Μία 12άδα μπασκετικές ερωτήσεις στον κύριο Hoopfellas

Όσοι λατρεύουν την πορτοκαλί μπάλα και ασχολούνται με το μπάσκετ στην Ελλάδα έχουν περάσει σίγουρα κάποια στιγμή μία διαδικτυακή βόλτα από το Hoopfellas.gr, ένα από τα 1.000 κορυφαία commenting sites ανεξαρτήτως περιεχομένου παγκοσμίως, παρότι υπάρχει μόνο σε ελληνική version. Ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από αυτό, Δημήτρης Κατσιώνης, μιλά στο Esquire για οτιδήποτε συμβαίνει και τον απασχολεί εντός αλλά και εκτός παρκέ. 

Η πορτοκαλί μπάλα πώς κατέληξε στα χέρια σου; 

Από πολύ μικρή ηλικία συνειδητοποίησα ότι το μπάσκετ ήταν κάτι πολύ σημαντικό για εμένα. Ήταν και θέμα σπιτιού, το άθλημα εντός αυτού είχε ιδιαίτερη βαρύτητα. Η μητέρα μου, σκέψου, έβλεπε φανατικά αγώνες ΝΒΑ και σχεδόν με υποχρέωνε να βλέπω μαζί της. Θυμάμαι ακόμη τους αγώνες Bulls-Pistons στα play-offs των early 90s.

Η μητέρα μου, η κα Βούλα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία κλασική Μανιάτισσα μάνα. Έχει όμως από παλιά τεράστιο πάθος με το μπάσκετ, σε σημείο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και χούλιγκαν της ΑΕΚ καθώς και φανατική του ΝΒΑ. Όταν ήμουν φοιτητής στο πρώτο έτος της είχα προτείνει να πάρουμε φοιτητικό δάνειο για να παίξουμε στοίχημα το Celtics-Nets. Αφού πρώτα με έβρισε και μου το ξέκοψε, μετά από λίγο αρκέστηκε να με ρωτήσει: "Πόσο δίνουν οι Celtics;". Επίσης, η κα Βούλα επέμενε ότι η Σλοβενία θα κερδίσει το προηγούμενο Ευρωμπάσκετ: "Ποιος θα μαρκάρει τα γκαρντ της που είναι πύραυλοι; Ο Navarro που δεν μπορεί να πάρει το κρουασάν από τα χέρια του παιδιού (σ.σ. αναφερόμενη σε γνωστή διαφήμιση κρουασάν)".

Διάβαζα πολύ Τρίποντο ασφαλώς - είμαι παιδί του Τριπόντου. Ήμουν επίσης τυχερός γιατί στο Γύθειο που μεγάλωσα, υπήρχε ωραία αθλητική κουλτούρα και ιδιαίτερα μπασκετική. 

To blog πώς προέκυψε;

To 2011, άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερο ότι μπορώ να ασχοληθώ περισσότερο με το μπάσκετ μέσω (και) του γραψίματος. Σκέψου έκανα κάποια ταξίδια στο εξωτερικό αποκλειστικά για αυτό: Πήγαινα στα camps του Τρεβίζο, παρακολουθούσα σεμινάρια. Παράλληλα, από πολύ μικρός είχα προμηθευτεί εξειδικευμένα βιβλία και είχα κατανοήσει πλήρως την flex επίθεση του Gary Williams στο Maryland ή κάποια plays του Rick Pitino. Ήμουν τυχερός γιατί τα ξαδέρφια μου στη Νέα Υόρκη μού έστελναν συνεχώς νέο υλικό. Bobby Knight, Dean Smith, Pat Riley και πολλούς ακόμη τους είχα μελετήσει αρκετά, οπότε είχα σχετικά ένα πλούσιο τακτικό υπόβαθρο για το σπορ. Έπειτα, έμεινα ένα διάστημα στην κατεξοχήν μπασκετούπολη Θεσσαλονίκη και θυμίζει αρκετά το Βελιγράδι. Σταδιακά μπήκε και το μικρόβιο του scouting. Όλα αυτά, μαζί με το γεγονός πως υπήρχε ένα τέτοιο κενό στην "αγορά", με ώθησαν στο να θέλω να τα εκφράσω όλα αυτά, χωρίς ωστόσο να επιδιώξω να βγάλω χρήματα. Προσπάθησα περισσότερο να φτιάξω κάτι που θα έδινε μία περαιτέρω εξειδίκευση στον τρόπο με τον οποίο βλέπει ο μέσος Έλληνας το μπάσκετ. Το Hoopfellas δεν είναι κάτι σπουδαίο αλλά πιστεύω ότι έχει βάλει ένα μικρό λιθαράκι στο να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο μιλάμε και σκεφτόμαστε πια για το μπάσκετ. Πλέον έχει φανατικό κοινό.

Γιατί αποφάσισες να του δώσεις το συγκεκριμένο όνομα;

Όσον αφορά το όνομα, είμαι fan της Νέας Υόρκης, του Martin Scorsese και των γκανγκστερικών φιλμ, οπότε μου ήρθε σχεδόν αβίαστα ο τίτλος, που παραπέμπει σε όλα τα παραπάνω και στο μπάσκετ φυσικά. 

Τους παίκτες που προτείνεις μέσω του blog, πώς τους ανακαλύπτεις; Ρωτάω γιατί δεν υπάρχει απλά μία επιδερμική ανάλυση αλλά ολόκληρο scouting report με πολύ εξειδικευμένες πληροφορίες.

Υπάρχουν από πίσω πάρα πολλές ώρες δουλειάς. Σκέψου ότι βλέπω σχεδόν 40 ματς κάθε εβδομάδα, από οποιοδήποτε πρωτάθλημα. Αν έχω ακούσει κάτι για έναν παίκτη που αγωνίζεται στην Ελβετία, θα καθίσω να δω αγώνες του ελβετικού πρωταθλήματος. Έχω επίσης ένα δίκτυο συνεργατών περίπου 30 ατόμων που εύκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν basketball junkies, σαν εμένα δηλαδή, που έχουν εξειδικευμένες γνώσεις ασχέτως αν ασχολούνται επαγγελματικά ή όχι με το μπάσκετ. Υπάρχει μία ανιδιοτέλεια στις σχέσεις μας και με βοηθούν στο να λειτουργήσει όλο αυτό. Έχω μία βάση δεδομένων που ανανεώνεται συνεχώς. 

Μάνατζερ παικτών θα σκεφτόσουν ποτέ να γίνεις; 

Πριν φτιάξω το Hoopfellas είχα δουλέψει σαν freelancer στο Eurobasket.com, γράφοντας κάποια κείμενα. Τότε είχε προκύψει μία επαφή με ένα από τα μεγαλύτερα γραφεία management στην Ευρώπη. Δούλεψα για λίγο ως scouter για παιδιά ηλικίας 11-16 ετών, σε ένα ρόλο που ήταν άμεσα συνδεδεμένο με το κομμάτι του ατζέντη. Είχε πολύ τρέξιμο και απαιτήσεις. Εκείνη την περίοδο της ζωής μου δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε ωστόσο. Το scouting θα έλεγα ότι είναι πιο κοντά στα θέλω μου και αυτό που μπορώ ενδεχομένως να κάνω καλύτερα απ' όλα. 

Υπάρχει τελικά ελληνική μπασκετική ταυτότητα; 

Σίγουρα έχουμε μπασκετική ταυτότητα και τα στοιχεία αυτής γίνονται περισσότερο ορατά όταν βγεις από τον μικρόκοσμο της χώρας και μιλήσεις με άτομα που έχουν γνώσεις, αγάπη για το άθλημα και ασφαλώς μπασκετική κουλτούρα. Η ελληνική ταυτότητα περιλαμβάνει physical game, αμυντικό προσανατολισμό και συνεργασίες/ομαδικό παιχνίδι. Αυτά βέβαια μας έχουν κοστίσει σε επίπεδο παραγωγικής διαδικασίας, ακόμη και σε ηλικίες που τα παιδιά θα έπρεπε να δουλεύουν πολύ στα βασικά και όχι σε συστήματα. Μέχρι πριν 3-4 χρόνια έχοντας μία πολύ καλή άμυνα μπορούσες να φτάσεις ψηλά. Το μπάσκετ, όμως, εξελίσσεται και διαφοροποιείται. Πλέον αυτά δεν αρκούν. Χρειάζεται να είσαι εξίσου καλός και στις δύο πλευρές. Αυτό έχει επιδράσει και στον τρόπο που δουλεύουν πια οι ομάδες. Στην Ελλάδα είμαστε πολύ παθιασμένοι με το μπάσκετ κι αυτό βάζει από μόνο του τις βάσεις για κάτι σπουδαίο στο μέλλον. Μας λείπει όμως μία ένεση δυτικού πνεύματος όσον αφορά την επίτευξη στόχων μέσω πλάνου, στη δομή του οργανισμού και πού πραγματικά πρέπει να δοθεί σημασία για να υπάρξει κέρδος σε όλα τα επίπεδα σε βάθος χρόνου. Μέχρι τα late 80s άλλωστε ο "δυτικός κόσμος" του μπάσκετ ήταν τα Βαλκάνια. Δυστυχώς το ίδιο το σύστημα δεν παράγει δασκάλους και κατ' επέκταση δεν μπορεί να υπάρχει ατομική βελτίωση των παικτών.

---

Εκτός από τον Michael Jordan, μου άρεσαν και όλοι εκείνοι που προσπαθούσαν να τον "δείρουν" στην άμυνα: Joe Dumars, John Starks και σία. 

---

Ποιοι ήταν οι παιδικοί μπασκετικοί σου ήρωες και ποιους θαυμάζεις τώρα;

Ο Drazen Petrovic ήταν σίγουρα ένας από αυτούς. Όταν σκοτώθηκε διαλύθηκε ένα κομμάτι του παιδικού μου κόσμου. Παρότι ήμουν fan της Fortitudo, μου άρεσε πάρα πολύ ο Predrag Danilovic κι ας έπαιζε στην άλλη ομάδα της Μπολόνια. Θαύμαζα πολύ επίσης τον Carlton Myers, αν και αν ήμουν προπονητής δε νομίζω πως θα τον έπαιρνα ποτέ στην ομάδα μου. Από την αντίπερα όχθη, ποιος άλλος από τον Michael Jordan; Πέρα από το ταλέντο, ήταν εκείνος που κατάφερε να επιβληθεί σε μία λίγκα όπως το ΝΒΑ σε όλα τα επίπεδα. Όλοι γνώριζαν πως απέναντί του κάποια στιγμή θα χάσουν. Μου άρεσαν βέβαια και όλοι εκείνοι που προσπαθούσαν να "δείρουν" στην άμυνα τον Jordan: Joe Dumars, John Starks και σία. Γιατί και αυτοί τα έδιναν όλα προκειμένου να κερδίσουν το Θεό τον ίδιο. Γενικότερα, ίσως να οφείλεται αυτό ότι στις ταινίες συχνά έπαιρνα το μέρος του "κακού". Μετέπειτα ο Chauncey Billups και ο Richard Hamilton, εκείνοι οι Pistons που κέρδισαν το πρωτάθλημα, με μία νέα version των Bad Boys. Πάντα μου άρεσαν οι παίκτες που είχαν winning mentality και θα έκαναν τα πάντα για να κερδίσουν. Ξεχωρίζω επίσης τον Ray Allen, όχι μόνο ταλέντου και καλλιέργειας που έχει σαν άνθρωπος αλλά και γιατί δεν ακολουθεί το στερεότυπο του κλασικού Αμερικανού φαφλατά.

Από προπονητές ποιοι είναι εκείνοι που εκτιμάς;

Λατρεύω τον Pat Riley, τον θεωρώ την μεγαλύτερη προσωπικότητα που έχει βγάλει το ΝΒΑ. Ένας άνθρωπος που νικά σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι άλλωστε εύκολο να νικήσεις και σαν παίκτης και σαν προπονητής και σαν πρόεδρος. Μου αρέσει επίσης ο Brad Stevens των Celtics και ο Gregg Popovich, με όλη την be-comfortable-in-your-own-skin φιλοσοφία του στο Σαν Αντόνιο αλλά και ο Quin Snyder, προπονητής των Utah Jazz.

Λατρεύω τον Pat Riley, τον θεωρώ την μεγαλύτερη προσωπικότητα που έχει βγάλει το ΝΒΑ. Ένας άνθρωπος που νικά σε όλα τα επίπεδα.

Πριν λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε το Μουντομπάσκετ. Τι κρατάς από αυτό; 

Την αργή αλλά σταθερά συνεχιζόμενη μετατόπιση της φύσεως του παιχνιδιού στα διεθνή τουρνουά, απόρροια της παγκοσμιοποίησης που βιώνει το άθλημα τα τελευταία χρόνια. Είναι κάτι λογικό γιατί η τριβή μεταξύ των ομάδων είναι μικρότερη από αυτή των συλλογικών διοργανώσεων που διεξάγονται κάθε χρόνο. Η αλλαγή αυτή στον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ στην Ευρώπη και το ΝΒΑ σταδιακά απεικονίζεται και στο πλέον παραδοσιακό αγωνιστικό περιβάλλον, αυτό των διοργανώσεων της FIBA. Παίκτες διαφορετικής κοπής και δεξιοτήτων από όλες τις λίγκες του κόσμου (που μέχρι πρότινος δεν έμοιαζαν τόσο συμβατοί με το συγκεκριμένο αγωνιστικό περιβάλλον) ανεβάζουν το status τους κερδίζοντας μια θέση στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα. Είναι αναμενόμενο λοιπόν αυτή η αλλαγή να απεικονιστεί και στο παιχνίδι. Τα ζητούμενα σε τακτικά επίπεδο διαφοροποιούνται σταδιακά, χωρίς φυσικά να έχουν καταρριφθεί παραδοσιακά οχυρά όπως η αξία των sharpshooters, η χρησιμότητα των παραδοσιακών low post ψηλών. Είδαμε επίσης τις καλύτερες αμυντικά ομάδες να επιβάλλουν τον νόμο τους φτάνοντας μέχρι τον τελικό. Τη σημασία της συνοχής σε σύνολα που δεν έχουν πολύ χρόνο να προετοιμαστούν. Ένα απογοητευτικό επίπεδο διαιτησίας που έπληξε το γόητρο της διοργάνωσης. Και το πόσο σημαντικό για εμάς, σαν ελληνικό μπάσκετ, είναι να στρέψουμε το τιμόνι της παραγωγικής μας διαδικασίας σε στοιχεία που κάνουν τη διαφορά στο "παγκόσμιο γήπεδο" δηλαδή σε σουτ και παιχνίδι ένας εναντίον ενός.

Μετά από μια άκρως καυτή free agency τι να περιμένουμε την ερχόμενη χρονιά στο ΝΒΑ;

Μεγάλο το ενδιαφέρον. Οι ομάδες που πρωταγωνίστησαν και διατήρησαν τον κορμό των καλών νέων (ηλικιακά) παικτών, ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη στο πρόγραμμα τους όπως οι Bucks, οι Nuggets ή οι Sixers, είναι σε θέση να διακριθούν και πάλι. Σημειώθηκε επίσης μια σημαντική μετακίνηση σε επίπεδο star quality εντός της λίγκας. Μένει να δούμε πως θα απεικονιστεί αυτό εντός των τεσσάρων γραμμών (οι οργανισμοί του L.A. ή οι Nets είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα). Ομάδες όπως η Utah (έχει μια πολύ καλή βάση, συνέχεια σε αυτό που δουλεύει τα τελευταία χρόνια, συν το ότι ενισχύθηκε αυτό το καλοκαίρι) και το Dallas (με τη δημιουργία του πολύ δυνατού διδύμου Doncic-Porzingis) εκτιμώ ότι μπορούν να παρουσιάσουν κάτι αρκετά καλό. Περιμένω να δω επίσης τη δουλειά του Walton σε ένα πολύ πιο γόνιμο για αυτόν περιβάλλον, αυτό των Sacramento Kings. Το επίπεδο του ανταγωνισμού πάντως αναμένεται αρκετά υψηλό.

---

Το παιχνίδι στην Euroleague έχει χοντρύνει και αν δεν προσέξεις μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια στον προγραμματισμό σου, θα τη βρεις μπροστά σου. 

---

Πώς αξιολογείς τις κινήσεις στην Euroleague μέχρι στιγμής και τι πιστεύεις για τις ελληνικές ομάδες;

H διαφοροποίηση των κανονισμών στην Κίνα έκανε ουσιαστικά στην άκρη έναν πολύ δυνατό παίκτη του τραπεζιού. Αυτό απεικονίστηκε άμεσα στην ευρωπαϊκή αγορά που βίωσε μια πρωτοφανή συσσώρευση σπουδαίου ταλέντου από την Αμερική. Το παιχνίδι στην Euroleague πλέον χοντραίνει. Η κάθε λεπτομέρεια στον προγραμματισμό έχει εξέχουσα σημασία. Εάν δεν υπολογίσεις τα πάντα, θα τα βρεις μπροστά σου. Είναι πολλές οι ομάδες που έχουν ενισχυθεί σημαντικά, η σεζόν μεγάλωσε και όσοι προσαρμοστούν (πολυεπίπεδα) στις νέες απαιτήσεις θα έχουν ένα πλεονέκτημα. Και εδώ, οι οργανισμοί που επενδύουν στην ομοιογένεια, τη συνοχή και την επανάληψη μέσα από την εμπιστοσύνη στο ίδιο γκρουπ ανθρώπων θα έχουν την ευκαιρία να ξεχωρίσουν. Γίνονται πολλές νέες προσπάθειες, πολλά υποσχόμενες, οι οποίες θα χρειαστούν όμως χρόνο.  Οι δικοί μας σύλλογοι θα χρειαστεί να πιάσουν υψηλά standards για να ανοίξουν την πόρτα της οκτάδας. Θα πρέπει να παρουσιάσουν κάτι καλύτερο από πέρυσι. Υπάρχει ταλέντο και δυνατότητες όμως νομίζω ότι και πάλι το κλειδί (σε οργανωτικό και τακτικό επίπεδο, εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών δηλαδή) θα είναι η επιμονή στη λεπτομέρεια. Σε βάθος χρόνου, αυτό είναι το στοιχείο που θα σε βγάλει στον αφρό.

Τι επιφυλάσσει το παρόν και το μέλλον για το Hoopfellas;

Νομίζω ότι έχει αφήσει κάποια κληρονομιά για τον κόσμο που του αρέσει το μπάσκετ στην Ελλάδα, βάζοντας ένα πολύ μικρό λιθαράκι στο να συζητείται το άθλημα. Μου αρέσει που σχολιάζουν αναγνώστες και γράφουν πολύ καλύτερα από εμένα. Και γενικότερα που υπάρχει συνεχής ροή και συζητήσεις στα σχόλια. Δεν ξέρω πού θα φτάσει όλο αυτό, είναι, όμως, επιδραστικό, γι' αυτό και προσέλκυσε αρκετό κόσμο. Προς το παρόν πάντως βλέπω μέρα με τη μέρα πώς πηγαίνει. Είναι μια ισχυρή κοινότητα πάντως και αυτό είναι κάτι που με κάνει χαρούμενο.

---

Περισσότερος Hoopfellas εδώ και εδώ.

---

Kεντρική φωτογραφία από Popaganda.gr © Κατερίνα Σαμαρτζή/ FOSPHOTOS

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr