Ο Jack Savoretti έχει ζήσει τα τραγούδια του

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δε γιόρτασε τα γενέθλιά του- συνέβησαν τόσα πολλά που παρότι τα λατρεύει, αποφάσισε να το αναβάλλει για του του χρόνου που θα κλείσει τα 40. Στο μεταξύ, έχουν περάσει ήδη 3,5 χρόνια από την πρώτη μας συνέντευξη με τον Jack Savoretti και είναι πάντα μεγάλη μου χαρά να μιλάω μαζί του. Έκτοτε, συζητήσαμε άλλες δύο φορές -είναι λες και τον ξέρω πια αιώνες- χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως δεν έχουμε πάντα πολλά να πούμε. 

Σε αυτό το κλίμα οικειότητας, τον πέτυχα σπίτι, σε ένα μικρό διάλειμμα από την περιοδεία του που παρεμιπτόντως, θα κάνει στάση για δύο μεγάλες συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Μουρμουρίζει στο ενδιάμεσο το Stella di Mare του Lucio Dalla, μου λέει επίσης ότι έχει λιώσει το album Carving Canyons της Lissie. Τον βάζω κατευθείαν στο ψητό.

>Το ξέρεις πως θεωρούμαστε πλέον κολλητοί μετά από 4 συνεντεύξεις; 
(γέλια) Απίστευτο, ναι!

>Για πες λοιπόν, τι έχει μεσολαβήσει από την τελευταία φορά που τα είπαμε;
Αισθάνομαι σα να ταξιδεύω συνέχεια, μόνο αυτό. Λένε "πρόσεχε τι εύχεσαι" και είναι πολύ σωστό. Κατά τη διάρκεια του lockdown μου είχαν λείψει τόσο πολύ τα ταξίδια και αυτόν τον χρόνο σίγουρα έμπλεξα, κάθε δεύτερη μέρα ήμουν σε ένα αεροπλάνο. Είμαι πολύ καλά πάντως, κάναμε περιοδεία σε χώρες και πόλεις που δεν είχαμε ξαναεπισκεφθεί, οπότε είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα να επιστρέφεις σε αυτό που αγαπάς να κάνεις. 

>Ποιο είναι το πιο περίεργο μέρος που πήγατε;
(γέλια) Δε μπορώ να το πω αυτό! Δεν ξέρω για το πιο περίεργο αλλά ενθουσιάστηκα που πήγαμε στην Πράγα, κάναμε ένα τριήμερο Πράγα-Βουδαπέστη-Βιέννη και ήταν πραγματικά υπέροχο να θυμάσαι από την αρχή την ευρωπαϊκή εκκεντρικότητα. Οι συγκεκριμένες πόλεις είναι πολύ κοντά μεταξύ τους, αλλά εντελώς διαφορετικές. Ίσως η αρχιτεκτονική να μοιάζει κάπως, αλλά η κουλτούρα τους είναι εντελώς άλλη και αυτό είναι που αγαπώ όταν ταξιδεύω στην Ευρώπη: Χρειάζονται μόνο 4-5 ώρες για να συναντήσεις διαφορετική γλώσσα, φαγητό, είναι πραγματικά απίστευτο και ξεχωριστό. 

>Πώς σου φέρθηκε το σύμπαν λοιπόν τελευταία;
Καλά! Ήταν ένας χρόνος με πολλές προκλήσεις, πολλά συνέβησαν... Αποκτήσαμε το τρίτο μας παιδί, ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή λίγο πριν τα περασμένα Χριστούγεννα, παράλληλα δουλέψαμε πάρα πολύ. Οπότε μάλλον, ήταν μία χρονιά αληθινή. Το σύμπαν μου θύμισε ότι είμαι ζωντανός και ότι είναι στο χέρι μου να αποφασίσω τι θα κάνω με τη ζωή μου. Κανένας άλλος δε μπορεί, πρέπει να έχεις εσύ ο ίδιος τον έλεγχο. Καλό είναι αυτό, ήταν ένας διδακτικός χρόνος. 

>Πιστεύεις στο κάρμα, την κοσμική ενέργεια κ.ο.κ;
Ναι, βασικά προσηλυτίστηκα πρόσφατα, η σύζυγός μου με ενημερώνει για όλα αυτά σε καθημερινή βάση, αλλά πράγματι πιστεύω στο κάρμα, όποια κι αν είναι η δύναμη που το υποκινεί. Σίγουρα θεωρώ ότι όση ενέργεια βάζεις στα πράγματα, άλλη τόση παίρνεις πίσω είτε πρόκειται για τους άλλους είτε για τον εαυτό σου ή ακόμη και στη μουσική. Το να βάζεις καλή ενέργεια, δε σημαίνει να είσαι συνέχεια μες την τρελή χαρά, σημαίνει να είσαι ειλικρινής και αυθεντικός. Μπορείς να εναποθέσεις μία πραγματικά θλιβερή σκέψη σε κάτι, αλλά αν το κάνεις με τη σωστή προσέγγιση και με γνήσια ενέργεια, θα αισθανθείς όμορφα, θα σου κάνει καλό και με κάποιο τρόπο θα επιστρέψει σε σένα. Το "μες την τρελή χαρά" είναι εφικτό, αλλά συνήθως ψεύτικο και σε τέτοιες καταστάσεις ελπίζω ότι γυρνά μπούμερανγκ. 

>Οπότε όλα όσα συνέβησαν μέχρι στιγμής, καλώς έγιναν; Με σοφία;
Ναι, η σοφία έρχεται με την ηλικία, ακόμα βέβαια αναρωτιέμαι σε ποια ηλικία (γέλια). Ωστόσο, τη νιώθω να μεγαλώνει, δεν έχει πλήρως αναπτυχθεί, αλλά υπάρχει. Αν η σοφία ήταν δέντρο, αισθάνομαι πως έχει ξεκινήσει να ανθίζει κι εγώ έχω αρχίσει να το εκτιμώ, νομίζω πως κάτι τέτοιο συμβαίνει όσο μεγαλώνω. 

>Μιας και πλησιάζεις τα 40, υπάρχει κάποιος ευχή που θες οπωσδήποτε να πραγματοποιηθεί μέσα στα επόμενα χρόνια; 
Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου γραμμές τερματισμού, δεν έβαζα ποτέ κάποιο σημάδι. Πάντα είμαι εκείνος που προσπαθεί απελπισμένα να συνεχίσουν τα πράγματα να εξελίσσονται, ό,τι κι αν είναι αυτό που ασχολούμαι την εκάστοτε στιγμή. Τον προορισμό δεν τον σκεφτόμουν ποτέ. Δε μου αρέσουν οι στόχοι γιατί θεωρώ πως είναι προσδοκίες και οι προσδοκίες συνήθως οδηγούν σε απογοήτευση. Μου αρέσει να το αφαιρώ αυτό από την εξίσωση ώστε όλα να με εκπλήσσουν και να τα απολαμβάνω. Έχω μηδενικές προσδοκίες από τη ζωή και αυτό κατά κάποιο τρόπο είναι η δύναμή μου στις δύσκολες στιγμές. Ακόμη και τα πιο μικρά πράγματα μου κάνουν εντύπωση, ακόμη και ένα τηλεφώνημα μπορεί να μου πάρει το μυαλό.

>Τι σου πήρε άρα το μυαλό τελευταία; 
Τρία πράγματα: Τα παιδιά μου, να τα βλέπω να έρχονται στη ζωή χάρη στη σύζυγό μου. Είναι πραγματικά οι μοναδικές τρεις φορές που δε μπορώ να εξηγήσω τι ήταν αυτό που μου συνέβη. 

> Θα ήθελα να μου πεις ένα γεγονός που κρατάς από κάθε δεκαετία της ζωής σου, μέχρι σήμερα. Κάτι που με κάποιο τρόπο σε έχει προσδιορίσει. 
Λοιπόν, από την πρώτη δεκαετία μου ως παιδί, μάλλον είναι το παγκόσμιο κύπελλο του '90, ήταν η πρώτη φορά με την οποία αισθανόμουν ότι δενόμουν με τον πατέρα μου, ήταν κάτι δικό μας το να υποστηρίζουμε την εθνική ομάδα της Ιταλίας. Ακόμη και σήμερα το σκέφτομαι ως μία σημαντική στιγμή πατέρα-γιου και πλέον σήμερα το ζω με τον δικό μου γιο. Από την εφηβεία μου, ήταν ένα ταξίδι με τον πατέρα μου.

Στο αεροδρόμιο από Ζυρίχη για Κωνσταντινούπολη είχα ένα walkman, αλλά είχα ξεχάσει να πάρω μουσική μαζί και αγόρασα από ένα μαγαζί μία κασέτα με τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Simon & Garfunkel. Τότε δεν τους ήξερα, αλλά εκείνη η κασέτα άλλαξε τη ζωή μου, δεν είχα ακούσει τίποτα παρόμοιο μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στο τέλος κάθε τραγουδιού αισθανόμουν σα να είχα μόλις τελειώσει ένα βιβλίο.

Στην τρίτη δεκαετία πρέπει να είναι η γνωριμία μου με τη γυναίκα μου. Ήμουν 20 στα 21, σε ένα πάρτι γενεθλίων ενός φίλου και όταν εκείνη εμφανίστηκε εγώ έφευγα. Αποφάσισα να μείνω για ένα ακόμη ποτό, την είδα να μπαίνει μέσα και ήταν κεραυνοβόλος έρωτας, κλισέ το ξέρω. Βασικά δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, αλλά οικειότητα. Όταν μπήκε μέσα, σκέφτηκα "α, να την". Αυτό ήταν 17 χρόνια πριν. Η δεκαετία των 30 μου είναι τα πάντα. Νομίζω θα επιλέξω τη μετακόμισή μας από το Λονδίνο στην επαρχία, στην εξοχή όπως θες πες το. Ήταν μεγάλη απόφαση, το λάτρευα το Λονδίνο, αλλά ήταν ένας πραγματικός αγώνας και σε κάνει να αισθάνεσαι πως ο αγώνας αυτός είναι ok, γιατί όλοι βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση είτε είναι άστεγοι είτε είναι CEO σε μία τεράστια εταιρεία. Όλοι μάχονται - προφανώς με διαφορετικό τρόπο και ανισότητες.

Η ζωή δε χρειάζεται να είναι έτσι, μπορεί να είναι, αλλά τουλάχιστον εγώ δεν το ήθελα. Δεν είμαι ανταγωνιστικός, δε μου αρέσει αυτό το αίσθημα και είναι λες και σε κάνει η συγκεκριμένη πόλη να είσαι έτσι. Συνεπώς, φεύγοντας άλλαξε η ζωή μας προς το καλύτερο και εδώ είμαστε τώρα. Για την επόμενη δεκαετία θα σε ενημερώσω σε 10 χρόνια. (γέλια)

>Όσον αφορά το album Europiana, τα πράγματα πήγαν όπως τα είχες σχεδιάσει; Καλύτερα, χειρότερα, τι από όλα αυτά;
Και πάλι, δεν πήγα βάσει σχεδίου. Δεν είχα προσδοκίες και πήγε υπέροχα, έχουν περάσει δύο χρόνια και ακόμη συζητάμε για αυτό. Είμαι πραγματικά ευγνώμων, ήταν, πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο, μία κανονική πρόκληση γιατί το δημιουργήσαμε εν μέσω lockdown. Γράφοντάς το, παρέμεινα στα συγκαλά μου και κράτησε και την ομάδα μου ζωντανή με το σκεπτικό ότι θα καταφέρουμε να επιστρέψουμε δριμύτεροι μετά την Covid-19. Αυτός ο δίσκος μας παρείχε την ελπίδα που χρειαζόμασταν στην πανδημία. Ύστερα πήγαμε στο Abbey Road και περάσαμε την πιο ωραία περίοδο της ζωής μας, σε ένα χρονικό διάστημα που δεν επιτρέπονταν οι συναναστροφές. Ήταν μαγικό το ότι δουλεύαμε στη φούσκα μας.

Το μετά μας δυσκόλεψε, γιατί φτιάξαμε μαζί τόση μουσική στο καλύτερο στούντιο του κόσμου, ήρθε αμέσως το 2ο ή το 3ο lockdown -δε θυμάμαι ποιο- κι έπρεπε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Ο παραγωγός μου έμεινε μόνος του στο στούντιο να το δουλεύει και συνεννοούμασταν μέσω zoom όπως εσύ κι εγώ τώρα. Βασικά ούτε αυτό, διότι τότε ακόμα το zoom ήταν σχετικά καινούργιο. Το κάναμε με emails, μηνύματα και ήταν πολύ σκληρό. Πολλές φορές τότε σκέφτηκα ότι "το χάσαμε", ότι χάσαμε τη μαγεία. Στη συνέχεια βέβαια, αποφασίσαμε ότι θα το παλέψουμε, όπως και κάναμε, κυκλοφόρησε, έφτασε νο1 στο Ηνωμένο Βασίλειο και μετά ξαναμπήκαμε σε lockdown, οπότε δε μπορέσαμε να βγούμε σε περιοδεία.

Γι᾽αυτό και κάναμε το Europiana encore, επειδή θέλαμε να προσθέσουμε διάρκεια και ζωή στο δίσκο. Τον λατρεύω αυτόν τον δίσκο. Υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαν να είναι καλύτερα; Φυσικά. Το σκέφτομαι πάντα όταν τον ακούω, αλλά πάντα έτσι θα συμβαίνει γιατί η μουσική εξελίσσεται. Ήδη παίζουμε κάποια τραγούδια με διαφορετικό τρόπο τον τελευταίο χρόνο, όμως τον αγαπώ, έχει ήδη υπερβεί το μέγιστο ως εμπειρία ζωής και πάντα θα τον θυμάμαι. 

>Η επόμενη ερώτηση περιλαμβάνει τη γνώμη μου.
(γέλια) Ωχ!

>Ποια είναι η γεύση της επιτυχίας; Κλισέ να στο ρωτάω, αλλά θέλω να μάθω. 
Νομίζω είναι η συνέχεια, η διάρκεια. Για μένα η επιτυχία είναι να μπορώ να την ξανακάνω, να την κάνω καλύτερα, να κάνω αυτό που θέλω να κάνω με τους ανθρώπους που θέλω να το κάνω. Και πραγματικά το εννοώ αυτό. Έχω δει κόσμο να φτάνει στην κορυφή και να τη χάνει την επόμενη μέρα. Να φτάνει από το 0 στο 100 και μετά από το 100 στο 0. Δεν το θέλω αυτό, ποτέ δεν το ήθελα.

 

 

Είμαι σε αυτό το σημείο και γι᾽αυτό αισθάνομαι πολύ επιτυχημένος: Περιστοιχίζομαι από σπουδαίους ανθρώπους με τρομερό ταλέντο, υπέροχη οικογένεια, καλή ισορροπία... Ζω επίσης από τη δουλειά μου, δουλεύω ώστε να μπορώ να ζω επίσης. Δουλεύουμε πολύ σκληρά, αλλά δεν το βλέπω σαν επάγγελμα. Πάντα έλεγα ότι αν δουλέψω σκληρά πάνω σε αυτό, δε θα χρειαστεί να κάνω μία πραγματική "δουλειά", αυτή ήταν πάντα η φιλοσοφία μου.

>Στο μεταξύ, έχεις συνειδητοποιήσει πόσο δημοφιλής είσαι εδώ στην Ελλάδα; (γέλια)
(γέλια) Θυμάσαι που σου έχω πει, μία από τις καλύτερές μου φίλες η Alison Damianos είναι από την Ελλάδα. Ποτέ δεν το καταλαβαίνω αυτό, μέχρι να μιλήσω μαζί της ή με εσένα. Μου το λέει και γελάω, με δουλεύει "Φίλε είσαι πολύ διάσημος εδώ", και είναι πολύ γλυκό. Είμαι πολύ χαρούμενος, αλλά πίστεψέ με, δεν το παίρνω ως δεδομένο. Το ωραίο είναι πως πάντα έρχομαι στην Ελλάδα μαζί με τη μπάντα μου και σας αρέσει αυτό, όσο αρέσει και σε εμάς να ερχόμαστε και γι᾽αυτό επιστρέφουμε κιόλας. Θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε όσο ο κόσμος θέλει να ακούει τη μουσική μας. 

>Μπορείς να θυμηθείς να μου πεις καμία πρόσφατη ξεχωριστή στιγμή από τα lives σου;
Είναι τόσες πολλές... Πάντα λατρεύω τις αυθόρμητες, όπως για παράδειγμα στα μικρά διαλείμματα κατά τη διάρκεια του εκάστοτε live. Π.χ εκείνες τις στιγμές που ο κόσμος τραγουδά μαζί μας. Κάτι πολύ γλυκό συνέβη τον Σεπτέμβριο στην Κροατία τώρα που το λες. Έχω φτιάξει μία λίστα με τραγούδια που ακούγονται προτού βγούμε στη σκηνή, που είναι όλα ευρωπαϊκή μουσική, ελληνικά, ισπανικά, γαλλικά, ιταλικά, μεσογειακή μουσική για να μπει ο κόσμος στο κλίμα. Ήμασταν λοιπόν στα παρασκήνια και ακούσαμε τον κόσμο να τραγουδά. Πήγα στο πλάι της σκηνής να δω τι συμβαίνει και κατάλαβα ότι παίζει το Volare, το οποίο τραγουδούσαν 3.000 Κροάτες. Ήρθαν και οι μουσικοί μου να τους δουν και όλοι σκεφτήκαμε ότι θα είχαμε μία σπουδαία βραδιά μαζί τους. Όπως και έγινε.

>Έχεις καταλήξει τι σου ταιριάζει περισσότερο; Οι μπαλάντες ή τα πιο ρυθμικά τραγούδια; Σε ποιο είδος αναγνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου;
Χμμμ... Δεν ξέρω, μου αρέσει να κάνω και τα δύο. Οι άνθρωποι έχουν πολλές πτυχές, μου αρέσει το ρομάντσο, αλλά και η διασκέδαση και μερικές φορές πιστεύω πως το δεύτερο εμπεριέχει το πρώτο. Κάποιες φορές βρίσκω επίσης διασκεδαστικό να εμβαθύνω και να παίζω θλιμμένα τραγούδια. Ελπίζω ότι εισπράττετε αυτό από τα άλμπουμ μου, ότι έχουμε πολλές πλευρές ως άνθρωποι. Δεν ήθελα ο δίσκος να ακούγεται ίδιος στο σύνολό του, ούτε και τα lives μου. Το είχαμε αυτό το θέμα στη μουσική βιομηχανία "φίλε το album σου ακούγεται σχιζοφρενές με την εναλλαγή χαράς και λύπης", αλλά αυτός είμαι εγώ. Την Τρίτη είμαι στεναχωρεμένος, την Τετάρτη είμαι χαρούμενος και θέλω να αντανακλάται στη μουσική μου. Πιστεύω πως κι ο περισσότερος κόσμος είναι έτσι. 

>Πέρα από τη μουσική, μερικές φορές νιώθω ότι ο ρομαντισμός δεν υπάρχει πια.
Συμφωνώ. Πάντα λέω πως υπάρχουν πολλά τραγούδια για την αγάπη στο ραδιόφωνο, αλλά δεν είναι ρομαντικά. Άσε που το ρομάντσο δεν έχει να κάνει μόνο με τον έρωτα. Κι ο θάνατος μπορεί να είναι ρομαντικός, η γέννηση ενός παιδιού είναι ρομαντική, ένα παγκάκι, ένα δέντρο... Δε σχετίζεται απαραίτητα με μία χειρονομία αγάπης. Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου μπορεί να είναι η πιο "μη ρομαντική" ημέρα του χρόνου, έτσι θα ᾽πρεπε να τη λένε. Το ρομάντσο σχετίζεται με την ατμόσφαιρα, το συναίσθημα, είναι διάθεση και αυτό προσπαθούμε να δημιουργήσουμε. Όταν ο κόσμος τραγουδά μαζί μας, το καταφέρνουμε. O Leonard Cohen ήταν ερωτευμένος με την Ελλάδα και ήταν ο βασιλιάς αυτού του ρομαντικού στοιχείου χωρίς να σχετίζονται όλα του τα τραγούδια με την αγάπη. Εκείνος ήταν ρομαντικός, η οπτική του για τον κόσμο επίσης. 

>Από το χρονικό διάστημα που σε παρακολουθώ και έχουμε μιλήσει καταλαβαίνω πως γράφεις μουσική βάσει των εμπειριών σου. Έχεις τίποτα στα σκαριά τώρα, ίσως κάποιο spoiler για μένα;
Δε μπορώ να σου πω κάτι ακόμη και ίσως έχω κάποιους προσκεκλημένους στο live στην Ελλάδα, οπότε θα δούμε. Στην παρούσα φάση, μαθαίνω να γράφω στα ιταλικά, γιατί πάντα ήμουν ερωτευμένος με την ιταλική μουσική. Η απώλεια του πατέρα μου, ο οποίος ήταν κάτι σαν την άγκυρά μου στην Ιταλία με έκανε να θέλω να επανεφεύρω τις ρίζες μου, για μένα. Κάνοντάς το αυτό, με έναν περίεργο τρόπο τον αισθάνομαι πιο κοντά μου, είναι πολύ προσωπικό. Προσπαθώ να μάθω καλύτερα την ιταλική κουλτούρα και αν θες να το πετύχεις προσπάθησε να γράψεις ένα τραγούδι στα ιταλικά. Τότε διακρίνεις τις μικρές λεπτομέρειες. Όπως και να έχει, πάντα γράφω και έχεις δίκιο, γράφω για πράγματα που μου συμβαίνουν, δεν έχω τόσο καλή φαντασία. Οπότε, ό,τι ακούς, κάπως έχει συμβεί, το έχω ζήσει. 

>Άρα μιλάμε για ένα ιταλικό album στο μέλλον;
Ενδεχομένως. 

>Το ξέρει κανείς αυτό ή έχω όντως spoiler;
Ναι, δουλεύω πάνω σε ένα ιταλικό δίσκο, δεν έχω ξαναμιλήσει για αυτό. Στη δική σου δουλειά, είσαι η πρώτη που το λέω επίσημα! (γέλια) Μέχρι να το έχω στα χέρια μου, δε μπορώ να είμαι σίγουρος. 

>Μην ανησυχείς, δέχομαι το spoiler, είμαι πολύ χαρούμενη ήδη! 
Δεν ξέρω αν είναι έκτακτη είδηση, αλλά ναι, είναι spoiler. (γέλια) 

>Ποιο τραγούδι σου έκανε επιτυχία που δεν περίμενες;
Το Soldiers Eyes ίσως και λόγω του ότι έπαιξε στο Sons of Anarchy... Αλλά γενικά όλα... Δηλαδή, αυτό που έγινε στην Ελλάδα με το Love is on the line και το What more can I do, δεν το περίμενα σε καμία περίπτωση...

>Στο είχα πει! Ήμουν η πρώτη που σε είχε προειδοποιήσει ότι θα συνέβαινε!
Ήσουν όντως! Θα έρθεις στο live στην Αθήνα, σωστά;

>Εννοείται, σε κάθε live εκεί ως επίτιμη fan (γέλια). Tελευταία ερώτηση, τι θα κάνεις μετά την περιοδεία;
Θα πάω στην Ιταλία και θα συνεχίσω το γράψιμο που λέγαμε. Το γράψιμο είναι σαν το ψάρεμα. Όταν γράφεις είναι σα να ψάχνεις για θησαυρό και όταν παίζεις αυτό που έγραψες, δείχνεις στον κόσμο αυτό που ανακάλυψες. Οπότε, θα γυρίσω εκεί, για να βρω θησαυρό. 

*O Jack Savoretti θα εμφανιστεί στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στο γήπεδο Tae Kwon Do στην Αθήνα, στις 2 και 3 Δεκεμβρίου αντίστοιχα. Περισσότερα εδώ και εδώ.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr