Στον Φίλιππο Πλιάτσικα αρκούν τα τραγούδια

Το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότερο, ακούγεται στο ραδιόφωνο το Αφιερωμένο του Φίλιππου Πλιάτσικα – στα φωνητικά μάλιστα συμμετέχει η Νατάσσα Μποφίλιου. Πρόκειται για το single-προπομπό του νέου του, ομώνυμου, άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει προς τα τέλη Απριλίου από τη νέα του δισκογραφική οικογένεια, την Cobalt Music. Ο 55χρονος Έλληνας μουσικός βρίσκεται σε μία αρκετά δημιουργική περίοδο.

"Είμαι σε αυτή τη δίνη τώρα, σε αυτό το φεγγάρι. Νιώθω σαν να γεννάω, εμπεριέχει πολλά συναισθήματα το άλμπουμ που θα βγει", λέει ο ίδιος, κάνοντας παράλληλα μία ενδιαφέρουσα αναφορά στην Cobalt Music: "Αγκάλιασε την προσπάθεια με έναν τρόπο αλά παλαιά. Όπως κάποτε συνήθιζαν οι δισκογραφικές να αγκαλιάζουν τους καλλιτέχνες. Αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ".

Το Αφιερωμένο, η πρώτη μεγάλη δουλειά του μετά από αρκετά χρόνια, θα περιλαμβάνει τραγούδια που ταίριαξαν σε συναδέλφους του, οι οποίοι συμμετέχουν: Στέλλα Κονιτοπούλου, Νατάσσα Μποφίλιου, Νίκος Πορτοκάλογλου, Βαγγέλης Γερμανός (με τον οποίο έκαναν μαζί περιοδεία όλο τον χειμώνα) καθώς και ένας λαϊκός τραγουδιστής- έκπληξη, μεγάλο όνομα, που ίσως και ποτέ κανείς να μην περίμενε να δει, ή πιο ορθά να ακούσει, σε δίσκο του Φίλιππου Πλάτσικα. "Υπάρχει μία ευρεία γκάμα και πολύ όμορφη αίσθηση του σεβασμού από όλους προς όλους που δέχτηκαν την πρόσκληση και βοήθησαν", θα αναφέρει.

Ιδρυτικό μέλος της θρυλικής μπάντας των Πυξ Λαξ αλλά και ένας καλλιτέχνης που ακολούθησε και σόλο πορεία. Μοιραία, τι κρατά και τι θα άλλαζε από τις δύο περιστάσεις της καριέρας του; "Κρατάω τα πάντα και δεν θα άλλαζα τίποτα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχουμε κάνει και λάθη. Όμως νιώθω ωραία, γεμάτος. Έχω δει πολλά και όμορφα πράγματα σε αυτή τη διαδρομή, που διαμορφώθηκε και από τα σωστά και από εκείνα που δεν ήταν τόσο σωστά. Όλο το παζλ που φτιάξαμε μας έφερε εδώ".

Δεν είναι εύκολο να απαντηθεί το τι ήταν αυτό που έχτισε τον μύθο των Πυξ Λαξ. Το αναγνωρίζει κι ο ίδιος, που δυσκολεύεται να δώσει μία ξεκάθαρη ερμηνεία. Ίσως κάποιες απαντήσεις να δόθηκαν από μόνες τους, 12 χρόνια πριν και στη μεγάλη συναυλία του ΟΑΚΑ, μπροστά σε 100.000+ κόσμου.

Η τοποθέτησή του συμπληρώνει τον συλλογισμό: "Αυτό ήταν ένα γεγονός που από μόνο του δείχνει πράγματα, για το πώς λειτούργησε αυτή η μπάντα στην καλλιτεχνική συνείδηση ενός λαού. Είχαμε μία λαϊκότητα, η μουσική μας αφορούσε και αφορά πολλούς ανθρώπους, με διαφορετικό τρόπο τον καθένα. Ήμασταν τρεις άνθρωποι, τρεις διαφορετικοί μουσικοί κόσμοι που επάνω στη σκηνή ενωνόμασταν. Πραγματικά, όμως, τρεις διαφορετικοί κόσμοι. Και ο Μπάμπης (Στόκας), και ο συγχωρεμένος ο Μάνος (Ξυδούς), και εγώ".

> Διάβασε ακόμη: Όσα έμαθε η ζωή στον Christopher Walken

Στο ξεκίνημά τους, η μουσική ήταν το καταφύγιο, καθώς αποτελούσαν παιδιά του μεροκάματου. "Θέλαμε να βγάλουμε, όμως, το πάθος μας προς τα έξω. Να βάλουμε το χάος μας, του μυαλού και τη ψυχής μας, σε μια σειρά. Μέχρι ένα σημείο, μας αρκούσε απλά να πιάσουμε το πρώτο βινύλιο με κομμάτια μας στα χέρια μας. Και αυτό ήταν, για μας είχε τελειώσει, είχαμε κατακτήσει τον κόσμο. Μετά τον τρίτο δίσκο, το αντιμετωπίσαμε πολύ πιο σοβαρά το πράγμα. Αυτό ίσως και να μας έσωσε".

Θα μπορούσε εύλογα να σκεφτεί κανείς πως μία μπάντα σαν τους Πυξ Λαξ θα σκεφτόταν αρκετά το πώς θα δομήσει τον μύθο της και, αργότερα, πώς δεν θα απομυθοποιηθεί. Ο Φίλιππος Πλιάτσικας διαφωνεί, καθώς "δεν σκεφτήκαμε έτσι. Αντιθέτως, κατευθυνόμασταν πάντοτε με οδηγό τη μουσική μας και τι ταίριαζε κάθε φορά σε αυτήν. Τρώγαμε ξύλο κάποτε για κάτι που τώρα θεωρείται επαναστατικό".

Όπως και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, που δημιουργήθηκε το 1989 και διαλύθηκε –πριν επανενωθεί– το 2004, γνώρισε απότομη και πολύ μεγάλη αναγνωρισιμότητα. Του "τα έσκασε" κάπως περίεργα σε πρώτο στάδιο, αλλά μετά το βρήκε. "Με τρόμο την αντιμετώπισα στην αρχή, ένα στάδιο πάνω από τον φόβο. Τα πρώτα χρόνια με σπασμωδικές κινήσεις, καθώς συνάντησα πράγματα που δεν είχα λύσει από το παρελθόν. Η παρέα με την μπάντα και το φωτεινό δάσος που έβλεπα μπροστά, με βοήθησε. Και βγήκα τελικά στο ξέφωτο. Έμαθα να χαίρομαι με την αγάπη του κόσμου".

Τον ρωτάω πως έχει διαχειριστεί την αποτυχία και η απάντησή του με αιφνιδιάζει, αλλά λειτουργεί και σαν κομμάτι του παζλ της προσωπικότητάς του: "Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. ΟΚ, αυτό μοιάζει λίγο αντιφατικό σε σχέση με τη μουσική μου (γέλια), αλλά οι αποτυχίες πάντοτε κάτι κρύβουν από πίσω. Η αποτυχία με βοηθά να δω λάθη, βλακείες. Λειτουργεί ευεργετικά, πολλές φορές, καθώς γίνεται αφετηρία για κάτι άλλο".

Λίγο πιο πριν αναφέρθηκε το όνομα του Μάνου Ξυδού και η κουβέντα μας πηγαίνει στην απώλεια, γενικά αλλά και ειδικά, μετά και το τραγικό συμβάν με το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, στις αρχές Μαρτίου.

"Υπάρχει αυτή η βαριά σκιά των Τεμπών, που όπως και στους περισσότερους πιστεύω, με ζορίζει σαν κόμπος στο στομάχι, νιώθω έναν συνεχή πόνο. Το πένθος σε κάθε άνθρωπο λειτουργεί διαφορετικά, αλλά είναι κάτι που δεν πρέπει και δεν γίνεται να παρακάμψεις. Έχω κάνει αυτό το λάθος στο παρελθόν, επανήλθε αργότερα στο κεφάλι μου και ήταν ζόρικο. Ο Μάνος τώρα, ήταν ένας άνθρωπος πολύ κοντινός σε μένα, και για αυτόν πέρασα από όλα τα στάδια του θρήνου. Το ίδιο συνέβη και για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στο δυστύχημα των Τεμπών, θρηνώ".

Πολλά αλλάζουν στη ζωή ενός άντρα όταν γίνει πατέρας. Και ενός καλλιτέχνη. Για τον ίδιο δεν έχει σχέση με το φύλο ή την ιδιότητα. "Όλο αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο. Ό,τι πιο κοντινό έχει υπάρξει σαν απάντηση στα βασικά υπαρξιακά μας ερωτήματα. Ο ρόλος του πατέρα, του γονιού, μπαίνει πάνω από όλα". Δε διστάζει να παραδεχτεί πως τρομάζει που το παιδί του μεγαλώνει σε τέτοιες εποχές, δεν το κρύβει. Και θυμώνει με τη δική του γενιά, για αυτό που αφήνει πίσω. Παραδέχεται, όμως, πως έχει πίστη στα νέα παιδιά, στις καινούργιες γενιές.

"Είναι χίλιες φορές πιο σωστή γενιά από τη δική μας. Ναι, κι ας είναι διαρκώς μπροστά από οθόνες, στο Instagram και δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού. Έχουν θησαυρό μέσα τους. Κι ας ακούνε πού και πού τραπ. Υπάρχει υπερβολή, γιατί είναι πιτσιρίκια, αλλά αυτό είναι απολύτως λογικό. Αν μιλήσεις όμως μαζί τους, θα καταλάβεις. Είναι η γενιά που θα σου βάλει χέρι αν κάνεις μαλακία. Και πολύ καλά θα κάνει. Μακάρι, λοιπόν, να μην έχουμε χαλάσει το κόλπο γι’ αυτά τα παιδιά. Τώρα που το σκέφτομαι, ως γενιά, κοιτάμε πια τον καθρέφτη και βλέπουμε κάτι άσχημο. Γι’ αυτό και θα είμαι πάντοτε με τα παιδιά στους δρόμους".

Τα αδιέξοδα κάθε εποχής γεννούν ανάγκη για τέχνη, ειδικά από τους νέους ανθρώπους. "Και σήμερα έχουμε αρκετά από αυτά [τα αδιέξοδα], όπως ευτυχώς έχουμε και αρκετούς νέους που δημιουργούν, εκφράζοντάς τα με φοβερό ταλέντο. Είτε μιλάμε για χιπ χοπ, είτε για αλτέρνατιβ, είτε για οτιδήποτε", συμπληρώνει και κάνει τη σύνδεση με τους πιο φρέσκους των δημιουργών.

Πλησιάζοντας στο τέλος της συζήτησής μας, δηλώνει περήφανος για τον επερχόμενο δίσκο του και τα τραγούδια που αυτός περικλείει και αρκείται να πει πως θα βρίσκεται στο δρόμο, θα παίζει μουσική και θα προσπαθεί να αγκαλιάζει τον κόσμο με τα κομμάτια του, αναφορικά με τα μελλοντικά του πλάνα. Όσο για την υστεροφημία του; "Μου αρκούν τα τραγούδια. Να μείνουν τα τραγούδια στον κόσμο. Αυτός είναι ο τρόπος, αυτός είμαι εγώ".

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr