Ο πρωτοπόρος Θάνος Προυναρούς και όσα του έμαθε η ζωή

Όταν η κουβέντα πηγαίνει στην ελληνική μπαρ σκηνή, δε γίνεται να μην αναφερθεί κάποια στιγμή το όνομα Θάνος Προυναρούς. Ο δημιουργός του Baba Au Rum είναι ένας από τους σημαντικότερους και επιδραστικότερους ανθρώπους στον κόσμο των μπαρ, σε παγκόσμιο επίπεδο. Πέρα όμως από την ενασχόλησή του με την μπάρα, τα εξωτικά ρούμια και τη φιλοξενία γενικότερα, είναι ένας ανήσυχος άνθρωπος με ιδιαίτερη αδυναμία στη μουσική, τα ταξίδια, τον Άρη Θεσσαλονίκης και τις γάτες. 

Κατέθεσε τα δικά του Μαθήματα Ζωής στο ανοιξιάτικο τεύχος του ελληνικού Esquire.

Τα μαθήματα ζωής του Θάνου Προυναρού

> Έχω γεννηθεί στον Κολινδρό Πιερίας. Σε ηλικία μόλις δύο μηνών, οι γονείς μου αποφάσισαν να μεταναστεύσουν από τη Βόρεια Ελλάδα στον Βύρωνα. Οπότε έχω ζήσει όλη μου τη ζωή στον Βύρωνα, νιώθω Βυρωνιώτης.

> Η οικογένειά μου ήταν πολύ συντηρητική και αυτό ήταν ένα μοτίβο που εγώ δεν ακολούθησα. Τους σεβόμουν αρκετά, βέβαια, και θα έλεγα πως είχα την εξυπνάδα να μην τους πάω ποτέ κόντρα, ακόμη και στην εφηβεία. Θεωρώ πως τα πηγαίναμε καλά.

> Ήταν εκεί όταν τους χρειάστηκα. Προσπάθησαν για το καλύτερο για μένα, με βάση αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν. Βέβαια τώρα, όλη μου η οικογένεια δεν υπάρχει πια, ούτε οι γονείς μου ούτε η αδελφή μου. Και ναι, μου λείπουν.

> Το να βρεθεί το Baba Au Rum ανάμεσα στα καλύτερα μπαρ του κόσμου είναι κάτι που περίμενα. Και φυσικά το ήθελα. Είναι πάντοτε χαρά να υπάρχεις σε αυτές τις λίστες. Αλλά θα σου πω και κάτι άλλο: Και να μη βρίσκεσαι σε αυτές, σου φέρνει χαρά κάθε στιγμή που ο κόσμος αγκαλιάζει τη δουλειά σου και σου το δείχνει καθημερινά.

> Πάντοτε θεωρούσα το Baba Au Rum ένα "μπαρ του κόσμου". Η Αθήνα, άλλωστε, είναι από τις σημαντικές πόλεις. Η μπαρ σκηνή της είναι safe.

> Το μπαρ είναι μέρος της γαστρονομίας. Θεωρώ πως κάθε bartender πρέπει να είναι άνθρωπος της γαστρονομίας.

> Μία από τις ομορφότερες σκηνές που έχω δει ποτέ στο μαγαζί, ήταν όταν δύο τύποι βρίσκονταν στην μπάρα, όχι παρέα, ο καθένας μόνος του. Ο ένας ήταν γιάπης, executive, που μόλις είχε φύγει από το γραφείο. Ο άλλος ήταν ένας σκεϊτάς. Και τα λέγανε, σε φάση "τι πίνεις, μεγάλε;". Τότε τριγυρνούσα πολύ μέσα στο μαγαζί, για να παίρνω το feedback μόνος μου, και χάρηκα τόσο πολύ που το είδα αυτό μπροστά μου. Ήταν τέλειο.

> Συνειδητά –και συνειδητοποιημένα– άκουγα μουσική από πάρα πολύ μικρός. Όταν ήμουν 12 ετών, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί στη χώρα μας ήταν μόνο οι κρατικοί. Υπήρχε, όμως, και η Αμερικανική Βάση του Ελληνικού. Οι Αμερικανοί, όπως στα περισσότερα πράγματα που κάνουν, ήταν πολύ οργανωμένοι και σε αυτό. Είχαν φτιάξει έναν ραδιοφωνικό σταθμό στη Βάση που έπαιζε ό,τι μουσική έβγαινε τότε στις ΗΠΑ. Κάθε Παρασκευή, σκέψου, είχαν το Top-40 του Billboard. Ό,τι πιο φρέσκο, δηλαδή! Άρχισα να μπαίνω στη φάση και εν συνεχεία να καταλαβαίνω τι μου αρέσει περισσότερο.

> Έγινα fan του Άρη Θεσσαλονίκης στα τέλη του 1979, όταν είχε μία πολύ σπουδαία ποδοσφαιρική ομάδα. Από τους αγώνες του στο –τότε– Κύπελλο UEFA με την περίφημη Περούτζια του Paolo Rossi. Ήμουν πιτσιρικάς και έβλεπα το δεύτερο ματς με τον πατέρα μου, αλλά είχε πάει αργά. Με έστειλε για ύπνο, όμως η εξέλιξη του παιχνιδιού τον ανάγκασε να με ξυπνήσει για να το δούμε παρέα. Από τότε έγινα Άρης.

> Με τον Γκάλη γιγαντώθηκε η αγάπη μου για τον Άρη. Αλλά δεν ήταν οι επιτυχίες αυτές που με τράβηξαν προς τα εκεί. Ο Άρης έχει ένα εξαιρετικό κοινό, που είναι πάντοτε εκεί. Δεν είμαι φανατικός, είμαι όμως πιστός. Το πρώτο παιχνίδι του Άρη που είδα από κοντά δεν το θυμάμαι. Αλλά θυμάμαι το τελευταίο: Ήταν πέρυσι τον χειμώνα, μέσα στο lockdown, στο γυναικείο βόλεϊ: Παναθηναϊκός - Άρης, που μπήκαμε σαν μέλη του συλλόγου στο γήπεδο. Έτρεχα επίσης και τα social media της ομάδας χάντμπολ για ένα διάστημα.

> Τρέφω μία μεγάλη συμπάθεια για τις γάτες, αλλά και για καθετί ζωντανό. Η ζωή μου με τις γάτες είναι γεμάτη τρίχες, αλλά μου αρέσει. Αυτή τη στιγμή έχω τέσσερις στο σπίτι. Είναι πολύ όμορφα ζώα, σου μαθαίνουν πολλά. Όπως, ας πούμε, το πώς να παρατηρώ τα πράγματα με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, να σέβομαι τις διαθέσεις του άλλου και να κάνω υπομονή. Επίσης, το πόσο σημαντικό είναι να σε φροντίζουν.

> Αν με καθορίζει η απώλεια; Περισσότερο είναι η απώλεια της αίσθησης της κοινότητας, όπως η τελευταία ορίζεται μέσα από την οικογένεια. Ένα πράγμα που πάντοτε μου έλειπε, είναι η σχέση φίλου με αδελφό/αδελφή. Δεν το έζησα ποτέ. Είναι πολύ όμορφο όταν υπάρχει και θεωρώ εξαιρετικά τυχερούς όσους το έχουν και το ζουν.

> Η κάθε αποτυχία, στην αρχή, σε απογοητεύει. Σε βάζει σε μία κατάσταση εσωστρέφειας και πολλών σκέψεων. Αλλά, σε μένα τουλάχιστον, κινητοποιεί μία άμεση διαδικασία σκέψης για το επόμενο βήμα.

> Είμαι μαχητής, νομίζω. Είμαι συναισθηματικός και πρακτικός τύπος. Η επιτυχία λειτουργεί χαλαρά μέσα μου. ΟΚ, πετύχαμε έναν στόχο, δεν χρειάζεται να φουσκώσουμε από υπερηφάνεια ή, πολύ περισσότερο, να τη χρησιμοποιήσουμε με άσχημο τρόπο. Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς την επιτυχία. Και χωρίς την αποτυχία, βέβαια.

> Το μεγαλύτερό μου όνειρο σαν έφηβος ήταν να ταξιδέψω. Και το έκανα σε μεγάλο βαθμό, κάτι που μάλλον δεν μου αφήνει απωθημένα. Η απόδραση ίσως ήταν το όνειρο. Τα κατάφερα και είμαι χαρούμενος γι' αυτό.

> Ο κόσμος αγαπά τα μπαρ γιατί ζει σε αυτά μία πραγματικότητα λίγο διαφορετική από αυτή της καθημερινότητάς του. Σε έναν άλλο, λίγο διαφορετικό κόσμο.

> Πολλοί με ρωτούν "καλά, δεν σε έχει κουράσει η νύχτα;". Όχι, με έχει κουράσει η ημέρα. Το βράδυ έχει ανθρώπους που μπορείς να τους καταλάβεις καλύτερα. Χωρίς να λέω πως είναι κακός κάποιος. Οι περίεργοι κυκλοφορούν περισσότερο την ημέρα.

 

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

 

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr