Η έξοχα προκλητική δυστοπία του The Kitchen

To The Kitchen έκανε πριν από λίγα 24ωρα πρεμιέρα και στο ελληνικό Netflix και αναμένεται να εξελιχθεί σε μία από τις δημοφιλέστερες ταινίες της πλατφόρμας για το πρώτο διάστημα του νέου έτους. Απολύτως δικαιολογημένα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πριν από οτιδήποτε άλλο, να πέσει το trailer:

Η ταινία βρίσκει τον πρωταγωνιστή των Get Out, Nope και Judas and the Black Messiah, Daniel Kaluuya, για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα, με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο να μοιράζεται μαζί με τον Kibwe Tavares. Ο Kaluuya συνυπογράφει το σενάριο μαζί με τον Joe Murtagh (The Woman in the Wall, Calm with Horses, American Animals). Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του The Kitchen συναντάμε τον Kane Robinson (aka Kano/ Top Boy) και τον 14χρονο Jedaiah Bannerman, ενώ ο πρώην ποδοσφαιριστής της Άρσεναλ και θρύλος των Κανονιέρηδων Ian Wright συμμετέχει σε ρόλο-έκπληξη. 

Ένα πανίσχυρο κοινωνικό σχόλιο

Long story short, μεταφερόμαστε στο Λονδίνο ενός όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος, όπου εν μέσω αυξανόμενης κοινωνική αδικίας, αχανούς χάσματος ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς και επεκτεινόμενου gentrification, μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων αρνείται να εγκαταλείψει την μάλλον τελευταία κοινωνική δομή στέγασης, την ίδια στιγμή που οι αρχές επιδιώκουν ακριβώς το αντίθετο. 

Δανειζόμενο στοιχεία από το Blade Runner και το Children of Men, το The Kitchen είναι μια πανίσχυρη ταινία, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι επεισόδιο του Black Mirror, τοποθετώντας στο επίκεντρο της θεματικής του μία ιδεολογική διελκυστίνδα: Από τη μία, η πλευρά που α λα Ρομπέν των Δασών παλεύει για τα ιδανικά της και αυτά που πιστεύει πως της ανήκουν και από την άλλη, ο παθητικός πραγματισμός και η συνειδητοποίηση πως όλα είναι μάταια.

© Netflix

© Netflix

Θα μπορούσε κανείς να το ερμηνεύσει σαν μία ιδιαίτερη αλληγορία για το "αναγκαστικό" gentrification σε γειτονιές πολλών μεγαλουπόλεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη και ένα ισχυρό κοινωνικο-πολιτικό σχόλιο. Ή σαν μία απαισιόδοξη πρόβλεψη για το τι πρόκειται να συμβεί κατά το καταδικαστικό άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα σε έχοντες και μη έχοντες.

© Netflix

Έχει ελαττώματα σαν ταινία αλλά είναι τέτοια η σκηνοθεσία που τρέχει τη ροή της σίγουρα και απρόσκοπτα, μέσω μιας ζεστά ανθρώπινης ιστορίας και μίας ιδιόμορφης διαγενεακής σύνδεσης.

Το world-building μαζί με την show don't tell λογική δομούν μία συναρπαστική αίσθηση, σε μία πλοκή που δαγκώνει, δίχως να προβαίνει σε υπερβολές και σίγουρες σκηνές δράσης - στις οποίες θα επένδυε μία κατώτερη ταινία. Το χτίσιμο είναι μεν αργό αλλά στιβαρό, πλαισιωμένο από ένα killer soundtrack και, γενικότερα, έξοχη χρήση του ήχου. Το δε φινάλε του μοιάζει σαν να παρακαλά για sequel/prequel/spin-off. Και εδώ που τα λέμε, το περιμένουμε.

Ακολούθησε το Esquire σε Facebook, Instagram και Twitter.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr