Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος παραμένει ένα 'Υπέροχο Πλάσμα'

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν κλείσαμε τη συνέντευξη ήταν ότι τον θυμάμαι στην τηλεόραση από τότε που ξεκίνησα να την ανοίγω. Πράγματι, ο Γιώργος Πυρπασόπουλος από την αρχή της δεκαετίας του '90 μέχρι και σήμερα έχει σταθερή τηλεοπτική παρουσία είτε ως ηθοποιός είτε ως παρουσιαστής χωρίς να παραμελεί παράλληλα κινηματογράφο και τηλεόραση. Με αφορμή λοιπόν, τη συμμετοχή του στην ολοκαίνουρια ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, Monday σε συμπαραγωγή Cosmote TV, βρεθήκαμε να κουβεντιάζουμε για περίπου 45 λεπτά σα να γνωριζόμαστε χρόνια.

Άραγε ποιος από όλους να φταίει; Ο Άρης του 'Λόγω Τιμής', ο Σάββας από το 'Δυο Μέρες Μόνο' ή ο Αργύρης από το Monday; Όπως και να έχει, ο Γιώργος Πυρπασόπουλος ανήκει διαχρονικά στα 'Υπέροχα Πλάσματα' που εμπνέουν οικειότητα από το πρώτο δευτερόλεπτο, γεγονός ευδιάκριτο από τις πρώτες κιόλας απαντήσεις του.

Αρχικά, θα ήθελα να μου πεις λίγα λόγια για το Monday που από σήμερα κυκλοφορεί και επισήμως στους κινηματογράφους. Το Monday είναι μία dramedy με πρωταγωνιστή ένα Αμερικανό, τον Mickey που είναι διαζευγμένος με παιδί και παίζει μουσική σε διάφορα πάρτι. Ο κολλητός του, ο Αργύρης -εγώ δηλαδή- του κάνει matchmaking με μία Αμερικανίδα, την Chloe και μαζί ζουν ένα τρελό έρωτα στην Αθήνα, αλλά σε κάποια στιγμή ξημερώνει Δευτέρα και πρέπει να αντιμετωπίσουν τις ευθύνες του σαββατοκύριακου. Ως πιστός φίλος, ο Αργύρης είναι κοντά στο Mickey πάντα, και στις δύσκολες στιγμές που περνά. Είναι ένα party animal, ένα συνειδητά μεγάλο παιδί στην ηλικία των 40 που κρατά μέσα του μια χαρά για τη ζωή.

Πώς προέκυψε ο ρόλος; Με προσέγγισε ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος και ενθουσιάστηκα με το ρόλο, να σου πω την αλήθεια. Είναι ευτυχία να δουλεύεις μαζί του γιατί δημιουργεί ένα πάρα πολύ ευχάριστο και δημιουργικό κλίμα στο γύρισμα, στο οποίο συνυπάρχουν επαγγελματισμός και πλάκα. Η ταινία αυτή για εμάς ήταν ένα ατελείωτο πάρτι. Να φανταστείς στο έργο υπάρχουν τρία πάρτι ως σκηνές, όπως και άλλα τρία εκτός. 

Τα γυρίσματα υποθέτω πως έγιναν προ Covid. Ναι, έχουν περάσει δύο ή τρία χρόνια, προλάβαμε. Δε νομίζω ότι θα μπορούσαν να γίνουν εν μέσω covid. Σκέψου ότι υπάρχει μία σκηνή στην Κυψέλη, με ένα πάρτι στη Φωκίωνος Νέγρη με περίπου 1500 κομπάρσους.

Πάντως, κάτι αντίστοιχο με την ταινία δε συμβαίνει και με την πραγματικότητα; Ερχόμαστε θέλοντας και μη αντιμέτωποι με αυτήν, το είδαμε ακόμη περισσότερο εν μέσω πανδημίας.  Τα σενάρια είναι πολλά. Από οικολογικής άποψης κι εγώ πιστεύω πως η αποψίλωση όλων αυτών των εκτάσεων και η ασυδοσία της κοινωνίας απέναντι στο περιβάλλον μας έχει φέρει σε αυτήν την κατάσταση. Ό,τι κι αν συμβαίνει με τον κορονοϊό, ακόμη κι αν προέρχεται από εργαστήριο όπως εξετάζεται τελευταία, θεωρώ ότι γενικά η κοινωνία έχει ξεφύγει. Όλα θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους, οπότε αυτό ίσως ήταν ένα χαστούκι για να δούμε τα πράγματα διαφορετικά όσον αφορά στο περιβάλλον και τις αξίες μας. 

Πήραμε το μάθημά μας ή θα κάνουμε τα ίδια από την αρχή όταν μας δοθεί η ευκαιρία; Θέλω να πιστεύω ότι κάποιοι έχουν κάνει μία στροφή, αλλά είναι κάτι που θα αποδειχθεί από την πορεία των πραγμάτων. 

Στηρίζεις περισσότερο το παραμύθι που λέγαμε ή προτιμάς το ρεαλισμό; Όσον αφορά στην κοινωνική μας εξέλιξη είμαι απαισιόδοξος. Θεωρώ ότι έχουμε επενδύσει στο κέρδος και την τεχνολογία που στο τέλος δε θα μπορούμε να διαχειριστούμε. Δεν έχουμε επενδύσει στον ανθρωπισμό και στην προσωπική μας εξέλιξη, τις αξίες, το πνεύμα και τις αρχές. Δε χαιρόμαστε τόσο τη ζωή μας στην καθημερινότητα, πάντα υπάρχει μία σκέψη για το μετά, να τρέξουμε να προλάβουμε. Δε χαιρόμαστε τη στιγμή, περνούν τα χρόνια και γυρνάμε πίσω και αναρωτιόμαστε τι έγινε και πού βρισκόμαστε. 

Μάλλον μέσα στην καραντίνα έκανες τον απολογισμό σου, σωστά; Δεν έκανα πολύ διαφορετικές σκέψεις από αυτές που έκανα πριν. Βρήκα περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου, για να φιλοσοφήσω και να βρω τι είναι αυτό που πραγματικά χρειάζομαι. 

Και πού κατέληξες; Τι χρειάζεσαι; Δυο τρεις ανθρώπους γύρω μου να μπορώ να επικοινωνώ, να αγαπιόμαστε και να μπορώ να ζω μαζί τους απλά πράγματα. Μία εκδρομή στη φύση, να πιούμε έναν καφέ, να διαβάσω ένα βιβλίο, να δω μια ταινία. Απλά, ουσιώδη πράγματα. 

Στο Netflix στο μεταξύ, σύντομα θα κυκλοφορήσει μία ακόμη ταινία στην οποία συμμετέχεις. Ναι, πρόκειται για το Beckett, μία ταινία δράσης με πρωταγωνιστές τον John David Washington - το γιο του Denzel Washington- και την Alicia Vikander. Εγώ έχω μία μικρή συμμετοχή. Η ταινία γυρίστηκε στην Ελλάδα και υποδύομαι τον πρωθυπουργό της χώρας, κατά του οποίου γίνεται απόπειρα δολοφονίας. 

Πώς ήταν σαν εμπειρία; Λόγω της μικρής συμμετοχής, τα γυρίσματα στα οποία πήρα μέρος διήρκεσαν στην ουσία μόνο μία ημέρα. Έτυχε να βρεθώ στο μακιγιάζ με τον John David Washington, ήταν πολύ φιλικός. Άλλοι συνάδελφοι όπως ο Πάνος Κορώνης και η Λένα Κιτσοπούλου είχαν μεγαλύτερους ρόλους.

Είσαι από τους ηθοποιούς που από το 1990 μέχρι και σήμερα έχουν σταθερή τηλεοπτική παρουσία είτε ως ηθοποιός είτε ως παρουσιαστής. Θα ήθελα τη δική σου οπτική όσον αφορά στην εξέλιξη της ελληνικής τηλεόρασης. Σαφώς έχει βελτιωθεί το επίπεδο παραγωγής που για μένα ήταν ζητούμενο, βλέπεις δηλαδή μία διαφορετική εικόνα. Γίνονται μερικές πολύ σοβαρές προσπάθειες όσον αφορά στη μυθοπλασία στο πλαίσιο του ρεαλισμού, μακριά από το στημένο και το γνώριμο σκηνικό στο οποίο φώναζαν όλοι, αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια, με φθηνό χιούμορ και αναπαραγωγή στερεοτύπων. Υπάρχουν σειρές πια που κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι εμπορεύσιμες στο εξωτερικό. 

Όπως; Και οι παραγωγές της Cosmote TV όπως το Έτερος Εγώ και το 42°C, ο Σιωπηλός Δρόμος του Mega Channel, νομίζω πως υλικό υπάρχει. 

>Διάβασε ακόμη: Ο Βαρδής Μαρινάκης βαδίζει στο δικό του Σιωπηλό Δρόμο

Η ενασχόληση με την τηλεοπτική παρουσίαση, το ελληνικό #metoo και τα στερεότυπα

Προσωπικά την εξέλιξη που περιγράφεις την εντοπίζω και στη δημόσια τηλεόραση.
Συμφωνώ, η δημόσια τηλεόραση έχει χτίσει πια ένα πολύ καλό προφίλ, σοβαρά ανταγωνιστικό προς τα ιδιωτικά κανάλια. Το πιο σημαντικό είναι ότι την ανοίγεις και στέκεσαι σε αυτήν, θα δεις κάτι με το οποίο θα περάσεις την ώρα σου ευχάριστα, αλλά θα μάθεις κιόλας πράγματα μέσα από αυτό. Έχει αποκτήσει επιμορφωτικό χαρακτήρα σε συνδυασμό με την ψυχαγωγία. 

Πού την αποδίδεις; Είναι θέμα συγκυριών, ανταγωνισμού για παράδειγμα; Μάλλον είναι θέμα πολιτικής βούλησης με γνώμονα το 'πάμε να φτιάξουμε τη δημόσια τηλεόραση'.

Παρεμπιπτόντως, η παρουσίαση της εκπομπής 'Συν Γυναιξί' στην ΕΡΤ2 πώς προέκυψε; Με τη Νικόλ Αλεξανδροπούλου (ιδέα, σενάριο, σκηνοθεσία) συνεργαζόμαστε εδώ και πέντε χρόνια. Πιο πριν κάναμε το 'Από Αγκάθι, Ρόδο' για δύο χρόνια, και τώρα το 'Συν Γυναιξί' έχει ως θεματολογία τις επιτυχημένες γυναίκες. Μου το πρότεινε, το βρήκα ενδιαφέρον και δεδομένης της χημείας μας, συνεχίσαμε μαζί.  

Τη λες και πιο επίκαιρη από ποτέ αυτήν την εκπομπή, δεδομένων των εξελίξεων του ελληνικού #metoo και των γυναικοκτονιών.  Σίγουρα ναι, μιλά για τη θέση και τα δικαιώματα της γυναίκας στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. 

Πόσο εξοικειωμένοι είμαστε ως Έλληνες με μία τέτοια θεματολογία; Κοίτα, γενικά είμαστε πίσω ως κοινωνία. Προσπαθούμε να δείχνουμε ένα πιο σύγχρονο πρόσωπο, ωστόσο παραμένουμε πατριαρχικοί στις απόψεις. Από ό,τι φαίνεται αργά και σταθερά αυτό αλλάζει, αλλά μιλάμε για πεποιθήσεις πολύ βαθιά ριζωμένες μέσα μας.

Σε ρωτώ γιατί με ενδιαφέρει και η άποψή σου ως πρώην πρόεδρος του ΣΕΗ. Θα μπορούσες δηλαδή, να είσαι εσύ στη θέση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Πασχάλης Τσαρούχας. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω επεξεργαστεί το #metoo με αυτό το σκεπτικό. Όταν εγώ μπήκα στο Σωματείο, ήταν πάρα πολύ κομματικοποιημένα τα πράγματα, λειτουργούσε ως κομματικό όργανο και γι᾽αυτό δεν είχε διάρκεια η θητεία μου εκεί. Δε μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Και μόνο που επιτέλους ανέλαβε το Σωματείο που μέχρι πρότινος ήταν σα να μην υπάρχει, είναι μεγάλο κέρδος για όλους μας. 

Δεν ξέρω πόσο θα βοηθήσει η βραχεία μας μνήμη... Ισχύει αυτό που λες και δεν ξέρω και ποιος είναι ο λόγος. Δεν ξέρω πόσο συνειδητοποιημένος είμαστε ως λαός. Έχουμε μία τάση να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Βλέπεις πως ακόμη και τα πολιτικά πρόσωπα δεν παραιτούνται ακόμη και εν μέσω ενός σκανδάλου, δεν υπάρχει ευθιξία. Όλοι, σε όλα τα πράγματα σε αυτή τη χώρα προσπαθούν να αποποιηθούν των ευθυνών τους. Είναι θέμα κουλτούρας άραγε; Από την παιδεία μας πιστεύω ότι ξεκινάει. Το σημαντικότερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η παιδεία και με αυτήν κανένας δεν ασχολήθηκε σοβαρά ποτέ.

Σοκαρίστηκες με τις αποκαλύψεις στο χώρο του θεάτρου; Με κάποια ναι, γιατί δε γνώριζα το βάθος τους. Είχα εικόνα για 'κακούς' αν θες, επαγγελματικούς χαρακτήρες, υπήρχαν φήμες. Με τις φήμες όμως, δε μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Αν δεν έχεις αποδείξεις για κάτι, είσαι συκοφάντης. Ο χώρος λοιπόν, γνώριζε ποια πρόσωπα έχουν κακό χαρακτήρα και 'σκιές' γύρω από το πώς κινούνται, αλλά για τις συγκεκριμένες καταγγελίες είχαν γνώση πάρα πολύ λίγοι και ευτυχώς μίλησαν για αυτές. 

Και τι θα συμβεί στο εξής; Θα μαζευτούν όσοι είχαν παρόμοιες προθέσεις, βλέποντας ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να καταδικαστούν. Σίγουρα τα φαινόμενα δε θα εξαλειφθούν εντελώς, αλλά θα περιοριστούν σε μεγάλο βαθμό. Νομίζω ότι δε θα υπάρχει πια ανοχή σε τέτοια περιστατικά. 

Αλήθεια, γιατί έγιναν γνωστά περιστατικά κυρίως από το θέατρο και όχι για παράδειγμα από την τηλεόραση; Στην τηλεόραση και στο σινεμά, συνήθως οι παραγωγές είναι μεγαλύτερες. Συνήθως λόγω της εκάστοτε εταιρείας παραγωγής και του αριθμού των ατόμων που απασχολούνται που είναι περισσότερος, υπάρχει αναπόφευκτα περισσότερος έλεγχος. Οι θίασοι είναι πάντα πιο μικροί, ο χώρος είναι λιγότερο εκτεθειμένος αναφορικά με τη διαδικασία. Παντού όμως υπάρχουν τέτοια περιστατικά, μη γελιόμαστε. 

Οι διασκευές σε θέατρο και κινηματογράφο και η 'περίεργη' αναγνωρισιμότητα

Είναι εντύπωσή μου ή δε σε έχουμε δει τόσο στο θέατρο; Έκανα ένα μικρό διάλειμμα ενός χρόνου. Πέρυσι δεν προλάβαμε, στις τρεις παραστάσεις σταματήσαμε λόγω κορονοϊού. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα σου πουν 'Το θέατρο είναι η ζωή μου' και είμαι εκεί δουλεύοντας νυχθημερόν. Γνωρίζω ότι για κάποιους αυτό είναι και θέμα επιβίωσης. Προσωπικά είμαι αρκετά τυχερός, διότι με κάποιο τρόπο είμαι και στο θέατρο, τη διαφήμιση, την τηλεόραση, το σινεμά.

>Διάβασε ακόμη: Ο Theo Alexander μένει μόνιμα εδώ

Πώς σου φαίνονται οι διασκευές παλιών ελληνικών ταινιών στο θέατρο; Είναι το 'κάπως λίγο να αυξήσουμε τα εισιτήρια', το οικονομικό όφελος χωρίς πρόθεση και ουσία να πουν κάτι μέσα από αυτό που κάνουν. Εντάξει, όλα θεμιτά είναι. Υπάρχουν αντίστοιχα και μικρά θέατρα που προσπαθούν να κάνουν σοβαρή δουλειά, υπάρχουν ερασιτεχνικές προσπάθειες, υπάρχουν όλα. 

Πιστεύεις ότι έχουν θέση οι παλιές ελληνικές ταινίες στη σύγχρονη τηλεόραση; Αναφέρομαι στην πατριαρχία, τα στερεότυπα και τα λάθος πρότυπα που προβάλλουν πολλές από αυτές μέσα από τη σφαίρα του χιούμορ κιόλας. 
Καταρχάς είναι τρομερό το ότι από τότε που με θυμάμαι, παίζουν οι ίδιες ταινίες στην τηλεόραση, δε μπορώ να τις δω πια. Σε αυτές πάντως, παρουσιάζονται οι βάσεις της ελληνικής κοινωνίας μέχρι σήμερα. Τώρα που τα πράγματα αλλάζουν, τα βλέπουμε με διαφορετική οπτική. Δε νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουν να προβάλλονται, η ελληνική κοινωνία πρέπει να εκπαιδευτεί για να μπορεί να αναγνωρίζει τα αρνητικά πρότυπα και να διαχωρίζει τη θέση της στην πράξη. 

Σε συναντάμε πολύ συχνά και στα voice over των διαφημίσεων σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Σε αναγνωρίζει ο κόσμος μόνο από τη φωνή σου; Εδώ μου έχουν πει "Ώπα, εσύ δε δουλεύεις στην εφορία;" (γέλια) Γενικά, υπάρχει μία πολύ οικεία αίσθηση, σχεδόν ανεξήγητη. Δε λένε αμέσως "είναι ο τάδε ηθοποιός", αλλά διακρίνουν ότι αυτός είναι ένας πολύ γνωστός, οικείος άνθρωπος. Αυτό συναντώ τις περισσότερες φορές, το "κάπου έχουμε κάνει παρέα μαζί". Το έχω συνηθίσει πάντως, είναι μες το πρόγραμμα τόσα χρόνια που δουλεύω. (γέλια)

Έχεις συνειδητοποιήσει πόσα χρόνια έχουν περάσει; Έχεις την αίσθηση ότι μεγαλώνεις μπροστά σε όλους; Προσπαθώ. (γέλια) Είναι πολλά, όντως. Δεν παρακολουθώ τόσο το παρελθόν, δεν έχω πολύ καλή σχέση με αυτό. Ίσως γι᾽αυτό να σου είπα 'προσπαθώ'. Νιώθω ότι έχω μεγαλώσει, αλλά δε με τρομάζει τόσο πολύ - έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα. Θέλει να το φιλοσοφήσεις νομίζω. 

Τα σχέδια σου στο εξής ποια είναι; Τι θα δούμε από σένα πέρα από όσα αναφέραμε ήδη; Εκτός από το Monday, έχω παίξει σε μία ακόμη ταινία που γυρίστηκε στη Χίο σε σκηνοθεσία Μαρίας Ντούζα. Λέγεται 'Χειμώνας με την Βαλμίρα' και λογικά θα κυκλοφορήσει μέσα στον επόμενο χρόνο. Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο της τηλεόρασης, ακόμη και σε καθημερινή βάση. Μέχρι στιγμής δεν έτυχε διότι ό,τι μου έχει προταθεί τελευταία δε μου άρεσε. 

 

---

* H ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, Monday σε συμπαραγωγή Cosmote TV με τους Sebastian Stan, Denise Gough και Γιώργο Πυρπασόπουλο κάνει πρεμιέρα σήμερα 24/06 στους ελληνικούς κινηματογράφους.

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr