ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις: Οι 12 θεοί του ελληνικού αγώνα
Το ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις δε θα ήταν το ίδιο αν δεν είχαν περάσει από τα σκληρά χώματα της Ελλάδας όλοι οι κορυφαίοι της ιστορίας του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.
Δεν έχει υπάρξει ποτέ καλύτερο συνοδευτικό motto για μια διοργάνωση από το "Ράλλυ των θεών" για το Ράλλυ Ακρόπολις. Ικανοποιεί την αναφορά στην αρχαιότητα που συνοδεύει αυθορμήτως, όποιον ακούει κάτι για την Ελλάδα και παράλληλα ικανοποιεί την αναφορά στις δικές μας, αγωνιστικές καταβολές, που παντα είχαμε ως θεούς της οδήγησης και του θεάματος, δεκάδες οδηγούς που έχουν περάσει κατά καιρούς από τα ελληνικά βουνά.
Το ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις, έρχεται φέτος και πάλι να μας ξεσηκώσει με αιχμή του δόρατος την EKO Super Special Stage την υπερειδική διαδρομή στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Εκεί όπου ο αγώνας έζησε μια από τις κορυφαίες στιγμές στην πολυετή ιστορία του και που το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έβαλε στη "φαρέτρα" του ένα απίθανο highlight το οποίο είχαν δημιουργήσει οι 70.000 θεατές του 2005.
Παρακάτω θα βρεις τους θεούς μας. Στο μπλέντερ των αναμνήσεων τα βάζουμε όλα, οπότε μην ψάχνεις για αξιοκρατία και αντικειμενικότητα. Αναδεύονται η νοσταλγία, οι παραστάσεις και τα βιώματα με τις νίκες, τα αποτελέσματα και τις στατιστικές και όλα γαρνίρονται με ένα νεύμα που σου χάρισε ο Gronholm βγαίνοντας από μια ειδική ή με ένα αυτόγραφο που σου ζωγράφισε ο Sainz όταν ήσουν παιδί.
Colin McRae
Οι συστάσεις περιττεύουν! Ο πολυνίκης του ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις δεν θα μπορούσε να βρίσκεται σε καμία άλλη θέση από την κορυφαία οποιασδήποτε λίστας. Εξάλλου είναι πιθανώς ο κορυφαίος και μεταξύ όποιας άλλης κατηγοριοποίησης με επίκεντρο το συναίσθημα που ξυπνούσε σε όσους παρακολουθούσαν αγώνες ράλι. Ιδιόρρυθμος όσο πρέπει σε έναν κορυφαίο, ανταποκρινόταν άψογα στο δέος που προκαλούσε μέσα στην γενικότερη απλότητα των οδηγών ράλι, αλλά με ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα που συνοδευόταν από ένα ελαφρύ κοκκίνισμα στα μάγουλα, απλώς για να σε μπερδέψει, πως μπροστά σου στέκεται ένα χωριατόπαιδο από την Σκωτία.
Δεν ήταν όμως τέτοιο, ανεξαρτήτως των καταβολών του. Ήταν ένα στυγνό οδηγικό ταλέντο που "κούμπωνε" στο αγωνιστικό με USB και γνώριζε πότε έπρεπε να αφήσει, πότε να πατήσει, που περνάει και που θα τουμπάρει. Οι πέντε νίκες στο Ακρόπολις συνιστούν σπουδαίο επίτευγμα και το γεγονός πως ο Loeb δεν τις πλησίασε, είναι απόδειξη πως μόνο τυχαίες δεν ήταν για τον Colin.
Walter Rohrl
Αν υπάρχει ένας οδηγός στην ιστορία αυτού του σπορ που γεννήθηκε για αγώνες ράλι και ζει για να οδηγεί αυτοκίνητα, αυτός είναι ο Walter Rohrl. Ως μέλος μιας "χρυσής εποχής" των αγώνων σε παγκόσμιο επίπεδο συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους. Ως ο καλύτερος όμως εκείνης της εποχής, κερδίζει επάξια μια θέση ανάμεσα στους λίγους και καλούς του πάνθεον. Ξερακιανός ακόμη και στα σχεδόν 75 του, με χέρια και δάχτυλα τα οποία μοιάζουν εκ κατασκευής έτοιμα να σφίξουν το τιμόνι, αρκεί να τον ρωτήσεις κάτι για μια ειδική του 1988 ή ένα αυτοκίνητο που έχει περάσει από τα χέρια του και μπορεί να μιλάει για ένα μισάωρο, με τη διάθεση εφήβου. Στην εποχή που η τεχνολογία "κλέβει" το συναίσθημα από τα αυτοκίνητα και στα χέρια άλλων μοιάζουν απλώς να λειτουργούν, στα δικά του "ξεκλειδώνουν" και προσφέρουν μαγεία.
Carlos Sainz
O "Matador", όπως αποκαλούν όλοι τον Carlos Sainz κυρίως λόγω καταγωγής, γνωρίζει το ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις, όσο λίγοι καθώς έχει βρεθεί κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης ή στο Ζάππειο, 16 φορές. Τις 11 από αυτές τερμάτισε στο βάθρο. Στην ζωή του δεν ήταν τόσο αυστηρός όσο έδειχνε στους αγώνες. Κατά το αγωνιστικό τριήμερο όμως, ο επαγγελματισμός και η προσήλωσή του δεν επέτρεπαν χαλαρότητα.
Παίρνοντας την πρώτη νίκη της καριέρας του, στη χώρα μας, το 1990, με την Toyota, άνοιξε ένα σπουδαίο κεφάλαιο σε μια εξίσου μεγάλη καριέρα που δεν έχει τελειώσει ακόμη, καθώς συνεχίζει να γράφει χιλιόμετρα στο Ράλι Ντακάρ και στο Πρωτάθλημα αντοχής, με την ίδια επιτυχία που πέρασε και από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ.
Sebastien Loeb
Καταφέρνοντας να αντιπαρέλθει τον ασυναίσθητο κορεσμό που δημιουργεί σε πολλούς θεατές, το να παρακολουθούν κάποιον να σαρώνει τους τίτλους και τις νίκες, ο Sebastien Loeb κατάφερε πρώτα να γίνει ο υπερπρωταθλητής που γνωρίζουμε και στην πορεία να μας αναγκάσει όλους να τον παραδεχτούμε, ανήμποροι να βρουμε ψεγάδι ακόμη (και οι haters). Ο Loeb άλλαξε το σπορ και αυτό δεν το έχουν καταφέρει πολλοί από τους "θεούς" μας εδώ.
Από ένα σπορ βιρτουόζων οδηγών που θα ανέχονταν την δεύτερη θέση, αρκεί να είχαν ξεσηκώσει τα πλήθη στο πέρασμά τους, ο Αλσατός πρώην γυμναστής οδήγησε τις επόμενες γενιές στον απόλυτο επαγγελματισμό και την οδηγική ακρίβεια. Απέδειξε πως δεν χρειάζεται μόνο το ταλέντο, αλλά και η δουλειά, η προετοιμασία, η φυσική κατάσταση, η ομάδα. Έκανε το WRC αυτό που είναι σήμερα και απο το να εξηγείς σε κάποιον τι πρέπει να κάνει, είναι σαφώς καλύτερα να του δείξεις πως το κάνουν. Με 80 νίκες και 9 παγκόσμια πρωταθλήματα, μας το έδειξε.
Bjorn Waldegard
Δεν υπάρχει λόγος να ψάχνουμε τον κορυφαίο των κορυφαίων και για αυτό το λόγο, το "δωδεκάθεο" του ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις δεν είναι ένα Top 12. Ο Bjorn Waldegaard είναι για πολλούς από τους παλαιότερους, ο καλύτερος όλων. Ξεκίνησε να αγωνίζεται στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στις αρχές της δεκαετίες του 60 και ολοκλήρωσε στις αρχές της δεκαετίας του 90. Έζησε τους αγώνες σε 4 διαφορετικές δεκαετίες, κάτι που αναμφίβολα είναι δείγμα αφενός των ικανοτήτων του, αφετέρου δε του πόσο χρήσιμος παρέμενε σε οποιαδήποτε ομάδα, ακόμη και στα γεράματα.
Εξάλλου μέχρι πρόσφατα ήταν και ο γηραιότερος νικητής σε αγώνα. Ο ένας και μοναδικός τίτλος που έχει κατακτήσει, μοιάζει με παιχνίδι της μοίρας απέναντί του. Ήταν όμως αυτός του 1979, της πρώτης χρονιάς που διοργανώθηκε επισήμως Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών, έτσι η ιστορία δεν τον ξεχνά εύκολα. Στο ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις βρέθηκε 12 φορές στην καριέρα του και οι νεότεροι οφείλουν να θυμούνται πως η 13η ήταν μια ξεχωριστή και ιστορική βόλτα στην Υπερειδική στο ΟΑΚΑ του 2005, περίπου μια δεκαετία πριν τον θάνατό του.
Ari Vatanen
Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που πέρασε ποτέ από τους αγώνες, κάτι που αποδεικνύεται και από την πολιτική του καριέρα, αλλά και από το γεγονός πως είναι πιθανότατα ο πιο γνωστός ράλιμαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην χώρα μας είναι εξίσου αγαπητός και τα συναισθήματα είναι αμοιβαία, καθώς όπως οι περισσότεροι Φινλανδοί, απολάμβανε και εκείνος την ελληνική φιλοξενία.
Ξέφρενες εντός και εκτός αγώνα ημέρες επί ελληνικού εδάφους, αλλά και τα αγωνιστικά καλοκαίρια με την οικογένειά του, σε μια άλλη εποχή, πολύ διαφορετική από αυτή που ζούμε σήμερα. Οι τίτλοι, οι νίκες και άλλα στατιστικά στοιχεία δεν μπορούν να αποδώσουν στον απαιτούμενο βαθμό το μέγεθος και όλα όσα συνοδεύουν το όνομά του.
Juha Kankkunen
Ο Juha Kankkunnen είναι ο πιο... Φινλανδός, από όλους όσους έχουν επιτύχει στο ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις αλλά και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Το απαράμιλλο στυλ ψυχραιμίας που διέθετε τον καθιστούσε θαυμαστό από τους περισσότερους team managers και ελκυστική περίπτωση για κάθε ομάδα. Έτσι εξάλλου εξηγείται πως οδήγησε για τις περισσότερες από τις ομάδες που εμφανίστηκαν στο παγκόσμιο στερέωμα και εκτός αυτού διαθέτει ακόμη και σήμερα την ιδιαίτερη, κορυφαία επίδοση, του να έχει κατακτήσει τους τέσσερις τίτλους του, με τρεις διαφορετικές εργοστασιακές ομάδες.
Στο Ακρόπολις ήρθε 14 φορές συνολικά στην καριέρα του, με έξι διαφορετικές εργοστασιακές ομάδες και περισσότερα από δέκα διαφορετικά αγωνιστικά αυτοκίνητα.
Marcus Gronholm
Οι δύο τίτλοι κατασκευαστών που κατέκτησε η Ford τη διετία 2006-2007 και με τους οποίους χάλασε το σερί της Citroen, δίνουν στον Marcus Gronholm μια περίοπτη θέση ανάμεσα στους "κακούς δαίμονες" της γαλλικής εταιρείας. Αντίστοιχη και ίσως ακόμη μεγαλύτερη ήταν η δυναμική του ως φόβητρο του Sebastien Loeb. Ήταν ο αγαπημένος αντίπαλος του Αλσατού, όχι όμως γιατί δεν πρόβαλε αντίσταση, αλλά ακριβώς για το αντίθετο.
Προερχόμενος από μια άκρως αγωνιστική οικογένεια με ενεργά μέλη πριν και μετά από την δική του συμβολή, ο πανύψηλος Φινλανδός παραμένει μια από τις πιο συμπαθείς φυσιογνωμίες που πέρασαν ποτέ από τις ελληνικές ειδικές διαδρομές. Προσιτός και δεκτικός στα service park, αντιμετώπιζε με καλή διάθεση και χιούμορ ακόμη και τρελές επιθυμίες των θαυμαστών του.
Michele Mouton
Η Αφροδίτη του αγωνιστικού Ολύμπου παγκοσμίως, είναι η Michele Mouton. Εδώ δεν χωράει η στατιστική και οι αριθμοί. Ναι, έχει πάρει μόνο μια νίκη στη χώρα μας και τέσσερις συνολικά, αλλά αυτές την καθιστούν ακόμη και σήμερα, που συμπληρώνονται 40 χρόνια από τις νίκες αυτές, σημείο αναφοράς. Η ίδια σιχαίνεται πλέον να μιλάει μόνο για αυτό, όπως σιχαινόταν και τότε να την βλέπουν μόνο ως γυναίκα και όχι ως έναν οδηγό μεταξύ των υπολοίπων. Χάρη στις προσπάθειές της κατάφερε τα προηγούμενα χρόνια οι γυναίκες να έχουν αυξημένη εμπλοκή στο motorsport. Τα επιτεύγματα εκείνης της εποχής, ευοδώθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από την προσωπικότητά της τα χρόνια που ακολούθησαν και χαίρει του απόλυτου σεβασμού όλων.
Petter Solberg
O Petter Solberg ήταν ο οδηγός που χάρηκε το Twitter πριν το Twitter ανακαλυφθεί. Δεν έχει υπάρξει άλλος οδηγός στην ιστορία του αγώνα που να έχει γιγαντωθεί τόσο με την μέθοδο του "από στόμα σε στόμα" που ξέραμε κάποτε. Όταν δεν τον ήξερες, κάπου θα τον άκουγες και όταν τον έβλεπες να περνά στην ειδική, δεν τον ξεχνούσες πλέον. Το ίδιο και στο Service Park, το ίδιο και στο βουνό, όταν έβγαζε το κράνος για να πιει λίγο νερό. Το αποκορύφωμα ήταν φυσικά το Ολυμπιακό Στάδιο του 2005 με 70.000 θεατές να απολαμβάνουν τον τρελαμένο Νορβηγό. Φέτος έχει υποσχεθεί πως θα είναι "παρών" στην EKO Super Special Stage και με έναν περίεργο τρόπο ανυπομονούμε να τον δούμε εκεί, έστω και χωρίς αγωνιστικά γάντια.
Timo Salonen
Το αντισυμβατικό στυλ του Timo Salonen που θα του είχε πιθανότατα χαρίσει ένα μεγαλοπρεπές "cancel" στην σημερινή εποχή, ήταν ακριβώς αυτό που λάτρεψαν οι Έλληνες φίλοι των αγώνων. Σχεδόν πάντα είχε ένα τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλά του ή στο στόμα του. Απολάμβανε τις ομορφιές της ελληνικής φιλοξενίας, δηλαδή φραπέ, τσίπουρο και ψητά λουκάνικα, κάτι που φαινόταν στο όχι και τόσο αθλητικό κορμί του.
Αν είχε γράψει ο Όμηρος την ιστορία του WRC ο Salonen θα ήταν η ανθρώπινη υπόσταση που έδινε ο ποιητής σε κάποιον απο τους 12 Θεούς. Ωστόσο ο Φινλάνδός ήταν, με βάση τουλάχιστον τα αποτελέσματα, ο πιο επιτυχημένος οδηγός της εποχής του Group B και αφού κατάφερε αυτό και κατάφερε μαζί να μην σκοτωθεί σε κάποιο ατύχημα, τότε ναι είναι αναμφίβολα ένας θεός.
Ιαβέρης
Το γεγονός πως το όνομα του Ιαβέρη αποτελεί κλίμακα στην μέτρηση οδηγικών ικανοτήτων στη χώρα μας εδώ και 40 χρόνια είναι μια τρανή απόδειξη του πόσο σημαντικός ήταν ο Τάσος Μαρκουίζος για το ελληνικό motorsport εκείνης της εποχής. Κέρδιζε ειδικές από τους παγκόσμιους, όχι γιατί έλειπαν όλοι οι καλοί μέσα από την κατάταξη, αλλά γιατί ήταν ταχύτερος.
Οδηγοί όπως ο Vatanen και ο Rohrl ξεκινούσαν τον αγώνα υπολογίζοντας πως θα χάσουν την Μοσχοκαρυά ή τις Καρούτες γιατί έτρεχε "αυτός ο Έλληνας". Μπορεί να μην τερμάτιζε τελικά που είναι κάτι που του προσάπτουν ορισμένοι, όμως στο μυαλό του Ιαβέρη και στην αγωνιστική του προσέγγιση, αυτό ήταν ένα αποδεκτό ρίσκο μπροστά στο να απολαύσει τον αγώνα του ως ίσος προς ίσο, απέναντι και στους δικούς του θεούς. Η πορεία του μεταγενέστερα και το πάθος με το οποίο σήμερα, διανθίζει συμβουλές οδηγικής αλλά κυρίως ανθρώπινης συμπεριφοράς, είναι ένα παράδειγμα για το πως ο κόσμος πρέπει να αντιμετωπίζει τους αγώνες αυτοκινήτου και ένα δείγμα του πόσο καλύτερος άνθρωπος μπορεί να γίνει κανείς, διοχετεύοντας την ενέργειά του εκεί που πρέπει.
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr
