να το διαβάσει. Έτσι, όταν βγει στις αίθουσες π.χ. η "Σιωπηλή Ασθενής" θα πάω στον κινηματογράφο με μία μεγάλη σακούλα με ποπ κορν, θα δω την ταινία ως fan και απλώς θα την απολαύσω χωρίς να νιώθω ότι μου ανήκει.

> Διάβασε ακόμα: Τα σπουδαία βιβλία του Dan Brown, από το καλύτερο στο χειρότερο

Η "Σιωπηλή Ασθενής" βρέθηκε κατευθείαν με  την κυκλοφορία της στο #1 της λίστας με τα best sellers των "New York Times". Δύο χρόνια μετά, τι έχεις μάθει για τη ζωή ως, πλέον, συγγραφέας-σταρ; Ουάου, συγγραφέας-σταρ, αυτό είναι πολύ ευγενικό! Η ζωή μου έχει σίγουρα αλλάξει αλλά αυτό είναι κάτι το διαφορετικό από το τι έμαθα. Όσον αφορά τα οικονομικά, σταμάτησα να ανησυχώ για τα χρήματα. Αλλά νομίζω ότι δεν έχω πάρει ακόμη τα μαθήματά μου. Ήμουν πάντα πολύ φιλόδοξος, από πολύ μικρή ηλικία. Όσο η επιτυχία δεν ερχόταν αγχωνόμουν όλο και πιο πολύ. Πλέον, που την έχω γνωρίσει, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να της βάλω φρένα, είμαι ακόμα στο τρέξιμο. Γι’ αυτό και νομίζω ότι αφού τελείωσα το δεύτερο βιβλίο μου θα πρέπει να χαλαρώσω λίγο και να ευχαριστηθώ τη ζωή.

Εκτός από αυτό, όταν έγραφα τη "Σιωπηλή Ασθενή" ένιωθα πολύ μόνος μου και είχα έναν ιδιαίτερα περιορισμένο περίγυρο. Μετά, ξαφνικά συνάντησα όλους αυτούς τους θαυμάσιους ανθρώπους. Το πρώτο μου βιβλίο εκδόθηκε σε 50 χώρες και έχω πλέον γνωρίσει όλους αυτούς τους εκδότες και τους υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων, όπως την Αλεξάνδρα Αυγερινού των εκδόσεων Διόπτρα που λατρεύω τις συζητήσεις μαζί της. Είναι όλοι τους τόσο φανταστικοί ως άνθρωποι που έγιναν από τους πιο κοντινούς μου φίλους. Οι εκδότες μου στην Αγγλία, τη  Γαλλία, την Ισπανία, τις ΗΠΑ και την Ελλάδα έχουν πραγματικά επεκτείνει τον κόσμο μου.

Επίσης υπάρχουν οι ανά τον κόσμο αναγνώστες των βιβλίων μου. Παίρνω μηνύματα στο Instagram που μου γράφουν τα πιο υπέροχα πράγματα, του τύπου ότι διάβασαν το βιβλίο μου όσο ήταν στο νοσοκομείο, τους έδωσε τρεις ώρες ευχαρίστησης και ξέχασαν ότι είναι άρρωστοι ή ότι ο γιος τους που είναι 15 ετών δεν διαβάζει βιβλία αλλά διάβασε το δικό μου, ιστορίες που με κάνουν να αισθάνομαι υπέροχα. Όλα αυτά μου δίνουν τόση χαρά που δεν μπορώ να την περιγράψω αλλά και μία σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους, κάτι το οποίο νομίζω ότι είναι και η ουσία της συγγραφικής διαδικασίας, η προσπάθεια του να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους και εγώ είμαι ευτυχής που τα κατάφερα. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένος τώρα.

 

---

Info: Τα δύο βιβλία του Alex Michaelides, η Σιωπηλή Ασθενής και οι Κόρες, κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διόπτρα.

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr