O Pedro Almodovar μέσα από τα δικά του λόγια

Ο σπουδαίος Ισπανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Pedro Almodovar έχει γράψει, σκηνοθετήσει και παραγάγει περίπου 30 ταινίες. Γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1949 στο Calzada de Calatrava στην περιοχή του Αλμάγρο στην Ισπανία και στα 16 του μετακόμισε στη Μαδρίτη και ασχολήθηκε με διάφορες δουλειές του ποδαριού, αφού λόγω της δικτατορίας του Φράνκο ο ισπανικός κινηματογράφος δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένος. Δούλεψε για 12 χρόνια στον ισπανικό οργανισμό τηλεπικοινωνιών και έτσι κατάφερε να αγοράσει την πρώτη του κάμερα, μια Super 8.

Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία είναι το Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια που ολοκληρώθηκε με πολλές δυσκολίες το 1980. Ακολούθησαν πολλές ταινίες,στις οποίες υπογράφει ο ίδιος και το σενάριο, που έφεραν και τη διεθνή αναγνώριση για το σκηνοθέτη.

Μόλις έκλεισε τα 71 του χρόνια και θυμόμαστε τα Μαθήματα Ζωής που έδωσε στο Ισπανικό Esquire τον Σεπτέμβριο του 2016.

> Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη, δε βλέπω κάτι το εξαιρετικό. Βλέπω κάποιον με το παρουσιαστικό ενός εργάτη που μπορεί να δεις σε πίνακα του Goya.

> Για να καταλάβεις τις γυναίκες, αρκεί να τους αφιερώσεις την προσοχή σου. Αυτό φτάνει. Ο William Burroughs ισχυρίζεται ότι οι γυναίκες είναι διαφορετικό είδος, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.

> Τη μεγαλύτερη επιρροή τη δέχτηκα παρακολουθώντας τη μητέρα μου να κουτσομπολεύει με τις φίλες της. Μια κοπέλα που έμεινε έγκυος, κάποιος που κρεμάστηκε σε μια σοφίτα. Όλα αυτά μπροστά σε ένα αγόρι που κάποια μέρα θα έγραφε σενάρια και θα γύριζε ταινίες. Για μένα ήταν η ανακάλυψη της ζωής, αλλά και η προέλευση της λογοτεχνίας. Όλες οι δυνατές γυναίκες για τις οποίες γράφω προήλθαν από εκεί.

> Οι Ισπανοί διακατέχονται από ένα βαθύ αίσθημα ενοχής. Είμαστε μια καθολική χώρα, όχι επισήμως, αλλά όλοι δεχόμαστε καθολική εκπαίδευση και όλοι αισθανόμαστε ενοχή. Για τους χαρακτήρες μου όμως είναι καλή αυτή η σκοτεινή πλευρά των ενοχών.

> Στο παρελθόν δε μετρούσα τα λόγια μου. Σήμερα προσέχω λίγο.

> Από το 1986 παραγωγός μου είναι ο αδερφός μου Augustin. Είναι ανακουφιστικό που τον έχω να φροντίζει τη δουλειά μου, επειδή είναι το πρόσωπο που με καταλαβαίνει καλύτερα και αντιλαμβάνεται τι προσπαθώ να κάνω. Δεν είμαστε δίδυμες ψυχές, αλλά έχουμε την ίδια αίσθηση του χιούμορ. Είναι μερικά χρόνια νεότερος, αλλά μία από τις πρώτες αναμνήσεις μου είναι να κοιταζόμαστε κι εκείνος να βλέπει τη μνήμη μου. Ο αδερφός μου είναι η μνήμη μου.

> Όσο ζω μπορώ να αποτρέψω κάποιον να γράψει τη βιογραφία μου ή να γυρίσει μια βιογραφική μου ταινία. Αυτή είναι η επιθυμία μου. Σιχαίνομαι τις βιογραφικές ταινίες κάθε είδους.

> Το πεπρωμένο έχει να κάνει περισσότερο με την τύχη παρά με τις ίδιες σου τις επιλογές. Μας συμβαίνουν πράγματα που δε μας αξίζουν, που δεν τα προκαλέσαμε. Ποιος ελέγχει το πεπρωμένο; Είμαι άθεος, άρα δεν πιστεύω ότι είναι ο Θεός.

> Η τορτίγια θα έπρεπε να είναι διεθνές έδεσμα, όπως η πίτσα και το χάμπουργκερ. Μπορείς να τη φτιάξεις γρήγορα και οικονομικά με δυο υγιεινά υλικά και έχει εξαιρετική γεύση. Όμως οι Ισπανοί δεν ξέρουν να πουλάνε κάτι έξω από την Ισπανία. Οι Γάλλοι και οι Ιταλοί τα κατάφεραν, αλλά οι Ισπανοί έχουμε ένα κόμπλεξ κατωτερότητας επειδή ζούσαμε υπό δικτατορία τον προηγούμενο αιώνα. Το κρασί μας είναι υπέροχο, το λάδι μας επίσης, έχουμε τυριά εφάμιλλα των γαλλικών, αλλά δεν μπορούμε να τα "πουλήσουμε". Είμαι πολύ περήφανος που μετά την προβολή της ταινίας μου Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης άρχισε να μπαίνει στην αμερικανική διατροφή το γκασπάτσο. Η Carmen Maura έδειχνε ξεκάθαρα τη συνταγή στην ταινία κι αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω κάνει για την ανάδειξη της ισπανικής κουλτούρας.

> Είμαι πολύ τυχερός που είμαι γνωστός ως Ισπανός σκηνοθέτης και εκτός των ταινιών μου. Το brand "Almodovar" δεν είναι κάτι το οποίο σκέφτομαι, όμως μερικές φορές χρειάζεται να παλέψω με την ιδέα του ποιος είναι ο σωστός Almodovar. Τελικά δε δίνω σημασία στον εαυτό μου.

> Είμαι σίγουρος πως είναι φανερές οι αλλαγές όχι μόνο στις ταινίες, αλλά και στη ζωή μου. Δεν ανεβαίνω στη σκηνή για να τραγουδήσω παρωδίες κακών ροκ συγκροτημάτων ντυμένος σπιτονοικοκυρά. Την τελευταία φορά το έκανα αυτό το 1983 και ο ισπανικός τύπος ασχολήθηκε πολύ μαζί μου. Δεν το έκανα για δημοσιότητα, αλλά επειδή είχε πλάκα.

> Κάποιες από τις πρώιμες καλλιτεχνικές μου δουλειές ήταν κάποιες μικρές ερωτικές ιστορίες με μια πορνοστάρ. Τις έγραψα για την ελευθερία που προσφέρει το είδος. Ήταν προϊόν της νεότητάς μου και της κοκαΐνης. Η κοκαΐνη έκανε θαύματα με την επιτάχυνση του γραψίματός μου ενόσω ο κούριερ του εκδότη ήταν καθ’ οδόν. Σ’ αυτήν οφείλεται και το γεγονός ότι η ηρωίδα των συγκεκριμένων ιστοριών, η Patty Diphusa, δεν κοιμάται.

> Δεν αναλύω τη ζωή μου αναπολώντας το παρελθόν, όμως μπορώ να πω ότι η ζωή ξεπέρασε όλα τα όνειρα εκείνου του νεαρού που ξεκίνησε για τη Μαδρίτη και το Λονδίνο. Ο νέος εκείνος τρόμαξε από τον πόνου που εισέπραξε όλες αυτές τις δεκαετίες. Σκέφτομαι πως ήταν σημαντικό ότι εκείνος ο νέος δε γνώριζε για τα καλά και τα κακά πράγματα που θα του συνέβαιναν. Ειδικά ότι έπρεπε να μάθει να εκφράζεται και να απαντάει στις προκλήσεις χωρίς φόβο.

> Οτιδήποτε λέω στα ισπανικά ηχεί πιο κατηγορηματικό στα αγγλικά. Είδα την Κίκα το 1993 υποτιτλισμένη στα αγγλικά. Οι υπότιτλοι μετέφεραν ακριβώς όσα η ηρωίδα έλεγε στα ισπανικά περί γ**ησιών, π**τσων ή βρισιές όπως "motherfucker". Όλα αυτά είναι πολύ συνηθισμένα στα ισπανικά και δεν τα λέμε για να προσβάλουμε κάποιον. Είναι απλά εκφράσεις, ονοματοποιία (σ.σ. χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη). Οπότε, ποτέ μην παίρνεις τοις μετρητοίς αυτά που λέω.

---

φωτογραφία © Getty Images for TheWrap

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr