Στο Metaverse θα ζεις για πάντα, χωρίς σάρκα, χωρίς οστά

Πριν μιλήσω για τον θάνατο στην εποχή του metaverse, πρέπει να αναφέρω ότι το καλοκαίρι με συγκλόνισε το έργο ψηφιακής τέχνης Virtual Embalming (Ψηφιακή ταρίχευση) του Frederik Heyman σε παραγωγή του Nowness, που αποτέλεσε τμήμα της έκθεσης Plásmata: Bodies, Dreams, and Data της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, η οποία έλαβε χώρα στο Πεδίον του Άρεως από τις 23 Μαΐου έως τις 10 Ιουλίου. Σε αυτό ο Βέλγος εικαστικός "ταρίχευσε" ψηφιακά τρεις γυναίκες με προσωπικό μαγνητισμό και iconic στυλ, την Isabelle Huppert, την Kim Peers και τη Michèle Lamy, χρησιμοποιώντας τεχνολογία 3D σκαναρίσματος.

Στα τρία ολιγόλεπτα βίντεο που έφτιαξε καθεμία από αυτές παρουσιάζεται σε ένα παραδεισένιο CGI περιβάλλον που παραπέμπει σε video game ως προς τους αισθητικούς του κώδικες και απεικονίζει την απόλυτη φαντασίωσή τους για το πώς θα ήθελαν να είναι το ψηφιακό τους μνήμα, που θα προβάλλει τον εαυτό τους στο μακρινό μέλλον για να τις θυμούνται οι επόμενες γενιές.

Οι  σαγηνευτικές digital φαντασιώσεις τους με γοήτευσαν τόσο πολύ, που με έκαναν να αναθεωρήσω τη δική μου μέχρι τότε επιθυμία μετά τον θάνατό μου να με αποτεφρώσουν και να φυλάξουν τη στάχτη μου στο chic κολουμβάριο του Père Lachaise, εκτός από μια χούφτα, που θα σκορπιζόταν στον αέρα της μεσαιωνικής πόλης Μπαγιέ στη Νορμανδία.

Το να μπορεί να υπάρχει η εικόνα μου στη φωτεινή οθόνη μιας ηλεκτρονικής συσκευής με πρόσβαση στο metaverse όχι μόνο επ’ άπειρον άφθαρτη –για την ακρίβεια, μέχρι να αφανιστεί το τεχνολογικό καθεστώς που της το επιτρέπει– αλλά και ωραιοποιημένη το βρήκα συναρπαστικό και in-fashion, ενώ το ότι θα μπορούν να με βλέπουν οι άλλοι μετά τον θάνατό μου όπως εγώ θα έχω επιλέξει απελευθερωτικό. 

Rest In Facebook

Τα social media, όπως το Facebook –και το metaverse που αναμένεται να τα ενσωματώσει–, μετά από κάθε θάνατο που μας αφορά μετατρέπονται σε ψηφιακές τοποθεσίες στις οποίες μαζευόμαστε για να θρηνήσουμε ή να αποτίσουμε φόρο τιμής σε κάθε νεκρό "μας", με τα #RIP μπαρμπα-Γιαννακάκη ή #RIP βασίλισσα να δίνουν και να παίρνουν. Αυτό το έχουμε πλέον χωνέψει. Ποιο είναι το μέλλον, όμως, αυτής της τάσης;

Πριν από 22 χρόνια οι ερευνητές της Microsoft, Gordon Bell και Jim Gray, είχαν προβλέψει ότι η ψηφιακή αθανασία θα γίνει πραγματικότητα μέσα στον 21ο αιώνα, κάτι που έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει, όπως αναλύει η Marlynn Wei, τακτική συνεργάτις του Harvard Health, ολιστική ψυχίατρος και ψυχοθεραπεύτρια.

Σε άρθρο της που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο Psychology Today κάνει λόγο για το Somnium Space, ένα σύμπαν εικονικής πραγματικότητας, σαν video game, που υπάρχει στην πλατφόρμα Ethereum, η οποία με τη σειρά της αποτελεί τμήμα του metaverse. Οι "κάτοικοι" του Somnium Space δημιουργούν σ’ αυτό μια "κανονικότατη" virtual ζωή (χτίζουν σπίτια, αγοράζουν αγαθά με κρυπτονομίσματα), την οποία βιώνουν σαν αληθινή φορώντας κάσκες εικονικής πραγματικότητας.

Τον Απρίλιο το Somnium Space έκανε γνωστό ότι σχεδιάζει να παράσχει στους κατοίκους του την αθανασία μέσω ενός επί πληρωμή Live Forever mode. Αυτό θα επιτρέπει στο άβατάρ τους να συνεχίσει να ζει στο metaverse μετά τον δικό τους βιολογικό θάνατο. Για να γίνει αυτό εφικτό, οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να δώσουν πάρα πολλά προσωπικά data τους στην εταιρεία.

Σε πρώτη φάση καταγράφονται οι κινήσεις και η ομιλία του υποψήφιου "αθάνατου", ενώ η αληθοφάνεια του άβαταρ θα βελτιώνεται συνεχώς όσο εξελίσσεται η τεχνολογία, με τη χρήση των αποθηκευμένων data, ασχέτως αν ο "πελάτης" ζει ή έχει εν τω μεταξύ πεθάνει (βιολογικά).

Ποιος θέλει, όμως, να ζήσει για πάντα στο metaverse και τι εξυπηρετεί το Live Forever mode πέρα από τη ματαιοδοξία μας; Ο Artur Sychov, ιδρυτής και CEO του Somnium Space, συνέλαβε την ιδέα όταν ο δικός του πατέρας διαγνώστηκε με επιθετικό καρκίνο. Όπως δήλωσε στο αμερικανικό Vice, έψαχνε έναν τρόπο με τον οποίο τα παιδιά του θα μπορούσαν να γνωρίσουν τον παππού τους και να κάνουν μια κουβέντα μαζί του ακόμα κι αν εκείνος είχε φύγει από τη ζωή. Τη λύση, λοιπόν, τη βρήκε στα "άβαταρ τα αληθοφανή", στην όψη, την αίσθηση και κυρίως την έκφραση, χάρη στην τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης.

> Διάβασε ακόμα: Jeff Koons, ο πρωτοπόρος προβοκάτορας της σύγχρονης τέχνης

Κάποτε η επαφή με τα νεκρά αγαπημένα μας πρόσωπα προαπαιτούσε τη χρήση της μαγείας και την επίκληση ενός πνεύματος. Στο μέλλον θα συνομιλούμε με το άβατάρ τους –χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι είναι απλώς ένα άβαταρ– κι εκείνο θα μας αποκρίνεται. Έτσι, θα τους εξομολογούμαστε όσα δεν προλάβαμε IRL (in real life – στην πραγματική ζωή), θα τους ζητάμε συγχώρεση, θα συμφιλιωνόμαστε μαζί τους για να έχουμε τη βεβαιότητα ότι θα αναπαυθούν εν ειρήνη.

Σε όλα αυτά κρύβεται μια παρηγοριά, σαν εκείνη που προσφέρουν τα "ρομπότ συντροφιάς" στην Ιαπωνία, ένα παραμύθι, μια άρνηση, μια υποκρισία, μια μεγάλη μετα-ανθρώπινη απειλή και μια βεβαιότητα: ότι η μετά θάνατον ζωή, στο metaverse τουλάχιστον, θα είναι αιώνια, όπως τώρα ευχόμαστε να είναι η μνήμη των νεκρών που αγαπήσαμε.

Μνήματα με QR Code

Οι ιεροτελεστίες του πένθους έχουν μεταμορφωθεί από την τεχνολογία και θα συνεχίζουν να αλλάζουν –όχι μόνο στα social media, αλλά γενικότερα– όσο το τεχνολογικό καθεστώς επηρεάζει τον τρόπο που ζούμε και πεθαίνουμε.

Τον Αύγουστο επισκέφθηκα το Mémorial de la Shoah, το Μουσείο του Ολοκαυτώματος στο Παρίσι. Στον προαύλιο χώρο του δεσπόζει ένα μνημείο που αποτελείται από μερικές σειρές με ψηλούς τοίχους. Πάνω τους είναι γραμμένα τα ονόματα 76.000 Εβραίων, που απελάθηκαν από τη Γαλλία και στη συνέχεια δολοφονήθηκαν από τους ναζί. Παρόμοια μνημεία υπάρχουν παντού στην Ευρώπη, σε όλα ψάχνω να βρω κάποιο οικείο μου όνομα.

Αυτή τη φορά το βλέμμα μου στάθηκε σ’ εκείνο της Ida Kusta, η οποία στις 6 Νοεμβρίου του 1942, σε ηλικία 93 ετών, οδηγήθηκε στο Άουσβιτς. Τίποτα καινούριο. Κατά την έξοδο, όμως, από τη μόνιμη έκθεση υπήρχε ένα tablet που είχε εγκατεστημένο ένα app. Πληκτρολογούσες οποιοδήποτε από τα ονόματα των ανθρώπων που ήταν γραμμένα στους τοίχους και, εφόσον υπήρχαν διαθέσιμα στη βάση του δεδομένα, μπορούσες να δεις κάποια στοιχεία γι’ αυτό και μία φωτογραφία του.

Μιας και η μνήμη των νεκρών του Ολοκαυτώματος έχει σημασία να παραμείνει ζωντανή για όλο τον δυτικό πολιτισμό, καθένας από αυτούς να έχει πρόσωπο και ιδιότητα, η τεχνολογία είναι λογικό να χρησιμοποιηθεί γι’ αυτό τον σκοπό. Τέτοιες πρακτικές, όμως, αναμένεται να γενικευτούν. Οι χώροι ταφής και μνήμης του μέλλοντός μας θα είναι γεμάτοι μαρμάρινες πλάκες με QR codes, που, με τη βοήθεια του κινητού μας τηλεφώνου και μιας κάσκας εικονικής πραγματικότητας, ένα σκανάρισμά τους θα μας διακτινίζει στο metaverse για να συνομιλούμε με τους "ψηφιακά αθάνατους νεκρούς" μας.

*Στην κεντρική φωτογραφία του άρθρου απεικονίζεται η Isabelle Huppert όπως την "ταρίχευσε" ψηφιακά ο εικαστικός Frederik Heyman στο έργο του "Virtual Embalming" που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι στο Πεδίον του Άρεως, στο πλαίσιο τς έκθεσης "Plasmata: Bodies, Dreams and Data". 

Από: Madamefigaro.gr

 

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr