Ο Κωνσταντίνος Καζάκος είναι ένα μεγάλο παιδί
Ο δημοφιλής ηθοποιός περνά μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής του και αυτό βγαίνει στην πιο πλήρη συνέντευξη που έδωσε ποτέ, στο Esquire φυσικά.
Γράφει: Ραφαέλλα Ράλλη 20 Οκτωβρίου 2022
Πάντα σκέφτομαι πως δεν πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο όμως, πηγαίνοντας να συναντήσω τον Κωνσταντίνο Καζάκο στο θέατρο, ήμουν κάπως μαγκωμένη. Μάλλον περίμενα να γνωρίσω ένα σοβαροφανή τύπο, να πούμε τα... τυπικά και μετά, έξω από την πόρτα. Χρειάστηκαν δευτερόλεπτα για να καταλάβω το λάθος μου· επιβλητικός πράγματι, σοβαρός επίσης αλλά καθόλου απόμακρος, ο Κωνσταντίνος Καζάκος έχει μία έμφυτη, ακαταμάχητη παιδικότητα που συνειδητοποιώ ότι δεν περνά στον τηλεοπτικό φακό. Χαμογελά διαρκώς.
Μου λέει πως σε ένα παιχνίδι γνώσεων θα τα πήγαινε εξαιρετικά, αφού διαβάζει πολύ. Παράλληλα, δηλώνει "πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης": Του αρέσει να καταπιάνεται με κάτι νέο και όταν το φτάσει σε ένα καλό επίπεδο, ασχολείται με κάτι άλλο. Έτσι μάλλον εξηγείται η ενασχόλησή του με τη μουσική, τις μηχανές -έτρεχε με Enduro στο βουνό- ενδεχομένως και η αναβλητικότητά του. Με την τελευταία παρεμπιπτόντως, ισχυρίζεται ότι διασκεδάζει, γιατί αισθάνεται "σα να γλιτώνει από κάτι". Ένα ακόμη παιχνίδι για τον ίδιο δηλαδή.
Η ευθύτητα συγκαταλέγεται στα λίγα θετικά που μου ανέφερε όταν του ζήτησα να μου δώσει κάποιο προτέρημά του. Πράγματι, εμείς μπορεί να βρεθήκαμε για να μιλήσουμε μεταξύ άλλων για τα "Άγουρα Κεράσια", τη θεατρική παράσταση στην οποία συμπρωταγωνιστεί με την Τάνια Τρύπη, αλλά καταλήξαμε σε μία συζήτηση χωρίς περιστροφές, απόλυτα ντόμπρα, όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς διαβάζοντάς την.
>Αρχικά, θα ήθελα να μου πεις μερικά πράγματα για το ρόλο σου στα "'Αγουρα Κεράσια".
Δυστυχώς, πρόκειται για μία επίκαιρη παράσταση διότι μιλά για άσχημα πράγματα, για ενδοοικογενειακή βία... Είναι ψυχοφθόρα, ζόρικη και για εμάς και για τους θεατές, γιατί τους βάζει σε σκέψεις αν συμβαίνουν πράγματα στους διπλανούς τους. Εδώ συμβαίνουν πράγματα στο ίδιο σου το σπίτι και μπορεί να μην το έχεις πάρει χαμπάρι. Ο ρόλος μου είναι ένας γιατρός -τελευταία έχω πάρει ειδίκευση στους γιατρούς (γέλια). Στο "Κόκκινο Ποτάμι" γιατρός, στον Σκάι πέρυσι πάλι τον γιατρό έκανα, στην παράσταση επίσης... Του γιατρού γενικά. Υποδύομαι λοιπόν ένα γιατρό που είναι και πολιτευτής, πολύ φιλόδοξος. Παριστάνει τον σεμνό και ταπεινό άνθρωπο χωρίς να είναι. Ζει με τη σύζυγό του (πρώην στέλεχος πολυεθνικής που παράτησε τη δουλειά της) και την κόρη του σε μία κωμόπολη στην επαρχία, στην ουσία πήγε εκεί για να μαζέψει ψήφους για το κόμμα. Την έφηβη κόρη δεν την βλέπουμε στο έργο, ακούμε τη φωνή της και την υποδύεται η κόρη μου.
>Ήθελα να στο ρωτήσω αυτό, πώς το εισπράττεις.
Είναι πολύ άγριο πράγμα. Κυριολεκτικά αγριεύομαι με αυτά που συμβαίνουν στην πλοκή. Βλέπουμε μία πολύ ωραία οικογένεια, αλλά δεν είναι αυτό που δείχνει γιατί μες το σπίτι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τι συμβαίνει σιγά σιγά, υπάρχει σασπένς. Είναι ένα από τα πιο αξιόλογα έργα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, με την υπογραφή του Μιχάλη Άνθη.
>Διάβασε ακόμη: Τζένη Καζάκου, μία 'σκοτεινή' πριγκίπισσα στην ελληνική τηλεόραση
>Μου είπες ότι αγριεύεσαι που ακούς τη φωνή της Τζένης. Κάνεις προβολές;
Κάνω προβολές, νομίζω πως όλοι κάνουμε και εμείς και οι θεατές. Τι συμβαίνει στο δικό μας σπίτι; Δεν έχουμε καμία σχέση με αυτούς; Σκέφτεσαι "αυτό πώς αντιμετωπίζεται τώρα;" Τουλάχιστον η Τζένη δεν είχε τέτοια θέματα. Σίγουρα είναι κάτι που σε προβληματίζει και βλέπεις ότι στο τέλος της παράστασης όλοι οι θεατές είναι "κάπως". Άλλοι είναι προβληματισμένοι, άλλοι τσατισμένοι, λυπημένοι, πάντως αδιάφοροι δε φεύγουν. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον κάναμε καλά τη δουλειά μας, πώς ό,τι κάναμε πέρασε σε εκείνους.
Η αγάπη για την κωμωδία, οι μάσκες και η δεμένη οικογένεια
>Προτιμάς τα έργα που μας προβληματίζουν; Ή σου είναι πιο οικεία εκείνα που είναι πιο ευχάριστα ή έστω δεν πραγματεύονται τέτοιου είδους ιστορίες;
Μου αρέσουν και τα δύο. Αυτό που μου λείπει πολύ στο θέατρο και μ' αρέσει πάρα πολύ είναι η κωμωδία. Έχω κάνει μία δύο φορές μόνο. Και στην τηλεόραση ελάχιστες φορές έχω κάνει κωμωδία, το "Αχ και να 'ξερες", τις "Επτά Θανάσιμες Πεθερές", δεν έχω κάνει άλλη. Με έχουν όλοι για πολύ σοβαρό τύπο. (γέλια).
>Δε στην προτείνουν;
Ναι, όλες οι προτάσεις που έχω είναι για δραματικά πράγματα. Και λες, "εντάξει, το έχουμε κάνει κι αυτό, έλα να σκάσει λίγο το χειλάκι μας".
>Να υποθέσω ότι σε αυτό αισθάνεσαι πιο άνετα;
Εγώ γενικά αισθάνομαι καλά όταν βρίσκομαι πάνω στη σκηνή. Ό,τι κι αν κάνω. Από Beckett μέχρι κωμωδία, νιώθω υπέροχα. Είναι ο χώρος μου, κάνω αυτό που αγαπάω, οπότε είμαι καλά. Απλά θέλω που και που κάτι λίγο πιο ελαφρύ. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω κυνηγήσει κιόλας, αλλά όντως, μου έχει λείψει.
>Κάπου στο αρχικό κείμενο της παράστασης, υπάρχει η φράση "Η σιωπή κάνει τον πιο επικίνδυνο θόρυβο". Συμφωνείς;
Οι σιωπές δεν είναι πολύ εύκολα διαχειρίσιμες, εξαρτάται και από τις σιωπές βέβαια. Όταν είναι παρατεταμένες και υπάρχουν λόγω ασυνεννοησίας, βαρεμάρας και έλλειψης κατανόησης, το αποτέλεσμα δε μπορεί να είναι καλό.
>Εντωμεταξύ, εσύ ως πατέρας πώς είσαι;
Προφανώς δεν έχω καμία σχέση με το ρόλο στα Κεράσια. Γενικά είμαι ζεν. Οι φίλοι μου με αποκαλούν "μικρό Βούδα", είμαι πολύ ήρεμος άνθρωπος, προσπαθώ όλα να τα εκλογικεύω και να τα λύνω βάσει λογικής, με ψυχραιμία, να καταλάβω τους άλλους ανθρώπους, γιατί κάνουν ό,τι κάνουν... Από την άλλη, κι εγώ είμαι άνθρωπος, μπορεί τα όρια της υπομονής μου να είναι υψηλά, αλλά αν σκάσω, σκάω άσχημα και μπορεί να κάνω μεγαλύτερη ζημιά από αυτήν που θα έπρεπε, αλλά είναι γιατί παραέχω κάνει υπομονή.
>Πρόσφατα είχαμε μιλήσει με τη Τζένη, συζητούσαμε για την άδικη σύγκριση με τη γιαγιά της και μου είχε πει ότι "εδώ τον πατέρα μου που είναι 53ων ακόμη τον ρωτούν, δε θα ρωτάνε εμένα;" Εσύ πώς το αντιμετωπίζεις;
Όπως όλα αυτά τα χρόνια. Είναι αναμενόμενο και θα συνεχίσει να γίνεται γιατί η μητέρα μου παρόλο που έχει φύγει εδώ και 30 χρόνια, παραμένει ζωντανή μέσω της τηλεόρασης, οι παλιότεροι δεν την ξεχνούν, τη μαθαίνουν και οι νέοι. Είναι λογικό, την αγαπούσαν όλοι πολύ, ήταν σα μέλος της οικογένειάς τους. Το γιατί και το πώς είναι μία άλλη ιστορία αλλά όλοι μου μιλούν για εκείνη πάντα με πολλή ζεστασιά και αγάπη και αυτό με κάνει υπερήφανο. Ήταν μία γυναίκα που εξέλιξε την εικόνα της Ελληνίδας. Τώρα το να κάθονται να κάνουν συγκρίσεις σε ό,τι δε συγκρίνεται, δεν έχει νόημα διότι στην τέχνη όλα είναι υποκειμενικά.
>Διάβασε ακόμη: Ο Γιάννης Μπέζος είναι αλλού
>Τι κρατάς από όσα σου είχαν πει οι γονείς σου;
Όλο τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσα. Το βασικό που έχω κρατήσει είναι ότι πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας και να μη φοράμε μάσκες, εκτός από τη δουλειά μας. Αν δεν ήμουν ηθοποιός, δε θα φορούσα μάσκα ούτε στη δουλειά μου. Από την άλλη, οι περισσότεροι γύρω μας, φορούν μάσκες συνέχεια. Οπότε το ένα είναι να είσαι ο εαυτός σου και το άλλο, το γνώθι σ' αυτόν, να ξέρεις ποιος είσαι, πού πας, ποιες είναι δυνατότητές σου, μέχρι πού φτάνεις, χωρίς αυτό να σε περιορίζει. Αυτό που πάντα ήθελα είναι να σηκώνομαι το πρωί, να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να μη θέλω να τον φτύσω. Το έχω καταφέρει.
>Ήταν κοινή οπτική;
Ναι ήμουν πάντα το τρίτο, ισότιμο μέλος της οικογένειας. Πάντα, ακόμη και μικρός, 5-7-10 ετών, συμμετείχα στις σοβαρές συζητήσεις τους. Μπορεί να μην ακολουθούσαν τη δική μου άποψη, αλλά εγώ θα την έλεγα. Είχαν πάντα χρόνο για μένα, ήμασταν μία πολύ δεμένη οικογένεια.
>Πόσο εύκολο όμως είναι να είσαι εσύ, με τέτοιους γονείς;
Δεν είναι θέμα "τέτοιων γονέων". Δεν είναι γενικά καθόλου εύκολο, είναι επώδυνο και συχνά το πληρώνεις κιόλας είτε στον επαγγελματικό είτε στον προσωπικό τομέα και πονάς. Ο πόνος αυτός ωστόσο είναι πολύ μικρότερος, από εκείνον που νιώθεις όταν δεν είσαι εσύ. Λες ψέματα, βάζεις ένα ξένο προσωπείο και είναι πολύ χειρότερο. Οπότε, ας είμαστε ο εαυτός μας και ας τα τρώμε όλα στο κεφάλι. Αντέχουμε.
>Μιλώντας για οικογένειες, έχεις δύο στα δύο με το Μανούσο Μανουσάκη και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Και από όσο θυμάμαι έχετε συνεργαστεί και στο παρελθόν.
Είχαμε πολλά χρόνια να συνεργαστούμε, από ένα "Τμήμα Ηθών" που είχα κάνει στο ξεκίνημά μου κιόλας, μετά ακολούθησε και η "Ποντικοπαγίδα" στο θέατρο πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια και έτυχε τώρα να τα ξαναπούμε για το "Κόκκινο Ποτάμι". Περνάμε πολύ καλά και στην τηλεόραση και στο θέατρο, είναι ένας άνθρωπος που ξέρει τη δουλειά του πάρα πολύ καλά, έχει γνώσεις και αυτό που μου αρέσει πολύ σε εκείνον είναι ότι "σκάβει", ψάχνει να βρει τι βρίσκεται από κάτω, δε μένει στο προφανές της επιφάνειας. Και νομίζω ότι αυτό είναι που λείπει σήμερα παντού. Ευτυχώς ο κόσμος καταλαβαίνει όταν είναι κάτι μόνο ο φελλός που επιπλέει.
Η δικτατορία των σκηνοθετών στο θέατρο και η "σπονδυλική στήλη" των ηθοποιών
>Η τάση της εποχής πάντως, παγκοσμίως είναι οι αντιήρωες, ίσως είναι και οι σειρές που ξαφνικά είναι πάρα πολλές στην ελληνική τηλεόραση.
Ναι τώρα έχουν βγει τόσα σίριαλ και δεν ξέρω πόσα από αυτά θα αντέξουν. Είναι πάρα πολλά για την ελληνική αγορά - και το κοινό μας, και τα κανάλια είναι πάρα πολλά. Για εμάς τους ηθοποιούς είναι πολύ καλό για να έχουμε δουλειά, εννοείται, αλλά δε νομίζω ότι θα αντέξουν όλα, κάποια θα κοπούν, εκ των πραγμάτων δε μπορούν να πάνε όλα καλά. Κάτι που ανέκαθεν με ενοχλούσε, είναι ότι έχει γίνει μία τεράστια παρανόηση στο πώς δουλεύουν τα πράγματα. Στο σινεμά και την τηλεόραση, ο απόλυτος άρχων είναι ο σκηνοθέτης. Όλα είναι η δική του ματιά, θα κάνεις αυτό που θέλει εκείνος.
Στο θέατρο, δεν είναι έτσι. Όταν είναι ο απόλυτος άρχων στο θέατρο, γίνονται βλακείες. Και τα περισσότερα που γίνονται σήμερα είναι βλακείες, γιατί έχει χαθεί η ισορροπία. Το θέατρο είναι το βασίλειο του ηθοποιού, όχι του σκηνοθέτη. Ο δεύτερος είναι εκεί για να βοηθήσει τον πρώτο, αυτή είναι η δουλειά του. Όχι για να μας δώσει τη δική του άποψη σε ένα κλασσικό έργο που του έχει βγάλει τα μάτια και δεν το γνωρίζει ούτε η μάνα του για να πει "εμένα αυτή είναι η άποψή μου". Μία τέτοια περίοδο διανύουμε τώρα, κατά την οποία ο καθένας παίρνει ένα έργο, το διαλύει με αυτό το επιχείρημα, το βλέπει ο θεατής και δεν καταλαβαίνει Χριστό, λέει "Τι είναι αυτό; Έτσι είναι ο Σαίξπηρ; Δε θα το ξαναδώ".
>Διάβασε ακόμη: Ο απρόβλεπτος κύριος Παπαδημητρίου
Έχει γίνει εξαιρετικά μεγάλη ζημιά, είμαστε σε μία δικτατορία σκηνοθετών, οι ηθοποιοί έχουν γίνει τσουτσέκια, το 95% των ηθοποιών στο θέατρο είναι τσουτσέκια με σκυμμένο το κεφάλι με απόλυτη υποταγή στο σκηνοθέτη. Δεν είναι έτσι το πράγμα. Ο Ευριπίδης όταν έπαιρνε το βραβείο για το καλύτερο έργο, το παραλάμβανε μαζί με τον πρωταγωνιστή του γιατί χωρίς εκείνον δεν υπήρχε έργο. Το μισό είναι το κείμενο και το άλλο μισό είναι ο άνθρωπος που το λέει και του δίνει το νόημα. Αν το πει άλλος, θα βγει άλλο νόημα, με τα ίδια λόγια.
Είναι μεγάλο παράπονό μου αυτό, το ότι έχουν χαθεί οι ισορροπίες. Και βλέπεις ότι οι σκηνοθέτες είναι με ένα βούρδουλα στο χέρι -όχι όλοι προφανώς- κάποιοι που έχουν κάνει μερικές επιτυχίες και νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον πάπα από τα @$%^$ και ό,τι λένε είναι νόμος. Το θέατρο δε δουλεύει έτσι. Δε μπορείς να έχεις φοβισμένους ηθοποιούς που δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν στη σκηνή και για ποιο λόγο το κάνουν. Πολύ λίγοι σκηνοθέτες μπορούν να εξηγήσουν γιατί κάνουν ό,τι κάνουν.
>Αντιλαμβάνομαι πως αυτό που περιγράφεις σίγουρα ευνοεί τις κακοποιητικές συμπεριφορές που πρόσφατα ήρθαν στο φως στο θέατρο.
Δεν τα αναφέρω αυτά σε σχέση με το #ΜeToo, είναι άσχετο. Και το άλλο που με ενοχλεί πάρα πολύ και το βρίσκω γελοίο είναι το εξής: Ας πούμε ότι παίζεται η Μήδεια. Στην αφίσα βλέπεις το συγγραφέα, το μεταφραστή, το σκηνοθέτη με να κάτι γράμματα και ποιος παίζει τη Μήδεια; Δεν υπάρχει καν, ή είναι κάτι γραμματάκια τόσο δα μικρά. Πού είναι οι ηθοποιοί; Ποιον πάει να δει ο θεατής; Το σκηνοθέτη και το σκηνογράφο; Βάζουν τις φωτογραφίες τους και αν. Μου έχει τύχει κι εμένα, τους ρώτησα και μου είπαν, "Έτσι βγαίνουν τώρα".
Αυτούς που τους ξέρει ο κόσμος δεν τους γράφεις ή πρέπει να φτάσει πολύ κοντά για να τους δει; Τους είπα, αφού έτσι τις φτιάχνουν, να τις αλλάξουν. Τις έκαναν από την αρχή, γιατί δε θα έπαιζα στην παράσταση. Είναι τραγικό αυτό. Έχουμε πολύ ωραίο θέατρο στην Ελλάδα, πολύ ωραίους ηθοποιούς με γνώση και πείρα, ένα κοινό που διψά για θέατρο ευτυχώς -δε νομίζω ότι είναι τυχαίο το ότι γεννήθηκε εδώ- και βλέπεις σιγά σιγά το κοινό να απομακρύνεται γιατί το απομακρύνουν, τι να πω. Πάντως το πράγμα ως έχει τώρα, δεν πάει καλά.
>Και τι πρέπει να γίνει για αυτό;
Καταρχάς, πρόκειται για κάτι πολύ δύσκολο γιατί οι ηθοποιοί είναι ο κλάδος με τη μεγαλύτερη ανεργία, μακράν. Δουλεύει ένα πολύ μικρό ποσοστό και οι περισσότεροι καταφεύγουν σε καφέ και μπαρ για να ζήσουν. Πρέπει λοιπόν ο ηθοποιός να αποκτήσει σπονδυλική στήλη. Θα μου πεις, "αν πω στο σκηνοθέτη αυτό που λες είναι βλακεία θα με απολύσει". Οπότε δεν είναι εύκολο, αλλά πρέπει να μη δέχονται όλες τις παπαριές που ακούν. Ακούν και σωστά πράγματα, αλλά και πολλές παπαρολογίες από πολλούς σκηνοθέτες και αναγκάζονται να τις υποστηρίξουν στη σκηνή χωρίς να τις πιστεύουν.
>Έτσι όπως μου τα λες πάντως, εμένα μου ακούγονται πολύ σχετικά το ότι αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε αρρωστημένες συμπεριφορές σαν αυτές που έχουν έρθει τελευταία στο φως. Η δογματικότητα δύσκολα έχει όριο.
Οι ηθοποιοί είναι πολύ ευαίσθητα πλάσματα, είναι σα μία πολύ σπάνια ορχιδέα. Χρειάζονται τις σωστές συνθήκες για να ανοίξουν την ψυχούλα τους, να ανθίσουν για να τους δει και να χαρεί ο κόσμος. Αν δεν το κάνουν, δε θα χαρεί ο κόσμος, είναι απλό. Και σε πολλά θέατρα, οι ηθοποιοί την έχουν κλειδαμπαρώσει γιατί πρέπει να επιβιώσουν. Επαναλαμβάνω πως δεν είναι όλοι οι σκηνοθέτες έτσι, αναφέρομαι σε μία μεγάλη μερίδα που πουλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
>Εσύ έχεις σκηνοθετήσει;
Όχι, πολύ θα το ήθελα. Και θα το κάνω σίγουρα κάποια στιγμή γιατί με ενδιαφέρει. Έχω συνεργαστεί με άπειρους υπέροχους σκηνοθέτες με πολλά κοχόνες, όπως ο Jules Dassin και ο Βολανάκης, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τα τσουτσέκια που βλέπουμε μπροστά μας, οι οποίοι λατρεύανε τους ηθοποιούς τους και ήταν εκεί για να τους βοηθούν. Ο Dassin δε μου είχε πει ποτέ στο "Θάνατο του Εμποράκου" -που τότε ήμουν ένα σκατό, στη δεύτερη μου παράσταση ως επαγγελματίας- "θα κάνεις αυτό". Μου έλεγε "για δοκίμασε", "μήπως να το κάνουμε κι έτσι;" Σε άφηνε να το βρεις μόνος σου και αυτός είναι ο σωστός δρόμος. Έχοντας την πείρα αυτή από μεγάλους σκηνοθέτες, δε μπορώ, αντιδρώ.
Το Masked Singer, το "τσαλάκωμα" και τα χρόνια της ωριμότητας
>Μιλούσες πάντα έτσι ανοιχτά;
Ναι. Και γι' αυτό δεν έχω τόσες παρέες στο καλλιτεχνικό κύκλωμα, έχω λίγους φίλους και καλούς. Δεν ήμουν ποτέ όμως σε παρεάκια σκηνοθετών, συγγραφέων - θέλω να κάνω παρέα με αυτούς που κάνω παρέα, όχι με αυτούς που πρέπει. Και το έχω πληρώσει ακριβά, αλλά είναι αυτό που λέγαμε πριν ότι κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και χαμογελάω.
>Επειδή σε έχω παρακολουθήσει, νομίζω πως μιλάς πιο ανοιχτά, δημόσια έστω.
Μπορεί, τώρα που το λες. Πάντως, να προσθέσω και αυτό: Συνήθως οι σκηνοθέτες που έχουν υπάρξει ηθοποιοί, είναι πολύ καλύτεροι από τους άλλους. Ναι, ok, υπάρχουν και εξαιρέσεις.
>Για να κάνω βέβαια και το δικηγόρο του διαβόλου, στην υποκριτική υπάρχουν και παντελώς άσχετοι.
Υπάρχει και αυτό. Ο χώρος όμως πιστεύω πως τους ξεσκαρτάρει. Υπάρχουν και μερικοί που επιβίωσαν, αλλά γενικά το θέατρο έχει έναν τρόπο να αυτοκαθαρίζεται. Ελπίζω δηλαδή. Και πάντα εκφραζόμουν ελεύθερα. Μπορεί στο παρελθόν να ήμουν πιο διπλωματικός. Τώρα τα λέω πιο χύμα και δε με νοιάζει κιόλας.
>Να, αυτό λέω.
Ήταν η δική μου βλακεία, "να μην ενοχλήσω τόσο", να μην προκαλέσω έτσι. Πλέον ό,τι είναι να πω, θα το πω, ό,τι είναι να κάνω, θα το κάνω.
>Έτσι φτάσαμε και στο Masked Singer, βέβαια, εσύ είχες ήδη τσαλακωθεί και στο Your Face Sounds Familiar μερικά χρόνια πριν.
Τρελάθηκα με το Masked Singer, το καταευχαριστήθηκα, πέρασα πάρα πολύ ωραία. Και το τσαλάκωμα που λες, μου αρέσει πάρα πολύ, γι' αυτό και πάντα προτιμώ τους ρόλους που δεν είναι καθόλου κοντά μου. Σου δίνουν τη δυνατότητα να βγάλεις άλλα πράγματα και να μην αφεθείς στις ευκολίες που παρέχει μία ταύτιση.
>Διάβασε ακόμη: Αντώνης Καρπετόπουλος, ένας αιώνιος έφηβος
>Υποθέτω πως το πρώτο χρονικό διάστημα είχες έρθει αντιμέτωπος με τον τίτλο του ζεν πρεμιέ.
Ναι ναι, είχα μπει σε αυτήν τη βλακεία του ζεν πρεμιέ. Στα πρώτα χρόνια μου ως ηθοποιός με απασχολούσαν λάθος πράγματα. Και τα σωστά με απασχολούσαν, απλώς τα λάθος τα πλήρωσα. Ένας νέος ηθοποιός σαφώς και θα κάνει λάθη, όμως εμένα λόγω ονόματος δε μου συγχωρέθηκαν όπως στους άλλους.
>Δηλαδή;
Με ενδιέφερε τα πρώτα χρόνια το πώς βγαίνω, να βγαίνω όμορφος. Εδώ και πολλά χρόνια -προφανώς- δε με νοιάζει πια.
>Μα δε μπορείς να μη βγεις ωραίος, για αντικειμενικούς λόγους.
Δεν είναι αυτό, είναι απλώς λάθος οπτική που σε περιορίζει. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που καλείσαι να κάνεις. Αλλά είναι μερικά κολλήματα που έχουν οι άνθρωποι, τα οποία δεν απέφυγα τότε ούτε κι εγώ. (γέλια)
>Η μόνη λοιπόν μάσκα που φόρεσες, είναι αυτή του Τσολιά.
Ναι, είχε πολλή πλάκα. Ήταν και λίγο επικίνδυνο εδώ που τα λέμε γιατί ο Τσολιάς είναι και εθνικό σύμβολο, δε μπορούσα να κάνω βλακείες. Έπρεπε να κάνω κάτι ευχάριστο, να είναι και αστείο λίγο, αλλά να μην είναι γελοίο. Γενικά ήταν απαιτητικός ο Τσολιάς και λόγω όγκου, το κεφάλι της μάσκας ήταν πολύ βαρύ. Η μάσκα πάντως, η συγκεκριμένη ήταν εξαιρετικά απελευθερωτική.
>Τι δεν έχεις κάνει που θα ήθελες να κάνεις;
Κωμωδία θέλω! (γέλια) Έχω πολλούς ρόλους που θέλω να παίξω, να δω τι θα καταφέρω από όλα αυτά. Σε κάποια φάση τα κυνηγούσα. Τα τελευταία χρόνια δεν το κάνω.
>Ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει;
Βασικά αυτό που θέλω να κάνω, για να γίνει όπως το θέλω, θα πρέπει να το κάνω εγώ. Και δεν το βλέπω να γίνεται. Παλιά έκανα 3-4 παραγωγές, η 4η μου έφαγε ό,τι είχα βγάλει από τις πρώτες. Οπότε τις άφησα, αλλά για να κάνω τα κάνω όπως τα έχω στο μυαλό μου, αν δεν τα κάνω μόνος μου θα πρέπει να βρω έναν παραγωγό να με πιστέψει πολύ. Θα δούμε.
>Είναι θέμα τελειομανίας; Συγκεντρωτικότητας;
Περισσότερο τελειομανίας, είμαι και λίγο συγκεντρωτικός, αλλά χωρίς να το επιζητώ. Θέλω να μου παίρνουν βάρη από την πλάτη μου. Τελειομανής είμαι, αλλά όχι σε απόλυτα σημεία, απλώς όταν κάνω κάτι, θέλω να είναι από πολύ καλό και πάνω.
>Σ' αρέσει αυτό που είναι ο Κωνσταντίνος σήμερα;
Αυτό που είναι σήμερα, μ' αρέσει πολύ, ναι. Νεότερος θα άλλαζα αρκετά πραγματάκια. Νομίζω όλοι θα το κάναμε αυτό.
>Μην το λες, κάποιοι υποστηρίζουν πως έτσι έφτασαν στη σημερινή τους εκδοχή.
Κάποια λαθάκια που είχα κάνει ίσως μικρός... Αν και με τα λάθη μου έχω φτάσει εδώ που έχω φτάσει σήμερα, παρά με τα σωστά... (γέλια) Νομίζω πως αυτά που θα άλλαζα δε θα είχαν επιρροή στο πώς είμαι τώρα. Και σε ανθρώπινες σχέσεις και σε θέματα δουλειάς. Π.χ κάποιες δουλειές που δε θα έπρεπε να έχω κάνει, άλλες που θα έπρεπε να είχα κάνει. Συνήθως μετανιώνω για πράγματα που δεν έκανα. Αυτά που έχασες είναι που σε καίνε.
>Διάβασε ακόμη: Θεατρικά για πάντα
>Για πράγματα που δεν είπες ή που δεν εξέφρασες;
Ωχ... Ως άνθρωπος τα τελευταία δέκα (;) χρόνια, νομίζω ότι μπορώ να εκφράσω αυτό που θέλω χωρίς φόβο και πάθος. Ενώ παλαιότερα, ήμουν πολύ πιο μαζεμένος, σκεπτόμενος ότι μπορούσε κάποιος να ενοχληθεί. Τώρα, ωρίμασα. (γέλια).
>Τα 50 είναι τα νέα 40.
Ποια 40; Εγώ νομίζω ότι είμαι 30, 28! (γέλια) Οι καλλιτέχνες, και ειδικά οι ηθοποιοί έχουμε το καλό ότι είμαστε συνέχεια σε κίνηση. Δεν έχουμε τίποτα σταθερό ούτε στη δουλειά μας, σπανίως στη ζωή μας και αυτό μας κρατά σε εγρήγορση, δεν εφησυχάζουμε, συνέχεια ψαχνόμαστε και σε συνδυασμό με το ότι κάνουμε αυτό που γουστάρουμε, παραμένουμε νέοι. Ωριμάζουμε, αλλά δε γερνάμε μέσα μας. Είμαι ένα μεγάλο παιδάκι και θέλω να παραμείνω έτσι.
>Αυτό επιτρέπεις να το βάλω ως τίτλο;
Ναι αμέ. Δεν είναι τυχαίο που λέμε "παίζω θέατρο, παίζω μουσική". Είναι παιχνίδι. Πρέπει να γίνεται με τη χαρά του παιδιού. Αν δε γίνεται έτσι, βγαίνει μία στείρα μαλακία που δεν αφορά κανέναν. Ένα πολύ σοβαρό παιχνίδι με αυστηρούς κανόνες, να το χαίρεσαι. Πρέπει να ανεβαίνεις στη σκηνή και να αισθάνεσαι χαρά ανεξάρτητα από το ρόλο.
>Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παιχνίδι όταν ήσουν μικρός;
Τα Lego και έχω ξανακολλήσει τώρα από το γιο μου. Με ξανάριξε στα ναρκωτικά τα σκληρά! (γέλια)
Η λατρεία για τη μουσική και οι Manowar
>Ξέρω ότι αγαπάς πολύ τη μουσική. Ναρκωτικό κι αυτή;
Είναι ο άλλος μου έρωτας, και μάλιστα ανικανοποίητος. Την είχα παρατήσει για πολλά χρόνια, που ουσιαστικά από αυτήν ξεκίνησα, για μουσικός πήγαινα.
>Και πώς λοξοδρόμησες;
Δεν ξέρω. Είναι σποράκι το θέατρο που είχε φυτευτεί, καθώς μεγάλωσα σε αυτόν το γοητευτικότατο χώρο. Ελάχιστα παιδιά ηθοποιών μπορούν να ξεφύγουν. Στην προκειμένη περίπτωση, είμαι ένας κιθαρίστας που τραγουδάει σωστά, δε φαλτσάρει. Είναι μερικά είδη μουσικής -αυτά που παίζω δηλαδή, blues και rock - που μπορώ να υποστηρίξω φωνητικά. Και ρεμπέτικα και πριόνια, αν είναι καλά. Γουστάρω τρελά κάτι techno mix των Rammstein. Ακούω ό,τι μουσική έχει νόημα.
>Κάποιοι λένε ότι το ρεμπέτικο είναι τα αντίστοιχα blues.
Tα blues είναι ακριβώς ό,τι ήταν και το ρεμπέτικο. Φαίνεται και στη δομή τους. Είναι τα πιο λιτά είδη. Τα περισσότερα blues κομμάτια είναι τρία ακόρντα, μπορεί να είναι και δύο. Υπάρχουν και με ένα. Το ρεμπέτικο επίσης, δε θέλει φιοριτούρες και τσαλιμάκια. Μπορείς να το πεις; Σωστά; Όπως πρέπει; Είναι ακριβώς τα δύο είδη που όταν είσαι δήθεν φαίνεται κατευθείαν. Δε μπορείς να κρυφτείς από πουθενά. Επίσης, και τα δύο μιλάνε για την καταπίεση, τον έρωτα, την αδικία, την κοινωνία, έχουν ίδια θεματολογία.
>Διάβασε ακόμη: Jean-Michel Jarre, είσαι πάντα τόσο cool;
>Αλήθεια, με τη μουσική πώς μπλέχτηκες;
Όπως και με το θέατρο, μεγάλωσα με αυτήν. Στο "Μεγάλο μας Τσίρκο" ήμουν 4ων και ήμουν κάθε μέρα στο θέατρο. Ήξερα απ' έξω τα πάντα. Και τα θυμάμαι ακόμα. Ήμουν δίπλα στον Ξαρχάκο, κάτω στην ορχήστρα και μ' άφηνε ο Ξαρχάκος και έβαζα εγώ την ορχήστρα "1,2,3 και!" (γέλια). Όταν βλέπεις τον Ξυλούρη να τραγουδάει, όταν είσαι μέσα στη μουσική, έχω γνωρίσει τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, τον Μικρούτσικο, όλους τους συνθέτες μας... Το Λοΐζο που ήταν και πολύ φίλος, νομίζω πως ήταν απόλυτα φυσιολογικά να φυτρώσουν και τα δύο δεντράκια, της μουσικής και του θεάτρου. Έβαλα το πρώτο στην άκρη και επέλεξα το δεύτερο. Βλακεία μου, έπρεπε να συνεχίσω και με τα δύο παράλληλα.
>Στο δωμάτιό σου τι άκουγες;
Ροκ. Από τους Beatles που είχα ξεκινήσει να ακούω, ο Δημήτρης ο Δανίκας -και τον ευχαριστώ δημόσια- είχε έρθει σπίτι μας και μου είχε φέρει δώρο ένα δίσκο. Τον άνοιξα, ήταν διπλός και είδα τη φωτογραφία ενός κιθαρίστα με μακριά μαλλιά, άσπρη κιθάρα και έπαιζε σχεδόν γονατιστός. Ήταν ο Ritchie Blackmore, o δίσκος The Best of Rainbow. Βάζω να ακούσω το Man on the Silver Mountain και ακούω έναν ήχο που δεν είχα ξαναακούσει στη ζωή μου. Μετά βρήκα τους Deep Purple. Είπα "εδώ είμαστε".
Τότε ήμουν 12, πήγα αμέσως να μάθω κιθάρα. Έκανα δύο χρόνια κλασσική κιθάρα, μου έδωσε μία καλή τεχνική στο αριστερό χέρι κι ύστερα σταμάτησα και ως αυτοδίδακτος ρόκαρα. Σκέψου τότε δεν είχαμε ίντερνετ και YouTube, οπότε έπρεπε με το αυτί να καταλάβουμε τι παίζει για να παίξουμε το ίδιο. Το πρώτο μου συγκρότημα δεν είχε όνομα, το σχολικό στο οποίο μπήκα αργότερα, λεγόταν "Τα Αχτύπητα Φιλέτα".
>Και η συνεργασία με τους Manowar πώς προέκυψε;
Τους Manowar τους είχα αφίσα στο δωμάτιό μου, από τα 15 μου. Μία μέρα χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν ο Τζίμης ο Immortal, o οποίος είναι Έλληνας και είναι στο crew τους. Ήξερε ότι φτιάχνουν ένα τραγούδι για την Οδύσσεια. Ο Joy έψαχνε δύο ηθοποιούς να πουν κάποια κείμενα στα αρχαία ελληνικά ως Οδυσσέας και Τηλέμαχος ενόσω θα έπαιζε εκείνος τις μουσικές του - ήθελε να κάνει την Οδύσσεια μέσα από τα μάτια του Τηλέμαχου.
Η μπάντα έχει κάνει διάφορα τέτοια στο παρελθόν. Ο Τζίμης πρότεινε ως ηθοποιούς εμένα και τον πατέρα μου και αρχικά όταν με πήρε τηλέφωνο νόμιζα ότι κάποιος μου έκανε πλάκα. Ο προηγούμενος που είχε κάνει σπικάζ για τους Manowar ήταν ο Orson Welles, οπότε δε χρειάστηκε να πω τίποτα άλλο στον πατέρα μου για να τον πείσω.
Η βοήθειά του στο μεταξύ ήταν πραγματικά πολύτιμη γιατί ήξερε πολύ καλά την αρχαία ελληνική γλώσσα - το κείμενο βέβαια ήταν σε αρχαΐζουσα καθαρεύουσα για να μπορεί να την καταλάβει κάποιος. Όταν ήρθε ο Joy στην Αθήνα, μπήκαμε στο στούντιο, ηχογραφήσαμε, ο ίδιος έδινε οδηγίες και ήταν πολύ καλός και ως σκηνοθέτης και ως οργανωτής. Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια, ήταν όταν ανέβηκα πάνω στη σκηνή μαζί τους στο live τους στην Πλατεία Νερού και έπαιξα μαζί με τους παιδικούς μου ήρωες. Είπα μέσα μου "Τι ζεις αγόρι μου, τι ζεις!". Γενικά η ενασχόληση με την τέχνη νομίζω με έχει κάνει έναν αρκετά γεμάτο άνθρωπο.
>Το βλέπω αυτό.
Έχω πάρει πολλά και από το θέατρο και από τη μουσική. Έχω γνωρίσει σπουδαίους ανθρώπους, έχω κάνει παρέα μαζί τους, έχω φίλους που είναι σπουδαίοι και είναι μία πάρα πολύ ωραία διαδρομή.
>Σκέφτεσαι τι μπορεί να έχεις χάσει;
Δε νομίζω ότι έχω χάσει κάτι. Ελάχιστα πράγματα είναι. Ναι, δεν έχω κάνει τα ταξίδια που θα ήθελα να κάνω, γιατι δεν είχα το χρόνο ή άλλα πράγματα για τον ίδιο λόγο. Θα τα κάνω όμως, δεν έχω χάσει το τρένο. Δεν ήμουν ποτέ από τους ανθρώπους που έλεγαν "εγώ θα αφιερωθώ στην τέχνη μου και η ζωή δε με ενδιαφέρει". Με ενδιαφέρει, θέλω να περνάω όσο πιο καλά μπορώ, γιατί αυτήν έχουμε, δε μας δίνεται άλλη. Η ζωή έρχεται πρώτη.
*Ο Κωνσταντίνος Καζάκος πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Άγουρα Κεράσια" σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη που παρουσιάζεται στο Θέατρο Αυλαία στον Πειραιά (σαββατοκύριακα έως τις 06/11) και το Θέατρο Σοφούλη (Δευτέρα-Τρίτη έως τη 01/11) στη Θεσσαλονίκη και στη σειρά "Κόκκινο Ποτάμι" που προβάλλεται κάθε Κυριακή στο Open TV.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr