Αυτή είναι η καλύτερη, νέα κωμωδία για να δεις στο σινεμά-έχει σπάσει ταμεία στη Γαλλία

Κατά καιρούς έχουμε μιλήσει εκτενώς για την πολιτική ορθότητα, αλλά και για το πώς η woke κουλτούρα έχει επηρεάσει την κωμωδία. Οι επαγγελματίες του είδους όπως ο Russell Howard, ο Διονύσης Ατζαράκης, ο Μάκης Παπασημακόπουλος και ο Λάμπρος Φισφής μπορούν να έχουν σαφέστατα πολύ καλύτερη εικόνα από εμάς που δεν βιοποριζόμαστε από αυτήν· από την άλλη βέβαια, είναι ευδιάκριτη η αποφυγή ενασχόλησης με ζητήματα που κρύβουν "παγίδες" και που με λανθασμένους χειρισμούς μπορούν να σημάνουν ένα ωραιότατο cancel από το πουθενά.

Αν οι δημιουργοί του "Ένα Κόλπο Και κάτι Ακόμα" είχαν αυτό το σκεπτικό, δε θα το βλέπαμε ποτέ στο σινεμά. Κι αυτό γιατί, η πλοκή του βασίζεται σε μία κατασκήνωση νέους ενήλικες με αναπηρίες. Καθόλου τυχαίο το ότι ο σκηνοθέτης της, Artus είναι ένας από τους πιο γνωστούς stand-up κωμικούς της γενιάς του.

Η πλοκή

Όπως αναφέρει το σχετικό δελτίο τύπου: "Για να ξεφύγουν από την αστυνομία, ένας γιος και ο πατέρας του βρίσκουν καταφύγιο σε μια κατασκήνωση για νέους ενήλικες με αναπηρίες, προσποιούμενοι ότι είναι ένας κατασκηνωτής και ο εκπαιδευτής του."

H ταινία σηματοδοτεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Artus, ο οποίος συμπρωταγωνιστεί με τον Clovis Cornillac (Brice de Nice), υποδυόμενοι τον γιο και τον πατέρα αντίστοιχα. Αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι, η τόσο απλή μα και τόσο περίπλοκη ταινία ταυτόχρονα, πέτυχε το δεύτερο καλύτερο άνοιγμα στην ιστορία της Γαλλίας, αγγίζοντας τα 11 εκατ. εισιτήρια και καταλαμβάνοντας την 12η θέση στη λίστα με τις πιο επιτυχημένες γαλλικές ταινίες όλων των εποχών. Η πολυσυζητημένη La Famille Bélier (Η Οικογένεια Μπελιέ) το 2014 είχε κόψει 6,4 εκατ. εισιτήρια.

Το "Ένα Κόλπο και Κάτι Ακόμα" παραδόξως, έχει δεχθεί κάκιστες κριτικές, συγκεντρώνοντας κατά βάση 1-2 αστεράκια. Προσωπικά, πέρασα υπέροχα παρακολουθώντας το, γέλασα, προβληματίστηκα, συγκινήθηκα και ειλικρινά αναρωτιέμαι τι ακριβώς πρέπει να διαθέτει μία κωμωδία για να περάσει το τεστ των must watch, πέρα από την απλότητα του αβίαστου γέλιου. 

Να πέσει το trailer:

Αξίζει να διαβάσεις όσα δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Artus για το πώς δημιούργησε την ταινία:

>Δύο ληστές σε φυγή κρύβονται σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση για ενήλικες με νοητικές αναπηρίες: πώς σου ήρθε αυτή η ιδέα;
Πάντα ήθελα να αναδείξω τι μπορούν να καταφέρουν οι άνθρωποι με νοητική αναπηρία. Διαθέτουν απίστευτη φαντασία, μια μαγεία – ή και μια τρέλα – που δεν συναντάς αλλού. Δεν ήθελα να κάνω μια ταινία για αυτούς, αλλά μαζί τους. Η αναπηρία από μόνη της δεν είναι το θέμα της ταινίας. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση και παρακολουθούμε όλες τις στιγμές ζωής που τη συνθέτουν – αλλά ενισχυμένες, έντονες, γιατί αφηγούνται και παίζουν άνθρωποι που σπάνια βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη.

Με είχε συγκλονίσει η ταινία "Η Όγδοη Μέρα”. Τότε σκέφτηκα: "Ναι, κάτι αρχίζει να αλλάζει!” Αλλά η πόρτα έκλεισε αμέσως. Τώρα ήθελα να την ξανανοίξω. Γιατί κάτι πρέπει να αλλάξει. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η διαφορετικότητα είναι δύναμη.

>Είσαι υποστηρικτής των Παραολυμπιακών Αγώνων και της Handicap International. Από πού πηγάζει αυτή η δέσμευση;
Από μικρός ένιωθα μια έλξη προς τον ιδιαίτερο κόσμο των ανθρώπων με νοητικές αναπηρίες – με μάγευε η φαντασία τους, η ικανότητά τους να σε μεταφέρουν αλλού. Κι αυτό το αλλού είναι ένα μέρος όμορφο, απελευθερωτικό. Έχουν επίσης μια μοναδική ικανότητα να εκφράζουν τα συναισθήματά τους χωρίς φίλτρα. Εμείς οι υπόλοιποι έχουμε τόσο εκπαιδευτεί να τα συγκρατούμε που σπάνια λέμε απλά: "Σ’ αγαπώ”, "Ευχαριστώ”, "Χαίρομαι που είμαι μαζί σου”. Κι όμως, το έχουμε ανάγκη. Εκείνοι ξέρουν πώς να το κάνουν.

Ο μεγαλύτερος αδελφός ενός φίλου μου είχε σύνδρομο Down. Θυμάμαι όταν παίζαμε ποδόσφαιρο και έβαζε γκολ – ξέσπαγε σε μια τρελή χαρά που την μετέδιδε σε όλους. Και μετά γνώρισα τον Βίκτωρ, ήμουν έντεκα ή δώδεκα χρονών. Ήταν στην τάξη μου, αυτιστικός, λάτρης των τρένων, με έκανε να γελάω... Τον κάλεσα στο πάρτι των γενεθλίων μου. Η μητέρα του τηλεφώνησε στο σπίτι για να μου μιλήσει και μου είπε: "Γιατί θέλεις να καλέσεις τον Βίκτωρ;” Της απάντησα: "Επειδή τον συμπαθώ”. Κατάλαβα πως συγκινήθηκε. Συνέχισε: "Είσαι σίγουρος; Δεν τον καλείς για να τον κοροϊδέψετε;” Έμεινα άφωνος. Ήταν η πρώτη φορά που ο Βίκτωρ είχε προσκληθεί σε πάρτι γενεθλίων. Εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα ότι για κάποιους η αναπηρία μπορεί να είναι πρόβλημα. Εγώ μέχρι τότε ούτε που το είχα σκεφτεί.”

>Στη σκηνή και στα social media γνωρίζεις επιτυχία τα τελευταία χρόνια με τον χαρακτήρα του Σιλβέν, ενός αστείου τύπου με νοητική αναπηρία. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα;
Όλα ξεκίνησαν αυθόρμητα, από μια αυτοσχεδιαστική στιγμή με φίλους μέσα σ’ ένα ταξί στη Βηρυτό. Ο Σιλβέν ήταν απλώς ένα αστείο μεταξύ μας – τίποτα παραπάνω. Κάποια στιγμή όμως στην καριέρα μου ένιωσα την ανάγκη να πω αστεία που να με εκφράζουν πραγματικά. Έτσι, πριν τέσσερα χρόνια, αποφάσισα να το δοκιμάσω στη σκηνή, στο Φεστιβάλ του Μοντρέ, με ένα σκετς για τα αθλήματα ατόμων με αναπηρία.

Σκεφτόμουν: "Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος... θα με πάρουν με τις ντομάτες!” Ήμουν σίγουρος ότι με το που θα ανέβει στο διαδίκτυο, θα είναι και το τέλος της καριέρας μου. Τελικά συνέβη το εντελώς αντίθετο. Η Γαλλική Ομοσπονδία Αθλητισμού για Άτομα με Αναπηρία το ανέβασε στη σελίδα της στο Facebook. Από τότε, λαμβάνω συνεχώς μηνύματα από ανθρώπους με αναπηρία – ή από τις οικογένειές τους – που μου λένε: "Ωραία φάση! Αυτά είναι τα αστεία που λέμε και μεταξύ μας!””

>Ο Σιλβέν τελικά βρέθηκε και στην ταινία σoυ - κι εσύ ταυτόχρονα μπροστά στην κάμερα. Ήταν αυτό στο αρχικό πλάνο;
Καθόλου. Αλλά οι παραγωγοί μου, όπως και οι φίλοι μου, με πίεσαν να βάλω τον Σιλβέν στο σενάριο. Το έκανα, γιατί, στην πραγματικότητα, το ήθελα πολύ: ήθελα να παίξω με όλους αυτούς τους ηθοποιούς. Είναι μια ταινία στην οποία έβαλα ψυχή και σώμα - δεν μπορούσα να μείνω απ’ έξω. Έπρεπε να μπω κι εγώ μέσα στη "μάχη”.

Από την άλλη, ήταν ξεκάθαρο για μένα ότι δεν ήθελα να υπάρχει κάθετη σχέση με τους συμπρωταγωνιστές μου. Δεν ήθελα με τίποτα να νιώσουν ότι τους υποτιμώ. Κι αυτό το κατάλαβαν αμέσως - και με "ξεφώνισαν”! Μετά από ένα τέταρτο ταινίας, είχαν καταλάβει ότι εγώ υποδυόμουν το άτομο με αναπηρία, και τότε γίναμε συνεργοί.”

>Προσάρμοσες το σενάριο σύμφωνα με την αναπηρία των ηθοποιών;
Είχα τη βασική δομή του σεναρίου, με τους αρχικούς διαλόγους και μια κατεύθυνση που είχαμε δουλέψει με τον Κλεμάν Μαρσάν και τον Μιλάν Μοζέ. Αλλά πολύ γρήγορα εξήγησα στους παραγωγούς μου ότι δεν μπορούσα να προχωρήσω άλλο χωρίς να έχει ολοκληρωθεί το καστ. Δεν ήθελα "ηθοποιούς” με την κλασική έννοια - δεν ήθελα να υποκρίνονται. Ήθελα να παραμείνουμε πιστοί στην αλήθεια τους και η γραφή να προσαρμοστεί όσο το δυνατόν περισσότερο στους ίδιους.

Ο Αρνό, για παράδειγμα, είναι τόσο μεγάλος φαν της Δαλιδά που έχει τατουάζ με το όνομά της. Ο Μπορίς κυκλοφορεί όντως μεταμφιεσμένος - αυτά είναι τα δικά του κοστούμια. Αν τα είχα επινοήσει, θα μου έλεγαν ότι είναι υπερβολικά.. Ήθελα απλώς να τους αφήσω να είναι ο εαυτός τους - από σεβασμό. Και να σας πω την αλήθεια, πλέον δεν βλέπω καν τις μεταμφιέσεις του Μπορίς. Έτσι είναι απλώς... ο Μπορίς.”

>Πώς δουλέψατε πάνω στην εικόνα;
Ήθελα να φτιάξω μια υπέροχη κωμωδία, μια φωτεινή, καλοκαιρινή ταινία - και ήξερα ότι ο Ζαν-Μαρί Ντεουζού θα μπορούσε να το πετύχει. Ήθελα ήλιο, ήθελα χαρά και καμία δόση μελοδράματος. Κάθε φορά που κινηματογραφούνται άνθρωποι με νοητική αναπηρία, είναι πάντα κάπου στον Βορρά, με βροχή και γκρι ουρανό - λες και πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει και κακός καιρός… Εγώ ήθελα να είναι στiλάτοι.

Ήθελα να διαλέξουν τα ρούχα τους, όπως και η Μαϊάν επέλεξε μόνη της το μακιγιάζ της. Ενημέρωσα την ομάδα των ενδυματολόγων, και το χάρηκαν πολύ. Το ίδιο και οι σκηνογράφοι: ξεκινήσαμε από τους χαρακτήρες, ώστε ο καθένας να έχει τον δικό του κόσμο. Ήθελα τα υπνοδωμάτιά τους να έχουν ζεστό φως, να είναι όμορφο όλο το σκηνικό, να είναι όμορφα τα κάδρα...ώστε να θέλεις να βρεθείς μαζί τους.”

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr