Η αναντικατάστατη Amy Winehouse

Πέρασαν κιόλας 11 χρόνια από όταν η Amy Winehouse αποφάσισε με το φευγιό της να διευρύνει τη λίστα των μελών του περίφημου club των αείμνηστων 27χρονων, στο οποίο μεταξύ άλλων συγκαταλέγονταν ήδη οι Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison και Kurt Cobain. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι του 2011 όταν η τραγουδίστρια βρισκόταν σε περιοδεία με τον Moby και αναρωτιόμασταν όλοι αν θα προλάβουμε να τη δούμε σε κάποια από τις εμφανίσεις τους, δεδομένου του ότι σε εκείνη (που έμελλε να είναι τελευταία της) στο Βελιγράδι, δε μπορούσε καλά καλά να αρθρώσει λέξη.

Για την ακρίβεια, ανέβηκε στη σκηνή, προσπάθησε μάταια να ερμηνεύσει τα Back to Black και Valerie για κανένα μισάωρο ανάμεσα σε γιουχαΐσματα και εν τέλει αναγκάστηκε να κατέβει και να μεταφερθεί στο ξενοδοχείο της όσο η μπάντα της κάλυπτε το κενό που μεσολαβούσε μέχρι την εμφάνιση του Moby. Γιατί ανασκαλεύουμε αυτές τις μνήμες τώρα; Πρώτον, σήμερα η Amy θα γινόταν 38 χρόνων, συγκεκριμένα, γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1983 και δεύτερον, δεν περνάει μέρα που δεν ακούγεται η φωνή της στα ραδιόφωνα. 

>Διάβασε ακόμη: Όλα όσα λέει (και δε λέει) το Framing Britney Spears

H επιδραστικότητα

Όλα αυτά, με μόλις δύο albums στο ενεργητικό της, περίπου 25 τραγούδια, εκ των οποίων μόνο το ένα είχε καταφέρει να κάνει 'καριέρα' εκτός Ηνωμένου Βασιλείου. Σίγουρα, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόση "προίκα" θα μας είχε αφήσει δηλαδή αν δε "βιαζόταν" τόσο πολύ να φύγει. Γιατί λοιπόν, εξακολουθούμε να συζητάμε για την κόρη ενός οδηγού ταξί από το Λονδίνο που από πολύ μικρή ηλικία βούτηξε στις καταχρήσεις; Ας ξεκινήσουμε καταρχάς από τη μουσική της. Η Winehouse ήταν μία εξαιρετική ερμηνεύτρια που συνδύαζε σχεδόν μαγικά την κλασική soul με τη σύγχρονη rnb, δημιουργώντας ό,τι προσδιορίζεται σήμερα ως neo-soul. Στο ενδιάμεσο, ανέπτυξε και μία καλλιτεχνική φιγούρα με συγκεκριμένο χτένισμα στα μαλλιά και tattoos που παρέπεμπε στις Ronettes, στην πιο badass '00s εκδοχή τους.

Η αποδοχή

Το πρώτο της album, Frank από το 2003, παραμένει μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση της σημερινής neo-soul, που έθεσε τις βάσεις για το πιο ώριμο και κατασταλαγμένο Back to Black, τρία χρόνια αργότερα. Τότε ο Guardian είχε σπεύσει να το "βαφτίσει" ως το καλύτερο άλμπουμ του 21ου αιώνα, ενώ παράλληλα είχε συμπεριληφθεί στην πρώτη δεκάδα της λίστας του NPR με τα "150 καλύτερα άλμπουμ που φτιάχτηκαν από γυναίκες", ακριβώς ανάμεσα στο Tapestry της Carole King και το Pearl της Janis Joplin. Το χάρισμά της στο μεταξύ, ήταν ορατό, σεβαστό και εκτιμητέο από τους συναδέλφους της. Κάποτε ο Keith RIchards είχε πει για εκείνη: "Είχε πραγματικό ταλέντο. Πίστευα πως ήταν πραγματικά κάτι άλλο", ενώ ο George Michael την είχε χαρακτηρίσει ως την "πιο soulful τραγουδίστρια που έχει δει ποτέ αυτή η χώρα" εννοώντας τη Βρετανία. 

Κακά τα ψέματα, δεν ήταν ποτέ εύκολο για τους Βρετανούς καλλιτέχνες να μεταπηδήσουν στα αμερικανικά charts, άσχετα από την αξία τους. H Amy πρόλαβε να διανύσει την απόσταση και έδειξε το δρόμο για συναδέλφους της όπως η Estelle και η Duffy, συνεπώς και η μετέπειτα επιτυχία των Florence and the Machine, Mumford and Sons και Ed Sheeran είχε κάτι από το δικό θρίαμβο. Το φαινόμενο Winehouse πάντως, αναμφισβήτητα εξαργύρωσε στο έπακρον η Adele μερικά χρόνια αργότερα, αναγνωρίζοντας ευτυχώς τη συμβολή της: "Η Amy άνοιξε το δρόμο για καλλιτέχνες σαν εμένα και έκανε τους ανθρώπους να ενθουσιαστούν ξανά με τη βρετανική μουσική. Δε νομίζω ότι κατάλαβε ποτέ πόσο υπέροχη ήταν και πόσο σημαντική", είχε επισημάνει δέκα χρόνια πριν.

>Διάβασε ακόμη: Τα lives του Σεπτεμβρίου

Ο ρόλος των ΜΜΕ

Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το άστρο της Winehouse, παρόλα αυτά, τα σημάδια καταδείκνυαν ότι η ίδια αδυνατούσε να διαχειριστεί τη δημοσιότητα που συνεπάγεται το επάγγελμά της. Ένας μίνι παραλληλισμός με την πορεία του παιδιού θαύματος Britney Spears -χωρίς να συγκρίνουμε δυνατότητες και καριέρες- κάνει ευδιάκριτη μία μίνι συνενοχή επίσης, των ΜΜΕ στην τραγωδία της ζωής τους, αφού σε πολλές περιπτώσεις εξάντλησαν τη σκληρότητα, το μισογυνισμό και το υπόγειο bullying σε δύο κορίτσια που αγωνίζονταν να ισορροπήσουν ψυχικά ενόσω διάβαζαν κακεντρεχή δημοσιεύματα και κριτικές για το πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή τους, τα ρούχα τους, η συμπεριφορά τους. Ενδεχομένως, η Amy να είχε διατηρήσει την ψυχική της υγεία και να είχε επιβιώσει αν όλα αυτά συνέβαιναν σήμερα, στην εποχή των call outs. 

Εντούτοις, ένα νοητό δίχτυ προστασίας σχεδόν ποτέ δεν υπάρχει και δε θα μπορούσε ούτε η ίδια να έχει αυτήν την απαίτηση τη στιγμή που τόσοι άλλοι στη θέση της τα έβγαλαν πέρα σε λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες. H Amy ήταν εθισμένη σε αλκοόλ και ουσίες, το κείμενο αυτό δεν αποτελεί αγιογραφία. Ήταν όμως κι ένα ξεχωριστό πλάσμα, προικισμένο και καταστροφικά εύθραυστο συγχρόνως. Ακολούθησε την πορεία του club 27, για την ακρίβεια αποτελεί το τελευταίο μέλος του μέχρι στιγμής, όπως επίσης το μοναδικό που αντιστέκεται σθεναρά στη λήθη. Ουδείς από το σύνολό τους, δεν υπήρξε όσο αναντικατάστατη, όσο επιδραστική παραμένει η Amy. Εκείνη είναι η φωτεινή εξαίρεση στον πασίγνωστο κανόνα και έτσι θα πορεύεται για πολύ καιρό ακόμα.

Long live the Queen Amy.

 

 

 

 

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr