Η εκρηκτική ομορφιά των Blondie

Η ομορφιά είναι δίκοπο μαχαίρι. Aνοίγει εύκολα τις πόρτες, στη συνέχεια όμως ο κάτοχός της πρέπει να πείσει τους πάντες ότι δεν είναι ελέφαντας. Για παράδειγμα: Ακόμη και σήμερα πολλοί αντιμετωπίζουν τους Blondie ως μία μπάντα που έγραψε μερικά hits κι όχι ως πρωτεργάτες του punk της Νέας Υόρκης δίπλα σε θρύλους όπως οι Ramones. Ο λόγος δεν είναι άλλος από την Debbie Harry, τη μεγάλη κυρία της rock μουσικής που σήμερα κλείνει 75 χρόνια ζωής.

"Ήμουν από εκείνους τους ηλίθιους που πίστευαν ότι θα ζήσουν για πάντα"

Γιατί όμως η εκρηκτική ομορφιά μίας frontwoman που μεσουράνησε για περίπου δέκα χρόνια σε κάθε μήκος και πλάτος της μουσικής βιομηχανίας να αποτελεί εμπόδιο για την υστεροφημία του γκρουπ; Ζώντας στην εποχή του #MeToo, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι εδώ και δεκαετίας δεν αποδίδονται τα του καίσαρος τω καίσαρι στις γυναικείες παρουσίες του rock n' roll. Ιδιαίτερα όταν αυτές κουβαλούν μία επικίνδυνη σεξουαλικότητα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, επιστρέφοντας στο Μεγάλο Μήλο της δεκαετίας του '70.

Οι μέρες του punk

"Ήμουν μία από εκείνους τους ηλίθιους που πίστευαν ότι θα ζήσουν για πάντα" είχε δηλώσει η Debbie Harry κάποτε, περιγράφοντας σε λίγες λέξεις την live fast die young λογική που κυριαρχούσε στο punk κίνημα. Οι Blondie ξεκίνησαν το 1976 σε σκληρές new wave φόρμες με τον ομώνυμο δίσκο τους. Παρότι ήταν φανερό εξαρχής ότι θα βασιστούν στην ξανθιά γοητεία της κοπέλας που κρατούσε το μικρόφωνο, ο  συγκεκριμένος δίσκος αν κι έχει μεγάλη ιστορική αξία και ποιότητα δεν κατάφερε να κάνει το breakthrough. Απλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο έφερε μεγάλες πωλήσεις στην Αυστραλία. Μέχρι σήμερα κανείς δεν μπορεί να λύσει τον γρίφο για το πώς η εκτόξευση του γκρουπ ξεκίνησε από το νότιο ημισφαίριο.

Η νεοϋορκέζικη μπάντα κατάλαβε νωρίς ότι καλό το σκληροπυρηνικό punk attitude αλλά μάλλον δεν πάνε πουθενά με αυτό. Ακολούθησε το Plastic Letters (1978) με σαφώς πιο ευρύ μουσικό προσανατολισμό και σαφώς πιο σεξουαλική διάθεση ήδη από το εξώφυλλο: η Debbie Harry είναι εκεί, ντυμένη με μίνι, κοιτώντας με το χαρακτηριστικά αδιάφορο βλέμμα της που όμως πάντα άφηνε υποσχέσεις. Ή, τέλος πάντων, αυτό ήταν που ήθελαν να πιστεύουν οι fans. 

Οι μέρες της pop

Για κάθε προβοκατόρικη πόζα και εκτυφλωτική εμφάνιση επί σκηνής της frontwoman υπήρχαν ένα κάρο έξυπνες μουσικές ιδέες από τον Chris Stein, βασικό συνθέτη και κιθαρίστα της μπάντας, για να τη συνοδεύσουν. Όπως η ιστορία απέδειξε όμως η μπάντα έπρεπε να τινάξει από πάνω της κάθε αυστηρό δεσμό με το new wave για να μπορέσει να εκπληρώσει το πεπρωμένο της. Στο Parallel Lines (1978) -ναι, λίγους μόνο μήνες μετά το προηγούμενο άλμπουμ- κατάφεραν να περπατήσουν στην άγρια πλευρά της μουσικής: στη λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει την punk rock από τη pop. Τι δίσκος είναι ακριβώς αυτός που περιέχει δύο αιώνια hits (One way or another, Heart of Glass) κι έφερε εκατομμύρια πωλήσεις; Λίγο new wave, λίγο rock, λίγο reggae, λίγο pop. 

Οι Blondie δεν φοβήθηκαν τον πειραματισμό στους πρώτους δίσκους τους. Το αντίθετο. Στα επόμενα άλμπουμ μέχρι και ψήγματα hip hop θα βλέπαμε στις συνθέσεις τους. Ό,τι μουσικό συνέβαινε στο Μεγάλο Μήλο ήταν κάτι που τους ενδιέφερε να υπάρχει στην παλέτα τους. Το αστέρι όμως της Debbie Harry ήταν πολύ λαμπρό για να εγκλωβίζεται μέσα στα στενά όρια μίας μπάντας. Η σόλο καριέρα την καλούσε.

Κάπως έτσι θα έκλεινε γρήγορα και κάπως άδοξα η εκτόξευση του συγκροτήματος στην στρατόσφαιρα της μουσικής βιομηχανίας. Δεν είχαν καταφέρει και λίγα από το 1976 έως το 1978 άλλωστε. Είχαν βρεθεί από τα νεοϋορκέζικα υπόγεια στις disco του Μεγάλου Μήλου σε κάτι λιγότερο από χίλιες μέρες.  

 Οι Blondie δεν έφυγαν ποτέ από τη μόδα

Η Debbie Harry θα έκανε άλλα δύο αθάνατα hits μέσα στα 80s που τα χρωστά σε μεγάλο βαθμό στον κινηματογράφο: το Call Me σε συνεργασία με τον Giorgio Moroder από το American Gigolo (1980) που ερμήνευσε ως Blondie και το  Rush Rush από το Scarface (1983) που ερμήνευσε ως solo καλλιτέχνις. Στο ενδιάμεσο είχε προλάβει να γίνει μούσα του Andy Warhol, όταν ο τελευταίος τη αποθανάτισε σε μία σειρά από έργα που εκτέθηκαν στο θρυλικό The Factory.

"Δε με πειράζει αν το κρανίο μου καταλήξει σε κάποιο ράφι κάποιου μουσείου, αρκεί να έχει το όνομά μου πάνω του"

Προσωρινό break, επανασύνδεση, κάποιοι δίσκοι ως Blondie, κάποια ατομικά project: το γυαλί είχε ραγίσει για τα καλά, Η μπάντα κι η Harry έμοιαζαν να έχουν χάσει το momentum. Μετά από μία σιωπή αρκετών χρόνων, το 1999 κατέκτησαν ξανά την κορυφή: το single Maria από τον δίσκο No Exit έφτασε στο νο. 3 των UK charts αφού πρώτα παίχτηκε χιλιάδες φορές από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις του πλανήτη.

Ήταν άλλη μία απόδειξη ότι, τελικά, oι Blondie και η Debbie Harry θα έφευγαν δύσκολα από τη μόδα. Ήταν φτιαγμένοι από ένα γοητευτικό υλικό που δεν παλιώνει καθώς οι δεκαετίες περνούν. "Δε με πειράζει αν το κρανίο μου καταλήξει σε κάποιο ράφι κάποιου μουσείου, αρκεί να έχει το όνομά μου πάνω του" είχε δηλώσει κάποτε, αφήνοντας εμβρόντητο τον δημοσιογράφο που της έκανε τη συνέντευξη. Η αίσθηση του κινδύνου άλλωστε ήταν κάτι που πάντα συνόδευε την Blondie aka Debbie Harry. Τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή. 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr