Bonobo, ένας μουσικός νομάς του σήμερα

Στην Ελλάδα, σπάνια βλέπουμε καλλιτέχνες live όταν είναι στα ντουζένια τους. Δεν είναι θέμα διοργανωτών, είναι καθαρά θέμα προϋπολογισμού και απήχησης. Πρόσφατα είχα μία τέτοια κουβέντα για τους Tame Impala και η απάντηση που έλαβα ήταν ακριβώς αυτή -και απόλυτα δικαιολογημένη: Αφενός πρέπει να υπάρξει διαθέσιμη ημερομηνία αφετέρου στο τέλος της ημέρας το live να μην αποβεί επιζήμιο. Τόσο απλά και κατανοητά. Συνεπώς, δε μπορούμε παρά να χαιρόμαστε διπλά λοιπόν, που ο Bonobo εμφανίζεται σήμερα στο Plissken Festival, διανύοντας μία από τις καλύτερες στιγμές του.

Μεταξύ μας, τύποι σαν εκείνον αντιμετωπίζουν μία επιπρόσθετη δυσκολία. Ο συνδυασμός μουσικός παραγωγός και dj είναι πολυφορεμένος, οι one hit wonders ζουν ανάμεσά μας, άρα χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να αποδείξουν ότι μπορούν να δημιουργήσουν κάτι παραπάνω από μερικά μεμονωμένα singles που θα ακουστούν στα ραδιόφωνα.

>Διάβασε ακόμη: Οι Lea Porcelain μετατρέπουν τα συναισθήματά τους σε τραγούδια

Βέβαια, όταν ξεκινάς με έναν ήχο τόσο χαρακτηριστικό όσο αυτόν του Scuba (2000) προτού καλά καλά βγάλεις δίσκο, η συνέχεια αναπόφευκτα αναμένεται πολλά υποσχόμενη. Ήταν λες και ο Bonobo ήθελε να υπογραμμίσει εξαρχής ότι σε αντίθεση με το ψευδώνυμό του που παραπέμπει σε είδος χιμπατζή, ο ίδιος δεν είχε καμία πρόθεση να πιθηκίσει. Ήθελε να χαράξει τη δική του πορεία.

Ο κατά κόσμον Simon Green, 23 χρόνια τώρα το τηρεί αυτό, ευλαβικά κιόλας. "Ναρκοληπτική downtempo" βάφτισαν τη μουσική του μερικά από τα μέσα που έσπευσαν να τον συστήσουν στο ευρύ κοινό στις αρχές του 2000, ωστόσο αν πρέπει να του "φορέσουμε" οπωσδήποτε μία ταμπέλα, η ηλεκτρονική trip hop με world στοιχεία ίσως να του ταιριάζει καλύτερα. Ενδεχομένως προς αυτήν την κατεύθυνση να τον έσπρωξε περισσότερο η Ninja Tune του Coldcut, εκείνος από την άλλη δείχνει να μη δίνει δεκάρα για όλα αυτά.

Σε συνέντευξή του στο Rolling Stone το περασμένο φθινόπωρο, εξήγησε πως έχει την πολυτέλεια να τεστάρει τους νέους ήχους που σκαρώνει, παίζοντάς τους σε sets του τα σαββατοκύριακα και κόβοντας αντιδράσεις, άσχετα αν εν τέλει διαπιστώνει πως επιτυχίες γίνονται τα κομμάτια στα οποία ο ίδιος δε θα στοιχημάτιζε ποτέ. Συνήθως δεν πέφτει μέσα, ούτε αυτό τον επηρεάζει. 

Πιθανότατα το ίδιο του coolness να πέρασε στα ψιλά γράμματα το ότι στη σεζόν 2006–2007 το Nightlite του "έντυσε" μουσικά το Champions League ή ότι το Kong του ακούστηκε στη 2η σεζόν του House of Cards.

Μόνιμα άλλωστε, είναι πάρα πολύ απασχολημένος με το νέο δικό του υλικό, αλλά και με την ανάδειξη άλλων καλλιτεχνών. Για παράδειγμα, το Lost Where I Belong, το πρώτο album της Andreya Triana φέρει τη δική του υπογραφή στην παραγωγή.

>Διάβασε ακόμη: Tα κορίτσια που κάνουν τη διαφορά στο φετινό Plissken Festival

Παρεμπιπτόντως, διαθέτει το ταλέντο να επιλέγει να συνεργάζεται με καλλιτέχνες και φωνές που κουμπώνουν με το συναίσθημα της εκάστοτε δουλειάς του. Κάπως έτσι, στο πλευρό του μέχρι στιγμής έχουν βρεθεί μεταξύ άλλων φωνές όπως οι Erykah Badu και ο Mike Milosh (Rhye), για να καταλήξουμε σήμερα στο απίθανο και περισσότερο dance album Fragments που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιανουάριο. Jordan Rakei, Jamila Woods και Kadhja Bonet θέλοντας και μη, ξεχωρίζουν. 

"Μετακόμισα στο Λος Άντζελες, αλλά δεν έχω μία πραγματική βάση κάπου: Δεν υπάρχει βάση στην Αγγλία, δεν υπάρχει βάση εδώ, είμαι απλά εγώ και όπου κι αν βρίσκομαι αυτό είναι το σπίτι μου", είχε δηλώσει το 2017 στο PopMatters, γεγονός που αντανακλάται και στη μουσική του. Αν ακούσεις προσεκτικά τους 7 του δίσκους, η συνοχή είναι εκεί -διακρίνεις πως είναι δικά του "παιδιά"- αλλά υπάρχει και η κίνηση, η εξέλιξη. Ο Bonobo εμφανώς δε μπορεί να (κατα)κάτσει σε ένα σημείο. Ευτυχώς για όλους μας. 

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr