Οι Ολυμπιακές ιστορίες των κορυφαίων Ελλήνων αθλητών

Οι 32οι Ολυμπιακοί Αγώνες της σύγχρονης ιστορίας ξεκινούν και τα μάτια όλου του πλανήτη στρέφονται στο Τόκιο. Οι γνωστοί λόγοι προκάλεσαν την αναβολή της σημαντικότερης αθλητικής διοργάνωσης κατά έναν χρόνο, πυροδοτώντας μία σειρά προβλημάτων για σχεδόν όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.

Από τους Ραφαέλλα Ράλλη και Μπάμπη Δούκα

Σε κάθε περίπτωση όμως, τα φώτα ανάβουν μαζί με την ολυμπιακή φλόγα στο νέο Εθνικό Στάδιο της ιαπωνικής μητρόπολης που σχεδιάστηκε από τον Kengo Kuma και στη συνέχεια κατασκευάστηκε αποκλειστικά γι' αυτόν τον σκοπό. Το Esquire ζήτησε από μερικούς σπουδαίους Έλληνες αθλητές να μοιραστούν τις δικές τους ολυμπιακές ιστορίες. Ιστορίες όπως οι παρακάτω.

Τα "κουτάκια" και η σιγουριά του Λευτέρη Πετρούνια

Ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής της γενιάς του και χρυσός Ολυμπιονίκης του Ρίο ντε Τζανέιρο στο άθλημα των κρίκων, Λευτέρης Πετρούνιας, θυμάται κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα από την Ολυμπιάδα της Βραζιλίας, το 2016: "Είναι μάλλον περιττό να πω πως το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο είναι η κορυφή της καριέρας μου και η επισφράγιση της επιτυχίας μου ως αθλητής. Όλοι οι αθλητές έχουμε μεγαλώσει παρακολουθώντας Ολυμπιακούς Αγώνες, εγώ προσωπικά από τα 5 μου χρόνια. Όσες νίκες κι αν κατακτήσουμε σε ευρωπαϊκά ή παγκόσμια πρωταθλήματα, πάντα θα στοχεύουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο Ρίο συμπληρώθηκε για μένα ο κύκλος των μεταλλίων και μάλιστα μέσα στην ίδια χρονιά".

> Διάβασε ακόμη: Ο Λευτέρης Πετρούνιας μιλά πάντα με πράξεις

"Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από την εν λόγω διοργάνωση είναι το πόσο έτοιμος, σωματικά και ψυχολογικά, αισθανόμουν. Ένιωθα ότι είχα κερδίσει πριν καν αγωνιστώ. Μισή ώρα μετά την προπόνησή μου και στο χρονικό σημείο όπου υπό φυσιολογικές συνθήκες θα είχα ήδη "παγώσει", ήρθε ο προπονητής μου και μου είπε να ανέβω να ξαναζεσταθώ, γιατί είχαν ξεκινήσει να μας φωνάζουν. Είχα τόση ένταση, που τον κοίταξα και του είπα ότι δεν χρειάζομαι καμία επαφή, θέλω να βγω και να αγωνιστώ αμέσως. Εκείνος γύρισε από την άλλη και έφυγε, λέγοντάς μου να κάνω ό,τι νομίζω. Το δεύτερο που δε θα ξεχάσω είναι κάτι που σχετίζεται με τους ψυχαναγκασμούς μου".

Getty Images

"Πίστευα πως θα αγωνιζόμουν 7ος στη σειρά, μετά τον Βραζιλιάνο συναθλητή μου. Τελικά, βρέθηκα να αγωνίζομαι πριν από αυτόν και συγκεκριμένα 2ος από τους 8 συνολικά. Έπαθα πανικό εκείνα τα δευτερόλεπτα, χάλασαν τα "κουτάκια" στο μυαλό μου, σαν τέρμα ψυχαναγκαστικός που είμαι. Βέβαια, κατάφερα να το διαχειριστώ μέσα στα επόμενα 3 λεπτά".

Το "όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο" του Σπύρου Γιαννιώτη

Δύσκολα θα συναντήσει κανείς περίπτωση Έλληνα αθλητή που να προκάλεσε στο κοινό τέτοια έντονα συναισθήματα, όπως ο Σπύρος Γιαννιώτης με την προσπάθειά του στα 10 χιλιόμετρα κολύμβησης ανοικτής θαλάσσης –ειδικά κατά τα τελευταία μέτρα– στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Ο ίδιος ανατρέχει σε εκείνη ακριβώς τη στιγμή: "Η δεύτερη θέση και το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο είναι το δικό μου "όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο", ειδικά μετά την τέταρτη θέση του Λονδίνου. Εκείνη τη στιγμή, τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν από το τέρμα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, περνούσαν άπειρα πράγματα από το κεφάλι μου, κυρίως αγωνιστικά. Προσπαθούσα να μείνω μπροστά, να προπορευθώ".

"Πάλευα με το σώμα μου, πήγαινα κόντρα στο μυαλό μου, που έλεγε ότι δεν είχα άλλο να δώσω, και επέμεινα ότι θα αντέξω. Η πίεση είναι έτσι κι αλλιώς τεράστια, τα συναισθήματα πάρα πολύ έντονα, πόσο μάλλον όταν καταδιώκεσαι από άλλους που κυνηγούν το ίδιο πράγμα με σένα. Όταν τερματίσαμε, με την άκρη του ματιού μου είδα ότι ο Ολλανδός μάλλον είχε ακουμπήσει πρώτος. Δεν θα πω ψέματα, ενοχλήθηκα προς στιγμήν, αλλά το ξέχασα κυριολεκτικά αμέσως, γιατί ήταν στόχος ζωής να κατακτήσω ένα μετάλλιο και ήταν πραγματικά απίστευτο που επιτέλους το είχα καταφέρει. Το χρυσό μετάλλιο, πάντως, ήρθε τέσσερις μήνες μετά, όταν γεννήθηκε ο γιος μου, Διονύσης".

Το υπεράνθρωπο ολυμπιακό όνειρο του Εμμανουήλ Καραλή

O καλύτερος Έλληνας επικοντιστής, στα 22 του χρόνια, βρίσκεται ήδη στο Τόκιο. Πριν από αυτό, μίλησε για την πρώτη του επαφή με τον αθλητισμό και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, σε ηλικία 4 ετών: "Θυμάμαι πως οι γονείς μας πλησίασαν εμένα και την αδερφή μου και μας είπαν πως μας έχουν ένα ξεχωριστό δώρο. Μας εξήγησαν πως θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε υπεράνθρωπους που θα έκαναν απίθανα πράγματα. Είχαμε πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό μας, παρακολουθώντας διάφορους αθλητές στην τηλεόραση".

"Κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας της Αθήνας, βρεθήκαμε στο ΟΑΚΑ. Με μεγάλη αγωνία, περιμέναμε να δούμε τους ανθρώπους για τους οποίους είχαμε ακούσει τόσο πολλά. Η στιγμή ήταν κάπως διαφορετική από ό,τι την είχαμε φανταστεί".

> Διάβασε ακόμη: Manolo: Tο mini documentary για τον Εμμανουήλ Καραλή

"Είδαμε ανθρώπους χωρίς χέρια ή όραση, να αγωνίζονται. Να πέφτουν και να ξανασηκώνονται, διαρκώς. Είδαμε αθλητές που κατέβαλαν υπεράνθρωπη προσπάθεια και οι γονείς μας, μας εξηγούσαν σε κάθε προσπάθεια πώς αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνούσαν τα όριά τους. Ή ακόμη και τα ανθρώπινα όρια. Φεύγοντας από το γήπεδο, μας ρώτησαν τι παρακολουθήσαμε σήμερα. Σχεδόν ταυτόχρονα, είπαμε πως "σήμερα είδαμε τους υπεράνθρωπους που μας υποσχεθήκατε". Και αποχωρήσαμε πραγματικά γεμάτοι. Ήταν ένα δώρο με ανεκτίμητη αξία. Τότε ήταν που γεννήθηκε και το δικό μου ολυμπιακό όνειρο. Κι ας μην είμαι υπεράνθρωπος".

Όταν ο Παναγιώτης Γκιώνης συνάντησε τη βασίλισσα και τους φανατικότερους του πινγκ πονγκ

"Μία εμπειρία που μου έχει μείνει αξέχαστη, συνέβη στο Λονδίνο, το 2012. Περπατούσαμε ανέμελοι μαζί με άλλους αθλητές στο Ολυμπιακό Χωριό, όταν ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται σειρήνες. Εμφανίστηκαν αμέσως αστυνομικοί με άλογα και στρατιωτικοί, που μας συνέστησαν να ανοίξουμε τον χώρο. Καταλάβαμε αμέσως πως πρόκειται να γίνει η άφιξη κάποιου σημαντικού προσώπου. Έφτασε ένα κομβόι αυτοκινήτων και μέσα από ένα από αυτά εμφανίστηκε η βασίλισσα Ελισάβετ, η οποία κατέβηκε και χαιρέτησε πολλούς αθλητές από κοντά. Πρέπει να μίλησε με περισσότερα από 100 άτομα, ευχόμενη σε όλους καλή επιτυχία", αναφέρει ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής της επιτραπέζιας αντισφαίρισης Παναγιώτης Γκιώνης.

Ο πρωταθλητής του πινγκ πονγκ, όμως, έχει άλλη μία ιδιαίτερη ιστορία να μοιραστεί: "Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008 βίωσα για πρώτη φορά πόσο σημαντικό είναι το άθλημά μας για κάποιους ανθρώπους. Για να μπούμε στο γήπεδο έπρεπε να περάσει τουλάχιστον μισή ώρα, καθώς ο κόσμος –κυρίως οι Κινέζοι θεατές– είχε σχηματίσει ουρά για αυτόγραφα και για να δει από κοντά τους αθλητές. Μάλιστα, κάποιοι έκλαιγαν και ζητούσαν υπογραφές ακόμη και επάνω στο κορμί τους, κυρίως από τους αθλητές της Κίνας. Ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Τότε κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι γι' αυτούς το σπορ".

Η μεγαλύτερη στιγμή των Παναγιώτη Μάντη και Παύλου Καγιαλή

"Η ωραιότερη στιγμή ήταν όταν κατάφερα να εξασφαλίσω τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήρθε ύστερα από πάρα πολλά χρόνια και πολλή προσπάθεια. Από εκεί και πέρα, απόλαυσα όλη τη διαδρομή μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η διαδρομή, η προετοιμασία, οι δυσκολίες και όλα όσα ζήσαμε με τον Παύλο και τον προπονητή μας στη μακρινή Βραζιλία, θα μου μείνουν αξέχαστα", λέει ο Παναγιώτης Μάντης, ο οποίος μαζί με τον Παύλο Καγιαλή κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο στην ιστιοπλοΐα και την κατηγορία των 407, στην Ολυμπιάδα της Βραζιλίας.

> Διάβασε ακόμη: Οι σχεδιαστές που θα ντύσουν τους αθλητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες

"Η ωραιότερη στιγμή μας δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την κατάκτηση του ολυμπιακού μεταλλίου. Είναι το μεγαλύτερο έπαθλο που μπορεί να κερδίσει κάποιος αθλητής. Η στιγμή της επιβράβευσης που σου έρχονται όλα στο μυαλό, ιδρώτας, πόνος, μοναξιά, απογοήτευση, να θέλεις να τα παρατήσεις όλα ,αλλά να μην το κάνεις, λες μέσα σου ότι αξίζει τον κόπο γιατί είναι αυτό που πιστεύεις και έχεις μάθει να κάνεις σε όλη σου τη ζωή", τονίζει, από την πλευρά του, ο Παύλος Καγιαλής.

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr