O Cillian Murphy παίζει στο δικό του γήπεδο

*Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση του Esquire και το διαβάζεις ολόκληρο εδώ, με αφορμή τα σημερινά 47α γενέθλια του δημοφιλή ηθοποιού.

Για να καταλάβετε πόσο χαμηλών τόνων είναι ο Cillian Murphy για τον οποίο θα γράψω, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω μιλώντας σας για κάποιον άλλο. Επιτρέψτε μου να σας συστήσω τον Martin. Ο Martin είναι ο οδηγός ταξί που μου "ανέθεσε" η μοίρα στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου, όταν έφτασα στην Ιρλανδία, μία ημέρα πριν από τη συνέντευξη με το πρόσωπο για το οποίο θα γράψω. Μόλις έκλεισαν οι πόρτες του αυτοκινήτου, ο Martin δεν έχασε χρόνο, καταδεικνύοντας ότι είναι λίγο διάσημος και ο ίδιος. Σε αντίθεση με εκείνο το πρόσωπο, ο Martin δεν είναι χαμηλών τόνων.

"Ψάξε στο Google "Δουβλίνο οδηγός ταξί γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων”", υποδεικνύει, καθώς κατευθυνόμαστε νότια προς την πόλη. Αλλά δεν χρειάζεται να το κάνω, γιατί ο Martin μου μιλάει ήδη για τη στιγμή που, το 2015, του ζητήθηκε η άποψή του από ένα αυστραλιανό ειδησεογραφικό κανάλι για το επικείμενο δημοψήφισμα στην Ιρλανδία, το οποίο αποφάσιζε αν θα επέτρεπε τον γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Η απάντησή του, την οποία ο δημοσιογράφος χαρακτήρισε "σήμα κατατεθέν του ιρλανδικού χιούμορ", ήταν η εξής:

"Είμαι υπέρ του γάμου των ομοφυλόφιλων επειδή κάνω το ίδιο σεξ (σ.σ. έχω το ίδιο φύλο) με τη σύζυγό μου τα τελευταία 30 χρόνια". Έκανε "εκατομμύρια προβολές στο YouTube", μου είπε, αλλά προφανώς η σύζυγός του δεν ήταν και πολύ χαρούμενη. "Στην πραγματικότητα, ήταν 35 χρόνια", παραδέχεται. Κλασικός Martin.

"Και τι σε φέρνει στο Δουβλίνο;", ήθελε να μάθει ο Martin. Λοιπόν, Martin, θα πάρω συνέντευξη από έναν ηθοποιό. Είναι Ιρλανδός. Ζει εδώ.

"Είμαι λάτρης του κινηματογράφου", λέει ο Martin.

Εντάξει, λοιπόν! Μάντεψε.

"Gabriel Byrne".

Όχι.

"Brendan Gleeson".

Όχι.

"Liam Neeson;".

Πάλι όχι, αλλά έχει παίξει σε ταινίες με όλους τους...

"Βλαμμένη!". Ο Martin φωνάζει από το παράθυρο σε μία γυναίκα που διασχίζει το δρόμο μπροστά από το ταξί του, η οποία τρέχει πίσω στο πεζοδρόμιο.

Tom Craig

Έχει παίξει σε ταινίες και με τους τρεις.

"Jonathan Rhys Meyers".

Όχι.

"Όχι, όχι! Το βρήκα. Colin Farrell".

Ό-χι.

"James McAvoy".

Για όνομα του Θεού, Martin, δεν είναι καν Ιρλανδός.

Μία λάμπα πάνω από το κεφάλι του Martin αναβοσβήνει. "Α, Peaky Blinders! Cillian Murphy!".

Μπίνγκο, Martin. Αυτός είναι ο άνθρωπός σου.

>Διάβασε ακόμη: Jean-Michel Jarre, είσαι πάντα τόσο cool;

Μπορεί να μη φαίνεται ακριβώς έτσι, αλλά το γεγονός ότι είναι το έβδομο όνομα στη λίστα του Martin με τους Ιρλανδούς (και έναν Σκοτσέζο) ηθοποιούς αποδεικνύει πόσο διακριτικά καταπιάνεται ο Cillian Murphy με τη δουλειά του. Και αυτό παρότι έχει παίξει σε μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες ταινίες των τελευταίων δύο δεκαετιών, όπως το κλασικό 28 Days Later του Danny Boyle για τη ζόμπι-Αποκάλυψη και την τριλογία του Christopher Nolan για τον Σκοτεινό Ιππότη· έχει επίσης προσφέρει στο κοινό πολλές αναγνωρισμένες και συγκλονιστικές ερμηνείες επί σκηνής και πρωταγωνιστεί σε μία από τις πιο φανατικά λατρεμένες βρετανικές τηλεοπτικές σειρές της εποχής, το Peaky Blinders.

Ο Murphy δεν είναι ένας ηθοποιός που αναζητά την προσοχή έξω από τη δουλειά του –στην πραγματικότητα, ανταποκρίνεται σε αυτήν όπως η γυναίκα που περνά με το ζόρι μπροστά από τον προφυλακτήρα του Martin– και η ήρεμη αντίστασή του στην επιδειξιομανία της σόουμπιζ του επέτρεψε να κρατήσει χαμηλό προφίλ. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον: Τον Φεβρουάριο, ο Murphy θα ξεκινήσει* τα γυρίσματα στη νέα βιογραφική ταινία του Nolan, Oppenheimer, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο μεγαλύτερος ρόλος της καριέρας του.

Το πρωί μετά τη συναρπαστική βόλτα μου με τον Martin, παίρνω το τοπικό τρένο για το προάστιο όπου ζει ο Murphy. Οι ράγες περνούν από λαμπερά κεντρικά γραφεία τεχνολογικών εταιρειών, μετά από μέτριους δρόμους κατοικιών, προτού τα κτήρια απομακρυνθούν και περάσουμε τις ακτές του κόλπου του Δουβλίνου. Κατεβαίνω σε μία καταπράσινη παραθαλάσσια γειτονιά που αποτελείται από ήσυχα, ακριβά, κομψά σπίτια και μία σειρά μονώροφων καταστημάτων καφέ.

Σε ένα από αυτά μου έχει δοθεί εντολή να τον συναντήσω, αν και τον εντοπίζω στο δρόμο απ' έξω και τον χαιρετάω. Είναι ντυμένος με σκούρα χρώματα, φορά ένα μπουφάν πάνω από ένα ριγέ T-shirt, σκούρο τζιν και μπότες και έχει τα μαλλιά του στο χαλαρό στυλ που φαίνεται να προτιμά όταν η επιλογή είναι δική του – τα γυαλιά ηλίου του, τα οποία αφαιρεί γρήγορα, είναι η μόνη ένδειξη ότι προσπαθεί να είναι διακριτικός και, παραδόξως, ότι είναι διάσημος.

"Πώς θα το κάνουμε αυτό;", λέει, όταν βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο (όπου είμαστε σχεδόν ακριβώς στο ίδιο επίπεδο – είμαι 1,80 μ. και αυτός περίπου το ίδιο). Προτείνω να ακουμπήσουμε ο ένας τον αγκώνα του άλλου και, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, φαινόμαστε αμέσως γελοίοι, σαν μαθητευόμενοι χορευτές Morris. Καθόμαστε σε ένα τραπέζι που βρίσκεται σε ένα δωμάτιο στο πίσω μέρος της καφετέριας.

Tom Craig

Ο Murphy ζει σε αυτή τη γειτονιά, την οποία αποκαλεί "τη Ριβιέρα του φτωχού", από το 2015. Μετά από 14 χρόνια στο Λονδίνο, ο ίδιος και η καλλιτέχνις σύζυγός του, Yvonne McGuinness, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Ιρλανδία, ώστε οι δύο γιοι τους, ο Malachy, 16 ετών σήμερα, και ο Aran, 14 ετών, να μεγαλώσουν εδώ, πιο κοντά στους παππούδες τους και μακριά από την "πίεση της ζωής σε μία τεράστια πόλη".

Εκείνη την εποχή, αιωρούνταν επίσης στον αέρα η "μυρωδιά" του φρέσκου δημοψηφίσματος για το Brexit. "Δεν είναι δικαιολογία", λέει, "αλλά νιώθαμε λίγο σαν αρουραίοι [που πηδούν] από ένα πλοίο που βουλιάζει. Χα! Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να επιστρέψουμε".

"Είναι ήσυχα", λέει. "Μου αρέσει αυτή η φάση που διανύω στη ζωή μου. Δεν θα ήταν τόσο συναρπαστικό στα είκοσί μου". Το σπίτι του δεν έχει ακριβώς θέα στον ωκεανό – "από την κορυφή του υπνοδωματίου του γιου μου, αν σταθείς στις μύτες των ποδιών σου" - αλλά, λέει, "είμαστε αρκετά κοντά, και αυτό σε κάνει να νιώθεις αμέσως αποσυμπιεσμένος, κατά κάποιον τρόπο. Νομίζω ότι είναι καλό για τον παλιό καλό συντελεστή ευτυχίας".

Από κοντά, ο Murphy αποπνέει σεμνότητα, αν και ακόμη και το "αποπνέει" ίσως να είναι πολύ έντονη λέξη. Η φωνή του είναι απαλή και καταπραϋντική, όπως θα γνωρίζουν οι ακροατές του Cillian Murphy's Limited Edition, της περιστασιακής εκπομπής του για το BBC Radio 6 Music – το ίδιο θα γνωρίζουν και οι χρήστες της εφαρμογής διαλογισμού Calm, στην οποία διαβάζει μία σκοπίμως βαρετή ιστορία για ένα ταξίδι με τρένο στην Ιρλανδία, που υποτίθεται ότι μας νανουρίζει.

Ο Murphy βρίσκεται ανάμεσα σε διάφορα πρότζεκτ όταν συναντιόμαστε και το καθεστώς, κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων αγρανάπαυσης, ακούγεται αξιοζήλευτο: Διαβάζει, βλέπει ταινίες, ακούει μουσική. Κάθε μέρα πηγαίνει για περπάτημα ή τρέχει με το λαμπραντόρ της οικογένειας, τον Scout.

Το κάνει, λέει, "περισσότερο για μένα τώρα", αν και κάποτε έτρεχε σε αγώνες. (Του είχα πάρει συνέντευξη μία φορά στο παρελθόν, πριν από μία δεκαετία περίπου, και τυχαία την επόμενη μέρα τρέχαμε και οι δύο τα ίδια 10 χιλιόμετρα. Είχα κοιτάξει τον χρόνο του μετά και ήταν περίπου 37 λεπτά. "Δεν ήταν 37 λεπτά!", λέει όταν το αναφέρω. "Ποτέ δεν το έκανα σε 37 λεπτά. Αποκλείεται". Εντάξει, εντάξει, αλλά θυμάμαι ότι ήταν γρήγορο).

Μετά το lockdown, η Yvonne κολυμπάει καθημερινά στη θάλασσα. Ο Murphy είναι γνωστό ότι κάνει εξορμήσεις με φουσκωτό σκάφος. Διακριτικά, εννοείται.

"Αν αυτό γινόταν ποτέ στο πλαίσιο ενός συλλόγου, δεν θα συμμετείχα".

Γιατί όχι;

"Γαμ@ ιστιοπλοϊκοί όμιλοι! Δεν θα ήταν το φόρτε μου".

Tom Craig

Επί μήνες μία στο τόσο, η ζωή του Murphy μπορεί να είναι κάπως έτσι. Ήσυχη. Ξεκούραστη. Γαλήνια. Αλλά, όπως η θεά Περσεφόνη που περνά το καλοκαίρι της στον Όλυμπο ή ένας τύπος με πλανόδιο παγωτατζίδικο σε βανάκι που ξεχειμωνιάζει στην Τενερίφη, αυτή είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Επιτέλους, ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στη δουλειά.

>Διάβασε ακόμη: Ο Miles Teller και η απίθανη πρόκληση του Top Gun: Maverick

Όπως θα έλεγε ο Martin, αν υπάρχει κάτι που έχει κάνει τον Cillian Murphy να γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό, αυτό είναι το Peaky Blinders, το οποίο επιστρέφει για την έκτη και τελευταία σεζόν του τον Φεβρουάριο. Με δημιουργό του τον Βρετανό σεναριογράφο Steven Knight (Taboo, Eastern Promises), το Peaky –όπως είναι γνωστό στους fans του– είναι η πρωτοφανώς επιτυχημένη τηλεοπτική δραματική σειρά για μία εγκληματική συμμορία στο Μπέρμιγχαμ στις αρχές του 20ού αιώνα και τους Shelbys, την ανερχόμενη οικογένεια που διευθύνει την εργατική τάξη.

Η σειρά είναι άψογη, βίαιη και στιλάτη, και τα τρία σε ακραίο βαθμό: Το κούρεμα που προτιμούν οι Blinders –ξυρισμένο κεφάλι στα πλάγια, μακριά μαλλιά στην κορυφή– είναι από μόνο του εμβληματικό. Επίσης, ναι, είναι σέξι: Οι χαρακτήρες στο Peaky δεν περπατούν στο δρόμο – βαδίζουν καμαρωτά σε αργή κίνηση, σε σχήμα V, όπως οι χήνες που μεταναστεύουν, υπό τον ήχο που παράγει μία παλλόμενη χορδή ηλεκτρικής κιθάρας.

Στο επίκεντρο όλων αυτών βρίσκεται ο χαρακτήρας του Murphy, ο Tommy Shelby –ή "Τommy fucking Shelby", όπως περιστασιακά συστήνεται, δικαιολογημένα–, ο αρχηγός των Peaky Blinders, που φορά το καπέλο του με το ενσωματωμένο ξυράφι (από το οποίο η συμμορία πήρε το όνομά της) χαμηλά πάνω από τα μάτια του και κρατά κλειστά τα χαρτιά του.

Ο Tommy είναι η ηθική καρδιά του δράματος ή, ίσως, το ηθικό κενό: Οργανώνει τα τυχερά παιχνίδια, κάνει λαθρεμπόριο ναρκωτικών, σκοτώνει εν ψυχρώ. Αλλά υπερασπίζεται επίσης τους καταπιεσμένους, θα έκανε τα πάντα για τα παιδιά του και είναι βαθιά πληγωμένος, όπως τόσοι πολλοί από τους άντρες γύρω του, από τη μάχη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο: Μπορεί να αποφύγει κάτι τέτοιο, αν η πυξίδα του είναι στραβή;

"Ο Cillian και ο Tommy είναι σχεδόν διαμετρικά αντίθετοι", μου λέει ο Steven Knight, κατά τη διάρκεια ενός τηλεφωνήματος, "και ίσως γι' αυτό λειτουργεί". Ο Knight αρέσκεται να διηγείται την ιστορία του πώς, αμέσως μετά την οντισιόν του, γνωρίζοντας ότι το φυσικό του ύφος δεν είναι ακριβώς γκανγκστερικό, ο Murphy του έστειλε ένα μήνυμα που έγραφε: "Να θυμάσαι, είσαι ηθοποιός". "Το οποίο δεν ξέχασα ποτέ", λέει ο Knight. "Πω ρε φίλε, τι ηθοποιός".

Από την πρώτη του εμφάνιση ως Tommy στο πιλοτικό επεισόδιο, με ένα άψογο κοστούμι, καβάλα σε ένα μαύρο άλογο σε μια φτωχογειτονιά του Μπέρμιγχαμ, ενόσω παιδιά και γυναίκες τρέχουν να κρυφτούν και αρχίζουν να παίζουν οι στακάτες εναρκτήριες συγχορδίες του τραγουδιού της σειράς Red Right Hand από τους Nick Cave and the Bad Seeds, ήταν σαφές ότι ήταν δίκαιο ο Murphy να υποστηρίξει τον εαυτό του.

"Το κούρεμα, τα κοστούμια, οι χαμηλοί τόνοι στη φωνή, τα χρησιμοποίησα όλα αυτά", λέει με σοβαρότητα. "Όλα αυτά είναι απλά κόλπα που ανακαλύπτεις".

"Είναι κλισέ, αλλά κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να είναι ο Tommy Shelby", λέει ο Knight. "Θα ήταν άτοπο. Ήταν σαν να το περίμενε από πάντα ο Cillian".

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τον Μάρτιο του 2020, ο Murphy ετοιμαζόταν να πετάξει στο Μάντσεστερ για τα γυρίσματα της τελευταίας σεζόν του Peaky Blinders. Το στάδιο της προπαραγωγής είχε ολοκληρωθεί, τα σκηνικά είχαν κατασκευαστεί. Ωστόσο, τα πρώτα κρούσματα του Covid-19, τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ιρλανδία, είχαν ήδη εντοπιστεί. Υπήρχαν φήμες για lockdown. Ο Murphy και η συμπρωταγωνίστριά του, Helen McCrory, η οποία επίσης συμμετείχε στη σειρά από το 2013 όπου ξεκίνησε, υποδυόμενη την ατίθαση θεία Polly του Tommy, ανησυχούσαν.

Tom Craig

"Θυμάμαι ότι τόσο εγώ όσο και η Helen τηλεφωνήσαμε στους παραγωγούς, λέγοντας: "Παιδιά, σίγουρα δεν μπορούμε να το κάνουμε;”", θυμάται ο Murphy. "Έλεγαν, "Βασικά, περιμένουμε ακόμα να δούμε”. Και μετά, τελικά, τα ανέβαλαν".

Ο Murphy έμεινε στο σπίτι του για 18 μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, "προσπάθησα να μετριάσω την κατανάλωση κρασιού όπως όλοι οι άλλοι", αλλά σε μεγάλο βαθμό το ξεπέρασε αλώβητος. "Αισθάνομαι άσχημα που το λέω, αλλά είχαμε ένα OΚ lockdown. Ήταν ωραίο που ήμουν με τα παιδιά. Υπήρξαν μερικές εκρήξεις, αλλά τα καταφέραμε, ως επί το πλείστον".

Τον Ιανουάριο του 2021, κρίθηκε ασφαλές να ξαναρχίσουν τα γυρίσματα στο Μάντσεστερ, αλλά μέχρι τότε οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές. Το Ηνωμένο Βασίλειο εξακολουθούσε να βρίσκεται σε lockdown και ο Murphy έπρεπε να πηγαινοέρχεται μόνο μεταξύ του πλατό και του διαμερίσματος που είχε νοικιάσει. Οι αναμνήσεις δεν είναι ευχάριστες. "Δεν ήταν μία πολύ ευχάριστη εμπειρία γυρισμάτων", λέει, "για πολλούς και διαφορετικούς λόγους".

Ένας λόγος επισκίασε όλους τους άλλους. Όταν τα γυρίσματα ξαναξεκίνησαν, είχε γίνει φανερό, όμως όχι δημοσίως, ότι η McCrory έπασχε από καρκίνο του μαστού και δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει. Το σενάριο θα έπρεπε να αναθεωρηθεί και ο χαρακτήρας της θείας Polly να διαγραφεί. Στις 16 Απριλίου, εν μέσω γυρισμάτων, η παραγωγή ειδοποιήθηκε ότι η McCrory είχε πεθάνει. Ήταν 52 ετών.

"Όλο αυτό το διάστημα ήμασταν σε αναβρασμό", λέει ο Murphy, ο οποίος μοιάζει ακόμη κάπως σοκαρισμένος. "Ήταν μία πολύ, πολύ αγαπημένη φίλη, η καρδιά που χτυπούσε σε αυτή τη σειρά, οπότε ένιωθα πολύ περίεργα να βρίσκομαι στο πλατό χωρίς εκείνη. Το δύσκολο της υπόθεσης είναι να μεταβολίσουμε ότι, αν δεν ήταν ο Covid, θα υπήρχε μία άλλη εκδοχή του Peaky Blinders με την Helen να συμμετέχει. Αλλά ήταν τόσο εσωστρεφής και τόσο γαμ@ γενναία και θαρραλέα".

"Ήταν πηγή έμπνευσης", συνεχίζει. "Ο κόσμος συχνά χρησιμοποιεί αυτή τη φράση, αλλά εκείνη ήταν πραγματικά. Οι αξίες της, ο τρόπος που αντιμετώπιζε τα παιδιά της και τον Damian [Lewis, τον ηθοποιό και σύζυγό της επί 14 χρόνια]...". Αρχίζει να ξαναχρησιμοποιεί εναλλάξ τον ενεστώτα χρόνο.

"Νοιάζεται για όλους. Είναι πραγματικά αστεία, πραγματικά άνετη και είχε αυτή την αληθινή ζεστασιά. Νοιαζόταν πραγματικά. Είναι απλά... Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν είναι εδώ. Δεν βγάζει νόημα. Δεν έχω χάσει ποτέ κανέναν έτσι – που ήταν νέος και φίλος. Ήταν πολύ περίπλοκο. Αλλά ήταν σπουδαία. Ήταν ένας απόλυτα υπέροχος άνθρωπος".

>Διάβασε ακόμη: Το μουσικό μανιφέστο του Kendrick Lamar

Στα βάθη της θλίψης, το υλικό δεν παρείχε καμία παρηγοριά. "Απίστευτα σκοτεινή", έτσι περιγράφει ο Murphy την έκτη σεζόν της σειράς, αν και δεν μπορεί να πει πολύ περισσότερα για εκείνη. Τόσο ο Knight όσο και ο Murphy έχουν μιλήσει στο παρελθόν για την "καμπύλη" της σειράς που οδηγεί στη λύτρωση του Tommy – τώρα, όμως, ο Murphy μοιάζει αβέβαιος. "Νομίζω ότι αυτός ήταν ο στόχος του Steve", λέει, "με πολλές λάθος στροφές στην πορεία. Αλλά δεν ξέρω. Θα το αφήσω αυτό στο "δικαστήριο” της κοινής γνώμης. Δεν ξέρω αν έχει λυτρωθεί".

Μέχρι στιγμής, η κοινή γνώμη έχει ταχθεί αρκετά υπέρ του Tommy, σε βαθμό που ακόμη και ο Murphy φαίνεται να εκπλήσσεται. "Η διττότητα είναι αυτό που με ενδιαφέρει, αυτό το "πώς στον διάβολο μπορεί να είναι τόσο ευαίσθητος, καλός πατέρας, αλλά να διαπράττει αυτή την αποτρόπαια πράξη;”. Ο κόσμος είναι πρόθυμος να περάσει πάρα πολύ χρόνο με χαρακτήρες που, αν κάποιος σου τους περιέγραφε στην καθημερινή ζωή, θα έλεγες: "Κράτα αυτό το άτομο μακριά μου”. Αυτό υπάρχει μόνο στην τηλεόραση;".

Ίσως είναι θέμα της τηλεόρασης, αλλά ίσως είναι και θέμα του Murphy. Ακόμα κι όταν υποδύεται έναν χαρακτήρα τόσο ηθικά ύποπτο όσο ο Tommy, φαίνεται να εμπνέει στους ανθρώπους μία παράξενη, προστατευτική παρόρμηση. Ο Steven Knight θυμάται μία συνάντηση σε ένα Q&A του Peaky Blinders στη Νέα Υόρκη, η οποία μοιάζει χαρακτηριστική.

Tom Craig

Απομονωμένη φράση σε εισαγωγικά: "Το δύσκολο της υπόθεσης είναι να μεταβολίσουμε ότι, αν δεν ήταν ο Covid, θα υπήρχε μία άλλη εκδοχή του Peaky Blinders με την Helen να συμμετέχει".

"Μία γυναίκα σήκωσε το χέρι της και είπε: "Δεν θα του κάνετε κακό, έτσι δεν είναι;”. Είπα, "Τι εννοείς;”. Είπε, "Δεν θα πληγώσεις τον Tommy. Δεν θα τον σκοτώσεις ή κάτι τέτοιο”. Είπα, "Δεν ξέρω”. Ήταν πραγματικά αναστατωμένη. Αυτό το κάνει να ακούγεται σαν να ήταν κάποια τρελή, αλλά προφανέστατα ήταν λογική και φυσιολογική – απλώς ανησυχούσε τόσο πολύ ότι η μοίρα του ήταν στα χέρια μου. Στο τέλος, της είπα: "Υπόσχομαι ότι δεν θα τον σκοτώσω”".

Ο Knight έχει ξεκαθαρίσει ότι σκοπεύει να γράψει μία ταινία Peaky Blinders, την οποία, όπως μου λέει, "θα γυρίσουμε μέσα στους επόμενους 18 μήνες με δύο χρόνια". Θα περιλαμβάνει τον Cillian; "Ναι", λέει αποφασιστικά. "Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σου πω".

Όταν στη συζήτηση με τον Murphy αναφέρω την ταινία, είναι πιο επιφυλακτικός.

"Μμμ, μιλάμε", λέει. "Είμαι ανοιχτός σε ιδέες. Νομίζω ότι το θέλει, αλλά δεν έχω διαβάσει τίποτα".

Πώς, λοιπόν, σκέφτεται τη θητεία του στο Peaky Blinders; "Μου άρεσε πολύ. Μόνο φέτος ένιωσα ότι ήταν δύσκολο. Είμαι ακόμα σοκαρισμένος με το πώς, από μία μικρή σειρά στο BBC Two, μετατράπηκε σε αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο".

Επομένως, όσον αφορά τις συμβατικές του υποχρεώσεις, αυτό είναι το τέλος; Συμφωνεί: "Είμαι ελεύθερος! Χα, χα!".

Επισημαίνω ότι μπορεί να μη χρειαστεί να ξαναδεί τα μαλλιά του με το κούρεμα Peaky.

"Με χαρά κιόλας, ποτέ, ναι!" λέει.

Εκτός αν γίνει η ταινία.

"Θα δούμε".

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Καθότι ο καιρός είναι καλός, αποφασίζουμε να πάμε μία βόλτα. Ο Murphy προτείνει να κατευθυνθούμε προς το λιμάνι, όπου του αρέσει να πηγαίνει με τον Scout, προς έναν μικρό φάρο, από τη βάση του οποίου έχεις θέα σε όλη την ιρλανδική θάλασσα. Καθώς περπατάμε πάνω από μία πεζογέφυρα προς την αποβάθρα, τα σύννεφα πλησιάζουν το νερό, αλλά περνούν και πάλι το ίδιο γρήγορα. "Γι' αυτό έχει αυτό το ωραίο φως", λέει ο Murphy.

Ως το μεγαλύτερο από τέσσερα παιδιά (δύο αγόρια, δύο κορίτσια), ο Murphy μεγάλωσε στο Ballintemple, στην κομητεία Cork, με γονείς δασκάλους. Το σπίτι τους είχε "πολλή μουσική, πολλά βιβλία", παρόλο που οι γονείς του δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με το θέατρο: Μία οικογενειακή έξοδος ήταν πιο πιθανό να είναι σε μία συναυλία παραδοσιακής ιρλανδικής μουσικής. Θυμάται ότι υπήρξε "αρκετά μεγάλος μπελάς" όταν ήταν μικρός, "κάπως μπερδεμένος, λίγο ενεργητικός", παρότι έγινε πιο εσωστρεφής ως έφηβος, όταν, όπως λέει, "...μπαίνεις γαμ@ στο αθόρυβο, έτσι δεν είναι;".

Στα πρώτα χρόνια στο συντηρητικό καθολικό σχολείο αρρένων όπου πήγαινε, βρήκε διέξοδο στη μουσική παίζοντας σε μεσημεριανές συναυλίες σε μία "πολύ επηρεασμένη από τους Beatles" μπάντα ονόματι Sarahdaze, η οποία εξελίχθηκε σε ένα άλλο σχήμα, το Sons of Mr Green Genes (μέχρι τότε είχαν ανακαλύψει τον Frank Zappa).

>Διάβασε ακόμη: Μία εντελώς Τσίου επιστροφή

Περίπου την ίδια εποχή, σε ηλικία 16-17 ετών, συνειδητοποίησε ότι η υποκριτική είναι κάτι που μπορεί να κάνει κανείς, όταν μία σεβαστή τοπική θεατρική ομάδα, η Corcadorca, ήρθε να οργανώσει μία θεατρική ενότητα στο σχολείο του. "Εγώ και ο φίλος μου ο Bob, ο οποίος ήταν ο ντράμερ του συγκροτήματος, κάναμε όλα αυτά τα αστεία σκετς. Απλώς ανακατευόμασταν σε αυτό, προσποιούμενοι φωνές και διάφορα άλλα. Αλλά ήταν αφυπνιστικό και έβγαινε φυσικά. Το λάτρεψα".

Tom Craig

Το 1995, είδε την παραγωγή της Corcadorca για το Κουρδιστό Πορτοκάλι, η οποία ανέβηκε στο club Sir Henry's στο Κορκ. "Ήταν επίσημος χορός με techno, ξηρό πάγο και τύπους σε ξυλοπόδαρα... Μέχρι τότε δεν είχα παρακολουθήσει συμβατικό έργο σε αψίδα προσκηνίου ή κάτι τέτοιο. Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν αυτό. Σκέφτηκα ότι ήταν ό,τι σπουδαιότερο είχα παρακολουθήσει ποτέ σε ολόκληρη τη ζωή μου".

Οι Green Genes, όμως, απογειώνονταν, με ένα στυλ που ήταν, ας πούμε, της εποχής του. "Είχαμε ένα κομμάτι που λεγόταν Didgeridon't", θυμάται ο Murphy. "Δεν θα άκουγα τώρα ένα κομμάτι με ντιτζεριντού, αλλά όταν είσαι 20 χρόνων...".

Υπάρχει αρχειακό υλικό από ειδήσεις στο YouTube που δείχνουν έναν νεαρό Murphy, με ιδρωμένο πρόσωπο και ορθάνοιχτα μάτια, να εξηγεί στον δημοσιογράφο τη φιλοσοφία της μπάντας του: "Είναι μία μουσική που είναι δημοφιλής στη δεκαετία του '90 και δεν περιορίζεται από καμία φόρμουλα, και αυτό προήλθε από όλο το πνεύμα της τζαζ –που είναι το πνεύμα να εκφράζεσαι με το όργανό σου– το οποίο έχει χαθεί...". ("Εμένα μου ακούγεται σαν ένα μείγμα funk, rock και hip-hop!", λέει ο δημοσιογράφος).

Τον Αύγουστο του 1996, η Acid Jazz Records προσέφερε δισκογραφικό συμβόλαιο στους Sons of Mr Green Genes. O Murphy είχε μόλις αποτύχει στο πρώτο έτος της Νομικής, όπου είχε εγγραφεί κάπως απρόθυμα ("Οι γονείς μου πίστευαν ότι μπορεί να ήταν καλό..."), αλλά η μητέρα και ο πατέρας του θεωρούσαν ότι ο αδελφός του, ο Páidi, που ήταν επίσης μέλος της μπάντας αλλά μαθητής ακόμα στο σχολείο, ήταν υπερβολικά μικρός σε ηλικία.

Μέχρι τότε, ο Murphy είχε περάσει από οντισιόν για το νέο έργο της Corcadorca, Disco Pigs, γραμμένο από έναν νεαρό Ιρλανδό θεατρικό συγγραφέα, τον Enda Walsh. Τότε ήταν που γνώρισε τη μέλλουσα σύζυγό του, Yvonne. Ενώ βρισκόταν σε διακοπές κάμπινγκ στη Γαλλία, έμαθε ότι είχε πάρει τον αντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο στο Disco Pigs: "Έστειλαν το σενάριο στη σκηνή μου". Οι Green Genes απέρριψαν το δισκογραφικό συμβόλαιο. Ήταν, λέει ο Murphy, "ένας σημαντικός μήνας".

Το Disco Pigs αποδείχτηκε κάτι σαν φαινόμενο. Η παραγωγή ταξίδεψε στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου το 1997, όπου "δεν πραγματοποίησε τόσο το ντεμπούτο του", έγραψε ο Guardian, "όσο εκτοξεύθηκε", προτού μεταφερθεί στο Bush Theatre του Λονδίνου.

Αργότερα, η παράσταση πραγματοποίησε διεθνή περιοδεία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Murphy μπόρεσε να ικανοποιήσει την επιθυμία του –"να ξενυχτάω, να πίνω, να πηγαίνω σε clubs, να παίζω σε lives"– που του έλειπαν επειδή δεν ήταν στο συγκρότημα. Σταδιακά, όμως, το μονοπάτι του είχε αρχίσει να χαράσσεται. "Θυμάμαι, μετά το Λονδίνο, σκέφτηκα: "Δικαίως, θα αυτοαποκαλούμαι ηθοποιός”".

Η μετέπειτα καριέρα του Murphy ως ηθοποιού... Μια στιγμή. Περπατάμε κατά μήκος της προβλήτας τώρα, και είδε κάποιον γνωστό του. Μία γυναίκα με ένα άλλο λαμπραντόρ.

"Γεια!", λέει. Και μετά, όταν εκείνη έχει απομακρυνθεί: "Πώς γίνεται να ξέρεις τα ονόματα όλων των σκύλων, αλλά όχι των ιδιοκτητών τους; Πάντα υπάρχει μία μικρή αντιπαράθεση μεταξύ του σκύλου μου και εκείνου. Είναι και τα δύο αρσενικά, αλλά το ένα προσπαθεί να κάνει σεξ με το άλλο".

Και, σε αυτές τις αλληλεπιδράσεις, ο σκύλος σου...

"Ο δικός μου, γενικά, κάνει σεξ".

Σωστά. Πού ήμασταν;.. Η μετέπειτα καριέρα του Murphy ως ηθοποιού είχε κάποιες αξιοσημείωτες κορυφώσεις. Υπήρξε το 28 Days Later, γραμμένο από τον Alex Garland, κατά το οποίο μία πανδημία εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο και μετατρέπει τον πληθυσμό σε οργισμένα ζόμπι. Ο Murphy το παρακολούθησε με τον γιο του, Malachy, πριν από μερικά χρόνια: "Ήμουν πολύ περήφανος για το πόσο καλά ανταποκρίθηκε. Του άρεσε πολύ. Φοβήθηκε πολύ".

Υπήρξε επίσης το Breakfast on Pluto του Neil Jordan το 2005, στο οποίο ο Murphy πρωταγωνίστησε ως μία τρανσέξουαλ γυναίκα που αναζητούσε τη μητέρα της, κάτι για το οποίο ο Murphy ήταν υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα.

Το 2006 γυρίστηκε το The Wind that Shakes the Barley του Ken Loach για τον Ιρλανδικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, το οποίο κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και που ο Murphy περιγράφει ως "την πιο αυθεντική δουλειά που έχω κάνει ποτέ". Μετά ήταν και η τριλογία του Christopher Nolan στον Σκοτεινό Ιππότη, που κυκλοφόρησε μεταξύ 2005 και 2012, στην οποία υποδύθηκε τον Dr Jonathan "Scarecrow” Crane.

Η σχέση του Murphy με τον Nolan είναι μία από τις σημαντικότερες της καριέρας του. Αφού πρώτα προσπάθησε να γίνει o Batman –και πάλι, υπάρχει υλικό από την οντισιόν στο YouTube–, του δόθηκε αντ' αυτού ο ρόλος του λεπτοκαμωμένου κακού. Έχει επίσης υποδυθεί τον κυριλέ τύπο του οποίου ο εγκέφαλος χακάρεται στην ταινία επιστημονικής φαντασίας του Nolan, Inception (2010), και τον "τρεμάμενο στρατιώτη" (πρόκειται για μεγαλύτερο ρόλο απ' ό,τι ακούγεται) στη Δουνκέρκη του 2017. "Ο Chris απλώς θα σε καλέσει", λέει ο Murphy για το πώς ανατίθενται οι ρόλοι, "και πάντα δέχομαι, γιατί είναι πάντα καταπληκτικοί".

>Διάβασε ακόμη: Η ιστορία του Peaky Blinders από τους πρωταγωνιστές του

Φέτος, ο Nolan τηλεφώνησε ξανά. Είχε ήδη κυκλοφορήσει η φήμη για ένα νέο πρότζεκτ 100 εκατ. δολαρίων, το Oppenheimer: Μία διασκευή της βραβευμένης με Πούλιτζερ βιογραφίας American Prometheus, των Kai Bird και Martin J. Sherwin, που αφηγείται την ταραγμένη ζωή του θεωρητικού φυσικού και "πατέρα της ατομικής βόμβας". Αυτή τη φορά, ο Nolan δεν είχε στο μυαλό του έναν δευτερεύοντα ρόλο για τον Murphy, τον ήθελε για τον ίδιο τον Robert J. Oppenheimer.

Απομονωμένη φράση σε εισαγωγικά: "Όντως αγχώνομαι, γίνομαι νευρικός και ανασφαλής, αλλά μετά λες: "Γάμ@ το. Το κάνω εδώ και 25 χρόνια. Οπότε, απλώς προχώρα”".

Πιθανότατα, δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί για πολύ. "Θεέ μου, όχι!", λέει ο Murphy. "Είναι η πρώτη φορά που μου δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι για το οποίο είμαι ακόμα λίγο σοκαρισμένος, αλλά είμαι ενθουσιασμένος. Είναι ένας τεράστιος ρόλος και πολλή δουλειά. Αλλά, κατά την εκτίμησή μου, δουλεύεις με έναν από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες, οπότε είσαι σε ασφαλή χέρια".

Tom Craig

Καθώς περπατάμε γύρω από τον φάρο και κατεβαίνουμε προς την αποβάθρα, λέει ό,τι μπορεί για το Oppenheimer, το οποίο, όπως ισχύει για όλες τις παραγωγές του Nolan, σημαίνει ότι δεν είπε πολλά. "Η διαφορά σε αυτό είναι ότι η ιστορία υπάρχει, όλοι ξέρουν τι συνέβη. Αλλά ο Chris την αφηγείται με διαφορετικό τρόπο, όπως θα περίμενε κανείς από εκείνον. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω". Επικεντρώνεται σε μία συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του; Στο Πρόγραμμα Μανχάταν, μήπως; "Δεν πρόκειται να πω. Θα με σκότωναν – είναι τόσο αυστηροί!".

Ο Murphy έχει ήδη ξεκινήσει την έρευνά του, η οποία κλασικά θα είναι ενδελεχής. "Υπάρχει μία πληθώρα πραγμάτων εκεί έξω και θα τα διαβάσω όλα. Ποτέ, μα ποτέ, δεν πρόκειται να καταλάβω την κβαντομηχανική, όσες φορές και αν προσπαθήσουν να μου την εξηγήσουν. Υπάρχει το 0,0001% του πληθυσμού του πλανήτη που έχει την εγκεφαλική δύναμη να την κατανοήσει. Αλλά μπορώ να αρχίσω να καταλαβαίνω, εννοιολογικά, τι προσπαθούσαν να κάνουν αυτοί οι τύποι".

Είναι άλλος ένας ρόλος που, όπως και ο Tommy Shelby, φαίνεται βέβαιο ότι θα είναι ενδιαφέρων και δύσκολος. Αργότερα στη ζωή του, ο Oppenheimer ήταν ειλικρινά συντετριμμένος για τη συμμετοχή του στη δημιουργία ενός όπλου μαζικής καταστροφής που σκότωσε εκατομμύρια ανθρώπους (επίσης, το FBI τον ερευνούσε για αριστερές τάσεις, ενώ παράλληλα είχε μία δύσκολη ερωτική ζωή). Αλλά, όπως λέει ο Murphy μιλώντας για τη συμμετοχή του στο Grief Ιs the Thing with Feathers, τη θεατρική διασκευή του Enda Walsh στο μυθιστόρημα του Max Porter από το 2019 για έναν σύζυγο που πενθεί, είναι μία κατάσταση από την οποία αναπόφευκτα έλκεται.

"Πάντα με ενδιέφεραν τα πράγματα που είναι –δεν θέλω να πω στην πιο σκοτεινή πλευρά, γιατί αυτό είναι πολύ περιοριστικό– τα μελαγχολικά, ή τα διφορούμενα, ή τα πιο παραβατικά. Για μένα, αυτό είναι το δράμα. Από εκεί πρέπει να εκμαιεύεται το πραγματικό υλικό. Δεν με ενδιαφέρουν οι ρομαντικές κομεντί. Απλά δεν με ενδιαφέρουν. Από όλες τις μεγάλες ταινίες ή τη λογοτεχνία ή τα θεατρικά έργα, αυτά με ενδιαφέρουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να είναι αστεία: Ο Becket είναι αστείος, ο Enda είναι πολύ αστείος. Αλλά το να εισχωρείς σε αυτά τα μπερδεμένα, δύσκολα, άβολα μέρη – το βρίσκω πραγματικά διεγερτικό".

Εντούτοις, ένας ρόλος όπως αυτός του Oppenheimer και ένα έργο αυτού του μεγέθους δεν είναι σαρωτικό; "Μοιάζει τεράστιο και τρομακτικό", λέει, καθώς βρισκόμαστε ξανά στην πεζογέφυρα δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό. "Αλλά αν ένιωθα ότι ήταν εύκολο, δεν θα με ενδιέφερε. Όντως αγχώνομαι, γίνομαι νευρικός και ανασφαλής, αλλά μετά λες: "Γάμ@ το. Το κάνω εδώ και 25 χρόνια. Οπότε, απλώς προχώρα”".

Ακούγοντας ξανά την ηχογράφηση αργότερα, συνειδητοποιώ ότι ο Murphy μού επισημαίνει ήσυχα και ευγενικά κάτι: Ότι η ταπεινότητα δεν είναι το ίδιο πράγμα με μία κατάσταση έξω από τα κυβικά σου. Συνειδητοποιώ επίσης αργότερα ότι, όταν τον είχα ρωτήσει πώς γίνεται να μην είναι περισσότερο (ελλείψει καλύτερης λέξης) "showbizzy", μου είχε πει: "Δεν ξέρω, ποτέ δεν με ενδιέφεραν αυτά τα πράγματα.

Πάντα με ενδιέφερε μόνο η δουλειά. Είμαι χάλια σε οτιδήποτε άλλο εκτός από το να είμαι ηθοποιός. Είμαι χάλια στο να πρέπει να είμαι μία περσόνα. Δεν είμαι καλός στα κόκκινα χαλιά. Είμαι πολύ κακός στα talk shows. Είμαι "σκατά” σε όλα τα άλλα πράγματα που συνοδεύουν την υποκριτική", κάπου εκεί μέσα αναφέρει ότι δεν είναι "σκατά", ωστόσο, στην ηθοποιία. Μπορεί να μη φλυαρεί, αλλά ο Murphy γνωρίζει την αξία του.

Είχα ρωτήσει τον Steven Knight αν πίστευε ότι η συμπεριφορά του Murphy σημαίνει ότι ο κόσμος τον υποτιμά. "Ίσως το έκαναν στο παρελθόν", απάντησε ο Knight. "Δεν το κάνουν πια".

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Βρισκόμαστε στον σταθμό τώρα και, παρόλο που ο Murphy έχει να τακτοποιήσει υποχρεώσεις στο σπίτι –"θα πάω τον σκύλο μία μεγάλη βόλτα τώρα, γιατί θα είναι στο σπίτι και θα γκρινιάζει"–, προσφέρεται να περιμένει μαζί μου το επόμενο τρένο για την επιστροφή μου στην πόλη. Κατευθυνόμαστε κατά μήκος της αποβάθρας προς ένα μεταλλικό παγκάκι, αλλά όταν το φτάνουμε, είναι βρεγμένο. "Κλασική Ιρλανδία", λέει ο Murphy, όχι με κακή διάθεση.

Το τρένο αργεί λίγα λεπτά, οπότε ρωτάω τον Murphy πώς νιώθει για τη φήμη και το ότι κανείς δεν είναι πια φυσιολογικός απέναντί του. "Είναι λίγο περίεργο", λέει. "Στα παιδιά μου δεν αρέσει. Αλλά είναι το πώς αντιδράς σε αυτό και πώς το αντιμετωπίζεις. Μπορείς να το αντιμετωπίσεις με έναν τρόπο ή με έναν άλλο... Κάποιος παρακολουθεί την κουβέντα μας".

Ως συνήθως, υπάρχει μία ομάδα από μεγαλόσωμα έφηβα αγόρια στην πλατφόρμα, νεαρούς άντρες, στην πραγματικότητα, όλοι με αθλητικά ρούχα, που κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλον δυνατά και ένας από αυτούς πλησιάζει πιο κοντά. Ρωτάω τον Murphy τι συμβαίνει συνήθως σε αυτή την περίπτωση.

"Συνήθως, έρχονται και βγάζουν φωτογραφία", λέει. "Ή τη βγάζουν κρυφά. Πραγματικά δεν μου αρέσει αυτό. Είναι κάτι σαν την ερασιτεχνική γαμ@ Στάζι".

Tom Craig

Ο τύπος που κρυφακούει βρίσκει το κουράγιο να πλησιάσει. Ο Murphy τον χαιρετά με καλή διάθεση.

"Γεια σου, φίλε!".

"Είσαι ο Cillian Murphy;", λέει το αγόρι (δεν υπάρχει λάθος ταυτοποίηση, Martin, σημείωνε).

"Ναι", λέει ο Murphy.

>Διάβασε ακόμη: O Jack Savoretti και η μαγεία της feelgood μουσικής

"Ω, γαμ@, αυτό είναι πραγματικά ωραίο. Σε είδα να περνάς και δεν ήμουν σίγουρος. Αυτό είναι τέλειο".

"Χάρηκα για τη γνωριμία", λέει ο Murphy.

"Κι εγώ", λέει το αγόρι. "Λατρεύω την σειρά σου".

"Ευχαριστώ που την παρακολουθείς! Η επόμενη σεζόν βγαίνει τον Φεβρουάριο".

"Τον Φεβρουάριο", λέει το αγόρι. "Ωραία".

Ο Murphy γυρίζει προς το μέρος μου. "Τίποτα άλλο;".

Ψάχνω το σημειωματάριό μου. Μιλάμε λίγο για σκηνοθέτες και για το γεγονός ότι τα παιδιά του μεγαλώνουν πιο γρήγορα απ' ό,τι θα ήθελε, αλλά μετά φτάνει το τρένο μου και, πριν το καταλάβω, στέκομαι ανάμεσα στις ανοιχτές πόρτες και αποχαιρετιόμαστε με χειρονομίες. Το αγόρι-άντρας έχει πάει πιο πέρα, αλλά όχι μακριά.

"Χάρηκα για τη γνωριμία!", λέει ο Murphy, καθώς οι πόρτες κάνουν τον χαρακτηριστικό θόρυβο αναχώρησης. Όταν πια έχουν κλείσει και το τρένο έχει αρχίσει να κινείται, συνειδητοποιώ ότι εξακολουθώ να κρατάω το μαγνητοφωνάκι μου και ανησυχώ για τα αγόρια στον σταθμό, που θα τον περιμένουν να γυρίσει προς τα πίσω σαν μία ομάδα από σκυλόψαρα. Πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να τους φωνάξει: "Μην τον πειράξετε!", όπως εκείνη η απόλυτα λογική γυναίκα στη Νέα Υόρκη. Μετά θυμάμαι ότι είναι ο γαμ@ Cillian Murphy. Θα είναι μια χαρά.

*Ο έκτος κύκλος του Peaky Blinders ξεκίνησε να μεταδίδεται στο BBC One τον Φεβρουάριο, ενώ το Oppenheimer θα κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 23 Ιουλίου 2023. Ο Cillian Murphy φοράει Prada στην κεντρική εικόνα. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε αρχικά στο βρετανικό Esquire τον Φεβρουάριο του 2022.

---

Credits

Συνέντευξη: Miranda Collinge/ Απόδοση: Ραφαέλλα Ράλλη
Φωτογραφίες: Tom Craig
Styling: Charlie Teasdale
Παραγωγός: Heron White
Βοηθός παραγωγής: Emily Cooper
Βοηθός μόδας: Violet Ogden
Βοηθοί φωτογράφου: Maya Skelton, Miro Teplitzky
Grooming: Gareth Bromell @Premier Hair και Makeup με προϊόντα Oxygenetix και Bumble & Bumble

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr