Όλα όσα θυμηθήκαμε βλέποντας το Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη

Μία δεκαετία και κάτι πήρε στο Χριστόφορο Παπακαλιάτη να ξαναεμφανιστεί στην τηλεόραση. Ήξερε πως όταν εν τέλει αποφάσιζε να το κάνει, τα βλέμματα θα ήταν στραμμένα πάνω του. Λίγο το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, λίγο η μίνι αναβίωση που ζει το Mega τα τελευταία χρόνια, λίγο περισσότερο ίσως το φανατικό του κοινό, αλλά και η περιέργεια των haters (και μη), η viral πρεμιέρα του Maestro ήταν κάτι σα δεδικασμένο. Βασικά, ήταν δίκαιη και έγινε πράξη. 

Μία μικρή πρόγευση του τι θα παρακολουθούσαμε χθες, είχα ήδη πάρει από τη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε σύσσωμο το cast προ δύο εβδομάδων στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, όπου προβλήθηκε ένα μονταρισμένο βίντεο με αποσπάσματα από το πρώτο κυρίως επεισόδιο. Ήμουν σίγουρη ότι η επιστροφή Παπακαλιάτη προεξοφλούσε σαρωτικά ποσοστά με άρωμα '00s. Δεν έπεσα έξω. 

Έχοντας πλέον ολοκληρωμένη εικόνα από την πρώτη εκ των μίνι ταινιών -έτσι είχε χαρακτηρίσει τα 9 επεισόδια ο 46χρονος δημιουργός τους στο τετ α τετ μας- παραθέτω μερικές από τις σκέψεις μου για την εν λόγω σειρά και όσα μου θυμίζει αυτή για τον ίδιο και το έργο του. 

Η περίφημη αισθητική

Στα χρόνια που με θυμάμαι και χωρίς να είμαι ορκισμένη φαν του, αν έπρεπε να κερδίσω στοίχημα με θέμα "ποια λέξη συνοδεύει συνήθως το όνομα του Παπακαλιάτη σε δημοσιεύματα και κριτικές" (πέρα από τα κλασσικά memes), θα πόνταρα στην "αισθητική". Όλοι εκθειάζουν τη ματιά του, την ομορφιά που πάντα αποτυπώνει στο φακό είτε πρόκειται για έμψυχα είτε για άψυχα όντα, χώρους και περιβάλλοντα. Συγγνώμη, πρέπει να το δώσουμε αυτό στο Χριστόφορο.

>Διάβασε ακόμη: Ο Γιάννης Μπέζος είναι αλλού

Φτιάχνει υπέροχες εικόνες, ονειρικά σπίτια (ενδεχομἔνως ανάλογα με τη φάση που περνά ο ίδιος) με αψεγάδιαστη διακόσμηση που θα ήθελε να σχετίζεται με το γούστο του Wes Anderson και άπειρες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται πώς αν ποτέ πιάσω το τζόκερ θα του αρπάξω το τάδε loft με την τάδε διακόσμηση στην Πλάκα και το παράλλο εξοχικό στο Ιόνιο.

Το ραντάρ

Το είπα και στην Έλενα Χριστοπούλου, όπως και στην ίδια την Κλέλια Ανδριολάτου όταν συναντηθήκαμε στη συνέντευξη τύπου. Η 26χρονη πρωταγωνίστριά του δεν είναι ένα ακόμη ακαταμάχητο, φωτογενές κορίτσι που θυμίζει Γαλλιδούλα και το λατρεύει ο φακός.

Ακαταμάχητη είναι, παράλληλα όμως διαθέτει τρομερό ταλέντο που διέκρινα ιδίοις όμμασι στην παράσταση "Μοτέλ" του Βασίλη Μαυρογεωργίου στο Θέατρο Τέχνης. Προφανώς, αυτό διέβλεψε και ο φίλτατος Χριστόφορος, που από την Ιωάννα Παππά και τη Βαλέρια Χριστοδουλίδου μέχρι τη Δανάη Σκιάδη, έχει αποδείξει ότι επιλέγει τη σωστή παρτενέρ για τον εκάστοτε ρόλο. Το cast στο σύνολο του, είναι κέντημα.

Οι επιρροές

Αν κάνεις μία βόλτα από τα δεκάδες χιλιάδες tweets που αναρτήθηκαν χθες κατά τη διάρκεια προβολής της σειράς, θα εντοπίσεις κι εκείνα που λένε ότι ο Χριστόφορος είδε στην καραντίνα άπειρο Ozark, Narcos, Euphoria, την ταινία Call Me By Your Name και αυτό βγήκε στο Maestro. Το πρώτο καμπανάκι ίσως χτυπάει λόγω της παράνομης δραστηριότητας του Φάνη Μουρατίδη και των μπλε πλάνων, ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιοι βρίσκουν κοινά στοιχεία ή και ατάκες με δουλειές του εξωτερικού (Friends, One Day κλπ). Κατ' εμέ, η συζήτηση αυτή περί παρθενογένεσης ίσως πρέπει να γίνει ξέχωρα και ενδελεχώς. Στην προκειμένη περίπτωση θα αρκεστώ να πω πως αν ήταν τόσο ενοχλητικό για την πλειοψηφία, δε θα μιλούσαμε σήμερα για το χθεσινό 35% στην τηλεθέαση.

H μουσική

Και μόνο που το πρώτο επεισόδιο ονόματι Clair de Lune (τσέκαρε Debussy στο Google) ξεκίνησε με το A Summer Place του Andy Williams, εμένα μου αρκεί. Διαχρονικά, ο Παπακαλιάτης είναι ο τύπος που πάντα επένδυε στον ήχο, για την ακρίβεια είναι εκείνος που απέδειξε στις ελληνικές παραγωγές ότι η μουσική επιμέλεια μετράει και μάλιστα πολύ. Για να μη θυμηθώ που στο "Αν" έπαιξε το Wildest Moments και σε μία νύχτα η Jessie Ware έγινε διάσημη στην Ελλάδα, από εκεί που κάποιοι από εμάς είχαμε ήδη λυσσάξει μαζί της μεταδίδοντας εμμονικά στο ραδιόφωνο το πρώτο της single, Running. 

>Διάβασε ακόμη: Η νέα γενιά των soundtrackers

Στο Maestro παρεμπιπτόντως, τις πρωτότυπες συνθέσεις υπογράφει ο Κώστας Χρηστίδης, την ευφάνταστη διασκευή στο Creep των Radiohead, η Kid Moxie και μαζί με το soundtrack της σειράς "Παγιδευμένοι" του Ant1 που ανήκει στο Στέφανο Κορκολή, συγκαταλέγονται στα αγαπημένα μου για φέτος. 

Η "προχωρημένη" ματιά

Μπλέχτηκα σε μία κουβέντα χθες πριν από την προβολή του επεισοδίου, στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ ο συνομιλητής μου υποστήριζε πως ο ίδιος ο Παπακαλιάτης αισθάνεται ότι είναι πολύ μπροστά χωρίς να είναι και πως οι δουλειές του αισθητικά είναι μία δεκαετία πίσω βάσει των standards του εξωτερικού.

Καταρχάς, το πώς νιώθει κανείς με τον εαυτό του, το ξέρει ο ίδιος, αλλά προφανώς, εφόσον έχει δώσει όλο του το είναι στο έργο του, είναι αφενός λογικό να μην είναι αντικειμενικός (όπως δήλωσε πολλάκις το Maestro είναι η καλύτερή του δουλειά μέχρι σήμερα) αφετέρου έχει κάθε δικαίωμα να θέτει τον πήχη στο ύψος που έχουν οι προσλαμβάνουσές του.

Δε θα σταματήσω να επιμένω πως κάθε δουλειά πρέπει να κρίνεται βάσει των ίδιων της των προσδοκιών και έχοντας πλήρη γνώση του πού φτάνει το χέρι του δημιουργού της.

Αισθάνεται ο Χριστόφορος και ο κάθε Χριστόφορος, Superman; Εκείνος μόνο γνωρίζει την αλήθεια. Σε ενοχλεί ως σκέψη; Μπορείς να κλείσεις την tv. 

>Διάβασε ακόμη: Jean-Michel Jarre, είσαι πάντα τόσο cool;

Κάτι ακόμη: Θυμάμαι ότι ως δημιουργός δε μάσησε ποτέ τα λόγια του, ήταν ο πρώτος που έκανε ορατές στη μικρή οθόνη τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και μέσω του Maestro δείχνει πως ρότα δε σκοπεύει να αλλάξει. Γενικώς, τα σημεία των καιρών (όπως η έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας) βρίσκουν χώρο και χρόνο στη γραφή του, και θα ήθελα στη συγκεκριμένη σειρά να ανατρέψει με κάποιο τρόπο το νοσηρό πρότυπο Lolita, που δεν πρέπει να διαιωνίζεται ως κάτι αποδεκτό  Πρόσφατα στο μεταξύ, συζητούσαμε με τον σκηνοθέτη Χρήστο Μασσαλά, πόσο σημαντικό είναι να βλέπουμε μπροστά μας όσα συνήθως δε φαίνονται -εσκεμμένα συχνά- πέρα από τη μύτη μας. Τουλάχιστον, λίγος προβληματισμός τέτοιου είδους είναι πολύ πιο σύγχρονος από παρωχημένες βεντέτες που χρονολογούνται προ Χριστού. 

Από κει και πέρα, μιλώντας για καινοτομίες -τουλάχιστον όσον αφορά στα ελληνικά δεδομένα- η σειρά έχει το δικό της podcast, του οποίου τα επεισόδια αρχής γενομένης από το πρώτο με guest την Κλέλια Ανδριολάτου, πραγματεύονται παρασκήνια και καταστάσεις που δεν κατέγραψαν οι κάμερες. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι ακροάσεις έχουν ήδη ξεπεράσει τις 30.000.

Εξάλλου, τα ρεκόρ του χθεσινού πρώτου επεισοδίου δε χωρούν αμφισβήτηση, όπως και η σχεδόν επιβεβαιωμένη επικείμενη συμφωνία με το Netflix. Ακόμη κι αν δώσουμε δίκιο στους haters ή αμφιβάλλουμε όντως για το επίπεδο περιεχομένου της πλατφόρμας streaming που τελευταία λέγεται ότι παραπαίει, μακάρι οι μισές σειρές της ελληνικής τηλεόρασης να βάδιζαν στα χνάρια του αγαπημένου μου Σωτήρη Τσαφούλια και του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Σαφέστατα, πρόκειται για εντελώς διαφορετικά, μη συγκρίσιμα προϊόντα, αλλά άκρως επιτυχημένα και εμπορικά, έκαστο στο είδος του. Ο δεύτερος δε, παρότι συνονόματος, σίγουρα δεν ανακάλυψε ως άλλος Κολόμβος την Αμερική. Και μεταξύ μας, δε χρειαζόταν κιόλας.

Υ.Γ. Χάρις Αλεξίου, τα σέβη μου.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr