Πώς το street food έγινε gourmet μόδα στην Ελλάδα

Γρήγορο, φτηνό, αλήτικο. Οι διαχρονικές απαρχές του street food μοιάζουν εσχάτως να έχουν διαφοροποιηθεί. Το φαγητό του δρόμου φαίνεται πως εξευγενίζεται και ενδεχομένως ακριβαίνει, αλλά αυτό ίσως δεν είναι απαραίτητα και τόσο κακό. Τουλάχιστον όσο αυτό αποτελεί μια καυτή γαστρονομική τάση.

Διαχρονικά και οικουμενικά οι κουζίνες του δρόμου συγκέντρωναν όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζεται κάποιος, ειδικά ο ταξιδιώτης, σε ένα μέρος για να γνωρίσει ένα ή περισσότερα κομμάτια του τόπου, με συνταγές που περικλείουν μέσα τους τοπικά υλικά, κουλτούρα και μυστικά που περνούν από γενιά σε γενιά. Επιπλέον, μόνο λίγες δεν είναι οι φορές που αυτές αποτελούν την έμπνευση των food trends σε παγκόσμιο επίπεδο. Το σταυροδρόμι ανάμεσα στο βρόμικο και το gourmet, το international και το παραδοσιακό μπορεί ορισμένες φορές να παραπλανήσει τον πρωτάρη, όχι όμως εκείνον που ξέρει να δοκιμάζει, αλλά κυρίως να εκτιμά.

Στη χώρα μας δε θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό, παρότι συχνά μοιάζουν λίγο μπερδεμένα τα πράγματα. Το "να πάρω ένα σουβλάκι στο χέρι" ή το κουλούρι Θεσσαλονίκης μαζί με τον καφέ (χωρίς "Λα βας κι ρι" πλέον) συμβαδίζει, πλαισιώνει ή ακόμη και ανταγωνίζεται το "ας καθίσουμε για ένα ποκέ μπολ" ή "δυσκολεύομαι να αποφασίσω τι γέμιση θα έχει το bao μου". Ο δρόμος, βλέπεις, έχει τη δική του ιστορία, τον ξεχωριστό cool χαρακτήρα του αλλά κι εκείνη την αίσθηση της περιπέτειας που χρειάζεσαι, ακόμη και στο φαγητό, πολλές φορές. Ακόμη κι αν έχει "φλωρέψει" κατά τι στις γεύσεις του, σε σχέση με μερικές δεκαετίες πριν.

Κυρίως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη έχουν κάνει αρκετά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση και ο καθένας έχει να επιλέξει ανάμεσα σε μια αρκετά πλούσια και ενδιαφέρουσα γκάμα γεύσεων που ικανοποιούν κάθε πεινασμένο περιπλανώμενο. Κάποιες φορές βέβαια παρουσιάζονται και αμφιλεγόμενα concepts, ενώ και το κόστος μοιάζει να ξεφεύγει από μια εκ των βασικών αρχών του street food.

Το παραδοσιακό τυλιχτό, το πιτόγυρο δηλαδή, αλλά και το σουβλάκι, μαζί με το κουλούρι Θεσσαλονίκης, ήταν η απαρχή του ελληνικού street food. H τάση μετά από αρκετά χρόνια χειμερίας νάρκης προχώρησε. Τα σουβλατζίδικα "καθάρισαν" και απέκτησαν πολύχρωμα φτιασιδώματα, στην πίτα προστέθηκαν περισσότερες εναλλακτικές, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις το είδαμε μέχρι και "αποδομημένο", με την πιο γκουρμέ σημασία του όρου. Το κουλουράκι, από την άλλη, το βρίσκεις όλο και συχνότερα σε αλυσίδες καφέ ή ακόμη και σε brunch.

Και ύστερα ήρθαν τα burgers και τα σάντουιτς. Ειδικά τα δεύτερα τα βρίσκεις σε αρκετές και νόστιμες εκδοχές: στο Big Mouth, στο Τυροκομείο Κωσταρέλου, στο Guarantee, στο Metropolis Sandwich, στο Σαν Φρανσίσκο και σε άλλα σαντουιτσάδικα της πόλης.

Όλα τόσο ίδια κι όμως τόσο διαφορετικά, με το καθένα να βάζει τη δική του πινελιά στο γαστρονομικό χάρτη της πόλης και στο κομμάτι του φαγητού που περιλαμβάνει δύο φέτες ψωμιού με μπόλικα υλικά στο ενδιάμεσο. Λίγο αργότερα και σχεδόν παράλληλα αναπτύχθηκαν ακόμη δύο τάσεις: αυτή του μεξικάνικου street food και αυτή του ανατολίτικου φαγητού του δρόμου και του φαλάφελ.

Taqueria Maya, Etnico, Grexico και φυσικά τα Ancho βοήθησαν ώστε το ενδεχομένως πιο easy-going διεθνές φαγητό που θα βρει κανείς να παρουσιαστεί σε μια περίπου mainstream –δυτικού τύπου και όχι όπως θα το έβρισκες πιθανώς στη Γουαδαλαχάρα–, αλλά ποιοτική εκδοχή. Quesadillas και burritos, nachos και churros είναι από εκείνα τα φαγητά που παρελαύνουν καθημερινά από τα feeds του Instagram. Κι αν για το μεξικάνικο φαγητό η εξοικείωση δεν ήταν τόσο δύσκολη στο ελληνικό κοινό, αυτή του φαλάφελ ήταν κάπως πιο παράτολμη. Baba Ghanoush και Falafellas φρόντισαν να προσεγγίσουν με το σωστό τρόπο –και φυσικά με καλοφτιαγμένα προϊόντα– το θέμα και μόνο τυχαίες δεν είναι οι ουρές του κόσμου που περιμένει για να το απολαύσει, ειδικά στο μικρό μαγαζάκι της Αιόλου.

Κι αν κάποιοι πίστεψαν πως το street food στην Ελλάδα δε θα μπορούσε να προχωρήσει περαιτέρω, φυσικά διαψεύστηκαν. Η επιστροφή του κοτόπουλου (θα καταλάβεις για τι μιλάμε δοκιμάζοντας κάποια από τα buckets και τα nuggets, τα φιλέτα και τα μπιφτέκια του Chicken Stories), το poké σούσι (η χαβανέζικη εκδοχή του, που μας σύστησε το Poké Hawaiian Sushi στην Πετράκη) και η επέλαση των bao buns (με πρωτεργάτες τα Mr. Pug’s Canteen του Γιώργου Βενιέρη και το Pink Flamingo Dim Sum του Βασίλη Καλλίδη) φαίνεται πως θα κυριαρχήσουν προσεχώς.
 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr