Πέντε γονείς λένε την γνώμη τους για το Adolescence

Ίσως δεν έχει ξαναυπάρξει δραματική σειρά με τόσο μεγάλη απήχηση. To Adolescence είναι η 4η πιο δημοφιλής αγγλόφωνη σειρά του Netflix και μέχρι πριν από λίγες μέρες γνωρίζαμε ότι την έχουν δει πάνω από 115 εκατομμύρια άνθρωποι. Το νούμερο είναι εντυπωσιακό. 

Έχει προκαλέσει ατελείωτες συζητήσεις, αντιδράσεις και σχόλια -η αλήθεια είναι κυρίως από γονείς και δη όσων έχουν παιδιά στην προεβηφεία και την εφηβεία. Δύσκολα μένεις αδιάφορος με αυτά που συμβαίνουν στην μικρή οθόνη. Η σειρά τικάρει πολλά συναισθητικά κουτάκια στους γονείς, τόσο με την πρόζα της όσο και με την αισθητική της. 

Θέλαμε να μάθουμε τι σκέφτονται οι γονείς που είδαν την σειρά και ζητήσαμε από τέσσερις μαμάδες και έναν μπαμπά να μας πουν τις σκέψεις τους. 

Ελένη Καραγιάννη Δημοσιογράφος-Διευθύντρια Madame Figaro

Είδα το Adolescence και το μόνο που με εντυπωσίασε ήταν το όνομα του Brad Pitt στη λίστα με τους executive producers!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεδομένου ότι μπήκα στον πειρασμό να δω τη σειρά αφότου είχε ξεκινήσει ο ντόρος για το πόσο καταπληκτική είναι, πόσο σημαντικό είναι να τη δουν όλοι όσοι έχουν παιδιά (κι όλοι όσοι δεν έχουν) και πόσο θα σοκαριστούν βλέποντάς τη οι γονείς εφήβων, υποθέτω ότι οι προσδοκίες μου ήταν υψηλές. Φοβάμαι, υπερβολικά υψηλές. Θα αφήσω στην άκρη ό,τι αφορά την καλλιτεχνική αξία της για την οποία δεν είμαι και αρμόδια να μιλήσω.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως, αν και καταλαβαίνω τη δυσκολία του εγχειρήματος με τα μονοπλάνα, προσωπικά δεν θα με χάλαγε κι ένα flash back πού και πού, ενώ το γεγονός ότι κάθε επεισόδιο εξαντλείται σε μια μόνο οπτική του θέματος, θεωρώ ότι αδικεί κάποιες από αυτές (πχ θα ήθελα να δω περισσότερα για το τι "παίζει" στο χώρο του σχολείου).

Ας πάμε όμως στο δια ταύτα, στο πόσο δηλαδή "σοκαρίστηκα” ως μαμά δύο εφήβων από όσα είδα να συμβαίνουν σε αυτή τη βρετανική πόλη. Για να είμαι ειλικρινής, καθόλου... Εκτιμώ ότι η σειρά κατάφερε να αποτυπώσει με αρκετό ρεαλισμό το τι συμβαίνει στις παρέες των σημερινών εφήβων, όχι όμως να καταδείξει κάτι που ένας γονιός δεν γνωρίζει.

Προφανώς και ήξερα ήδη ότι τα παιδιά μου και οι συμμαθητές τους "συνομιλούν” με emoji και ότι το καθένα έχει τη δική του σημασία, ότι οι καθηγητές στα σχολεία δεν έχουν απολύτως καμία δυνατότητα (αλλά και επιθυμία) επιβολής πάνω στους εξαγριωμένους μαθητές, ενώ ως μητέρα αγοριών ήμουν ήδη εξοικειωμένη ακόμα και με τη ρητορική του Andrew Tate. Όσο για το πόσο βίαια μπορούν να γίνουν τα παιδιά σήμερα, σίγουρα δεν χρειαζόταν να δω Netflix για να σοκαριστώ, υπάρχουν και τα δελτία ειδήσεων.

Παρόλα αυτά εξακολουθώ να πιστεύω ότι κανείς δεν φτάνει στη δολοφονία (όπως και στην αυτοκτονία) χωρίς να υπάρχει ένα ψυχοπαθολογικό υπόβαθρο. Όχι ότι αυτό δίνει άλλοθι στους γονείς. Ίσα ίσα, κατά τη γνώμη μου, κάνει τη δουλειά ενός γονέα ακόμα πιο δύσκολη, αφού εκτός από το να προσέχουμε με ποιον κάνουν παρέα τα παιδιά μας, τι βλέπουν στο ίντερνετ, πώς φέρονται στους πιο αδύναμους, με ποιον τρόπο εκτονώνουν την οργή τους και τόσα άλλα, πρέπει να προσέχουμε και εκείνες τις -πολύ λεπτές, κάποιες φορές- μεταβολές στη διάθεση και τη συμπεριφορά τους που ενδέχεται να αποτελούν ενδείξεις κάποιας ψυχικής ασθένειας.

Γενικά, αυτό που είδα στο Adolescence είναι ό,τι γνώριζα ήδη: πως οι γονείς πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά τους. Συγχωρέστε με, λοιπόν, για τη μάλλον αντιδημοφιλή άποψη, αλλά θεωρώ ότι ο "θόρυβος” γύρω από μια σειρά με ένα τόσο κοινότοπο μήνυμα οφείλεται κυρίως στους μηχανισμούς marketing της σόουμπιζ. Και τώρα που το σκέφτομαι, αυτό μπορεί και να εξηγείται από την παρουσία του ονόματος του Brad Pitt στη λίστα με τους executive producers!

Νανά Παπαδογεωργάκη Δικηγόρος - Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια & Διαπραγματεύτρια

Το τελευταίο διάστημα παντού έβλεπα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενθαρρυντικές αναρτήσεις του τύπου "μην το χάσετε", "γροθιά στο στομάχι", αναλύσεις από ψυχολόγους, εκπαιδευτικούς, κοινωνιολόγους και αναρωτιόμουν τι είχα χάσει.

Η δική μας η γενιά μεγάλωσε χωρίς facebook και Instagram, χωρίς φατσούλες και περίεργα εικονίδια στην ανταλλαγή αλληλογραφίας. Ως γονείς, πασχίζουμε να φανούμε αντάξιοι της εικόνας που έχουμε σχηματίσει για τον σωστό γονιό και λάθη δεν μας συγχωρούνται εύκολα. Λείπουμε όλη μέρα από το σπίτι (συνθήκη που μάθαμε απ΄έξω και ανακατωτά), πληρώνουμε φροντιστήρια, διακοπές, ένδυση και υπόδηση και νομίζουμε ότι κάνουμε τα πάντα για τα παιδιά μας. Τέσσερα επεισόδια στη πλατφόρμα του Netflix που μας αφύπνισαν, μας ταρακούνησαν, μας σόκαραν γιατί πολύ απλά μας υπενθύμισαν ότι η εφηβεία έχει μυστικά, τα οποία δυστυχώς τα παιδιά μας δεν μοιράζονται στην πλειονότητα μαζί μας, παρά μόνο με τον κόσμο της τεχνολογίας.

Και εγώ πού είμαι ως γονιός σε όλο αυτό; Στο διπλανό δωμάτιο φυσικά! Ετοιμάζω τα emails της επόμενης ημέρας. Θα μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερα; Με χίλιες υποχρεώσεις στο κεφάλι μου, το νιώθω ότι τα λάθη είναι αναπόφευκτα. Μήπως δεν τα αγκάλιασα αρκετά τα παιδιά μου; Μήπως εγώ είμαι η αιτία του τραύματος; Μήπως έλειψα από τα παιδιά μου – τώρα πλέον ενήλικοι – και ποτέ δεν το κατάλαβα;

Τι στ΄αλήθεια με σόκαρε στη σειρά του Netflix; Ένας έφηβος χωρίς καν το προφίλ του παραβατικού παιδιού, χωρίς περιβάλλον κακοποίησης ή διάλυσης της οικογένειας διαπράττει έγκλημα. Ένας αχαρτογράφητος κόσμος εφήβων που νομίζουμε ότι ξέρουμε μέχρι να ακουστεί το "μπαμ". Η σειρά φυσικά είναι προϊόν μυθοπλασίας, ωστόσο προσεγγίζει τόσο πετυχημένα τον ψυχισμό του 13χρόνου έφηβου, που φαινομενικά θα μπορούσε να ζήσει μία όμορφη ζωή και ξαφνικά γκρεμίζονται τα πάντα.

Ένα πορτρέτο της εφηβείας και της ανάγκης για ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ.

Η σειρά άγγιξε την ψυχή μας, χωρίς υπερβολές ή δραματοποιήσεις. Με κύριο άξονα την εφηβεία, καταφέρνει να φωτίσει την ανάγκη του παιδιού για αναγνώριση, ειδικά από τον πατέρα. Έναν πατέρα που, κάθε φορά που έβλεπε τον γιο του να αποτυγχάνει, γύριζε το βλέμμα αλλού, αρνούμενος να διαχειριστεί την αποτυχία του παιδιού του.

Καμιά φορά σκέφτομαι πως ίσως δεν θα με πείραζε τόσο που τα παιδιά μου δεν ακολουθούν τις αξίες και τις απόψεις μου, αν έβλεπα στα μάτια τους ένας είδος σιγουριάς για τις πράξεις τους. Αν ένιωθα πως ξέρουν ποια είναι, τι θέλουν, και πού πάνε. Αν είχαν πίστη στον εαυτό τους, αυτοπειθαρχία, και μια εσωτερική δύναμη που τα οδηγεί, ίσως να μην ένιωθα την ανάγκη να τα "καθοδηγώ" και να τους υπενθυμίζω συνεχώς κάποια πράγματα σε βαθμό εκνευριστικό. Ίσως τότε να μπορούσα να σταθώ ένα βήμα πίσω, με εμπιστοσύνη, γνωρίζοντας πως, ακόμα και αν τραβούν έναν δρόμο διαφορετικό από αυτόν που είχα φανταστεί, είναι ο δικός τους δρόμος - κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Να όμως που ο 13χρονος Τζέιμι, βυθισμένος στη μοναξιά και κλεισμένος στον εαυτό του, με μόνο καταφύγιο το κινητό του, κρατούσε τις ανάγκες του στο σκοτάδι. Ποιος τον άκουσε όταν "φώναζε"; Άραγε κανείς δεν βρέθηκε να μοιραστεί τα δικά του σκοτάδια από την οικογένεια του; Και αυτοί οι γονείς τι λάθος έκαναν τελικά; Ποιο από όλα τα λάθη που κάνουμε όλοι ως γονείς θα μπορούσε να αποφευχθεί; Τι πήγε λάθος; Ένας φαινομενικά "γλυκύτατος" 13χρόνος, ένα όμορφο μουτράκι. Μα πώς έγινε ξαφνικά δολοφόνος; Ώσπου ήρθε η στιγμή της έκρηξης – ένα συγκλονιστικό ξέσπασμα στην ψυχολόγο του: "Δεν θα αποφασίζεις εσύ για μένα". Μέσα σε λίγα λεπτά, η ψυχή του ξεδιπλώθηκε με αυθεντικότητα και δύναμη, αποκαλύπτοντας όσα δεν είχαν ποτέ ειπωθεί.

Τέλος, αυτή η ασφάλεια ότι έχουμε τα παιδιά μας στο σπίτι, στο διπλανό δωμάτιο και όλα όμορφα και καλά με ταρακούνησε. Ούτε όμορφα αλλά ούτε και καλά το λες! Συνειδητοποιώ ότι είναι αδύνατον να ελέγχουμε τα πάντα, από την άλλη δεν είναι πολύ μικρός ο 13χρονος Τζέιμι για να έχει πρόσβαση στο Instagram; Μήπως αυτό είναι που ξέφυγε από τους γονείς; Δεν τους αδικώ, τους καταλαβαίνω, σίγουρα η σύνδεση με το παιδί θα μπορούσε να λειτουργήσει προληπτικά. Άραγε οι γονείς αγκάλιαζαν συχνά τον 13χρονο Τζέιμι; ή μήπως η παρουσία τους στο ίδιο σπίτι να ήταν αρκετή και ας μη μιλούσαν συχνά;

Ένα είναι σίγουρο: ο κόσμος του διαδικτύου σε συνδυασμό με τα μυστικά της εφηβείας άλλοτε εργαλείο και άλλοτε απειλή, δημιουργεί ένα περίεργο σκηνικό. Ως γονιός, η σειρά με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι το πιο σημαντικό που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας δεν είναι οι απαντήσεις, αλλά ο ασφαλής χώρος για να κάνουν τις δικές τους ερωτήσεις. Να είμαστε εκεί, παρόντες, όχι για να ελέγξουμε, αλλά για να στηρίξουμε. Γιατί στην τελική, η εφηβεία δεν είναι απλώς μια μεταβατική φάση - είναι μια γέφυρα που χτίζουμε μαζί, κάθε μέρα.

Τάνια Γεωργιοπούλου Δημοσιογράφος Καθημερινή

"Σαν γαμημένο μαντρί, είναι. Εσύ πως επιβίωσες", ρωτάει ο αστυνομικός που ερευνά την υπόθεση τη συνεργάτιδα του. 

"Είχα μια καλή δασκάλα. Ήταν και γαμώ τα άτομα. Έκανε καλλιτεχνικά και φωτογραφία. Τα παιδιά χρειάζονται κάτι που να τα κάνει να νιώθουν καλά" απαντά εκείνη αυθόρμητα. 

Βρίσκονται στην αυλή του σχολείου όπου φοιτούν τα δύο παιδιά πρωταγωνιστές του "Adolescence", το θύμα Κέιτι και ο θύτης Τζέημι. 

Η συγκεκριμένη σκηνή στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς, συμπυκνώνει όλα όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται σε σε όλη τη διάρκεια της σειράς που παραμένει στην κορυφή των προτιμήσεων των θεατών εδώ και πολλές εβδομάδες.

Περιγράφει γλαφυρά την έλλειψη κατανόησης και επικοινωνίας, όχι μόνο μεταξύ ενηλίκων και εφήβων αλλά και μεταξύ όλων και με όλους. Οι γονείς του Τζέιμι  τον αγαπούν, τον φροντίζουν με τον τρόπο τους αλλά δεν έχουν ιδέα τι σκέφτεται, τι τον προβληματίζει, πως ζει την κάθε μέρα του, τι τον τρομάζει. Δεν ξέρουν πως να το κάνουν αλλά μπορεί και να προτιμούν να μείνουν μακριά. Δεν έχουν μάθει αλλιώς και πως να εφαρμόσεις κάτι που δεν έχεις διδαχτεί!   

Netflix

Ο ίδιος ο 13χρονος δεν μιλάει στους γονείς του για αυτό που πραγματικά είναι: Ένα παιδί που του αρέσει να ζωγραφίζει και δεν πολυενδιαφέρεται για τα σπορ. Μπορούμε να φανταστούμε την αντίδραση του πατέρα του αλλά και του υπόλοιπου περιβάλλοντος του αν τολμούσε να εκμυστηρευτεί κάτι τέτοιο, πριν το γεγονός. Μπορεί ακόμα περισσότερο ο ίδιος να μην του αρέσει αυτό που είναι και προσπαθεί να θεραπευτεί. 

Στο σχολείο οι καθηγητές προσπαθούν με φωνές και απειλές να επιβάλλουν την εξουσία που παραδοσιακά εκπορεύεται από τη θέση τους, αλλά στην πράξη αμφισβητείται κάθε λεπτό γιατί δεν έχει το αναγκαίο θεμέλιο της σχέσης. Όταν ένας μαθητής ασκεί λεκτική βία- σχεδόν φτάνει να χτυπήσει- τον γιό του αστυνομικού που φοιτά στο ίδιο σχολείο, ο καθηγητής που είναι παρών στο περιστατικό αρκείται στο ρόλο του θηριοδαμαστή: Δίνει εντολή σε αυτό που ασκεί βία να σταματήσει. Κάποιοι άλλοι καθηγητές στο σχολείο απλώς βαριούνται. Είναι υποχρεωμένοι να παραμένουν σε ένα μέρος από το οποίο θα ήθελαν να φύγουν τρέχοντας και ελπίζουν να καταφέρουν να μείνουν όσο πιο μακριά γίνεται από όσα συμβαίνουν γύρω τους. Για να μην μπλέξουν χρειάζεται φυσικά να μην εμπλακούν. 

Φταίνε τα social media ή το περίφημο χάσμα γενεών; Ασφαλώς παίζουν ρόλο, δυσκολεύουν την προσέγγιση αλλά το κυρίαρχο στοιχείο σε όλα τα εκπληκτικά μονοπλάνα της σειράς είναι ότι οι άνθρωποι δεν αγγίζονται κυριολεκτικά και μεταφορικά, είναι μακριά ο ένας από τον άλλο. Ψιθυρίζουν, κουτσομπολεύουν, στην καλύτερη περίπτωση λυπούνται και επειδή δεν μπορούν να το διαχειριστούν, θυμώνουν. Η φοβούνται.  

Η σειρά είναι μυθοπλασία και ως τέτοια χρειάζεται να αντιμετωπιστεί. Όλα τα παιδιά που δεν έχουν επικοινωνία με τους γονείς τους και ζουν σε ένα περιβάλλον το οποίο  ελάχιστα μπορεί να τους προσφέρει την εγγύτητα που έχουν ανάγκη για να αισθανθούν καλά, δεν θα δολοφονήσουν. Μπορεί απλώς να έχουν δυσλειτουργικές σχέσεις στη ζωή τους, να μην τα καταφέρνουν και να μην ξέρουν γιατί, ή να χρειαστούν πολλές συνεδρίες με ψυχολόγους και ψυχιάτρους για να βγάλουν άκρη με τον κόσμο και την πάρτυ τους.  

Μερικές φορές αυτό που αφήνει το μεγαλύτερο πρόβλημα στην σχέση ενός παιδιού με τους γονείς ή και τους άλλους εν δυνάμει κοντινούς ενηλίκους είναι, όχι αυτό που γίνεται αλλά αυτό που δεν γίνεται. "Όταν δεν συμβαίνει τίποτα, την στιγμή που θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι ωφέλιμο" αναφέρει τα λόγια του Βρετανού παιδοψυχίατρου Ντ. Γ. Γουίνκοτ, ο γιατρός Γκαμπόρ Ματέ στο τελευταίο του βιβλίο, "Μείνετε κοντά στα παιδιά σας". 

Στάθης Πετρόπουλος Δημοσιογράφος Top Gear Greece

Η "Εφηβεία" του Stephen Graham είναι η σειρά που άνοιξε την ντουλάπα στην οποία κρύβεται ο μπαμπούλας για τους γονείς. Δεν είναι προφανώς η πρώτη, ούτε πιθανότατα και η τελευταία που το κάνει αυτό αλλά σπανίως ένα θέαμα σε αρπάζει από τη μούρη τόσο επιβλητικά και σε τοποθετεί μέσα στην δράση όπως αυτά τα 4 επεισόδια σε μονοπλάνο.

Σε μεγάλο βαθμό το τεχνικό κομμάτι παίζει σημαντικό ρόλο, γιατί αυτή η αδιάκοπη δράση και ένταση που μπλέκεται τόσο όμορφα με στοιχεία όπως η αναμονή και η αγωνία για κάτι που θα συμβεί δημιουργούν ένα περιβάλλον καθηλωτικό. Είναι σαν να παίρνεις ανάσα κάποια στιγμή στην αρχή του επεισοδίου και να ξεφυσάς όταν πέσουν οι τίτλοι αφού έχει γίνει κάποιου είδους αποκάλυψη. Η αλήθεια είναι πως αν έχει παιδιά έτσι είναι η ζωή σου κατά διαστήματα. Μια αδιάκοπη τρέλα. Ίσως όχι σε αυτή την ηλικία που είναι ο Jamie αλλά και πάλι όταν μιλάμε για την εφηβεία υπάρχουν στιγμές που η αναπνοή σου σταματάει από ένα τηλεφώνημα.

Η σειρά σε αυτό το σκέλος είναι αρκετά ρεαλιστική, γιατί είναι γεγονός πως όταν περιμένεις κάτι από έναν έφηβο συνήθως σε εκπλήσσει. Γενικότερα πιστεύω πως τα παιδιά δεν φταίνε σε κάτι ακόμη και αν καταλήξουν δολοφόνοι. Αλλού πρέπει να αναζητά κανείς ευθύνες για τέτοιου είδους προβλήματα και σίγουρα διαφωνώ πάρα πολύ με αυτό που αναρωτιέται κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής λέγοντας "Οι ίδιοι άνθρωποι μεγάλωσαν δύο διαφορετικά παιδιά" ή κάτι τέτοιο εν πάσει περιπτώσει που είναι το πιο κουτό ελαφρυντικό που ψάχνει ένας γονιός από τον εαυτό του.

Ποτέ δεν μεγαλώνεις με τον ίδιο τρόπο το δεύτερο παιδί ακόμη και αν προσπαθήσεις να πας by the book και με εγχειρίδιο. Κυρίως γιατί εσύ ο ίδιος είσαι άλλος άνθρωπος από εκείνον που ήσουν όταν απέκτησες το πρώτο παιδί. Από ολόκληρη τη σειρά πάντως εγώ μπορώ να σταθώ σε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η σκηνή στην οποία ο αστυνομικός εξετάζει τον Jamie και εμείς βλέπουμε τον πατέρα του να παρακολουθεί. Θέλεις να σπάσεις την τηλεόραση από τον εκνευρισμό σου.

Δεν ξέρω ποιος θα ανταποκρινόταν καλύτερα αλλά ο Graham δικαιούται μερικά βραβεία Emmy για αυτές τις σκηνές ως πατέρας και μόνο. Το άλλο που δεν θα ξεχάσω είναι το ότι τα παιδιά γνωρίζουν καλύτερα τους γονείς τους από ότι οι γονείς γνωρίζουν τα παιδιά τους. Αυτό προκύπτει συνειρμικά από το πως μιλάει ο Jamie για τον πατέρα του και αντίστοιχα πως μιλάει εκείνος για το παιδί του στο τελευταίο επεισόδιο. Είναι ενδιαφέρον που μια τηλεοπτική σειρά καταλήγει ουσιαστικά σε ένα τέτοιο συμπέρασμα το οποίο αν το γνώριζες πριν γίνεις γονιός σίγουρα θα είχες κάνει ορισμένα πράγματα διαφορετικά.

Άννα Κατηφόρη Στέλεχος Φαρμακευτικής Εταιρείας

Η σειρά Adolescence στο Netflix, δεν είναι απλώς μια εξιστόρηση ενός εφηβικού εγκλήματος, είναι ένα ντοκουμέντο σιωπής προς πάσα κατεύθυνση. Ένα πορτρέτο μιας γενιάς που δεν φωνάζει απαραίτητα αλλά ουρλιάζει από σιωπηλό ‘ανεξήγητό’ πόνο. Είναι μια βαθιά τομή στην ψυχοσύνθεση της σύγχρονης νεότητας, ένας καθρέφτης που επιστρέφει τη δική μας αντανάκλαση- αλλοιωμένη, ανεξιχνίαστη και επίπονη.

Η παρακολούθηση της σειράς αποτελεί μια εσωτερική δοκιμασία. Με αγωνία, προσπαθούμε να καταλάβουμε να αποκρυπτογραφήσουμε τα βλέμματα, τις εκρήξεις, την ψυχανάλυση, τα ίδια τα παιδιά, τους ίδιους μας τους εαυτούς. Δεν είναι εύκολο να παρακολουθήσεις τη σύγχυση, τον πόνο, την απομόνωση των παιδιών. Δεν είναι απλό να αναγνωρίζεις τις σκιές που και εσύ, άθελα σου ενίσχυσες. Και τότε γεννιέται ο φόβος. Τι πήγε λάθος, τι φταίει και ΠΟΙΟΣ φταίει.

Αυτός ο φόβος αν μείνει φόβος μετατρέπεται σε παγίδα. Η σειρά δεν ζητά από τον θεατή να καταδικάσει. Τον προκαλεί να σταθεί, να ακούσει, να νιώσει. Να μετατρέψει τη σύγχυση σε ερώτηση και όχι σε ενοχή. Είναι ξεκάθαρη πρόκληση ώστε να προβληματιστούν όλοι. Τα 4 επεισόδια δεν δίνουν απαντήσεις σε τίποτα. Αντίθετα, αποκαλύπτεται το πλέγμα ενός πολύπλευρου προβλήματος, που δεν ξεκινά ούτε τελειώνει σε ένα δωμάτιο εφηβικό.

Είναι η πίεση των προσδοκιών, η σκληρότητα του σχολικού περιβάλλοντος, του συστήματος και η ταχύτητα της κοινωνίας, της πληροφορίας, των ερεθισμάτων, των αλλαγών που δεν περιμένει κανέναν. Και ένας γονιός που περιμένει να γεφυρώσει το χάσμα- με λέξεις και σκέψεις που μάλλον πέφτουν στο κενό.

Η σειρά δεν εστιάζει στο ποιος φταίει αλλά στο ποιος ακούει. Πόσο έτοιμοι είμαστε να μετακινηθούμε από τη θέση της αυθεντίας στη θέση του συμμέτοχου; να αποδεχτούμε το κενό- ένα κενό συναισθηματικό, αξιακό, υπαρξιακό- δεν κλείνει με συμβουλές, αλλά με παρουσία, αλήθεια και επιμονή.

Το Adolescence δεν είναι μια σειρά για νέους. Είναι μια πρόκληση σε γονείς, εκπαιδευτικούς, σε όλους. Τώρα πρέπει να ακούσουμε , να συνδεθούμε πριν η απόσταση γίνει άβυσσος.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr